Λίνα Νικολακοπούλου στη «ΜτΚ»: Η ζωή δεν ήταν ποτέ απλή για κανέναν

«Να ’ταν η χαρά οικόπεδο». Ένα πολυαγαπημένο τραγούδι που έχει σιγοψιθυρίσει ή και βροντοφωνάξει όλη η Ελλάδα, που έχει συνοδεύσει τα γλέντια μας, έχει ξεσηκώσει τους χορούς μας. Ένας στίχος που αυτή τη φορά δίνει τον τίτλο του στις παραστάσεις της Λίνας Νικολακοπούλου οι οποίες συνάντησαν τεράστια επιτυχία στην Αθήνα και τώρα ταξιδεύουν για… Θεσσαλονίκη.

Σκέφτομαι πόσο επίκαιρος είναι στην εποχή μετά από δύο κρίσεις, με παρόντες δύο πολέμους, σε μία περίοδο που ο κόσμος αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα επιβίωσης. «Ναι, αυτός ο στίχος σηματοδοτεί έναν δικό μας ελεύθερο χώρο. Πράγματι, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια, ο τρόπος που διατυπώθηκε αυτό το αίσθημα παραμένει ζητούμενο για τη ζωή μας πια. Είναι αυτό το αίσθημα ελευθερίας και παιδικότητας. Μας λείπει η αθωότητα που είχαν τα πράγματα».

Επέλεξε αυτόν τον τίτλο γιατί ακούει την καρδιά χωρίς να βάζει μπροστά τη λογική της. «Αυτό το τραγούδι το ξανακούω, με βοηθάει να σκέφτομαι, μου φτιάχνει το κέφι. Αφού πιάνει εμένα που δεν έχω κάτι να με χωρίζει με τον κόσμο, το ίδιο θα λειτουργεί και για τον κόσμο. Αυτή ήταν η σκέψη μου. Και επειδή έχω και αυτή τη φωτογραφία που χαμογελάω με ηρεμία μου ταίριασαν όλα», λέει στη «ΜτΚ» η δημιουργός.

Αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «αιώνια έφηβη» που της αποδίδω. «Έχετε δίκιο», λέει. «Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί μπόρεσα να διανύσω όλα αυτά τα χρόνια κοντά σε αυτό που πάντοτε με κινητοποιούσε: τη μουσική, τα ωραία τραγούδια, τις ωραίες φωνές, τις συνεργασίες. Κατάφερα δηλαδή να μην ξεφύγω από αυτό ως ζητούμενο ζωής. Από τη στιγμή που έβρισκα λύσεις, τρόπους, συνεργάτες, ιδέες δεν με γέρασε η πορεία. Με κρατάει δροσερή αυτό, γιατί ήταν κάτι που αγαπούσα και ήθελα από παιδί, πριν ακόμη πάω σχολείο, να μου αρέσουν οι μουσικές, τα τραγούδια, η κοινή ζωή, το κοινό αίσθημα. Αυτό συνεχίζω να το αγαπώ, να το πιστεύω με τον ίδιο τρόπο, να το θεωρώ απαραίτητο στοιχείο για την κοινωνία. Το τραγούδι δηλαδή έχει κρατήσει ζωντανή και δεμένη την ελληνική κοινωνία για πάρα πολλά χρόνια», προσθέτει.

«Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βγαίνουν νέοι κυρίως στον δικό μου χώρο»

Έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια από τότε που η ίδια έγραψε τους στίχους για το «Παραδέχτηκα» του Bregovic, το οποίο στη συνέχεια έφερε τον «Δρόμο με τα χάλκινα» του KiKiLesendric. Ωστόσο, όλα αυτά τα ακούσματα είναι πολύ ζωντανά για εκείνη. «Κάθε φορά που μου δίνουν την ευκαιρία ένας παραγωγός ή μία μουσική σκηνή είμαι έτοιμη να γιορτάσω αυτά τα τραγούδια», τονίζει.

Υπάρχει πάντα η πρώτη ύλη γι’ αυτό, αφού η Λίνα Νικολακοπούλου έχει γράψει 700 τραγούδια, άρα μπορεί να κάνει αφιερώματα με όποια θεματική επιθυμήσει. Με τη ζωντάνια και την έλλειψη κούρασης ανοίγει την αγκαλιά της στα νέα παιδιά όπως ο Θοδωρής Βουτσικάκης (που πια βρήκε τον δρόμο του), η Ασπασία Στρατηγού, ο Απόστολος Κίτσος. Και βέβαια, έχει πάντα χώρο για καταξιωμένους ερμηνευτές, είτε έχει συνεργαστεί μαζί τους στο παρελθόν είτε όχι, όπως ο Μανώλης Μητσιάς, η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Γλυκερία, η Σοφία Παπάζογλου που επίσης θα βρεθούν στη σκηνή ως καλεσμένοι. Συμμετέχει δε και η Μαρίνα Σάττι. «Με μεγάλη συγκίνηση στο Παλλάς της Αθήνας είπα στον κόσμο να κοιτάξει στη σκηνή. Είναι πολλές γενιές πάνω σε αυτή. Δεν τελειώνει αυτή η υπόθεση. Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βγαίνουν νέοι κυρίως στον δικό μου χώρο. Μεγάλωσα με βάση το πολύ ωραίο έντεχνο τραγούδι. Τότε ήταν γεμάτος ο τόπος από σημαντικούς συνθέτες, στιχουργούς, πολύ δυνατούς ερμηνευτές. Τα δικά μου χρόνια ήταν πλούσια από αυτό το είδος, οπότε υπερασπίζομαι και εγώ ακόμα αυτά τα νερά, αυτά τα χρώματα, αυτό το αίσθημα», επισημαίνει η Λίνα Νικολακοπούλου.

Μουσικές σαν θάλασσα

Μέσα σε όλα αυτά η βαλκανική μουσική τη γοητεύει πάντα. «Πιστεύω πως πέρα από τις μελωδίες, τον ήχο, τους ρυθμούς που έχουν τα χάλκινα, μέσα στη βαλκανική μουσική είναι αποτυπωμένη μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής. Ο ψυχισμός δηλαδή των ανθρώπων που γέννησαν αυτές τις μουσικές, φέρει έναν κοινό τόπο αισθήματος, ο οποίος, επειδή είμαστε γειτονιά με μικρές διαφορές, μας σκεπάζει όλους, μας δημιουργεί δηλαδή ένα κοινό χαμόγελο. Το σώμα ξέρει πώς θα χορέψει αυτή τη μουσική. Η βαλκανική μουσική είναι μία μεγάλη γεωγραφική κληρονομιά που κάθε τόπος τραγουδάει με τη δική του γλώσσα, αλλά το αίσθημα είναι ίδιο. Είναι αξιοθαύμαστο ότι αυτό δεν έχει εκλείψει, ότι είναι μαζικό. Όταν ακούσεις να παίζουν χάλκινα στον δρόμο, θα σταθείς με χαρά», υπογραμμίζει.

Στη Βόρεια Ελλάδα είναι πάρα πολλές οι μπάντες με νέα παιδιά που μαθαίνουν να παίζουν αυτούς τους δρόμους και τα χρώματα. «Είναι πολύ φυσικό, αφού είναι κάτι ακόμη που μας αφορά, μας ψυχαγωγεί, μας συγκινεί και αισθανόμαστε οικειότητα μαζί του, όπως νιώθουμε και όταν ταξιδεύουμε σε όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Είναι πολύ πιο πλούσια αυτά τα ακούσματα από το τωρινό τραγούδι. Έχουν τέχνη, αίσθημα, μαστοριά, ζωή. Η ζωή δεν ήταν ποτέ απλή για κανέναν, αλλά το να μπορείς να τη γιορτάζεις ακόμη και για τη λύπη σου, ακόμη και για την απώλεια, για καταστάσεις πανανθρώπινες όπως η γιορτή, ο έρωτας, ο θάνατος, τα μεγάλα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι μεγάλη υπόθεση. Όλα αυτά τα χρώματα υπάρχουν μέσα στη βαλκανική μουσική και έχουν και πλούτο μεγάλο και δεν τελειώνουν».

Η ίδια γράφει λόγια. Αυτές οι μουσικές είναι αμέτρητες. «Άρα είναι σαν θάλασσα για μένα. Όποτε θέλω μπαίνω μέσα, κολυμπάω και γυρίζω με ένα τραγούδι με λόγια καινούργια. Όπως έγραψα ‘Τα χιόνια’ που τραγουδάει ο Θοδωρής Βουτσικάκης και είναι σαν δημοτικό τραγούδι. Αυτό με ευχαριστεί βαθιά γιατί βγαίνω από τον χρόνο. Δεν είναι ανάγκη να είμαι τωρινή, μπορώ να είμαι παντοτινή μέσα από αυτές τις μουσικές».

Το καλοκαίρι η Λίνα Νικολακοπούλου θα συνεργαστεί με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου για την παράσταση «Χορικά Ύδατα» που θα περιλαμβάνει τα χορικά που έχει γράψει για κωμωδίες και τραγωδίες.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Να ’ταν η χαρά οικόπεδο»

Radio City Theatre

Τετάρτη 12 Μαρτίου

* Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 23.02.2025