Πρωινός καφές με τον βετεράνο ποδοσφαιριστή Κώστα Αϊδινίου (βίντεο)

- Newsroom

Το να είναι ένας βετεράνος ποδοσφαιριστής σοβαρός, σεμνός και λίγο διανοούμενος δεν είναι κάτι που συναντιέται συχνά. Ο Κώστας Αϊδινίου είναι μια τέτοια περίπτωση. Τον θυμάμαι στο γεμάτο Καυτατζόγλειο να παίζει ωραία μπάλα φορώντας το νούμερο 10 στη φανέλα του Ηρακλή, τον είδα και την περασμένη Δευτέρα στην τελετή που διοργάνωσε το ΥΜΑΘ για να τιμηθούν παλιοί ποδοσφαιριστές της Θεσσαλονίκης και αυτό αποτέλεσε την αφορμή για τον σημερινό «πρωινό καφέ». Στον οποίο θυμήθηκε τα παλιά, το χιόνι στη Φλώρινα, τα μακριά μαλλιά στις προπονήσεις με τον Ηρακλή και τις κουβέντες με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Όσο για το σήμερα κρατάμε το εύστοχο σχόλιό του για τις σημερινές διοικήσεις στη χώρα μας. Ενώ στο εξωτερικό τους παλιούς παίκτες τους βάζουν στις καλύτερες θέσεις, στην Ελλάδα τους θεωρούν τζαμπατζήδες.

Ξεκινάμε από τον λόγο αυτού του πρωινού καφέ, που ήταν η βράβευσή σας στο ΥΜΑΘ.

Αυτές τις ημέρες έχουμε συνεχείς βραβεύσεις.

Πως ήταν η εκδήλωση στο Διοικητήριο;

Ήταν μια πολύ καλή εκδήλωση αυτή που έκανε ο Γκιουλέκας, μαζί με τον κ. Βρούτση. Μάζεψε βετεράνους από όλες τις ομάδες της Θεσσαλονίκης και από την Καλαμαριά και από τον Μακεδονικό. Εξαιρετική εκδήλωση.

Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή ενός βετεράνου ποδοσφαιριστή;

Τελευταία πίνω καπουτσίνο. Παλιά δεν έπινα τίποτε, γιατί δεν το είχα συνηθίσει. Ίσως και γιατί τον καφέ τον πίνεις με τσιγάρο και εγώ δεν κάπνιζα ποτέ. Τώρα καφέ θα πιώ με την παρέα. Καπουτσίνο ή κανέναν ελληνικό.

Υπάρχει παρέα τώρα;

Ναι, μένω στη Λακκιά, έξω από τη Θεσσαλονίκη και συχνά πηγαίνουμε στο Τριάδι, πιο πάνω από την Ραιδεστό για καφέ.

Γεννηθήκατε στη Φλώρινα.

Στους Ψαράδες Φλωρίνης, στο τελευταίο χωριό της επικράτειας.

Και στα μέσα του εμφυλίου.

Το 1948. Πολύ δύσκολα χρόνια.

Αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια;

Πολλή μπάλα. Τέτοια ώρα, όπως τώρα, τελειώναμε το σχολείο στη Φλώρινα και παίζαμε ως γειτονιές. Η μια με την άλλη, βάζαμε που και που και κανένα στοίχημα, 5 δραχμές ο ένας 5 δραχμές ο άλλος, μαζευόντουσαν 100 δραχμές. Και αν…

Αυτά στους Ψαράδες;

Όχι, στους Ψαράδες γεννηθήκαμε, μετά ο πατέρας μου έφυγε στη Φλώρινα και έγινε έμπορος, μεγάλος, Δόξα τω Θεώ και τότε ανεβήκαμε στη Φλώρινα. Δημοτικό πήγα στη Φλώρινα.

Τι θυμάστε από την εποχή της Φλώρινας;

Μαγική πόλη, με πάρα πολύ καλό κόσμο, με τα πολλά τα χιόνια. Θυμάμαι το γυμνάσιο που ήταν σε μια ανηφόρα και όταν χιόνιζε -και τότε έριχνε χιόνι πάνω από ένα μέτρο, όχι τώρα που χιονίζει και πιάνει 20 πόντους και λένε όλοι ότι δυσκολευόμαστε- αλλά χιόνι κανονικό. Απίστευτο, τόσο ψηλό (δείχνει με το χέρι του το ύψος του ενός μέτρου). Και πως θα ανεβαίναμε πάνω στο σχολείο; Τότε δεν υπήρχαν συνεργεία του δήμου για να καθαρίζουν το δρόμο και βάζαμε κάποιον που είχε μπότες μέχρι επάνω, έκανε δύο πατημασιές και από πίσω του 20 ή 30 άτομα για να φτάσουμε μέχρι το σχολείο. Είναι σκηνές που μένουν στο μυαλό σου και δεν τις ξεχνάς. Απίστευτα πράγματα.

Η μπάλα εκείνα τα χρόνια φαντάζομαι μπόλικη και καθημερινή.

Είναι δυνατόν παιδική ηλικία και να μην έχει μπάλα; Ειδικά στη Φλώρινα.

Όταν σάς ρωτούσαν μικρός τι θα γινόσασταν όταν θα μεγαλώσετε τι απαντούσατε;

Ήμουν μαθητής του 19,5 και κάτι. Θυμάμαι πολλές ιστορίες με τον μαθηματικό μας, τον Δούκα, όταν πήγαινα στο 3^ο Γυμνάσιο στην Ευαγγελίστρια της Θεσσαλονίκης. Επειδή ήμουν μαθητής αριστούχος είχα σκοπό να πάω Στρατιωτική Ιατρική, επειδή το 1948 με βάφτισε ένας αξιωματικός, άγνωστος τελείως. Όνειρό μου ήταν να γίνω στρατιωτικός γιατρός. Όταν κατεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν πήγα στην πρώτη Λυκείου.

Γιατί ήρθατε στη Θεσσαλονίκη;

Επειδή είχα σκοπό να πάω Ιατρική. Και ήρθα μόνος μου. Στο σχολείο είχαμε έναν μαθηματικό, το Νίκο Δούκα, έναν απίστευτο άνθρωπο και έναν γυμναστή, τον Κυριακόπουλο. Και οι δύο ήταν Ηρακληδείς. Την ώρα, λοιπόν της γυμναστικής -και τότε δεν παίζαμε ούτε βόλεϊ ούτε μπάσκετ αλλά ποδόσφαιρο- με βλέπουν και με καλούν και οι δύο. Μου λένε: «Κώστα, θέλεις να παίξεις στον Ηρακλή;» Λέω «Όχι, δε θέλω να παίξω, γιατί έχω στόχο να πάω στην Ιατρική». «Καλά», λένε. Ξαναέρχονται μετά, με ξαναπλησιάζουν, έ κάποια στιγμή με έπεισαν. Και πάω σε μια προπόνηση με τον Θωμά τον Ζαχαριάδη, που ήταν ο μεγαλύτερος σκάουτερ της εποχής, που δυστυχώς, όπως γίνεται συχνά στην Ελλάδα, αυτούς τους ανθρώπους τους ξεχνάμε. Άνθρωποι που πρόσφεραν δέκα φορές παραπάνω από τους άλλους τους απατεώνες που έρχονται και φεύγουν. Συγνώμη για την έκφραση, αλλά έτσι είναι. Και δυστυχώς ο Θωμάς ο Ζαχαριάδης έφυγε ξεχασμένος. Μόλις με βλέπει στην πρώτη προπόνηση ο Ζαχαριάδης τον ακούω να λέει: «Σας έφερα 10 εκατομμύρια».

Όλα αυτά γίνονται ποια χρονιά;

Το 1963. Μετά την προπόνηση των πιτσιρικάδων που ήμασταν εμείς ερχόταν η μεγάλη ομάδα για να κάνει προπόνηση. Και τους βλέπω κάποια στιγμή όλους μαζεμένους γύρω γύρω από την μεγάλη περιοχή να παρακολουθούν εμένα. Και λέω: «Τι έγινε, Θωμά;» Μου λέει: «Κωστάκη, μην επηρεάζεσαι από αυτά». Και λίγο μετά είπε προς τους παράγοντες του Ηρακλή ότι «με αυτό τον παίκτη σάς έφερα 10 εκατομμύρια».

Έτσι ξεκίνησε το κεφάλαιο Ηρακλής.

Έτσι ξεκίνησε.

Και ήσασταν 16 χρονών. Γιατί Ηρακλής; Τυχαία ή σας άρεζε κιόλας η ομάδα;

Εγώ ήμουν ως πιτσιρικάς Παοκτσής, γιατί τότε πηγαίναμε με τους νικητές. Αλλά οι καθηγητές μου έτυχε να είναι Ηρακληδείς.

Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια ο Ηρακλής;

Δεν ήταν καμιά μεγάλη ομάδα, είχε καλούς παίκτες, αλλά κάτι έλειπε. Είχε καλούς παράγοντες, όχι πλούσιους, όμως ηθικούς. Όπως ο Καβακάς και ο Ντίνος ο Κοσμόπουλος. Δεν είχαν όμως τη δύναμη που χρειάζεται στην Ελλάδα για να επιβληθείς.

Πάμε λίγο στις ωραίες μικρές ιστορίες του ποδοσφαίρου εκείνων των εποχών. Διάβασα κάπου ότι σε μια από τις πρώτες προπονήσεις το 1967 με τον Κώστα Καραπατή προπονητή δε θέλατε να κουρευτείτε για τις προπονήσεις. Και το θέμα έφτασε μέχρι τον τότε πρόεδρο της ομάδας Ντίνο Κοσμόπουλο.

Πήγα στην πρώτη προπόνηση με μακρύ μαλλί. Με βλέπει ο Καραπατής και μου λέει: «Δεν θα κάνεις προπόνηση, αν δεν κόψεις το μαλλί». Εγώ έφυγα, ξαναπήγα και ξαναέφυγα. Κάποια στιγμή παίζουμε ένα παιχνίδι με τον Μέγα Αλέξανδρο και ο Καραπατής με έβαλε αλλαγή και πέτυχα 3 γκολ μέσα σε 10 λεπτά και μετά σηκώθηκα και έφυγα. Έτσι σιγά σιγά αναγκάστηκε να με χρησιμοποιεί.

Το μαλλί όμως δεν το κόψατε, έτσι

Ε ,τότε ήταν μόδα (γελάει).

Και καμπάνα παντελόνι.

Εννοείται (γελάει). Και με βόλευε γιατί είχα και στραβά πόδια.

Ποιο ήταν το μεγάλο σας ατού ως δεκάρι; Η πάσα, το στρατηγικό βλέμμα;

Η πάσα, αλλά και τα γκολ

Το 1974 με περιπετειώδη τρόπο πήρατε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό του Νίκου Γουλανδρή. Για 17 εκατομμύρια δραχμές. Πως ήταν η τετραετία; Ξεκινήσατε με ένα χρόνο στην εξέδρα.

Η μεταγραφή έγινε ληξιπρόθεσμα. Είπα τότε στον Γουλανδρή, τον πρόεδρο του Ολυμπιακού: «Κύριε Πρόεδρε, μου δυσκολεύετε τη ζωή». Μου λέει: «Μην στεναχωριέσαι, θα αλλάξω τους νόμους και θα παίξεις», γελάει.

Αλλά δεν παίξατε για ένα χρόνο.

Και αυτό ήταν καταστροφικό για μένα. Τότε είμαι 26 χρονών και στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία.

Πώς ήταν Ολυμπιακός το 1974;

Καλή ομάδα με καλούς παίκτες.

Το περιβάλλον;

Το περιβάλλον για μένα είναι οι ώρες της προπόνησης και την Κυριακή στο παιχνίδι. Τίποτα άλλο.

Ποιον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού από εκείνη την εποχή θυμάστε πιο πολύ;

Τον Βιέρα. Αμυντικό χαφ και πολύ σπουδαίος παίκτης. Λατινοαμερικάνος, παικταράς με όλη τη σημασία της λέξης. Αφού μου έλεγε: «Καλά, ρε συ, που γεννήθηκες; Δε γεννήθηκες στα δικά μας τα μέρη;» Γιατί τότε η Αργεντινή έβγαζε τους καλύτερους παίκτες. Μόλις τελείωσε το ποδόσφαιρο και έφυγε με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Έχω μάθει ότι πηγαίνεις ταξίδια με τη γυναίκα σου. Αν είσαι 300 χιλιόμετρα μακριά από εμάς και δεν έρθεις να μάς δεις, θα σε καθαρίσω», (γελάει).

Το 1978 επιστρέφετε στον Ηρακλή και είναι τα χρόνια του Χατζηπαναγή.

Ναι, με τον Βασίλη. Με τα δικά μου λεφτά ήρθε ο Βασίλης.

Πώς ήταν ο Ηρακλής τότε; Καλύτερος ή χειρότερος από πριν;

Όχι, δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Την εποχή τη δική μου είχαμε τερματίσει στην τέταρτη και πέμπτη και το 1976 με τον Βασίλη η ομάδα κέρδισε το κύπελλο, το οποίο ήταν μια ιστορική κατάκτηση και μια σούπερ επιτυχία για μια ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Με τον Χατζηπαναγή πώς συνεργαστήκατε; Ήταν εύκολος συμπαίκτης, ήταν genius;

Άμα είσαι έξυπνος και καλός παίκτης, με όλους τα βρίσκεις. Ο Βασίλης είναι καλό παιδί και καλός φίλος, υπήρχε περίπτωση να μην τα βρούμε;

Παίξατε μπάλα είτε στην Εθνική είτε στις ομάδες με μεγάλους παίκτες. Τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Σιδέρη, τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τον Γιώργο Κούδα και τον Μίμη Δομάζο. Ποιον θαυμάσατε περισσότερο;

Καλύτερος παίκτης κατά την προσωπική μου άποψη ήταν ο Τάκης Λουκανίδης. Κορυφή ως αμυντικό χαφ και σέντερ μπακ. Ήταν ένας γίγαντας ποδοσφαιριστής που δεν έφτασε τόσο πολύ στην κορυφή γιατί δεν έκανε καλή ζωή. Μην ξεχνάτε ότι ήταν ο πρώτος παίκτης που ζήτησε να πάρει η Ρεάλ Μαδρίτης από την Ελλάδα και αυτοί οι… βλάκες οι δικοί μας παράγοντες δεν τον δώσανε. Θα ήταν μια διαφήμιση για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Γιατί σταματήσατε τόσο νωρίς το ποδόσφαιρο; Ήσασταν μόλις 31. Μήπως γιατί δεν είχατε ανάγκη τα λεφτά; Έχω διαβάσει ότι ήσασταν από εύπορη οικογένεια.

Δόξα τω Θεώ.

Και ότι κάνετε και πολλές φιλανθρωπίες που δεν τις ξέρει ο κόσμος.

Αυτά είναι μυστικά, δε λέγονται αυτά.

Το προπονητηλίκι δε σας πήγε και πολύ. Περάσατε από Πιερικό, Καστοριά, Κολινδρό, Φλώρινα και μετά Ηρακλή. Λένε ότι ένας καλός ποδοσφαιριστής συχνά δε γίνεται ένας καλός προπονητής.

Το είπατε προηγουμένως: δεν είχα πρόβλημα οικονομικό και έτσι έμεινα μόνο στο ποδοσφαιριστής.

Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Γιώργο Κούδα στον Ηρακλή;

Αποδείχθηκε στο τέλος ότι δεν ήμασταν καλοί προπονητές., αλλά φίλοι είμαστε μια ζωή.

Αν εξαιρέσουμε τα 4 χρόνια που πήγατε στον Ολυμπιακό μείνατε πιστός στη Θεσσαλονίκη. Γιατί;

Γιατί την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη και δε μου ταιριάζει ο Πειραιάς και η Αθήνα.

Τι σας αρέσει εδώ;

Η άνεση, το ότι είναι κοντά η Φλώρινά μου και όταν ζούσε η μάνα μου πήγαινα τακτικά.

Πολλοί λένε ότι η πόλη αδικείται από την Αθήνα, άλλοι ότι οι άνθρωποί της χρειάζεται να την αγαπάνε πιο πολύ.

Είναι λογικό η Αθήνα να είναι πολύ πιο δυνατή γιατί έχει και τις πιο δυνατές ομάδες.

Γενικότερα;

Είναι γεγονός ότι η Θεσσαλονίκη είναι λίγο ξεχασμένη, αφού η Αθήνα κυβερνά και αποφασίζει για τα πάντα.

Θα έπρεπε και οι Θεσσαλονικείς να την αγαπούν λίγο παραπάνω;

Σίγουρα

Είχατε ποτέ κρούση να μπείτε στην πολιτική;

Άπειρες (γελάει).

Αλλά δε θέλατε;

Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να λέω ψέματα.

Πάμε στον ιδιώτη Κώστα Αϊδινίου. Παντρεμένος με την ίδια γυναίκα για πάνω από 30 χρόνια.

Τώρα είμαστε μόνο 37 χρόνια παντρεμένοι (γελάει).

Πως τα καταφέρατε;

Αν βρεις έναν άνθρωπο που σου ταιριάζει, κρατάς και 100 χρόνια, αν μπορείς.

Χόμπι σήμερα;

Παρά το γεγονός ότι φοβάμαι το αεροπλάνο ταξιδεύω πολύ.

Πώς ταξιδεύετε;

Με αυτοκίνητο. Η γυναίκα μου έχει ένα κατάστημα με γυναικεία ρούχα στην Μπότσαρη και πηγαίνουμε στην Ιταλία για να ψωνίσουμε για το κατάστημα 4 με 5 φορές το χρόνο. Τάχα πηγαίνουμε για ρούχα, αλλά κάνουμε και ένα tour στην περιοχή που πάμε.

Πάτε στο γήπεδο;

Να πω μόνο ότι ένα πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα είναι ότι ενώ τους βετεράνους στο εξωτερικό τους βάζουν στις καλύτερες θέσεις των ομάδων -και μιλάμε για τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα- στην Ελλάδα μάς θεωρούν τζαμπατζήδες.

Πολύ καλός φίλος σας ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος. Πως έγινε αυτό;

Γνωριστήκαμε όταν τραγουδούσε εδώ στη δυτική Θεσσαλονίκη. Εγώ ήμουν τακτικός θαμώνας στα μαγαζιά του, γνωριστήκαμε και μετά τρώγαμε πολύ τακτικά μαζί, όταν ήταν εδώ. Και όταν κατέβαινα εγώ στην Αθήνα και τραγουδούσε αυτός εκεί τρώγαμε πάλι μαζί.

Ολυμπιακός αυτός.

Φόλα Ολυμπιακός και κόλλησε η κατάσταση όταν ήμουν στον Πειραιά.

Σας αρέσει το ποδόσφαιρο σήμερα;

Σίγουρα υπάρχουν διαφορές με το παρελθόν και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Εγώ δεν πηγαίνω σε γήπεδο στην Ελλάδα γιατί απεχθάνομαι τους αμυντικούς να πιάνουν τους κυνηγούς αγκαλιά και ο διαιτητής να λέει «παίζετε». Τι είναι αυτό το πράγμα;

Στο εξωτερικό και στο Champions League σας αρέσει η μπάλα που βλέπετε;

Το ποδόσφαιρο έχει γίνει πια πολύ πιο σκληρό και πιο δυνατό, ενώ παλιά και τις εποχές τις δικές μας ήταν πιο τεχνικό και πολύ πιο ποιοτικό. Γι’ αυτό και γέμιζαν τα γήπεδα.

Έχετε πολλές παλιές ιστορίες. Σε μια από αυτές ο γυμνασιάρχης σάς φώναξε πριν από τον αγώνα της Εθνικής με τη Σοβιετική Ένωση. Τι είχε γίνει;

Είμαι μαθητής στο 3^ο γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη και έρχεται ένα έγγραφο από την ΕΠΟ στο γυμνασιάρχη να μου δώσει άδεια για να πάμε με την Εθνική ομάδα στη Ρωσία. Ο γυμνασιάρχης ήταν άσχετος από ποδόσφαιρο και με φωνάζει στο γραφείο του. «Έλα, εδώ παλικάρι μου», μού λέει και μού διαβάζει το κείμενο που λέει: «Κύριε γυμνασιάρχα, δώστε άδεια στο μαθητή σας και ποδοσφαιρική της Εθνικής ομάδας Κώστα Αϊδινίου να πάει με την ομάδα στη Σοβιετική Ένωση». Μου λέει: «Τι είναι αυτό, παλικάρι μου;» Του εξηγώ ποιοι παίζουν στην Εθνική ομάδα, ότι παίζουν οι καλύτεροι παίκτες και ότι εκπροσωπούμε την Ελλάδα, αλλά αυτός δεν ήξερε τίποτα από ποδόσφαιρο. «Να σε ρωτήσω κάτι;», μού λέει. «Πληρώνεστε;» Του λέω ναι. Μου λέει: «Πόσα λεφτά παίρνετε, Κώστα;» Του απαντάω: «Να σας κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση; Πόσα παίρνετε εσείς;» Θυμάμαι ότι μου απάντησε 2.500 δραχμές. Εγώ τότε έπαιρνα 10.000. Μόλις του λέω ότι παίρνουμε 10.000 κόντεψε να πέσει από την καρέκλα. Και μου λέει στο τέλος: «Ήταν ανάγκη, παλικάρι μου, να πάτε στη Ρωσία; Δεν υπήρχε άλλη χώρα;» Την άλλη μέρα το πρωί την ώρα της προσευχής κατεβαίνει όλο χαμόγελα και λέει σε όλο το προαύλιο ότι «έχω να σας ανακοινώσω ότι ανάμεσα στους μαθητές μας έχουμε και έναν ποδοσφαιριστή της Εθνικής ομάδας». Και όλοι γελούσαν και τον κορόιδεψαν γιατί το ήξεραν όλοι εκτός από αυτόν» (γελάει).

Παίξατε έχοντας λοίμωξη κόντρα στον Παναθηναϊκό μπροστά σε 45.000 κόσμο;

Είμαι στον Ηρακλή και επί μια βδομάδα στο κρεβάτι με 40 πυρετό. Προπονητής της ομάδας ο Σέρβος Σπάιτς. Ο γιατρός μού έχει πει: «Κώστα, δεν θα κουνηθείς, γιατί μπορεί να πάθεις ζημιά». Έρχεται ο Σπάιτς στο σπίτι μου την Παρασκευή το βράδυ και αρχίζει: «Κώστα μου, τι θα κάνουμε; Θα μπορέσεις να παίξεις;» Του λέω: «Μίστερ, μακάρι». Έρχεται το Σάββατο, με ρωτάει αν θα έρθω στο ξενοδοχείο για ψυχολογικούς λόγους. Αυτό μού φάνηκε πιο σωστό, έρχεται λοιπόν με παίρνει και με πάει στο ξενοδοχείο που ήταν η ομάδα. Εγώ ακόμα ψόφιος, έμεινα όμως στο ξενοδοχείο και την άλλη μέρα ξυπνάω και δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Μού λέει: «Κώστα, θα έρθεις μαζί». Του λέω: «Μίστερ, δεν το βλέπω γιατί είμαι χάλια». «Πάμε μια βόλτα», μου λέει. Διώχνει την ομάδα με το πούλμαν για το γήπεδο και αυτός με παίρνει με το αυτοκίνητό του και με πάει μια βόλτα από την παραλιακή και σιγά σιγά ανεβαίνει προς το Καυταντζόγλειο. Πολύ έξυπνος άνθρωπος. Πάμε στο γήπεδο και η ομάδα έχει ξεντυθεί στα αποδυτήρια και εγώ με το Σπάιτς πάμε πιο αργά στο γήπεδο. Μπαίνουμε μέσα και μου λέει: «Πάμε, ρε Κώστα, να ρίξουμε μια ματιά στο γήπεδο». Κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια από τη καταπακτή, μπαίνουμε μέσα στο γήπεδο και όλοι να με χειροκροτούν. 55.000 κόσμος. Σκέφτομαι: «Τι γκαντεμιά. Τη μεγαλύτερη στιγμή του Ηρακλή να μην μπορώ να παίξω κόντρα στον Παναθηναϊκό». Με κοιτάει ο Σπάιτς, με ξανακοιτάει και μου λέει: «Πάμε μια βόλτα μέσα στο γήπεδο». Μού σηκώθηκε η τρίχα και τελικά βρήκε τον τρόπο και κάποια στιγμή μού λέει: «Τι λες, ρε Κωστα». Τού κάνω ένα οκέι. Και μου λέει: «Άντε, Κώστα, μια ώρα μού έβγαλες την ψυχή» (γελάει). Μπαίνουμε στα αποδυτήρια και ανακοινώνει την ενδεκάδα και με βάζει και εμένα μέσα. Και όντως είχε δίκιο, γιατί ήμουν ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο και κερδίσαμε το ματς. Βέβαια μετά και για μια εβδομάδα ήμουν στο κρεβάτι και κάθε μέρα σε κάποιο γιατρό.

Κάνατε και στίβο. Τα 100 μέτρα στα 10,9 και συναγωνιζόσασταν και τον Παπαγεωργόπουλο.

Ήμουν πρωταθλητής στη Βόρεια Ελλάδα σε μαθητικούς αγώνες. Τον κέρδιζα τον Βασίλη τότε που ξεκινούσε σχεδόν μαζί μου.

Φαντάζομαι ότι τον Αλέκο τον Αλεξιάδη που έφυγε αυτές τις μέρες θα τον θυμόσασταν.

Ψυχούλα, από τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα. Αθώος, αγαθός θα έλεγα, αλλά παλικαράς και θηρίο. Από τα παιδιά που έπρεπε να τα τιμούν οι ομάδες και να τους κάνουν αγάλματα. Ήταν ένα παιδί που τα έδινε όλα, μπορεί να μην ήταν παικταράς ή ποιοτικός παίκτης, αλλά ήταν παλληκαράς, πηδούσε και έβαζε γκολ. Τι άλλο να ζητάς από έναν σέντερ φορ;

Πώς βλέπετε σήμερα την Εθνική Ελλάδος; Είναι μια καλή φουρνιά παικτών.

Θα πάει εξαιρετικά, έχουμε καλούς παίκτες και ο φίλος μου ο Ιβάν μπορεί να πετύχει. Και εύχομαι να πετύχει.

Είναι η φουρνιά καλή, είναι γιατί οι περισσότεροι παίζουν; Ποιος είναι ο λόγος;

Αυτό είναι καλό το ότι παίζουν έξω. Και στην εποχή μας αν επιτρέπονταν οι μεταγραφές για το εξωτερικό θα είχαμε φύγει αρκετοί. Θυμάμαι το 67 με 68 πήγαμε με την Εθνική Ελπίδων σε ένα τουρνουά στη Γαλλία. Κάννες, Νίκαια, Τουλόν, Μονακό. Αναδεικνύομαι ο καλύτερος παίκτης και με ζητά η Νις. Τότε ήταν χούντα και γενικός γραμματέας αθλητισμού είναι ο Ασλανίδης που ήταν φόλα Ηρακληδέας. Μαθαίνει, λοιπόν για την πρόταση της Νις και με παίρνει τηλέφωνο. «Κωστάκη μου», λέει «τι έμαθα;» Του λέω: «Δεν σού άρεσε αυτό το πράγμα; Είναι τιμή για την Ελλάδα.» «Ε, καλό είναι, αλλά άστο, ξέχνα το, Κώστα», μου απαντά.

Αγαπημένο τραγούδι υπάρχει; Σίγουρα του Μητροπάνου;

Ναι, φυσικά. «Το δύο νύχτες δύο μαχαίρια».

Μότο ζωής ποιο είναι; Μια φράση που σας εκφράζει;

Είμαι πολύ νορμάλ.

Ποιο είναι το ευαγγέλιό σας για τη ζωή;

Είμαι ευγενικός άνθρωπος και συνεχίζω και είμαι ευγενικός άνθρωπος. Ούτε υπερόπτης, ούτε τίποτα. Σεμνός.

Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί: αν το είχατε τι θα αλλάζατε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν αλλάζει εύκολα;

Θα μείωνα τη δύναμη των μεγάλων ομάδων που επηρεάζουν πρόσωπα και πράγματα και θα άφηνα και τις μικρές ομάδες να αναδειχτούν περισσότερο. Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος, γιατί χάνονται πολλά παιδιά που παίζουν σε μικρές ομάδες και δεν έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν και να ανέβουν εκεί που μπορούν και εκεί που έχουν τις δυνατότητες να ανέβουν. Αυτό είναι πολύ βασικό, γιατί σα λαός είμαστε πιο έξυπνοι και πιο σπιρτόζοι από πάρα πολλούς άλλους. Έχω γυρίσει τον κόσμο πολλές φορές και έχω παίξει με την Εθνική ομάδα σε διάφορες χώρες και όντως αυτό που λέω είναι ότι είμαστε πιο έξυπνοι, πιο εύστροφοι, πιο γρήγοροι και πιο σπιρτόζοι. Με λίγες προπονήσεις παραπάνω, όπως κάναμε παλιά, θα μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα.