Πρωινός καφές με τον επανεκλεγέντα πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης Χάρη Κυπριανίδη (βίντεο)

Από το μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου του κτιρίου του Εργατικού Κέντρου η Θεσσαλονίκη και τα Αρχαία της Ρωμαϊκής Αγοράς φαίνονται πανέμορφα. Για τον Χάρη
Κυπριανίδη, που την περασμένη εβδομάδα επανεκλέχθηκε στη θέση του προέδρου του ΕΚΘ, τα Αρχαία ήταν σχεδόν πάντα μέσα στη ζωή του.

Από τον παππού του που ήταν αρχιτεχνίτης και του έμαθε τα
μυστικά και την Αμφίπολη, όπου εργάστηκε για πρώτη φορά σε αρχαιολογικό χώρο μέχρι τα Αρχαία του μετρό της Θεσσαλονίκης. Στον «πρωινό καφέ» η συζήτηση μαζί του ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Θεσσαλονίκη και το σεισμό του 1978 και έφτασε μέχρι το μετρό και φυσικά το συνδικαλισμό, όπου - όπως λέει- πολλά πράγματα αλλάζουν. Από τα πρόσωπα μέχρι την αυξημένη τα τελευταία χρόνια συμμετοχή των εργαζομένων στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή σας;

Ναι.

Και τον πίνετε στο σπίτι ή εδώ;

Σπάνια στο σπίτι. Συνήθως τον παίρνω στον δρόμο, είτε σε ραντεβού, είτε εδώ πέρα, είτε στη δουλειά μου.

Take away, δηλαδή;

Συνέχεια, κάθε πρωί.

Και τι είναι;

Ελληνικός. Ελληνικός στο σπίτι. Έξω είναι φρέντο εσπρέσο.

Γλυκός;

Ναι, για να κρατάει πολύ.

Κάνετε εδώ ένα είδους «πρωινού καφέ»; Αυτό που λέμε να συναντιέστε και να συζητάτε τα της ημέρας;

Σαν briefing, όχι. Απλά, συνήθως, με το καφέ, πάντα έχουμε κάτι να πούμε. Δεν είναι κάτι οργανωμένο, δηλαδή, με μια ομάδα. Απλά κάθε μέρα κάποιος θα είναι εδώ για να πιούμε τον καφέ. Με τον καφέ λέμε και τα δικά μας.

Ο πρώτος που πίνετε ουσιαστικά είναι ένας καφές που τον παίρνετε μαζί σας και με τον οποία ξεκινάτε το τρέξιμο της ημέρας.

Ναι. 

Δεν είναι η ώρα του κάνω απολογισμό ή του τι θα κάνω ή να σκεφτείτε κάποια πράγματα;

Όχι. Προσπαθώ να προλάβω αυτά που έχω οργανώσει.

Γεννηθήκατε στην Κολονία.

Ναι, εκεί γεννήθηκα.

Πώς προέκυψε αυτό;

Μετανάστες οι γονείς και ήταν στην Γερμανία.

Τι κάνανε;

Εργάτες ήταν.

Sprechen Sie Deutsch?

Eγώ όχι. Ήμουν τριών χρονών όταν φύγαμε.

Και στη Θεσσαλονίκη ήρθατε σε τί ηλικία;

Τριών.

Σε ποια περιοχή;

Στον Βαρδάρη.

Οι πρώτες εικόνες από τη Θεσσαλονίκη ποιες ήταν;

Ο σεισμός. Η πρώτη μου ανάμνηση που έχω στο μυαλό μου είναι ο σεισμός (γελάει).

Και μένατε στο Βαρδάρη;

Ναι, είμαι τριών και κάτι, το 1978.

Και κούνησε πολύ.

Θυμάμαι μόνο δύο σκηνές. Τη μία είναι ότι με πήρε ο μπαμπάς μου σαν το τσουβάλι και τρέχαμε στις σκάλες. Η άλλη είναι που κοιμηθήκαμε στρωματσάδα, στα Ξυλάδικα. Ο διπλανός μας είχε επιχείρηση εκεί, που ήταν ισόγεια. Οπότε μαζί με τον διπλανό πήγαμε εκεί και όπως είχαμε βάλει στρωματσάδα κοιμηθήκαμε.
Αυτά τα δύο τα θυμάμαι. Μετά η επόμενη ανάμνησή μου είναι στα 5 μου. Αλλά τον σεισμό τον θυμάμαι.

Ποια είναι η επόμενη ανάμνηση;

Ότι είμαι στο παιδικό σταθμό και παίζω με ένα αυτοκινητάκι. Μας βάλανε να κοιμηθούμε το μεσημέρι και εγώ έπαιζα στο πάτωμα με ένα αυτοκινητάκι.

Οι γονείς σας στην Ελλάδα τι έκαναν; Με τι ασχολούνταν; Ήρθατε όλοι εδώ;

Ναι. Τότε ο μπαμπάς μου είχε ένα κυλικείο αρχικά και μετά ανοίξανε ένα σούπερ μάρκετ και έγιναν επιχειρηματίες.

Αν σας ρωτούσα τι επηρέασε τη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας, τι θα απαντούσατε; Η εργασία του μπαμπά, το ότι έτρεχε για το μεροκάματο, τι απ’ όλα;

Γενικότερα όλα. Γιατί έτσι μεγαλώσαμε. Είμαστε ποντιακής καταγωγής και έχουμε γενικότερα ένα δέσιμο οικογενειακό. Κοιτάμε πάντα ένας τον άλλον.

Είχατε άλλα αδέρφια;

Είχαμε. Κανονικά είμαστε τέσσερα, αλλά μείναμε δύο.

Πού πήγατε σχολείο;

Ξεκίνησα στον Βαρδάρη και μετά στις Συκιές. Μετακομίσαμε στις Συκιές στην Δ’ δημοτικού και στο Λύκειο κατέβηκα στον Βαρδάρη, στο Τεχνικό Λύκειο.

Καλός μαθητής ή μπαλαδόρος; Τι προτιμούσατε; 

Καλός μαθητής όλοι λέγανε ότι είμαι. Στους βαθμούς δεν αποτυπώθηκε ποτέ. Γιατί πρέπει να ανοίξεις και τα βιβλία. Εγώ δεν τα άνοιγα. Ειδικά Γυμνάσιο και Λύκειο. Ό,τι άκουγα, αυτό ήταν.

«Εμπλοκή» με την πολιτική σε εισαγωγικά υπήρχε; Ήσασταν πολιτικοποιημένος ή κομματικοποιημένος; 

Κομματικοποιημένος σε ένα βαθμό, ναι. Υποστήριζα ένα κόμμα, όπου ήμουν γραμμένος.

Στο σχολείο ήσασταν πρόεδρος στην τάξη;

Συνέχεια, παντού κάτι είχα. Πρόεδρος στην τάξη. Στο στρατό ήμουνα βοηθός διμοιρίτη. Στην Άρτα που ήμουν φαντάρος δεν υπήρχε στρατονομία. Οπότε αυτοί που ήμασταν στις εισόδους, εκτελούσαμε κάτι σαν χρέη στρατονομίας. Μετά επιλοχίας λόχου, αν και απλός φαντάρος. Άρα, πάντα κάτι υπήρχε συνέχεια. Και δεν έχω χάσει εκλογές.

Τι εννοείτε;

Όπου συμμετείχα, κέρδιζα. Και έλεγα, χαριτολογώντας ότι από το νηπιαγωγείο έχω να χάσω εκλογές (γελάει).

Αυτό σημαίνει ότι έχετε μία αποδοχή από τον κόσμο.

Ναι. Και ήταν και σε διαφορετικούς κλάδους. Ήμουν στα αθλητικά εκλέχτηκα, στα πολιτιστικά εκλέχτηκα, στα εργασιακά, πάντα εκλεγόμουν.

Αθλητικά;

Έπαιζα χάντμπολ.

Σε ομάδα;

Ναι, στο Φοίβο και στον Ηρακλή.

Και μετά το σχολείο ξεκινά η δουλειά;

Η δουλειά έχει ξεκινήσει από τα ανήλικα μου χρόνια.

Από πόσο, δηλαδή;

Πιτσιρίκος, από 11-12 χρονών. Ξεκινήσαμε με τα χωράφια στο χωριό να ψιλοβοηθάμε, μεγαλώνοντας, όσο αναπτύσσεται το σώμα, τόσο πιο βαριές δουλειές.

Μου είπατε ότι εργαστήκατε σε αρχαιολογικούς χώρους. Πώς ξεκίνησε αυτό;

Κατά κύριο λόγο δούλευα σε αυτά. Εμένα η καταγωγή μου είναι από την Αμφίπολη. Οπότε εμείς με τα αρχαία έχουμε μία επιρροή. Οι μισοί είναι αρχαιοκάπηλοι, οι μισοί δουλεύουν στην αρχαιολογία. Έτσι είναι αυτό. Εγώ είμαι από αυτό το κομμάτι που δούλευε στην αρχαιολογία. Οπότε από μικροί μάθαμε τους
αρχαιολογικούς χώρους. Ο παππούς μου ήταν αρχιτεχνίτης στην Αρχαιολογία και όλοι σε τέτοια δουλεύαμε. Τα πρώτα μου ένσημα είναι στην αρχαιολογία. 17 χρονών.

Πήγατε σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους;

Πολλούς.

Ποιος σας έχει μείνει;

Ο πιο σημαντικός είναι το μετρό της Θεσσαλονίκης. Οι ανασκαφές που κάναμε εδώ ήταν μεγάλες. Και σαν ευρήματα.

Σε ποια φάση του έργου ήσασταν;

Σχεδόν από την αρχή ήμουνα. Ήμουν μέχρι το τέλος
του 2015.

Μια και το αναφέρατε: Όλη αυτή η ιστορία τελικά πήγε καλά, έγινε κάτι ωραίο; Υπήρχε μια κουβέντα για τα Αρχαία. Μήπως ήταν λίγο too much;

Παράγινε κουβέντα. Απλά ήταν ένα έργο το οποίο δεν ήταν έτοιμο να γίνει. Ο σχεδιασμός του και η δημοπράτησή του ήταν ελλιπής και από εκεί ξεκινούσαν όλα τα προβλήματα και όχι τα Αρχαία. Τα Αρχαία τα χρησιμοποίησαν ως πρόβλημα γιατί
μπορούσαν άνετα να τα λύνουν. Για σχεδόν 9 χρόνια έμειναν στάσιμα τα έργα στη Βενιζέλου λόγω της εναλλαγής αποφάσεων που υπήρχε. Γιατί μια αποφασίζανε το ένα, μια το άλλο για το τι θα γίνουν με τα Αρχαία. Όποιος ερχόταν έλεγε την δικιά του ιδέα και αλλάζαν τα σχέδια συνέχεια.

Άρα, μπορούμε να πούμε ότι τα Αρχαία τα συμπεριφερθήκαμε καλά;

Καλούτσικα. Στην Καλαμαριά, ας πούμε, δεν τα συμπεριφερθήκαμε καθόλου καλά. Είδατε πουθενά
Αρχαία;

Η ενασχόληση με την πολιτική και με το ΠΑΣΟΚ πότε ξεκίνησε; Και γιατί ΠΑΣΟΚ καταρχήν;

Ο μπαμπάς. Ήταν με τον Ανδρέα. Θυμάμαι το 1981- ενώ είμαι 6 χρονών δηλαδή- να με σέρνει στη συγκέντρωση. Και μετά να σταματάμε για σουβλάκι. Στο Δημόκριτο κάτω είχε καντίνα. Παλιά έτσι ήταν. Ένα τρίκυκλο μηχανάκι με μια ψησταριά επάνω, με σουβλάκια και ψωμί.

Πρώτα μπήκατε στο ΠΑΣΟΚ ή στο συνδικαλιστικό κίνημα;

Στο κόμμα πρώτα.

Ανδρέας, Σημίτης, Γιώργος ή Βενιζέλος;

Ανδρέας.

Γιατί ΠΑΣΟΚ;

Ήταν η φιλοσοφία, ρε παιδί μου. Βέβαια επηρεάστηκα σίγουρα και από τον μπαμπά. Αλλά και όταν τα ανέλυσα ως φιλοσοφία ήμουν με τους 6, τον Όλαφ Πάλμε, την Γκάντι, τον Ανδρέα Παπανδρέου Αυτή η φιλοσοφία ήταν και η ιδεολογία που με προσέλκυσε περισσότερο. Το κοινωνικό κράτος και το σουηδικό
μοντέλο.

Τον Νίκο Ανδρουλάκη πώς τον βλέπετε; Ξέρω ότι στις τελευταίες εκλογές στηρίξατε τον Δούκα.

Ναι. Στις προηγούμενες είχα στηρίξει τον Ανδρουλάκη.

Πώς τον βλέπετε σήμερα;

Νομίζω ότι ακόμα προσπαθεί να βρει τον δρόμο. Δεν έχει βρει το μοντέλο το οποίο θα μπορέσει να πάει το καράβι. Γι’ αυτό μάλλον και την προηγούμενη φορά είπα ότι στηρίζω τον Δούκα. Και είχα και ένα παράπονο ότι δεν είχε πατήσει ο Ανδρουλάκης το πόδι
του στο Εργατικό Κέντρο. Το οποίο ήταν άντρο για τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη Γεννηματά κάθε φορά που θα ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη περνούσε από εδώ. Θεώρησα ότι τους χώρους τους προσκείμενους σε εσένα πολιτικά πρέπει να τους προσέχεις. Και να περάσεις και εσύ από εκεί, να δώσεις και εσύ τη στόφα σου.

Ήρθε τελικά;

Ήρθε τελικά, εμφανίστηκε. Τα είπαμε, λύσαμε κάποια πράγματα. Φάνηκε ότι αλλάζει σκεπτικό και σχέδιο δράσης, το στρατηγικό του σχέδιο, για το πώς θα πολιτεύεται. Τώρα πιστεύω ότι κολλάμε συγκυριακά δημοσκοπικά.

Πιστεύετε ότι θα ξαναπάρει μπρος το ΠΑΣΟΚ;

Ναι, το πιστεύω γιατί καταρχάς θα αλλάξουν πάλι οι ισορροπίες. Είναι μια εποχή που τα Τέμπη είναι στο φόρτο τους, οπότε η Κωνσταντοπούλου αποκομίζει τα κέρδη της, αυτά όμως πάνε και έρχονται.

Πρώτη φορά πότε δραστηριοποιηθήκατε στο Εργατικό Κέντρο;

Το 2007. Όχι στη διοίκηση, απλά συμμετείχα. Από τότε άρχισα να είμαι στο Εργατικό Κέντρο. Πρώτη φορά συμμετείχα στη διοίκηση το 2012. Και από τότε εκλέγομαι.

Τι σημαίνει συνδικαλισμός; Γιατί το κάνετε;

Ξεκίνησα από το «πάνε εσύ μπροστά και πες τα εσύ» και συνήθισα να τα λέω. Οπότε εξελίχθηκε αυτό και έγινε κομμάτι της ζωής μου. Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ ότι αύριο δε θα το κάνω αυτό.

Ένα θετικό που αποκομίσατε από αυτή τη συμμετοχή ποιο είναι; Μάθατε να μιλάτε καλύτερα;

Σίγουρα έμαθα και το λόγο να διαχειρίζομαι καλύτερα. Κυρίως έμαθα να απαιτώ. Και πριν βέβαια δεν τα χώνευα εύκολα. Εύκολα νευρίαζα και έφευγα από δουλειές. Αν κάτι μού πήγαινε στραβά σηκωνόμουν και έφευγα. Βέβαια το καλό ήταν τότε ότι είχαμε πολλές δουλειές. Δεν είχα πρόβλημα, έφευγα από τη μία, πήγαινα στην άλλη. Κανένα θέμα. Μετά αυτό άλλαξε λίγο,.

Ένα αρνητικό; 

Δεν εύρισκα δουλειά εύκολα λόγω του συνδικαλισμού. Παλιά διαμαρτυρόμουν και τα λοιπά και έφευγα πιο εύκολα. Είτε έφευγα, είτε με διώχνανε. Όπως όταν έφυγα από το μετρό ή μάλλον όταν μας διώξανε από το μετρό, με το οποίο είμαστε από το Δεκέμβρη του 2015 ακόμη στα δικαστήρια. Όμως είχα γίνει γνωστός πλέον και δεν έβρισκα δουλειά. Μόλις μαθαίναμε ποιος είμαι μου έλεγαν «Γεια σου».

Υπάρχουν και διάφορες αρνητικές απόψεις για τους συνδικαλιστές.

Οι απόψεις είναι κάθετες. Ό,τι είναι τα λαμόγια που κάθονται, που κάνουν, που ράνουν.

Λέτε ότι χρειάζεται και κάποιος να παλεύει.

Δεν είναι πλέον έτσι. Μπορεί σε προηγούμενες εποχές να εξελίχθηκε και ο κακός συνδικαλισμός. Αλλά την τελευταία δεκαετία έχουν αλλάξει κατά πολύ τα πράγματα. Κατά αρχήν έχουν αλλάξει τα πρόσωπα. Είμαστε άτομα τα οποία δεν είχαν οφέλη, παράπλευρα οφέλη, από τον συνδικαλισμό. Ίσα-ίσα είχαν ζημιές και δεν τους έπαιρναν σε δουλειά. Παλιότερα δεν τολμούσες να πεις στον συνδικαλιστή «δε σε παίρνω σε
δουλειά». Επίσης η δυναμική. Δεν έχουμε την ίδια δύναμη που είχαμε παλιά. Παλιά πήγαινε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου και βαρούσε ένα χέρι στο τραπέζι και γινόταν ό,τι ήθελε. Τώρα το βαράμε, το ξαναβαράμε, το σακατεύουμε και δεν ξέρεις αν θα
πετύχει. Οπότε ήταν διαφορετικές εποχές. Και πολύ περισσότερα χρήματα. Ως οργανισμός και ως Εργατικό Κέντρο. Που είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Οι επιχορηγήσεις από που έρχονται;

Τα λεφτά πλέον εδώ και 15 χρόνια είναι από τις κρατήσεις που γίνονται στους εργαζόμενους. Υπάρχει ένας κωδικός στον οποίο μαζεύονται κάποια χρήματα. Από αυτά παλιότερα πηγαίνανε στα σωματεία. Τώρα πλέον υπάρχει διαχείριση από τη ΔΥΠΑ. Υπάρχουν τα λεφτά και ένα μέρος από αυτά επιστρέφουν προς τους συνδικαλιστές και στους χώρους γενικά του Κινήματος,
αυτό όμως γίνεται πολύ «στεγνά». Δηλαδή, εμάς εδώ μάς καλύπτουν το κτίριο, τις δαπάνες του όσον αφορά τη θέρμανση, αλλά όχι όλη τη θέρμανση. Το ρεύμα, τη μισθοδοσία των εργαζομένων και αυτά. Δηλαδή, από εκεί και πέρα για να κάνεις δράσεις χρειάζεσαι χρήματα.

Και τα οποία τα βρίσκεται πλέον πως;

Μέσα από προγράμματα επιμορφωτικά τα οποία περιλαμβάνουν μια μικρή αμοιβή και για το χώρο. Και μέσα από τις συνδρομές των σωματείων, οι οποίες έχουν πέσει κατά πολύ, γιατί δεν τα παίρνουμε όλα. Καταλαβαίνουμε ότι και άλλοι συνδικαλιστικοί χώροι, όπως τα σωματεία μας, έχουν προβλήματα οικονομικά.
Επίσης κάνουμε εκπτώσεις και με αυτά τα χρήματα που μάς δίνουν προσπαθούμε να κάνουμε τις δράσεις.

Και η συμμετοχή είναι πια πιο περιορισμένη από ότι
παλιά.

Ναι. Παλιά υπήρχαν και πολλά κίνητρα για να είσαι στο Εργατικό Κέντρο. Τα εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού έβγαιναν από εδώ, υπήρχαν εκδρομές, υπήρχαν εκπτώσεις. Όλα αυτά που δίνει σήμερα η ΔΥΠΑ ουσιαστικά περνούσαν μέσα από το Εργατικό
Κέντρο. Αυτό προσέλκυε και τον κόσμο να βρίσκεται ε ώ κοντά. Αποξενώθηκε αυτό το κομμάτι, το πήρε όλο η ΔΥΠΑ, μαζί με τις χρηματοδοτήσεις, οπότε ο κόσμος σταμάτησε να έρχεται για αυτά. Άρχισε να μη συμμετέχει στα σωματεία. Περάσαμε τη δεκαετία της κρίσης, που αποθάρρυνε πολύ κόσμο από τη συμμετοχή του, γιατί φοβόταν για την εργασία του, καθώς ήταν πιο δύσκολο να βρεις μια άλλη δουλειά. Κι έτσι ο συνδικαλισμός έφτασε σε χαμηλά νούμερα συμμετοχής. Τώρα τελευταία όμως και μετά τον κορονοϊό αρχίζουμε και βλέπουμε πάλι μια ανάταση.

Γιατί έρχεται τώρα ο κόσμος;

Πρώτον, αγανάκτησε περισσότερο. Έχει φτάσει σε όρια εξαθλίωσης, οπότε πρέπει να φωνάξει. Δεύτερο, γιατί
είναι λίγο πιο εύκολο να βρει δουλειά. Έχει μειωθεί η ανεργία, οπότε πιο εύκολο θα βρεις κάπου να δουλέψεις και αυτό σε κάνει να μπορείς να διαμαρτυρηθείς και να απαιτήσεις κάτι παραπάνω.
Είπατε προηγουμένως ότι είστε άχαστος. Έξι χρόνια πρόεδρος.

Υπάρχει συνταγή επιτυχίας;

Τι να πω. Δεν είχα ποτέ κάποια συγκεκριμένη στρατηγική ή συνταγή. Δηλαδή στο σχολείο έλεγα «πάμε να κατεβούμε σε εκλογές». Κάνουμε εκλογές, να κατεβώ και εγώ. Βγήκα. Στο σωματείο: «Θα κατέβεις σε εκλογές, θα κατεβώ». Βγήκα. Μετά άρχισα με το μετρό που ήταν τα μεγάλα τα βάσανα και ενώ είπα δεν θα συμμετέχω αρχικά, όλοι εμένα σπρώχνανε. «Πάνε
μπροστά, πάνε πέστα, πάνε μάλωσε εσύ». Και ενώ δεν ήμουν στην αρχική σύνθεση του σωματείου όταν το στήσαμε ποιος θα πάει για πρόεδρος; «Πάνε εσύ, πάνε εσύ, πάνε εσύ».

Εδώ όμως στο ΕΚΘ είναι και λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Δηλαδή, πρέπει να υπάρχει και ισχυρή παράταξη, μετά να συγκροτηθεί η διοίκηση, θέλει και άλλες ιδιότητες και ικανότητες.

Η παράταξη είναι θέμα αλληλοεκτίμησης. Είναι διάφοροι χώροι, διάφορα πρόσωπα, Δεν έχεις να κάνεις απλά με πέντε και έξι που είχαμε να κάνουμε στο πρωτοβάθμιο σωματείο μας. Τώρα έχεις να κάνεις με 150 σωματεία. Τα οποία όταν τα 70 με 80 είναι κυρίως στη δικιά μας παράταξη και προς τα εδώ πρόσκεινται
είναι γιατί έχει αποκτηθεί και από τους παλιότερους μια σχέση αλληλοεκτίμησης, η οποία διατηρείται και συνεχίζουμε σε ίδιο τρόπο.

Ο απολογισμός αυτής της εξαετίας; Είστε ευχαριστημένος με αυτά που κάνατε; Θα μπορούσατε να κάνετε κάτι παραπάνω;

Πάντα μπορείς να κάνεις παραπάνω. Όμως η οικονομική στενότητα που έχουν τα συνδικάτα ουσιαστικά τα περιορίζει κατά πολύ σε δράσεις. Τώρα, εμείς είχαμε και μια διετία ειδικά στην αρχή της θητείας μας λόγω του κορονοϊού που ήταν πολύ
πρωτόγνωρο ως γεγονός και ως εμπειρία. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε πράγματα, ούτε να κινηθούμε ούτε να επέμβουμε. Εγώ είχα την ευκαιρία της κίνησης, όμως δεν λειτουργούσαν οι μηχανισμοί. Ήταν όλοι με τηλεργασία. Τώρα, το θετικό, όχι απλά στη θητεία, αλλά γενικότερα στον συνδικαλισμό, και το βλέπω
πανελλαδικά, είναι αυτή η αύξηση της συμμετοχής του κόσμου. Συμμετέχει πιο ενεργά στα σωματεία και στις απεργίες. Από τον κορονοϊό και μετά βλέπουμε πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, αλλά και στη συμμετοχή στα πρωτοβάθμια σωματεία. Το είδαμε και στο τελευταίο συνέδριο ότι υπήρχε μια αύξηση συμμετοχής μελών.

Είδατε από εδώ πάνω τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη;

Από εδώ δεν τα είδα, γιατί ήμουν κάτω.

Πώς εξηγείτε τη μεγάλη συμμετοχή; Παρακολουθώ από το 1974 τις συγκεντρώσεις και ήταν η μεγαλύτερη που έχει γίνει στη Θεσσαλονίκη.

Παλιά οι συγκεντρώσεις ήταν πολιτικές με μεταφερόμενο κόσμο. Αν και είμαι ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ο κόσμος της Θεσσαλονίκης σε εκείνες τις μεγάλες συγκεντρώσεις του Αντρέα που έπιαναν όλο το παραλιακό μέτωπο. Ακόμα και εγώ θυμάμαι ότι τα λεωφορεία ήτανε στρατιά από όλες τις γύρω περιοχές.

Σίγουρα ήτανε μάλλον η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει. Τώρα, το γιατί. Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που εκείνο το πρωινό, που ξύπνησε, να μην είχε παγώσει από αυτό που έγινε.

Εχουμε και άλλες πολλές καταστροφές. Έχουν γίνει πολλά πράγματα. Αλλά και εμένα τον ίδιο τα Τέμπη με επηρέασαν πολύ.

Το γεγονός ότι ήταν παιδιά. Ήτανε νεαροί άνθρωποι.

Είχε και εργαζόμενους, είχε και μεγάλους, είχε και οικογενειάρχες. Αλλά εγώ εκείνο το βράδυ είχα ξυπνήσει τρεις παρά. Και όπως έχω την τηλεόραση, που έπαιζε, έπεσα πάνω σε έκτακτο δελτίο.

Δεν κοιμήθηκα μέχρι το πρωί, ήθελα να βλέπω τι γίνεται. Την άλλη μέρα δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν έβγαινε η φωνή. Κάναμε την πρώτη κινητοποίηση και δεν είχα την όρεξη να μιλήσω. Να πω κάτι. Τι να πεις; Τι μπορείς να πεις γι’ αυτό το πράγμα.

Μετά ήρθε η αδικία. Αυτό νομίζω ότι ενίσχυσε και την αντίδραση
του κόσμου. Όταν είδε κάποια πράγματα τα οποία προσπαθούν να τα βάλουν κάτω από το χαλί, αυτές οι κινήσεις είναι που εξαγρίωσαν τον κόσμο που ένιωσε την αδικία. Και έτσι έκανε προμετωπίδα τα Τέμπη για όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα. Δηλαδή, δεν είναι μόνο τα Τέμπη. Είναι και οι Μάνδρες, είναι και το Μάτι, είναι πολλά. Ακούω πολλούς να διερωτώνται γιατί όχι στο Μάτι, γιατί όχι στις Μάνδρες. Όλα αυτά όμως συσσωρεύονται και κάποια στιγμή σκάει το πράγμα.

Το στοίχημα για τη νέα τριετία της προεδρίας σας ποιο είναι; Ποιο είναι ένα πράγμα που θέλετε να κάνετε;

Το βασικότερο είναι η αύξηση της συμμετοχής του κόσμου. Να συνεχίσει ο κόσμος να φεύγει από τις προκαταλήψεις αυτές που υπάρχουν για την εικόνα του συνδικαλιστή, γιατί σε μεγάλο ποσοστό δεν ισχύουν πλέον. Είναι μια διαφορετική περίοδος και είναι διαφορετικά τα πρόσωπα πλέον. Και να συμμετέχει στα
σωματεία του, γιατί όσο πιο ενεργή είναι η συμμετοχή, τόσο μεγαλύτερη είναι η δυναμική.

Πώς θα γίνει αυτό με τη συμμετοχή;

Και εμείς θα πρέπει να αποδεικνύουμε πράγματα και ο κόσμος να μπορέσει να απωλέσει το φόβο του. Αυτός ο φόβος και η προκατάληψη θα πρέπει να φύγουν σιγά- σιγά και να καταλάβει ο καθένας ότι αν θέλει να έχει αποτέλεσμα για τη ζωή του πρέπει να το διεκδικήσει. Και το καλύτερο μέρος, το πιο οργανωμένο, είναι το συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι το εργατικό κίνημα. Μέσα από αυτό μπορεί να διεκδικήσει. Γιατί πρώτα απ' όλα μέσα από τη δουλειά μας διεκδικούμε για να έχουμε ένα καλύτερο αύριο.

Από την Τρίτη γίνεται μια νέα αύξηση του κατώτατου μισθού. Πως την βλέπετε;

Υπολείπεται. Καταρχήν είμαστε ενάντια στη μεθοδολογία που ακολουθείται. Ενώ υποτίθεται ότι έχουμε βγει από τα μνημόνια εδώ και πολλά χρόνια, συνεχίζει η κυβέρνηση να επιβάλλει τον κατώτατο μισθό. Να μην επιστρέφει στις συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των κοινωνικών εταιρών, που είναι το βασικό μας αίτημα. Αυτό και οι συλλογικές συμβάσεις. Αν επιστραφούν αυτά και μπορέσουμε με
τους εταίρους να μιλήσουμε, όπως το κάναμε δεκαετίες, θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Το να επιβάλλει η κυβέρνηση έναν αριθμό, τον οποίο έχει προκαταβάλει ουσιαστικά και να μας καλεί σε μια σύσκεψη εφέ, σε μια διαπραγμάτευση εφετζίδικη, την οποία την απόφαση, την ξέρουμε από πριν, γι' αυτό το
λόγο η ΓΣΕΕ φέτος δεν συμμετείχε στη διαπραγμάτευση όσον αφορά τον κατώτατο μισθό, δεν γίνεται αποδεκτό. Είτε ήμασταν ή δεν ήμασταν αυτό θα ήταν το νούμερο.

Αυτό θα ήταν που θα ζητούσατε από τον πρωθυπουργό αν το είχατε εδώ απέναντί σας ή κάτι άλλο;

Όχι, αυτό. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις θα ήταν το πρώτο αίτημα. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις πρέπει να είναι το πρώτο αίτημα και η καθολικότητά τους. Τώρα από εκεί και πέρα πολλά θα μπορούσαμε να ζητήσουμε. Αλλά αυτό είναι προμετωπίδα γιατί από αυτό ξεκινούν πολλά. Εγώ στο μυαλό μου είχα πολλά ρομαντικά. Όπως οι εργοδότες έχουν το Επιμελητήριο
και είναι υποχρεωμένοι όλοι να είναι γραμμένοι, έτσι θα πρέπει να είναι και εργαζόμενοι. Να είναι όλοι σε ένα χώρο τους οργανωμένοι και να μπορούμε να λειτουργούμε ευρωπαϊκά, όπως λειτουργούν τα ευρωπαϊκά κράτη. Εκεί δεν έχει «θες, δε θες» ή «δεν είσαι» και γι' αυτό έχουν και δυναμική τα συνδικάτα
τους. Όταν λένε θα κάνουν μια απεργία είναι καθολική. Αυτό το μοντέλο θα το ήθελα. Κάποια στιγμή, αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ελπίζω βήμα- βήμα, ότι θα γίνει.

Είστε πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπως καταλαβαίνω.

Ναι.

Πώς βλέπετε την εξέλιξη της πόλης;

Είχε μείνει στάσιμη για πολλά χρόνια, έμεινε πίσω όσον αφορά στην εξέλιξη. Τώρα εξελίσσονται κάποια έργα ανάπτυξης. Κυριότερο ήταν η έναρξη του μετρό, όμως πρέπει να γίνουν γρήγορα και οι επεκτάσεις του. Και δυστυχώς δεν το βλέπω.

Και κυρίως προς τα δυτικά, έτσι;

Κυρίως προς τα δυτικά, γιατί ανατολικά ένα κομμάτι έχει φτιαχτεί. Δεν μπορεί να εξυπηρετήσει όμως την πόλη και να έχει αποκοίημα όσον αφορά στα οφέλη στην πόλη όταν λειτουργεί προς μια πλευρά. Πρέπει να εξυπηρετήσει και τις δυτικές συνοικίες καθ' αυτού. Πρέπει να πάει και στην Σύνδο, πρέπει να πάει στο αεροδρόμιο. Πρέπει, πρέπει, πρέπει. Θέλουμε πολλές
επεκτάσεις και δυστυχώς δεν βλέπω ούτε να προγραμματίζονται, ούτε να δημοπρατούνται, ούτε να εκτελούνται. Και πράγματα τα οποία έχω τα βλέπω από το 2012, όπως παρουσιάσεις επεκτάσεων, έχουμε φτάσει στο 2025 και ακόμα παρουσιάζουμε και λέμε για τις επεκτάσεις.

Ο Σημίτης έλεγε ότι συνήθως χρειάζεται να περάσουν 25 χρόνια για να ωριμάσει ένα έργο στην Ελλάδα και μάλλον δίκαιο έχει.

Κακώς. Είχαμε έναν 6ο προβλήτα ο οποίος δεν συνδεόταν ούτε με την ΠΑΘΕ, ούτε με το Σιδηρόδρομο. Αλλάζουν τα σχέδια τώρα, θα τα συνδέσουν. Μέχρι να γίνει και αυτό, άντε να δούμε.

Θεωρείτε, επειδή ακούγεται και αυτό, ότι η Θεσσαλονίκη αδικείται από την Αθήνα ή δεν είναι τόσο καλός ο συντονισμός των φορέων της για να διεκδικήσουν θέματα;

Το δεύτερο ισχύει περισσότερο. Εμείς δεν έχουμε καταφέρει να απαιτούμε και να παίρνουμε αυτά που πρέπει. Το ότι μπορεί το βάρος να πέφτει στην Αθήνα ως πρωτεύουσα και επειδή κατοικεί εκεί η μισή Ελλάδα είναι αυτονόητο. Το θέμα είναι ότι και εμείς ως δεύτερη πόλη της Ελλάδος, με έναν πολύ μεγάλο αριθμό κατοίκων γιατί μείναμε τόσο πίσω και δε διεκδικούμε
πέραν του μετρό ουσιαστικά τίποτα άλλο; Γιατί όλα τα άλλα είχαν παγώσει. Αν εξαιρέσουμε την Εγνατία οδό δεν έγινε κανένα άλλο έργο. Τώρα άρχισε το flyover και αυτό κουτσό.

Πάμε στον ιδιώτη Χάρη Κυπριανιδη. Δεν βλέπω βέρα στο χέρι. Δεν είστε παντρεμένος;

Ήμουν, χώρισα, τώρα είμαι σε σχέση.

Παιδιά;

Δύο

Τι κάνουν;

Η μεγάλη μου σπουδάζει αρχιτεκτονική στην Ξάνθη, ο μικρός είναι Β’ Λυκείου.

Χόμπι υπάρχουν για τον πρόεδρο του ΕΚΘ; Χάντμπολ φαντάζομαι δεν παίζετε πια.

Όχι πια, τώρα πενηνταρίσαμε. Δεν τολμάμε να κουνηθούμε γιατί θα μας φύγουν τα πόδια και τα χέρια.

Υπάρχει κάτι που σας ηρεμεί;

(Σκέφτεται). Ξεκούραση. Τα ωράρια είναι τέτοια που όταν βρίσκεις λίγο χρόνο και κάθεσαι για δύο ώρες να δεις λίγο τηλεόραση, είναι ικανοποιητικό.

Ψάρεμα κάνετε;

Όχι, όχι, δεν ψαρεύω ακόμη. Αργότερα μπορεί

Ομάδα υπάρχει;

ΠΑΟΚ, φανατικά

Έχετε πρότυπο συνδικαλιστή; Έναν άνθρωπο από τον οποίο πήρατε κάποια πράγματα;

Σίγουρα πήρα από τον Τσαραμπουλίδη που ήταν ο πρόεδρός μου τόσα χρόνια. Αυτόν είχα επικεφαλής, με αυτόν ανδρώθηκα σε υψηλό επίπεδο συνδικαλιστικά. Έχω πολλά πρότυπα συνδικαλιστή και έχω βρει πολλούς συνδικαλιστές που ρομαντικά με εμπνέουν, με τις κινήσεις τους.

Ονόματα;

Είναι πολλοί. Ακόμη και από πρωτοβάθμια σωματεία, πολλοί που είναι και στη διοίκηση. Δεν θέλω όμως να αδικήσω κανέναν.

Θα ξεπεράσετε το ρεκόρ των 9 χρόνων του Τσαραμπουλίδη ως πρόεδρος του ΕΚΘ;

Καλά να είμαστε, τα 9 τα πιάνουμε.

Μετά τι θα κάνετε; Υπάρχουν σκέψεις για εμπλοκή με την πολιτική; Σάς απασχόλησε ποτέ;

Πότε, αν και έγιναν πολλές προτάσεις. Από το 2010 είχα τις πρώτες κρούσεις.

Φαντάζομαι από το ΠΑΣΟΚ;

Μόνο από το ΠΑΣΟΚ.

Έχετε μότο ζωής; Κάτι που σάς εμπνέει;

Αυτό που ακολουθώ είναι πάντα το να βοηθάω. Θεωρώ ότι όταν βοηθάς τον άλλον θα σε βοηθήσει, αν χαμογελάς προς τον άλλον θα σου χαμογελάσει, αν είσαι ευγενικός με τον άλλον θα είναι ευγενικός μαζί σου. Η δράση προκαλεί αντίδραση. Χαμογελάς σου
χαμογελάνε. Η ευγένεια και το χαμόγελο μπορεί να λύσουν πολλά πράγματα.

Αν είχατε το μαγικό ραβδί τι θα αλλάζατε στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας και γενικότερα στη νοοτροπία του κόσμου απέναντι στο συνδικαλισμό που δεν αλλάζει εύκολα;

Καταρχήν ένα μαγικό ραβδί δε φτάνει. Θα προτιμούσα να βρω το μαγικό λυχνάρι και να έχω ένα τζίνι με 3 ευχές για να μπορέσω να καλύψω και τις δικές μας ανάγκες. Στις 3 ευχές θα έβαζα σίγουρα τη συμμετοχή του κόσμου, τη νοοτροπία του κόσμου να συμμετέχει στα συνδικαλιστικά και στα σωματεία τους και στη
διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο και θα ευχόμουν μια αλλαγή στη δομή. Θα προσπαθούσα να κάνω μια αλλαγή στη δομή του συνδικαλισμού της χώρας, ώστε να μπορέσει να γίνει πιο ενεργό και πιο αποδοτικό.
Έχουμε φτάσει σε ένα λίγο χαώδες σύστημα, με πολλά Εργατικά Κέντρα και με πολλές Ομοσπονδίες. Θα ήθελα οργανωτικά να μπορέσει να ξαναστηθεί ουσιαστικά από την αρχή για να μπορέσουμε να είμαστε πιο αποδοτικοί.

Τρίτη ευχή δεν κάνω γιατί θα την κρατήσω για μένα.