Πρωινός καφές με το γιατρό και βουλευτή Πέτρο Παππά (βίντεο)

«Το σπίτι μου ήταν πάντα το ΠΑΣΟΚ» δηλώνει ο εκ μεταγραφής νέος βουλευτής στο κόμμα Πέτρος Παππάς. Στον πρωινό καφέ που ήπιαμε στο μπαλκόνι του Βασιλικού Θεάτρου ο γεννηθείς στην Οστράβα γιατρός, με σχολικά απολυτήριο 19,7 και ύψος 1,90, θυμήθηκε ιστορίες που δεν ακούγονται πια συχνά στη χώρα μας. Όπως το τί σήμαινε να είναι κανείς μέλος οικογένειας Ελλήνων πολιτικών προσφύγων και να επαναπατρίζεται στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη μετά τη πτώση της δικτατορίας.

«Είχαμε έξω από το σπίτι μας την πρώτη περίοδο έναν αστυνομικό της Ασφάλειας. Ίσως γιατί θεωρούμασταν κατάσκοποι του έθνους», θυμήθηκε στην αρχή της κουβέντας μας. Μαζί και τις αυτοκινητοπομπές στις υποδοχές του Ανδρέα Παπανδρέου τη Θεσσαλονίκη, αλλά και την ιταλική ντίσκο μουσική-και τα δύο εικόνες και θύμησες από τη δεκαετία του ‘80.

Πίνετε πρωινό καφέ;

Δεν ξεκινάω τη μέρα μου χωρίς καφέ. Φραπέ γλυκό με γάλα πάντα και μάλιστα όλο το χρόνο, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών (γελάει).

Πού τον πίνετε; Στο σπίτι ή στο γραφείο;

Τον πρώτο τον πίνω στο σπίτι μόνος μου. Ο δεύτερος ήταν πάντα στο νοσοκομείο όταν έφτανα, τώρα πλέον στο γραφείο στη Βουλή ή σε κάποιο κανάλι, όπου υπάρχει κάποια υποχρέωση. Αλλά προτιμώ πάντα να πίνω φραπέ.

Τι αποτελεί για εσάς η στιγμή του πρωινού καφέ;

Συνήθως ο πρώτος γίνεται σε έναν πανικό. Τον ετοιμάζω σε ένα λεπτό και τον πίνω σε 3 λεπτά, φεύγοντας στην πόρτα. Οπότε δεν έχει κάποια ιεροτελεστία. Μακάρι να μπορούσε να έχει, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια.

Γεννηθήκατε στην Οστράβα της Τσεχίας, όπου και ζήσατε τρία χρόνια. Αναμνήσεις υπάρχουν; Ή μόνο από διηγήσεις;

Ήμουν τριών χρόνων όταν ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη με τους γονείς μου. Οι γονείς μου ήταν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες στην Τσεχία, η μητέρα μου ζει, ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Απόρροια του εμφύλιου πολέμου βρέθηκαν οι παππούδες μου και οι γονείς μου εκεί, όπου και γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1981 εγώ ήμουν 3 χρόνων, ενώ υπήρχε ακόμα το μετεμφυλιακό κράτος. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τον Αύγουστο του 1981 και μέχρι τον Οκτώβριο που εξελέγη το ΠΑΣΟΚ είχαμε αστυνομικό της Ασφάλειας έξω από το σπίτι μας. Ίσως πιθανόν επειδή θεωρούμασταν κατάσκοποι του έθνους μάς παρακολουθούσαν στο σπίτι μας. Μετά από μια παρέμβαση ενός θείου μου που ήταν δάσκαλος και αφού βγήκε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου στην εξουσία τότε μόνο έφυγε η Ασφάλεια από εκεί. Και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό και βιωμένο παράδειγμα για το ότι το ΠΑΣΟΚ έφερε αυτό που λέμε εθνική συμφιλίωση στη χώρα. Γιατί μέχρι τότε -κακά τα ψέματα-η Ελλάδα ήταν διαιρεμένη στα δύο. Κάποιοι από εμάς αυτό το έχουμε βιώσει. Νομίζω ότι τη δεκαετία του ‘80 ξεκίνησε μια πραγματική αναγέννηση στη χώρα σε όλους τους τομείς και ήμουν τυχερός να ζήσω και εγώ ως παιδί αυτή την περίοδο εδώ στη Θεσσαλονίκη.

Από τις διηγήσεις τι έχει μείνει σε ένα παιδί που μεγάλωσε σε μια οικογένεια πολιτικών προσφύγων;

Ήταν μια έντονη πολιτικοποιημένη οικογένεια. Οι γονείς μου έζησαν ιστορικά γεγονότα. Καταρχήν η οικογένεια των παππούδων μου χωρίστηκε: ο προπάππους μου ήταν ιερέας στο επάγγελμα από την Ήπειρο και από ένα ορεινό χωριό, την Αετομηλίτσα. Οι Βλάχοι το λέγανε Ντένισκο. Η γιαγιά μου παντρεύτηκε τον παππού μου, ο οποίος ήταν αντάρτης και υπήρχαν επιστολές του προπάππου μου προς τον παππού μου με παραινέσεις να προσέχει τη γιαγιά μου γιατί προφανώς ήταν αντίθετος στο ζευγάρωμα.  Ο πατέρας μου μετείχε και στα γεγονότα της Πράγας την άνοιξη του 1968 και ήταν απέναντι στη ρωσική εισβολή και αυτό δημιούργησε ένα εσωτερικό ρήγμα στην οικογένεια, καθώς ο παππούς μου ήταν με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος. Ο πατέρας μου από την άλλη βιώνοντας αυτή τη ρωσική εισβολή ως φοιτητής αντιστάθηκε σε όλο αυτό. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ήμασταν θα έλεγα αναγκαστικά μια οικογένεια πολύ πολιτικοποιημένη.

Η σημασία και η έννοια της Ελλάδας υπήρχε στο σπίτι;

Υπήρχε ως μονόδρομος. Όλοι ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με αυτό το όνειρο. Και όλοι τελικά επέστρεψαν και επαναπατρίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Τα αδέλφια του πατέρα μου, οι παππούδες μου, τα αδέλφια της μητέρας μου βρεθήκαμε να ζούμε στην Ελλάδα.

Πώς ήταν η προσγείωση στη Θεσσαλονίκη; Και σε ποια περιοχή μείνατε;

Τα πρώτα χρόνια τα πέρασα στην Ανάληψη, όπου πήγα Δημοτικό και τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου.

Σε ποιο Δημοτικό;

Στο 95 ο δημοτικό που έχει πια γκρεμιστεί και ήταν δίπλα στο κτίριο του Τεχνικού Επιμελητήριου. Μετά πήγα στα λυόμενα, στο 27 ο Γυμνάσιο και μετά μετακομίσαμε στο Κορδελιό.

Πότε έγινε αυτό;

Το 1993. Εκεί έκανα την Γ΄ Γυμνασίου και τις τρεις τάξεις του Λυκείου.

Πώς ήταν η… άγρια δύση;

Διαφορετικά, θα έλεγα. Εγώ ήμουν πάντα ένας πολύ καλός μαθητής στο σχολείο, απουσιολόγος σε όλες τις τάξεις, σημαιοφόρος στο Λύκειο και παραστάτης. Ήταν διαφορετικά εκεί, ήταν μια χρήσιμη εμπειρία το ότι έχω ζήσει σε διαφορετικές περιοχές της Θεσσαλονίκης. Αγάπησα εκεί τους συμμαθητές μου και νομίζω ότι και ως χαρακτήρας ήμουν ένα παιδί που ήθελε να έχει κοινωνικές επαφές και να βοηθάει τους συμμαθητές. Οπότε έκανα καλές φιλίες και εδώ και εκεί, κάποιες από τις οποίες κρατάω μέχρι σήμερα Καλός μαθητής από ότι κατάλαβα.

Ήσασταν καλός αθλητής; Είστε και ψηλός.

Είμαι 1,90. Ήμουν άριστος μαθητής και καμιά φορά λέω ότι δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο βαθμοθήρας (χαμογελάει).

Γιατί το λέτε αυτό;

Γιατί ίσως μερικές φορές κυνηγώντας μόνο τους βαθμούς χάνουμε κομμάτια της παιδικότητας και της νιότης μας.

Με τα αθλητικά πως ήσασταν, λοιπόν;

Πιο μικρός έκανα κολύμβηση, στον Άλμπατρος εδώ στη Θεσσαλονίκη, αλλά τελικά επειδή είχα προοπτικές για τον αθλητισμό έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο σχολείο και τις επιδόσεις του σχολείου και στο αν κατευθυνθώ στον πρωταθλητισμό.

Η επιλογή της ιατρικής ήταν δεδομένη;

Είμαστε από οικογένεια γιατρών. Η αδελφή του πατέρα μου ήταν γιατρός, έχουμε πολλά πρώτα ξαδέρφια που ήταν γιατροί. Η Ιατρική ήταν ένας στόχος και θεωρούσα πάντα ότι η αποστολή μου είναι να κάνω ένα κοινωνικό επάγγελμα και να βοηθάω τους συνανθρώπους μου. Είναι τελικά μεγάλη απόλαυση που αντλεί κανείς από το να βοηθάει, το να δίνει ζωή και να παρατείνει κάποιες φορές τη ζωή των ανθρώπων. Εξού και έγινα γενικός οικογενειακός γιατρός και έκανα εξειδίκευση την επειγοντολογία. Εκεί δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους: όταν κάποιος έρχεται ως επείγον περιστατικό δεν βλέπεις μπροστά σου ούτε χρώμα ούτε φύλο ούτε φυλή. Όλοι οι άνθρωποι όταν είναι πολύ βαριά είναι ίδιοι μεταξύ τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη στιγμή ισότητας όταν έχεις απέναντι σου τον πόνο και την ανάγκη. Και αυτό από τη μία είναι σίγουρα δύσκολο και ψυχοφθόρο, αλλά από την άλλη είναι και λυτρωτικό, όταν τελικά καταφέρνεις - γιατί δεν τα καταφέρνεις πάντα- να βοηθήσεις έναν άνθρωπο και να παρατείνεις τη ζωή του. Δεν είναι ο κανόνας αυτό, αλλά όταν συμβαίνει είναι μια μεγάλη προσωπική ικανοποίηση που αντλεί κάποιος.

Λογικό με αυτήν την πορεία να πάτε στο πανεπιστήμιο του Μάζαρικ της Τσεχίας. Εδώ γιατί δεν μείνατε για σπουδές;

Έχασα την Ιατρική στην Ελλάδα επειδή είχα μια ατυχία στη Φυσική, αν και ήμουν πάρα πολύ καλός μαθητής.

Τι απολυτήριο είχατε;

19,7.

Σπασίκλας, δηλαδή.

Δεν ήθελα όμως να ξαναμπώ στη βάσανο των πανελλαδικών, όπου υπάρχει μια κάποια αδικία την οποία πρέπει να δούμε και ως πολιτικό σύστημα.

Τι εννοείτε;

Η στιγμή της κάθε εξέτασης δεν μπορεί απαραίτητα να αντικατοπτρίσει και να αποτυπώσει τη συνολική πορεία ενός μαθητή. Έτσι έχασα την Ιατρική στην Ελλάδα και πήγα στην Τσεχία.

Η οποία είναι πλέον καπιταλιστική χώρα. Πώς ήταν;

Ήταν δύσκολη η μετάβαση για τους Τσέχους γιατί και τότε είχαν πάρα πολύ μεγάλες περικοπές στις συντάξεις τους και η αλλαγή ήταν απότομη. Από την άλλη η Τσεχία ήταν μια χώρα που είχε τις υποδομές, είχε τη βιομηχανία και γρήγορα ανέκαμψε και αυτό νομίζω ότι είναι διδακτικό. Όταν δηλαδή, μια χώρα έχει ένα παραγωγικό μοντέλο, το οποίο μπορεί να την υποστηρίξει ακόμα και σε μεγάλες μεταβάσεις και σε μεγάλες κρίσεις, τελικά μπορεί να ορθοποδήσει γρήγορα. Κάτι το οποίο η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει, ακριβώς επειδή τόσα χρόνια δεν έχει επενδύσει και δεν έχει αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο. Μια και είμαστε στο θέμα της μετάβασης της Τσεχίας στον καπιταλισμό.

Έχετε εξήγηση γιατί απέτυχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός;

Απέτυχε γιατί νομίζω ότι το σύστημα αυτό είναι ασύμβατο με την ίδια την ανθρώπινη φύση. Καταρχήν ήταν ένα σύστημα που λειτουργούσε ολοκληρωτικά και μονοκομματικά, απαγόρευε ανθρώπινες ελευθερίες και αυτό από μόνο του είναι ήδη καταπιεστικό. Επίσης σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομίας που είναι καπιταλιστική ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει. Μάλιστα από τη στιγμή που δεν επενδύει στον ανταγωνισμό και στην ιδιωτική πρωτοβουλία, οτιδήποτε μπαίνει κάτω από έναν απόλυτο κρατικό προστατευτισμό και έλεγχο, βαλτώνει. Νομίζω ότι ήταν ένα δίδαγμα για όλους αυτούς που πιστεύουν ότι τα καθεστώτα οποιουδήποτε τύπου μπορούν να επιβιώσουν στη διεθνή σκηνή.

Ξαναγυρνάμε σε εσάς. Μετά τη Τσεχία κάνατε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας με αντικείμενο την  πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας…
…Το πρώτο μεταπτυχιακό.

Και στη συνέχεια μετεκπαίδευση στην επείγουσα ιατρική, στο ζαχαρώδη διαβήτη και στην ψυχολογία των ασθενών…

…και ανακηρύχτηκα Διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής της Θεσσαλίας.

Το αγαπημένο σας αντικείμενο από όλα αυτά ποιο είναι;

Θα πω όλα, γιατί νομίζω ότι η ολιστική προσέγγιση της Ιατρικής είναι αυτή που κάνει τον καλό γιατρό. Ο πολυκερματισμός και η πολυδιάσπαση του γνωστικού αντικειμένου, γιατί μιλάμε για τον άνθρωπο, δεν είναι η εξέλιξη στην οποία πρέπει να οδηγηθεί η Ιατρική. Όταν κανείς αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως ολότητα και αυτό αφορά και στην ψυχική αλλά και στη σωματική του υγεία, τότε νομίζω ότι μπορεί να είναι αποτελεσματικός θεραπευτής. Παράλληλα μετά αφού πήρα και το Διδακτορικό μου δίδαξα και στο Ανοιχτό Ελληνικό Πανεπιστήμιο και έκανα και δεύτερο μεταπτυχιακό στη διοίκηση μονάδων υγείας. Έχω δηλαδή, και διδακτική και ακαδημαϊκή εμπειρία, καθώς δίδαξα στο μεταπτυχιακό της Ιατρικής Σχολής της Λάρισας και σε ΙΕΚ.

Εργαστήκατε στο ΑΧΕΠΑ, στα επείγοντα του Γενικού Νοσοκομείου Κιλκίς και γενικότερα στο ΕΣΥ. Πόσο σημαντικός είναι αυτός ο δημόσιος πυλώνας;

Ήμουν 17 χρόνια στο ΕΣΥ από επιλογή, επειδή πιστεύω στο δημόσιο σύστημα υγείας. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει ένας κρατικός δημόσιος πυλώνας στην υγεία πέρα από τον ιδιωτικό, γιατί ακριβώς αυτό ξεχωρίζει ένα κράτος με κοινωνική ευαισθησία και κοινωνική αποστολή από ένα κράτος το οποίο τελικά δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες που βρίσκονται σε αδυναμία.
Νομίζω ότι ακόμα και τα πιο πετυχημένα καπιταλιστικά μοντέλα υγείας, όπως αυτό της Μεγάλης Βρετανίας, δικαιώθηκαν όταν επένδυσαν στο δημόσιο σύστημα υγείας, γιατί χωρίς αυτό δε γίνεται. Και δυστυχώς στη χώρα μας βλέπουμε ότι διολισθαίνουμε όλο και περισσότερο στην ιδιωτική υγεία, μια και παρά το ότι διαθέτουμε τη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη έχουμε από τις υψηλότερες ιδιωτικές δαπάνες υγείας σε όλη την Ευρώπη. Είναι τραγικό να έχουμε μέσα στο δημόσιο σύστημα υγείας ασθενείς δύο ταχυτήτων, δηλαδή ασθενείς που έχουν λεφτά και μπορούν να πληρώσουν και να κάνουν απογευματινά χειρουργεία και ασθενείς που δεν έχουν τα μέσα. Δυστυχώς η Ελλάδα αναπτύχθηκε πολύ λάθος και νοσοκομειοκεντρικά. Πρώτα κάναμε νοσοκομεία
και μετά κάναμε Κέντρα Υγείας και Πρωτοβάθμιες Δομές Υγείας. Σε αντίθεση με ότι έγινε στον υπόλοιπο κόσμο. Και τη νοσοκομειοκεντρική μας αντίληψη είναι αυτή την οποία πληρώσαμε και στο covid.

Γιατί δεν πήγαμε καλά στην πανδημία: αν δούμε τα στατιστικά μας έχουμε τους υψηλότερους αριθμούς θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Γιατί; Γιατί δεν έχουμε Πρωτοβάθμια Υγεία και γιατί ο πολίτης δεν έχει να αποτανθεί σε πρωτοβάθμια δομή. Να θυμίσω ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που έκανε το ΕΣΥ στην Ελλάδα, είναι αυτό που έφτιαξε την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στη χώρα μας και γι’ αυτό και θεωρώ ότι συγκινεί ακόμη μερίδα των πολιτών. Ακριβώς γιατί δημιούργησε αυτό το κοινωνικό κράτος. Και για να επανέλθω σε αυτό που έλεγα: οι Πορτογάλοι επειδή είχαν καλή πρωτοβάθμια φροντίδα τα πήγαν πολύ καλύτερα στη διαχείριση της πανδημίας.

Αναφέρεστε πολλές φορές στο ΠΑΣΟΚ, αλλά τελικά προσχωρήσατε για πρώτη φορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μπήκατε, αλλά και γιατί… βγήκατε από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα;

Δεν ήμουν ενταγμένος σε κανένα κόμμα, όμως από τα νεανικά μου χρόνια ήμουν πάντα ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ. Το 2019 και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές ανταποκρίθηκα στο προσκλητήριο του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μας ενέταξε ως νέους επιστήμονες στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Είχε το όραμα, το οποίο όμως όπως φάνηκε στη συνέχεια δεν πραγματοποιήθηκε, να δημιουργήσει μια νέα κεντροαριστερά παράταξη, η οποία να έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά, τα οποία πάντα με εξέφραζαν ιδεολογικά. Γιατί πάντοτε ήμουν τοποθετημένος κοντά στη σοσιαλδημοκρατία και στις προοδευτικές ιδέες. Θεώρησα ότι εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή αυτό θα μπορούσε να εκφραστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς ήταν ένα κόμμα, το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει την αίσθηση του μικρού κόμματος του 3% που είχε η ανανεωτική αριστερά, ένα κόμμα το οποίο ήταν τελικά διαιρεμένο σε πολλές φράξιες. Όλο αυτό οδήγησε στον εξοστρακισμό μας. Εγώ δε μετακινήθηκα ποτέ ιδεολογικά από τις ιδέες και τις απόψεις μου, που πάντα ήταν ίδιες. Εξοστρακιστήκαμε και εμείς και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ από το κόμμα γιατί μια μικρή ομάδα ανθρώπων θεώρησε ότι το κόμμα είναι λάφυρο και ότι πρέπει τελικά να περιχαρακωθεί στα ποσοστά στα οποία κινείται σήμερα στις δημοσκοπήσεις.

Μετακομίσατε και γεωγραφικά. Φύγατε από δω και πήγατε στο Κιλκίς.

Εργαζόμουν στα επείγοντα του Γενικού Νοσοκομείου Κιλκίς. Στην πραγματικότητα δεν είχα μετακομίσει ποτέ, στη Θεσσαλονίκη έμενα πάντα, αλλά ο κόσμος εκεί με αγαπούσε και νομίζω ότι ήταν μια εξαιρετική τιμή αυτή που μού έκαναν οι πολίτες του Κιλκίς να με εκλέξουν βουλευτή τους. Ως ανταπόδοση και ως αναγνώριση της προσφοράς και της προσπάθειας που έκανα στο νοσοκομείο.

Πολιτικά στη συνέχεια φλερτάρατε και με τον Στέφανο Κασσελάκη.

Θεώρησα ότι ο Κασσελάκης ήταν μια τελευταία ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ να αντιστοιχιστεί στην κοινωνία και στους ψηφοφόρους του. Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι δεν είχε αντιστοίχιση με το κοινό, το οποίο περιστασιακά και παροδικά από ότι φάνηκε τους ψήφισε το 2015 και το 2019. Θεωρούσα ότι ο Κασσελάκης θα μπορούσε να στρέψει το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία και προς την κεντροαριστερά, προς τα εκεί που ήταν και το εκλογικό ακροατήριο του. Δυστυχώς δεν τον άφησαν.

Σας απογοήτευσε; Δεν τον άφησαν να το κάνει; Τι συνέβη;

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Μια νομενκλατούρα του κόμματος επέλεξε να μην γίνει αυτή η στροφή. Ήταν το ίδιο λάθος που τελικά οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στα αρχικά ποσοστά της ανανεωτικής αριστεράς και του ΚΚΕ εσωτερικού, δηλαδή στο 3 και το 4%.

Και επιστρέψατε εκεί απ’ όπου είχατε ξεκινήσει. Στο ΠΑΣΟΚ δηλαδή, με πρόεδρο πια το Νίκο Ανδρουλάκη.

Το σπίτι μου ήταν πάντα το ΠΑΣΟΚ. Τα παιδικά, τα εφηβικά, τα νεανικά μου χρόνια και οι αναμνήσεις μου, ήταν πάντοτε εδώ. Πολλοί από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που με πλησιάζουν σήμερα με καλωσορίζουν στο σπίτι τους και εγώ αισθάνομαι λίγο περίεργα, γιατί εκεί ήταν πάντα το σπίτι μου. Στην πραγματικότητα δεν έχω ποτέ αποστεί από τις ιδεολογικές μου θέσεις. Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια να  υποδεχόμαστε τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη για τις πολιτικές του ομιλίες και για την έκθεση. Τότε μέναμε στην Ανάληψη και εκεί η πομπή του έκανε πάντα μια  συγκεκριμένη στάση και τρέχαμε, ως παιδιά και με τα σημαιάκια με τον
ήλιο του ΠΑΣΟΚ, να τον υποδεχτούμε.

Πάμε λίγο στα σημερινά. Ενώ ξεκίνησε δυναμικά ο Νίκος Ανδρουλάκης οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν να υπάρχει ένα μεγάλο φρενάρισμα. Υπάρχει κάποιος λόγος; Σας ανησυχεί αυτό;

Θεωρώ ότι τα τελευταία 6 χρόνια λόγω της διαχείρισης της κυβέρνησης και της ΝΔ σε ένα σύνολο θεμάτων, τόσο με τις υποκλοπές και την τραγωδία των Τεμπών όσο και με το αίσθημα ανασφάλειας που διακατέχει συνολικά την ελληνική κοινωνία, δημιουργήθηκε μια μεγάλη και δικαιολογημένη οργή στους πολίτες, αλλά και μια απαξία για τους θεσμούς. Θεωρώ ότι οι «μέρες της οργής» είναι αυτές που δίνουν αυτή τη στιγμή υψηλά ποσοστά στα κόμματα της αντίδρασης, ωστόσο πιστεύω ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν πάθει και έχουν μάθει πλέον και δεν εμπιστεύονται πια έναν πολιτικό λόγο, ο οποίος δεν έχει στην
πραγματικότητα αντίκρισμα και ρεαλιστικό υπόβαθρο. Οπότε θεωρώ ότι από τις «μέρες οργής» θα περάσουμε στις «μέρες της απόφασης». Και όταν θα φτάσουμε στην ώρα της απόφασης οι Έλληνες και οι Ελληνίδες θα ψηφίσουν με βάση τη ζωή τους και με βάση ποιο είναι αυτό που έχει το πρόγραμμα και έχει τα στελέχη για να αλλάξει τη ζωή τους, ποιο είναι αυτό το κόμμα που θα βοηθήσει τους νέους και τις νέες να αποκτήσουν μια φτηνή στέγη, ποιο είναι αυτό το κόμμα που θα ξαναχτίσει την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ποιο κόμμα θα δώσει λύση στα κόκκινα δάνεια και στο τεράστιο ιδιωτικό χρέος που υπάρχει στη χώρα. Νομίζω ότι όλα αυτά μπορεί να τα κάνει μόνο το ΠΑΣΟΚ. Δια του παραδείγματος και δια της σοβαρότητάς του. Και αυτός δεν είναι ο εύκολος δρόμος. Δεν είναι ο δρόμος που θα σου κερδίσει γρήγορα ποσοστά. Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν επιλέγει το δρόμο του λαϊκισμού, δεν τον επέλεξε ούτε στο παρελθόν και το πλήρωσε. Πλήρωσε και για τα λάθη του, πλήρωσε και για το γεγονός ότι δεν επέλεξε να χαϊδέψει τα αυτιά των Ελλήνων και δεν θα το κάνει ούτε τώρα. Θα πορευτεί με συνέπεια και θέλω να πιστεύω ότι επικοινωνώντας με ακόμη μεγαλύτερο δυναμισμό το πρόγραμμά μας, τελικά θα ανταμειφθούμε για αυτή μας τη συνέπεια.

Πιθανοί μελλοντικοί κυβερνητικοί σύμμαχοι του ΠΑΣΟΚ ποιοι είναι; Γιατί και αυτό είναι ένα ερώτημα.

Το πολιτικό σκηνικό είναι πολύ ρευστό και βλέπουμε πολιτικά κόμματα να ανεβαίνουν συγκεντρώνοντας ποσοστά 10 και 15% μέσα σε λίγους μήνες. Να θυμίσω ότι το 2008 που ο Αλέξης Τσίπρας είχε μόλις εκλεγεί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η διαφορά μεταξύ των δύο ήταν της τάξης του 1% και του 2%. Σε ένα χρόνο μετά που
έγιναν οι εθνικές εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε σχεδόν 45%. Τι θέλω να πω; Ότι τα πράγματα αλλάζουν. Άλλαξαν το 2008, πολύ δε περισσότερο αλλάζουν σήμερα που το πολιτικό σκηνικό είναι ακόμα πιο ρευστό. Εγώ έχω αισιοδοξία. Από την άλλη δεν πιστεύω στις ετερόκλητες συμμαχίες των κομμάτων, οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά ούτε και βοηθούν αθροιστικά. Θεωρώ ότι χωρίς να έχουμε εκπεφρασμένη τη θέληση του ελληνικού λαού είναι και πρόωρο και άκαιρο να συζητάμε για συμμαχίες. Το ΠΑΣΟΚ έχει πίστη στις δυνάμεις του και θα πορευτεί αυτόνομα, διεκδικώντας -εύχομαι- το
καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και -γιατί όχι- τη νίκη στις εκλογές.

Πώς είδατε τις ανακοινώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Το λάθος που κάνει η κυβέρνηση είναι δομικό και πιθανώς και εσκεμμένο. Το να επιστρέφει ένα ενοίκιο σε κάποιες κατηγορίες ενοικιαστών στην πραγματικότητα δε λύνει το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι στη διαθεσιμότητα της στέγης. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα στην αγορά σπίτια και η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά, αυτό που θα γίνει είναι να ανέβουν ακόμη περισσότερο τα ενοίκια. Την επιστροφή που δίνεται, οι ιδιοκτήτες θα την ενσωματώσουν στην πραγματικότητα ως αύξηση. Το ΠΑΣΟΚ έχει μια ολοκληρωμένη πρόταση και αφορά στα χιλιάδες ακίνητα της χώρας, που είναι κλειστά. Προτείνει τη συγκρότηση ενός φορέα με τη συμμετοχή του κράτους και προφανώς και ιδιωτών που θα μπει σε όλα αυτά τα ακίνητα και θα τα διαχειρίζεται, θα τα ανακαινίσει και φυσικά με χαμηλότερα ενοίκια θα τα διαθέσει στους πολίτες. Έτσι θα πέσουν τα ενοίκια, έτσι θα μπουν τα ακίνητα στην αγορά, ενώ ο ίδιος ο φορέας μπορεί και να χτίσει νέα ακίνητα. Μιλάμε και για τη φοιτητική στέγη και για τα σπίτια τα οποία θα δίνονται με χαμηλά ενοίκια σε γιατρούς, στρατιωτικούς και εκπαιδευτικούς, οι οποίοι είναι στην παραμεθόριο και αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να υπηρετούν εκεί και ακριβώς επειδή τα ενοίκια είναι ακριβά έχουμε και τόσες αποχωρήσεις. Το ίδιο ισχύει και με τις συντάξεις. Δεν περίμενε αυτή τη στιγμή ο συνταξιούχος την  ελεημοσύνη των 250 ευρώ, αυτό που περίμενε να δοθεί ξανά στους χαμηλοσυνταξιούχους ήταν το ΕΚΑΣ, περίμενε να λυθεί η τεράστια αδικία της προσωπικής διαφοράς και να καταργηθεί η άδικη εισφορά αλληλεγγύης. Πρέπει δομικά να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και επιτέλους να δοθούν κάποιες αυξήσεις. Οι συνταξιούχοι είναι οι πιο αδικημένοι συμπολίτες μας, είναι αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν, δεν μπορούν να απεργήσουν, είναι άνθρωποι που κάποιοι από αυτούς έχουν ενδεχομένως λίγα χρόνια ζωής μπροστά τους και αισθάνονται απίστευτα αδικημένοι, έχοντας πληρώσει μια ζωή εισφορές και αυτή τη στιγμή εισπράττουν τα λεφτά τους ζώντας αναξιοπρεπώς. Να πούμε εδώ ότι σήμερα σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ο κίνδυνος της φτώχειας ανέρχεται στο 19,6%, θυμίζω ότι το 2019 ήταν 17,6%, ενώ η αγοραστική δύναμη συνεχώς πέφτει. Αν δεν αντιμετωπιστεί στη ρίζα του το πρόβλημα δεν μπορούμε να μιλάμε για μέτρα τα οποία έχουν αντίκρισμα. Και επιτέλους όλο αυτό
το υπερ-πλεόνασμα που δημιουργείται από την φορολογία πρέπει ο κόσμος να το δει στις τσέπες του.

Το 2027 θα είστε υποψήφιος στη Α’ Θεσσαλονίκης, σωστά;

Αυτή είναι η θέλησή μου, αυτή είναι η επιθυμία μου. Βέβαια αυτό είναι κάτι το οποίο θα το αποφασίσει ο πρόεδρος του κόμματος και τα όργανά του. Εγώ νομίζω ότι εδώ μπορώ να προσφέρω, στην πόλη όπου έζησα όλη μου τη ζωή. Η Θεσσαλονίκη είναι πολλαπλά αδικημένη. Είναι και διχασμένη ως προς την ανάπτυξή της. Οι δυτικές συνοικίες δεν έχουν μετρό και δεν προβλέπεται να έχουν.

Ισόρροπη ανάπτυξη, δηλαδή.

Καταρχήν πρέπει να υπάρξει συνολική ανάπτυξη, που η πόλη δε βλέπει. Είτε μιλώντας για το παραλιακό μέτωπο είτε μιλώντας για το πράσινο του πολεοδομικού συγκροτήματος. Δεν υπάρχει γενικότερα αναπτυξιακή πνοή και αυτό το βλέπουμε, καθώς η κεντρική Μακεδονία «σκοράρει» πάρα πολύ χαμηλά στους αναπτυξιακούς δείκτες, ενώ κάποτε ήταν δεύτερη στην Ελλάδα. Από κει και πέρα έχουμε τις πολύ αδικημένες δυτικές συνοικίες. Περνούσα πρόσφατα από τη γέφυρα του Δενδροποτάμου, η οποία αποδόθηκε μισή στην κυκλοφορία, όπως μισό είναι το ενδιαφέρον της πολιτείας συνολικά για τις δυτικές συνοικίες. Δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός για τη δημιουργία μέσου σταθερής τροχιάς, ενώ θα μπορούσε να υπάρξει έστω ένας φτηνός προαστιακός. Να έχουμε δηλαδή, μέσο σταθερής τροχιάς τουλάχιστον για τους Αμπελόκηπους, για τη Μενεμένη, για το Κορδελιό και για τους χιλιάδες φοιτητές που είναι αυτή τη στιγμή στο Διεθνές Πανεπιστήμιο.

Εδώ πάντως θα έχετε μεγάλο ανταγωνισμό. Έχει έρθει η Ράνια Θρασκιά, θα έχετε και 2 με 3 ακόμη ισχυρές βουλευτικές υποψηφιότητες. Θα πρέπει να ιδρώσετε τη φανέλα για να εκλεγείτε.

Νομίζω ότι ανταγωνισμός είναι αυτός που θα δώσει και τα καλύτερα αποτελέσματα στο ΠΑΣΟΚ. Είναι άδικο για την ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ και την προσφορά του τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και γενικότερα στον τόπο να έχει αυτά τα ποσοστά εδώ. Θα αγωνιστούμε όλοι να επικοινωνήσουμε το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ  και να ανεβάσουμε τα ποσοστά του και θεωρώ ότι το ανταγωνιστικό ψηφοδέλτιο θα είναι και το πλεονέκτημά μας στις επόμενες εκλογές.

Πάμε στον ιδιώτη Πέτρο Παππά. Ακόμα ανύπαντρος, έτσι;

(Γελάει). Αυτά είναι τυχερά στη ζωή. Βέβαια κανείς ποτέ δεν ξέρει τι θα γίνει.

Ό,τι είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς να προσπεράσει.

Ακριβώς. Κάποιες φορές στη ζωή μας σε κάποιους τομείς είμαστε πιο τυχεροί, σε κάποιους άλλους είμαστε πιο άτυχοι. Ωστόσο επειδή έκανα και κάνω ένα κοινωνικό επάγγελμα -και ως γιατρός και τώρα ως πολιτικός- η συναναστροφή μου με τον κόσμο αναπληρώνει  τουλάχιστον αυτό το κενό της προσωπικής μοναξιάς.

Υπάρχει κάτι με το οποίο χαλαρώνετε;

Τρέχω στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Είμαι δρομέας και έχω τρέξει σε όλους τους ημιμαραθώνιους της πόλης. Μου αρέσει να το κάνω.  Συνήθως τρέχοντας ακούω διάφορα ενημερωτικά podcast ή βιβλία. Η τελευταία μου ανακάλυψη είναι τα audiobooks και είναι πολύ ευχάριστο να το κάνω αυτό τρέχοντας. Γιατί ο χρόνος για διάβασμα είναι λίγος και εμένα μού αρέσει να διαβάζω βιβλία. Οπότε το κάνω τρέχοντας.

Αγαπημένο τραγούδι; Η μουσική κατεύθυνση που σας αρέσει πολύ ποια είναι;

Μού αρέσουν τα έντεχνα, μου αρέσει η ποπ μουσική, μου αρέσει η ντίσκο μουσική της δεκαετίας του ‘80. Με αυτά τα ακούσματα μεγάλωσα.

Τι εννοούμε ντίσκο του ‘80; Χορευτική, Depeche Mode, Pet Shop Boys;

Kαι αυτά, αλλά ακόμη και πιο ντίσκο.

Donna Summer;

Ναι, Donna Summer και όλα αυτά της δεκαετίας του ‘80 που εγώ δεν ήμουν βέβαια τότε στην εφηβεία, αλλά τα ακούγαμε. Όλη αυτή η ιταλική ντίσκο εμένα με συγκινεί (γελάει).

Αγαπημένο μέρος στη Θεσσαλονίκη υπάρχει;

Σίγουρα η παραλία της Θεσσαλονίκης, γιατί τα πρώτα μου παιδικά χρόνια και οι αναμνήσεις μου είναι από εκεί. Επίσης το πατρικό μου στο
Κορδελιό. Εκεί έχουμε ένα πάρα πολύ ωραίο μπαλκόνι από το οποίο βλέπεις ένα παρκάκι με πεύκα. Αυτό είναι η εβδομαδιαία ιεροτελεστία μου: να πηγαίνω στη μητέρα μου και να τρώμε μία φορά την εβδομάδα μαζί, κάνοντας την ανασκόπηση της περιόδου. Γιατί νομίζω ότι κανείς στον κόσμο δεν μάς βλέπει έτσι όπως μάς βλέπει η μητέρα μας (γελάει).

Έχετε πάντως μια σχετική ομοιότητα με τον Ιησού Χριστό. Σάς έχουν προτείνει ποτέ να παίξετε ένα τέτοιο ρόλο;

(Χαμογελάει). Σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στη Θεσσαλονίκη, στην οποία συμμετείχα, το έχω κάνει κάποτε και αυτό. Μπήκα στη σκηνή φορώντας την κατάλληλη ενδυμασία υπό τους ήχους της μουσικής του Τζεφιρέλι. Το ακροατήριο από κάτω πάγωσε και στο τέλος δεν ήξεραν τι να κάνουν, αλλά με χειροκρότησαν. Έχω μάλιστα και αντίστοιχα παραδείγματα από την ιατρική μου πορεία. Με ασθενείς που ήταν λιπόθυμοι και τους οποίους συνεφέραμε και οι οποίοι όταν άνοιγαν τα μάτια τους και με έβλεπαν, πάθαιναν εύκολα ένα σοκ. Μάλιστα μια φορά ένας στον οποίο είχαμε κάνει ανάνηψη μέσα στο ασθενοφόρο, όταν ξύπνησε με κοίταξε και μου είπε: «Δε θέλω να πάω ακόμα στον άλλο κόσμο». Και του απάντησα ότι «για σήμερα θα αρκεστείτε με μένα» (χαμογελάει).

Μότο ζωής;

(Σκέφτεται). Γενικά είμαι επίμονος και δεν τα παρατάω. Οι Άγγλοι λένε «keep a stiff upper lip», που σημαίνει περίπου «να έχεις σκληρό το επάνω χείλος». Είναι μια παρότρυνση που μού αρέσει πάρα πολύ. Μια παρότρυνση για συνέχιση της προσπάθειας. Τελικά νομίζω ότι η επιμονή δικαιώνεται, συχνά χρειάζεται να φάει κανείς πολλές φορές τα μούτρα του, αλλά αυτό είναι τελικά που μάς φτιάχνει ως χαρακτήρες και ως ανθρώπους. Οι αποτυχίες μας (χαμογελάει).

Τι αισθάνεστε ότι είστε; Γιατρός ή πολιτικός;

Γιατρός. Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα γιατρός, ακόμα και ο κόσμος και οι φίλοι μου «γιατρό» με προσφωνούν. Η πολιτική είναι μια συνέχεια της Iατρικής, γιατί είχα και μια συνδικαλιστική δράση ως γιατρός. Αν με ρωτήσετε γιατί ασχολούμαι με την πολιτική θα σας πω: Έχω το όραμα, αλλά και την τεχνογνωσία για το πώς μπορούν να βελτιωθούν κάποια πράγματα στην υγεία στη χώρα, για το πώς μπορούμε να δομήσουμε μια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η οποία να είναι τουλάχιστον αντίστοιχη των υπολοίπων προηγμένων χωρών της Δύσης. Αυτό μού δίνει κίνητρο, αυτό με κινητοποιεί, το πώς τελικά μπορώ να συνεισφέρω. Άρα, η συνεισφορά είναι και αν με ρωτάτε, ναι. Θεωρώ ότι είμαι γιατρός και θα παραμείνω γιατρός ως το τέλος της ζωής μου.

Τελευταία ερώτηση αυτή με το μαγικό ραβδί: Τι θα αλλάζατε στο δημόσιο ΕΣΥ της Ελλάδας που δεν αλλάζει εύκολα;

Νομίζω ότι αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα ήθελα κάθε Έλληνας πολίτης να έχει τον προσωπικό του γιατρό στον οποίο θα έχει πρόσβαση 24 ώρες το 24ωρο, ο οποίος να διαχειρίζεται τον ιατρικό του φάκελο. Θα ήθελα να είχαμε ένα δημόσιο ΕΣΥ που θα έχει πολλούς και καλούς γιατρούς οι οποίοι θα αμείβονται με αμοιβές αντίστοιχες των ευρωπαϊκών χωρών, θα έχει πολλούς και καλούς νοσηλευτές, πολύ και καλό παραϊατρικό
προσωπικό, το οποίο και αυτό θα εργάζεται σε συνθήκες οι οποίες θα είναι αντίστοιχες των χωρών της Ευρώπης. Επίσης θα ήθελα οι Έλληνες πολίτες να μην έχουν το άγχος όταν αρρωστήσουν να περιμένουν πάρα πολλές ώρες στα επείγοντα ενός νοσοκομείου, να περιμένουν μήνες και χρόνια για να χειρουργηθούν, να προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις γνωριμίες και πολιτικά μέσα ή να χρειάζεται να πουλήσουν την  προσωπική τους περιουσία προκειμένου να αντιμετωπίσουν την
κατάσταση της υγείας του. Θα ήθελα να έχουν πρόσβαση σε όλες τις καινούργιες θεραπείες και στα φάρμακα αιχμής τα οποία βγαίνουν αυτή τη στιγμή και η πρόσβαση σε αυτά δυστυχώς δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Θα ήθελα να έχουμε ένα ΕΣΥ ανθρώπινο, ένα ΕΣΥ στο οποίο ο πολίτης θα νιώθει ασφαλής και θα ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή θα
μπορεί να αποτανθεί και να βρει τη γιατρειά του. Νομίζω ότι μπορούμε να το κάνουμε, μπορεί να μη γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αν το οραματιστούμε και αν δουλέψουμε στοχευμένα και συστηματικά, τελικά σε κάποια χρόνια από σήμερα θα έχουμε ένα Σύστημα Υγείας για το οποίο θα είμαστε περήφανοι.