Πρωινός καφές με τον Διοικητή της ΑΑΔΕ Γιώργο Πιτσιλή (βίντεο)

Γεννήθηκε στο Μιζούρι της Αμερικής και μεγάλωσε στο Κουκάκι της Αθήνας ο σημερινός καλεσμένος του πρωινού καφέ Γιώργος Πιτσιλής. Όμως ο Διοικητής της ΑΑΔΕ είναι μισός Θεσσαλονικιός: η μαμά του είναι Πόντια που γεννήθηκε στις Σέρρες και η σύζυγός του από τα Κουφάλια. Από την Αμερική θυμάται τα χιονισμένα τοπία, τα αραιά σπίτια και τις αυλές «σαν σκηνές από αμερικάνικες ταινίες: σπίτια με γκαράζ, εργαλεία, μεγάλους κήπους».

Πάντα ήθελε να υπηρετήσει το αίσθημα του δικαίου και έτσι σπούδασε Νομική πριν εξειδικευθεί στο φορολογικό δίκαιο και το 2016 γίνει Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων και στη συνέχεια επικεφαλής της ΑΑΔΕ. «Θυμάμαι όταν ανέλαβα, μόνο το 3,5% των υποθέσεων που εξετάζονταν από την τότε Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών, κατέληγε υπέρ του φορολογούμενου. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι ο πολίτης έχει δίκαιο μόνο στο 3,5% και εμείς στο 96,5%. Έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα δίκαιο και αξιόπιστο», τονίζει, ενώ προσθέτει ότι πάντα προσπαθεί να ακούει τον κόσμο. Γιατί ανάμεσα στα πολλά περίεργα που θα μάθει θα ακούσει και μία αλήθεια. Αποφεύγει τις συμβουλές, αλλά σημειώνει με νόημα ότι «τα δημόσια έσοδα είναι το κοινό μας ταμείο. Δεν είναι τα χρήματα κάποιου άλλου, αλλά τα δικά μας χρήματα. Άρα, όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε και να μην ξεχνάμε ότι στη δύσκολη στιγμή από εκεί θα καλύψουμε τις ανάγκες μας».

Πίνετε πρωινό καφέ;

Ναι, βέβαια, o πρώτος είναι στις 7 με 7 και τέταρτο.

Στο σπίτι;

Στο σπίτι.

Μετά η ημέρα έχει και άλλους καφέδες;

Έχει σίγουρα άλλους δύο. Έναν μόλις πάω στο γραφείο και έναν μετά το μεσημεριανό. Έπινα και περισσότερους, αλλά τους έκοψα (γελάει).

Τι είναι για εσάς ο πρωινός καφές; Εκκίνηση της ημέρας, τόνωση για το ξεκίνημα, απολογισμός της προηγούμενης ή προγραμματισμός για το τι θα ακολουθήσει;

Θα έλεγα και απολογισμός και προγραμματισμός. Και ο καφές ξεκινάει μαζί με την αποδελτίωση. Τις εφημερίδες, τα ειδησεογραφικά σάιτ, την ανασκόπηση της προηγούμενης ημέρας και μετά ξεκινάνε οι πρώτες συνεργασίες και συσκέψεις, οι οδηγίες.

Τι καφέ προτιμάτε;

Εσπρέσο, διπλό, σκέτο. Παλιότερα έβαζα και γάλα και ζάχαρη, αλλά επειδή ξεφύγαμε λίγο με το βάρος, τα κόψαμε (χαμογελάει).

Γεννηθήκατε στο Μιζούρι των ΗΠΑ.

Ναι, στο Μιζούρι. Ο πατέρας μου πήγε εκεί για Μεταπτυχιακές σπουδές και στη συνέχεια Διδακτορικό στην Γεωργική Μηχανολογία. Έλληνας ο πατέρας μου, γνώρισε εκεί τη μητέρα μου, επίσης Ελληνίδα.

Πόσα χρόνια μείνατε εκεί;

Δύο με τρία μείναμε εκεί και άλλα δύο στην Indiana στο West Lafayette. Όταν έγινα 5 χρονών γυρίσαμε πίσω, γιατί αφενός τούς έπιασε νοσταλγία κι αφετέρου θέλησαν να μας μεγαλώσουν, εμένα και τον αδελφό μου, ως Έλληνες. Ήταν πολύ δύσκολο σε εκείνες τις περιοχές να βρει κανείς ελληνικά σχολεία και ήθελαν να γυρίσουν πίσω στις ρίζες τους.

Πώς ήταν οι εικόνες που θυμάστε από την Αμερική;

Θυμάμαι διάφορα πράγματα. Θυμάμαι πολύ χιονισμένα τοπία, θυμάμαι αραιά σπίτια, ένα εδώ και ένα εκεί, θυμάμαι αυλές. Εκεί έμαθα να κάνω ποδήλατο. Οι μνήμες που έχω είναι σαν σκηνές από αμερικάνικες ταινίες, σπίτια με γκαράζ, εργαλεία, μεγάλους κήπους. Σε ένα τέτοιο σπίτι ζούσαμε.

Και μετά στην Αθήνα;

Αθήνα, Κουκάκι. Στο πατρικό. Αν υπολογίσει κανείς και τα δικά μου παιδιά είναι η πέμπτη γενιά που μεγαλώνει εκεί. Είναι το σπίτι που έκτισε ο προπάππους μου πριν από 100 χρόνια. Ένα μικρό σπίτι που τον βόλευε όμως για να μπορεί να βάζει το άλογο με το κάρο, γιατί ήταν γανωτζής και η δουλειά του ήταν να γυρίζει. Έκτισε, λοιπόν το σπίτι για τις δύο του κόρες, τη γιαγιά μου και την αδερφή της. Μετά ακολούθησαν ο πατέρας μου και άλλα τρία αδέρφια που μεγάλωσαν εκεί, μετά εγώ και ο αδερφός μου και τώρα τα παιδιά τα δικά μου. Τα παιδιά μου περνούν πάρα πολύ χρόνο εκεί, γιατί έχει μια αυλή. Το σπίτι είναι ο παράδεισός τους.

Όταν μικρός σάς ρωτούσαν τι θέλετε να γίνετε τι απαντούσατε;

Αρκετά νωρίς είχα αποφασίσει ότι θα γίνω νομικός.

Γιατί;

Νομίζω ότι είναι το αίσθημα δικαίου, το οποίο ήθελα να υπηρετήσω από παιδί. Σε συνδυασμό με το ότι ο πατέρας μου, μολονότι ήταν άνθρωπος θετικών επιστημών, είχε εξαιρετική καλή χρήση της γλώσσας και αυτό με γοήτευε. Η γλώσσα, το δίκαιο, η διαφορά που μπορείς να κάνεις μέσα από αυτή την επιστήμη. Όλα μαζί.

Μήπως είχε να κάνει με το Κλασικό Λύκειο Αναβρύτων που πήγατε;

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της απόφασης. Επειδή ήθελα να γίνω νομικός, μολονότι ήμουν καλός και στα θετικά μαθήματα, επέλεξα να πάω σε ένα σχολείο, που θα με προετοίμαζε καλύτερα για τις νομικές σπουδές.

Έχετε σχέση και με τη Θεσσαλονίκη και με τον Βορρά, έτσι;

Η μητέρα μου είναι Πόντια από τον πατέρα της, τον παππού μου, δηλαδή. Μετά την καταστροφή, η οικογένεια της βρέθηκε στις Σέρρες, όπου και γεννήθηκε η μητέρα μου. Η γιαγιά μου, Μικρασιάτισσα, ορφάνεψε πριν από την καταστροφή και ήρθε ορφανή εδώ, γιατί είχε χάσει πολύ νωρίτερα τον πατέρα της και τη μητέρα της. Είναι μία από τις πολλές ιστορίες σημερινές οικογενειών που κατάγονται από τις χαμένες πατρίδες. Ήρθαν εδώ πάμφτωχοι και έφτιαξαν τη ζωή τους σε ένα χωριουδάκι των Σερρών, το Αητοβούνι. Από τα νεανικά χρόνια της μητέρας μου, κατέβηκαν στη Θεσσαλονίκη. Έχω λοιπόν οικογένεια κι εδώ.

Και η σύζυγος από εδώ είναι.

Από τα Κουφάλια.

Είστε περικυκλωμένος, δηλαδή…

Περικυκλωμένος (γελάει) και περιχαρής, γιατί όποτε έρχομαι εδώ αισθάνομαι δύο φορές σαν το σπίτι μου. Έχω την πεθερά μου που πάντα με υποδέχεται με πολλή αγάπη, με φροντίζει και αισθάνομαι πάρα πολύ άνετα.

Μικρός χόμπι είχατε; Παίζατε μπάλα; Ήσασταν καλός μαθητής;

Καλός μαθητής, ναι. Ποδόσφαιρο γειτονιάς, όπως όλα τα παιδιά. Εκείνη την εποχή περνάγανε πολύ λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους, ήμασταν βέβαια ταλαιπωρία για τους γείτονες, αλλά παίζαμε στο δρόμο ποδόσφαιρο. Μετά όταν μεγάλωσα λιγάκι ήρθε το μπάσκετ. Είμαι της γενιάς που έζησε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη.

Το 87, δηλαδή.

Εκείνη την εποχή ήμουν 12 χρονών. Μετά πήραμε όλοι μια μπάλα και αρχίσαμε να παίζουμε. Και μετά ήρθε η εποχή του Τζόρνταν. Έχουμε μεγαλώσει με αυτά.

Πολιτικοποιημένος υπήρξατε ποτέ;

Όχι. Κομματικοποιημένος για την ακρίβεια δεν υπήρξα. Πολιτικοποιημένος με την έννοια της συμμετοχής στα κοινά ήμουν. Στη Νομική, με μια παρέα, βγάλαμε κάποια στιγμή ένα περιοδικό για να λέμε και εμείς τα δικά μας… μεταξύ χιούμορ και απόψεων.

Μετά τη Νομική κάνατε ένα Μεταπτυχιακό στο Δημόσιο Δίκαιο και μετά πήγατε και στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Με ποιο στόχο; Είχατε πια κατασταλάξει στο πού πάτε;

Η Νομική είναι ένα τεράστιο παράθυρο. Έχεις πολλά να κάνεις και το φάσμα του Δικαίου είναι ευρύτατο. Από εμπορικές μέχρι ποινικές διαφορές. Εμένα εν τέλει το Συνταγματικό και το Διοικητικό Δίκαιο ήταν αυτά που μού άρεσαν πιο πολύ. Σταδιακά έκανα πρώτα το Μεταπτυχιακό του Δημοσίου Δικαίου που είχε όλο αυτό το φάσμα και στη συνέχεια εξειδικεύτηκα στο Φορολογικό Δίκαιο, γιατί εκείνη την εποχή, που ήταν τέλη δεκαετίας του ’90, υπήρχαν πάρα πολλοί και καλοί πρακτικοί της φορολογίας, όπως λογιστές αλλά και νομικοί, χωρίς όμως να έχουν εξειδικευμένο επιστημονικό background, δηλαδή μεταπτυχιακά ή διδακτορικά, ειδικά στο φορολογικό δίκαιο. Εγώ θεωρούσα ότι το φορολογικό δίκαιο είναι ένας κλάδος που αξίζει να αποκτήσει μια εξειδικευμένη επιστημονική κοινότητα και κινήθηκα προς τα εκεί.

Άρα, η θητεία σας ως δικηγόρος…

… είχε κατά κύριο λόγο στο επίκεντρό της τα φορολογικά και για αυτό μετά ξεκίνησα εκτός όλων των άλλων και ως φορολογικός σύμβουλος στην Ένωση Τραπεζών. Επικεντρώθηκα στο φορολογικό δίκαιο, το οποίο είναι ένα πάρα πολύ ζωντανό δίκαιο, γιατί έχει πάρα πολλές αλλαγές. Δεν έχει κατ’ ανάγκη συστηματικότητα με την έννοια ότι τώρα χτίζεται. Αλλάζει συχνά, πολλές φορές κάποια αλλαγή μέσα από τη φορολογική πολιτική που υπαγορεύει κάθε φορά και το δίκαιο. Αν θέλει η κάθε κυβέρνηση να αλλάξει κάτι, θα αλλάξει το νόμο και θα πάει προς μία κατεύθυνση ή θα την αλλάξει μετά, οπότε απαιτείται πολύ μεγάλη παρακολούθηση και εξέλιξη της γνώσης. Αυτό είναι μια μόνιμη και μεγάλη αγωνία για έναν νομικό που ασχολείται με το φορολογικό δίκαιο, το να μπορεί, δηλαδή να βρει την πληροφορία του τι κάθε φορά ισχύει με γρήγορες κινήσεις.

Και ξαφνικά τον Γενάρη του 2016 γίνατε Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων; Πως συνέβη αυτό;

Το 2015 δικηγορώ με δύο εξαίρετους συναδέλφους και έχουμε φτιάξει μια ομάδα, ένα μικρό γραφείο σε λογική μπουτίκ, όπου ο καθένας από εμάς κάνει συγκεκριμένα αντικείμενα. Ο ένας εξ αυτών μου είπε ότι είχε προκηρυχθεί η θέση. Αρχικά αντέδρασα αρνητικά, αλλά με έπεισε! Υπέβαλα την αίτηση μου μόλις μισή ώρα πριν λήξει η προθεσμία.

Δύσκολη εποχή;

Δύσκολη. Να πω όμως κάτι. Κάνοντας πλέον τη διαδρομή εννέα ετών δε θεωρώ ότι υπάρχουν εύκολες εποχές. Το 2016 ήταν η αρχή της εξόδου από την κρίση και στο δικό μας πεδίο είχαμε «εντολή» να κτίσουμε μια φορολογική υπηρεσία από την αρχή, το οποίο ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη πρόκληση. Μετά εκεί που βρήκαμε έναν βηματισμό ήρθε ο κορονοϊός, ο οποίος δημιούργησε άλλα προβλήματα και άλλη πίεση. Άλλαξε τελείως τον προσανατολισμό μας κάναμε αναγκαστική και βίαιη επιτάχυνση στον ψηφιακό μετασχηματισμό. Η πρώτη πρόκληση που είχα να διαχειριστώ ήταν η φορολογική δικαιοσύνη. Δεν κερδίζεις το παιχνίδι με το να είσαι άδικος. Αντιθέτως. Θυμάμαι όταν ανέλαβα, μόνο το 3,5% των υποθέσεων που εξετάζονταν από την τότε Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών, κατέληγε υπέρ του φορολογούμενου. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι ο πολίτης έχει δίκαιο μόνο στο 3,5% και εμείς στο 96,5%! Έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα δίκαιο και αξιόπιστο.

Κερδίζουμε χτίζοντας εμπιστοσύνη και με το να αναγνωρίζουμε το λάθος μας. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη πρόκληση που είχα να διαχειριστώ, να αλλάξουμε νοοτροπία στις σχέσεις μας με τους πολίτες.

Το αίσθημα της δικαιοσύνης…

Το «σκεπτικό» ήταν ότι εμείς θα καταλογίσουμε αυτά που πρέπει. Εν αμφιβολία, εμείς θα καταλογίσουμε και ο πολίτης να πάει στα δικαστήρια να βρει το δίκιο του. Εκείνη η Διεύθυνση τότε εξέταζε μια στις δύο υποθέσεις. Σήμερα εξετάζει το 95%.

Μια δύσκολη στιγμή;

Ευτυχώς στα δημόσια έσοδα με την εξαίρεση του 2020 και για πολύ λίγο και το 2021, εξαιτίας του κορονοϊού, τα αποτελέσματα τουλάχιστον επί θητείας μου ήταν πάνω από τον στόχο. Δύσκολες στιγμές πολλές. Η πιο έντονα χαραγμένη στη μνήμη του ήταν το πρώτο lockdown με τον κορονοϊό. Μάρτιο με Μάιο του 2020. Εγώ δεν έλειψα ούτε μια μέρα από τη δουλειά όπου κάθε μέρα έπρεπε να διαχειριστούμε κάτι καινούργιο, να φτιάξουμε σε πάρα πολύ γρήγορο χρόνο την πλατφόρμα myBusinessSupport, μέσα από την οποία δόθηκαν 10 δις ευρώ και να βοηθήσουμε στο να κρατηθεί όρθια η κοινωνία και η οικονομία. Σε προσωπικό επίπεδο, συνειδητοποίησα τι ζούμε το βράδυ της Ανάστασης, όταν κάναμε Πάσχα από την τηλεόραση! Εκεί ήταν που σφίχτηκε η καρδιά μου.

Είναι ηλεκτρική καρέκλα του Διοικητή της ΑΑΔΕ;

Όλες οι καρέκλες είναι ηλεκτρικές. Και το ξέρουμε ότι μπορεί κάποιος να κάνει χίλια καλά και να συμβεί ένα λάθος -για το οποίο μπορεί και να μην ευθύνεται ο ίδιος- και να ανατραπούν τα πάντα. Καλό είναι να μην προσκολλάται κανείς σε καρέκλες, να μην τις θεωρεί ιδιοκτησία του.

Είχατε πάντως όλα αυτά τα χρόνια και μια υπερκομματική στήριξη…

Προσπαθήσαμε και προσπάθησα προσωπικά όλα αυτά τα χρόνια να κάνω τη δουλειά μου. Να συγκεντρώσω γύρω μου ανθρώπους που μοιράζονται το όραμα μιας αλλαγής, μίας μεταρρύθμισης και μιας σύγχρονης διοίκησης, η οποία κάνει τη δουλειά της χωρίς αγκυλώσεις, που εξυπηρετεί χωρίς να κάνει «εξυπηρετήσεις», είναι δίκαιη στον έλεγχο, δεν χαρίζεται σε κανέναν, αλλά δεν αφήνει και τίποτα να περνάει. Ποτέ δε θέλησα να προβάλλω τον εαυτό μου άσχετα από τη δουλειά μου ή περισσότερο από τη δουλειά μου. Ο καθένας όταν υπηρετεί σε μια τέτοια θέση προφανώς έχει μια επιθυμία να αφήσει ένα έργο και να αισθάνεται ότι κάτι προσέφερε. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό για όλους, αλλά όταν αυτό το υπερβαίνεις και θέλεις την προβολή σου άσχετα από το έργο, αυτό το καταλαβαίνει και ο κόσμος και ενοχλείται.

Σας είδα και έξω που σάς πλησίασε ο κόσμος και σας ζητούσε πράγματα. Δέχεστε περίεργα αιτήματα;

Πάντα ακούμε διάφορα. Αν λειτουργείς αποστειρωμένα, δε θα μάθεις την πραγματικότητα. Είναι πολύ εύκολο σε μια τέτοια θέση να βάλεις γύρω σου ασπίδες ανθρώπων και να μην ακούς κανέναν. Θα ακούσεις τα πάντα, θα ακούσεις και κάτι που μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά μέσα εκεί κάποιες φορές θα ακούσεις και μια αλήθεια. Προσπαθώ πάντα να ακούω.

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο βήμα στον ψηφιακό μετασχηματισμό όλα αυτά τα χρόνια;

Το myDATA ήταν αναντίρρητα το πιο επιδραστικό ψηφιακό έργο που έγινε και είχε και αποτελέσματα. Το κενό ΦΠΑ, δηλαδή ο δείκτης που μετρά όλη η Ευρώπη σε σχέση με τη φοροδιαφυγή, μειώθηκε από το 29% το 2017 στο 13,71% το 2022. Και αισιοδοξούμε να φτάσουμε στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που είναι κάτι παραπάνω από το 5%.

Τι περιμένουμε το επόμενο διάστημα;

Πρώτον την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού. Η ΑΑΔΕ είναι σε μία διαρκή εξέλιξη. Έχουμε το νέο taxis που έρχεται, το νέο πληροφοριακό μας σύστημα για το οποίο πρέπει να δώσουμε πόρους. Είναι μια πολύ δύσκολη άσκηση, η φετινή χρονιά θα είναι εντός εισαγωγικών μια «κόλαση». Γιατί έχουμε ταυτόχρονα να σχεδιάσουμε το taxis, να ολοκληρώσουμε τα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης το οποίο λήγει τον Ιούνιο του 2026 και άρα μέσα στο 2025 πρέπει να γίνουν αυτά που μπορούν να γίνουν και εκεί παίζουμε με τις μέρες. Και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να έχουμε γρήγορες νίκες σε προβλήματα καθημερινότητας που μας προκύπτουν και απασχολούν τους πολίτες. Ναι, έγιναν πάρα πολλά, υπάρχουν όμως και άλλα που πρέπει να γίνουν. Από τις σημερινές διαδικασίες, πόσες μπορεί να γίνουν εντελώς ψηφιακά; End to end, δηλαδή να μπαίνει ο πολίτης σε μια σελίδα και να φτάνει μέχρι το τέλος και να μη χρειάζεται να διαχειριστεί την υπόθεσή του κάποιος υπάλληλος. Αυτός θα έρθει μετά δειγματοληπτικά, με ανάλυση κινδύνου, θα πιάσει πχ 10 υποθέσεις για να τις διαχειριστεί, αλλά δε θα ταλαιπωρούμε το 90% των πολιτών γιατί το 10% ενδεχομένως είναι παραβατικό. Όλο αυτό είναι μια πρόκληση για εμάς, οι ανθρώπινοι πόροι -που είναι το πιο σημαντικό μας κεφάλαιο- στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν σταθεροί, στη χειρότερη λιγοστεύουν, άρα καλούμαστε να κάνουμε περισσότερα με λιγότερους ανθρώπους. Όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά συνθέτουν για όλους μας ένα τοπίο δύσκολο που σημαίνει ότι πρέπει να «κόψουμε το λίπος». Με ποια έννοια; Πρέπει να είμαστε πιο επιτελικοί, με μεγαλύτερη ευθυκρισία, πιο προσανατολισμένοι σε αυτό που έχουμε να κάνουμε και να μην ακούμε γύρω μας φασαρία και γκρίνιες. Να πούμε ότι πάμε να κάνουμε αυτά που πρέπει.

Ένα στοίχημα είναι και η τελωνειακή διοίκηση και το διασυνοριακό εμπόριο. Τι γίνεται εκεί; Και τι σχέδια υπάρχουν;

Τα τελωνεία είναι η πιο παλιά υπηρεσία της χώρας, λειτουργούν από το 1830. Για μεγάλο διάστημα, μάλιστα, λειτουργούσαν και ως μεταφορείς αλληλογραφίας. Ακόμη και στο συμβολισμό έχει ενδιαφέρον το ότι τα τελωνεία, και τα ΕΛΤΑ, έχουν τον Ερμή ως κοινή τους καταγωγή. Το λέω αυτό, γιατί τα τελωνεία έχουν μια πολύ ιδιαίτερη και πλούσια ιστορία και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε ως βάση για να πάμε στο μέλλον. Ο σύγχρονος τελωνισμός πρέπει να είναι πλήρως ψηφιοποιημένος, γιατί ο ανταγωνισμός διεθνώς θα είναι τεράστιος από εδώ και πέρα. Η χώρα δεν έχει περιθώριο να χαθεί σε αυτό και χρειαζόμαστε να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Η τελωνειακή υπηρεσία είναι μια υπηρεσία δομημένη και πρέπει με αυτή τη στοίχιση που έχει σήμερα να πάει συντεταγμένα στο μέλλον με ταχύτητα.

Ποια είναι η συμβουλή σας προς κάθε Έλληνα ο φορολογούμενο;

Συμβουλή δεν έχω να δώσω. Έχω να πω ότι τα δημόσια έσοδα είναι το κοινό μας ταμείο. Δεν είναι τα χρήματα κάποιου άλλου, αλλά τα δικά μας χρήματα. Όπως σε μια εταιρεία με δύο ή τρεις συνεταίρους, έχει ο καθένας συμφέρον να ξέρει ότι το κοινό ταμείο είναι εκεί και λειτουργεί για όλους, το ίδιο ισχύει -ίσως σε μεγαλύτερη κλίμακα- και με τα δημόσια έσοδα. Άρα, όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε και να μην ξεχνάμε ότι στη δύσκολη στιγμή από εκεί θα καλύψουμε τις ανάγκες μας. Το ζήσαμε αυτό με τον κορωνοϊό και με τις μεγάλες καταστροφές που περάσαμε και μακάρι να μην περάσουμε καμία άλλη στο μέλλον, αλλά αν συμβεί, από εκεί θα καλύψουμε τις ανάγκες μας. Άρα, είναι σαν να παίζει κανείς με το μέλλον των παιδιών του.

Κοροϊδεύοντας το κράτος κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.

Θα το βρεις μπροστά σου. Υπάρχουν διάφορες παροιμίες γι’ αυτό, ας μην τις επαναλάβουμε.

Έχετε εμπειρία από τις ΗΠΑ. Τι έχει ο Αμερικανός που θα ήταν καλό να το έχει ο Έλληνας φορολογούμενος;

Έχω μικρή εμπειρία ο ίδιος από την Αμερική. Φαίνεται -κι αυτό έχει μια γεωγραφική διάσταση- πως όσο πιο βόρειες είναι οι χώρες, τόσο μεγαλύτερη συμμόρφωση έχουν. Αντίθετα, όσο κατεβαίνεις προς τον Νότο, τόσο οι άνθρωποι έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και λιγότερη στις κοινές υποδομές. Και αυτό αντανακλάται στη φορολογική συμπεριφορά. Με τους γείτονές μας τους Ιταλούς αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα.

Πάμε στον ιδιώτη Γιώργο Πιτσιλή: παντρεμένος με δύο παιδιά;

Ναι, σωστά.

Τι κάνουν τα παιδιά σας;

Ο μεγάλος θα γίνει 15 το καλοκαίρι, 13 είναι ο μικρός.

Σκέφτεστε να τους κατευθύνετε προς τα εκεί; Στα φορολογικά και στα οικονομικά;

Όχι. Θα κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν έχω να πείσω κανέναν, όπως και εμένα δε με παρακίνησε κανένας. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής γεωργικής μηχανολογίας και δεν είχε καμία σχέση με αυτά που ακολούθησα εγώ. Να κάνουν ό,τι θα τους κάνει ευτυχισμένους στη ζωή τους.

Υπάρχει κάποιο χόμπι σήμερα; Με κάτι που χαλαρώνετε;

Χόμπι όταν έχεις δύο παιδιά δεν είναι εύκολο να έχεις με την κλασική έννοια, γιατί θέλεις να αφιερώνεις όλο το χρόνο που έχεις στα παιδιά σου. Η χαλάρωση είναι τα παιδιά και η οικογένεια. Να πάμε καμιά φορά στο γήπεδο, να δούμε μπάσκετ.

Ομάδα υπάρχει;

Παναθηναϊκός.

Αγαπημένο βιβλίο που διαβάσατε το τελευταίο διάστημα;

Κουβαλάω μαζί μου και θέλω να διαβάσω τα «Εις εαυτόν» του Μάρκου Αυρήλιου.

Γιατί;

Θεωρείται ένας από τους τελευταίους σοφούς αυτοκράτορες της Ρώμης, πριν αρχίσει η πτώση, και ένας πολύ σπουδαίος φιλόσοφος. Είναι σημαντικό να δει κανείς πώς ένας άνθρωπος διαχειρίζονταν την εξουσία και ταυτόχρονα διαχειρίζονταν και τον εαυτό του.

Τη Θεσσαλονίκη την γνωρίζετε, είστε σχεδόν μισός Θεσσαλονικιός. Πώς βλέπετε την πόλη;

Αγαπάω πάρα πολύ τη Θεσσαλονίκη. Είναι μια πόλη στην οποία δε χάνεσαι. Μπορείς να περάσεις ωραία, να κάνεις τη βόλτα σου, να φας πολύ νόστιμα, οι άνθρωποι είναι ανοιχτόκαρδοι, να κάνεις τα ψώνια σου αν θες, όλα είναι πιο μαζεμένα. Από παιδί την αγαπούσα πάρα πολύ, αλλά την έχω ξανά ερωτευτεί τώρα με την οικογένεια της συζύγου μου.

Μότο ζωής ποιο είναι;

Μην αφήνεις να κάνεις αύριο αυτά που μπορείς να κάνεις σήμερα. Αυτό όμως αφορά στη δουλειά, τα δικά μας τα αφήνουμε πάντα στο τέλος.

Αισθάνεστε λίγο ως ο κακός του συστήματος;

Όχι, δεν αισθάνομαι κακός. Γιατί να αισθάνομαι κακός; Όχι βέβαια (χαμογελάει). Είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε για να είμαστε όλοι καλά. Το δημόσιο συμφέρον υπηρετούμε και το κοινωνικό σύνολο. Για μας είναι αρετή και λειτούργημα συνεπώς δε βλέπω καμία κακία σε αυτό.

Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί: αν το είχατε τι θα αλλάζατε στα φορολογικά πράγματα της χώρας που δεν αλλάζει εύκολα;

Αν είχα το μαγικό ραβδί σε ό,τι έχει να κάνει με τις δικές μας υπηρεσίες και λειτουργίες, θα προσπαθούσα να το χρησιμοποιήσω για να επισπεύσουμε όλα αυτά που θέλουμε να υλοποιήσουμε και να γίνουν πολύ πιο εύκολα. Αν με ρωτάτε όμως για φορολογικές συμπεριφορές και νοοτροπίες θα σας έλεγα ότι αυτά δεν αντιμετωπίζονται με μαγικό ραβδί, αλλά με επιμονή και με εξήγηση. Να διευρύνουμε ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τη φορολογική αρχή. Να εξηγήσουμε, γιατί είναι σημαντικό να είμαστε συνεπείς και υπεύθυνοι φορολογικά, και ότι στο τέλος της ημέρας δεν κοστίζει περισσότερο, αλλά μας συμφέρει περισσότερο. Και αυτή η αλλαγή νοοτροπίας ξεκινά από τα παιδιά μας. Εξηγώντας τους ότι η κοινή ζωή, η κοινότητα, σημαίνει συνεισφορά.