Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, δεν κάνει να κοροϊδευόμαστε. Όποιος θέλει «την αλήθεια για τα Τέμπη», περιμένει να την βρει η Δικαιοσύνη. Έτσι γίνεται στην δημοκρατία. Διαφορετικά, ψάχνει τη δική του «αλήθεια για τα Τέμπη». Οπότε το πράγμα αλλάζει και ό,τι εμποδίζει τη βεβαιότητά του πρέπει να παραμερισθεί. Έτσι εξηγείται πώς άνθρωποι που γενικώς ορκίζονται στη θεσμικότητα, συμπεριλαμβανομένου του -εξόχως δραστήριου για τα Τέμπη- Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, δεν ενοχλούνται από τον απροκάλυπτο εκφοβισμό της Δικαιοσύνης και θεωρούν φυσικό να κατατίθενται μηνυτήριες αναφορές κατά του εφέτη-ανακριτή. Εξίσου έτσι εξηγείται πώς άνθρωποι που δηλώνουν ευαίσθητοι έναντι του δράματος των γονέων, είναι εξόχως αναίσθητοι απέναντι στη μητέρα του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας η οποία συντρίβεται, για να προστατεύσει τη μνήμη του παιδιού της από όσους το κατηγορούν ότι μετέφερε παράνομο φορτίο. Κανενός δράμα δεν τους ενδιαφέρει. Μόνο οι εμμονές και τα συμφέροντά τους.
Δεν κάνει να κοροϊδευόμαστε ούτε για τον χαρακτήρα των συγκεντρώσεων. Αντικυβερνητικές είναι, και ας λένε ό,τι θέλουν όσοι προσπαθούν να λειάνουν το μήνυμα. Εάν αύριο παραιτηθεί ο Μητσοτάκης, θα κοπούν μαχαίρι. Εάν όχι, θα επαναλαμβάνονται όσο θέλουν οι ενορχηστρωτές τους. Αφού ο κόσμος δεν έχει πάρει με τις λεμονόκουπες εκείνους που του είπαν ότι η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε καύσιμα για ουκρανικά drone, ότι ένα βαγόνι εξαϋλώθηκε, ότι οι νεκροί δεν είναι 57 αλλά άλλοι τόσοι, ότι η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε δεξαμενή με 13,5 λίτρα ξυλόλιο που προορίζονταν για λαθρέμπορο καυσίμων -φίλο του πρωθυπουργού, αφού δεν πτοείται, όταν τα παραμύθια αποδεικνύονται παραμύθια, είναι σε θέση να πιστέψει ότι το πρώτο βαγόνι μετέφερε αόρατους εξωγήινους. Ο Θεός ο ίδιος να κατεβεί και να βεβαιώσει ότι δεν υπάρχει κάτι μυστηριώδες, εκείνος θα ακούσει το «Μακελειό». Το οποίο ευλαβώς αναπαράγουν τα μεγάλα κανάλια, με τον μηχανισμό που διαθέτουν. Δελτία ειδήσεων, διασκεδαστές και οργισμένες τηλεκουτσομπόλες. Εδώ, πέραν των άλλων παραδόξων, έχουμε και μία απροκάλυπτη συμπόρευση της mainstram και της περιθωριακής δημοσιογραφίας.
Αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με την πολιτική; Τι διαφορετικό κάνει το ΠΑΣΟΚ, όταν βάζει την υπογραφή του κάτω από ισχυρισμούς που αισθητικά και πολιτικά ταιριάζουν στον Βελόπουλο, την Κωνσταντοπούλου, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα παράγωγα ΣΥΡΙΖΑ; Σπαταλά το ιστορικό κεφάλαιό του, εισφέροντάς το σε μία αυτοκαταστροφική σύμπραξη. Ο στόχος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι γενικώς και αορίστως «να φύγει αυτή η κυβέρνηση, για να έρθει μία κανονική», όπως είπε στη Βουλή ο πρόεδρός του. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να έχει ως στόχο να κερδίσει τις εκλογές και να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς κηδεμόνες. Εάν ως «κανονική κυβέρνηση» ο Νίκος Ανδρουλάκης εννοεί συνεργασία με ό,τι περιθωριακό βλέπει στα αριστερά του, δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι όσοι στήριξαν το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα. Όταν μόνο αυτό προσπαθούσε να σώσει την πατρίδα από την καταστροφή και οι πολιτικοί τυχοδιώκτες το πετροβολούσαν. Δεν είναι ΠΑΣΟΚ όσοι το εγκατέλειψαν, μόλις κόπηκε ο δρόμος για την κουζίνα και φίλησαν το χέρι του Τσίπρα. Και ασφαλώς δεν είναι ΠΑΣΟΚ τα στελέχη του που έσπευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνησαν με τον Παπαγγελόπουλο, τον Νίκο Παππά και τον Καμμένο και τώρα γράφουν γλαφυρές αναλύσεις για την «ανάγκη συμπόρευσης των δημοκρατικών δυνάμεων». Το ΠΑΣΟΚ έφτασε στα όρια του αφανισμού, αλλά ξεσκαρτάρισε. Ο κόσμος που του έμεινε πιστός πιστεύει στον ορθολογισμό, στην πολιτική ηθική, στις μεταρρυθμίσεις. Δεν έχει τίποτε κοινό με εκείνους στους οποίους ο Ανδρουλάκης χάρισε την υπογραφή του. Ανήκει στο 38% του δημοψηφίσματος, όχι στο 62%, και τα υπόλοιπα εννοούνται…
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 16.03.2025