Πρωινός καφές με τον αρχίατρο του ΕΔΟΕΑΠ Κώστα Κουτσομητέλη

Ο Κώστας Κουτσομητέλης, ο σημερινός καλεσμένος του «πρωινού καφέ», είναι ο αρχίατρος του ΕΔΟΕΑΠ, του Ταμείου των δημοσιογράφων. Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά έγινε πιο Θεσσαλονικιός από πολλούς που έχουν γεννηθεί εδώ. Όταν το 1975 πρωτοήρθε στην πόλη για να σπουδάσει Ιατρική είπε αμέσως «Εδώ είμαι» και δεν το κούνησε ρούπι. «Η Θεσσαλονίκη προσφέρει ένα τρόπο ζωής πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα και ανάγκες», τονίζει. Στη συζήτηση θυμήθηκε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στο Θησείο, τα ανήσυχα πολιτικά χρόνια της Ιταλίας, όπου σπούδασε για λίγο και τα ωραία χρόνια -όπως λέει- της μεταπολίτευσης και του Ρήγα Φεραίου. Η κουβέντα έφτασε και στη σημερινή Αριστερά, αλλά και στο τι θα έκανε για να αλλάξει το ΕΣΥ σήμερα. «Θα έκανα μια απλή κίνηση. Θα τριπλασίαζα το νοσηλευτικό και το προσωπικό υποστήριξης του ΕΣΥ, δηλαδή τους βοηθούς θαλάμου, τους φροντιστές και το λοιπό υποστηρικτικό προσωπικό. Γιατρούς, στρατηγούς δηλαδή, έχουμε πολλούς και καλούς. Μάς λείπουν οι άνθρωποι που θα φροντίζουν τους ασθενείς, οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής».

Προτιμήσαμε τον ενικό, γιατί η γνωριμία μας πάει πολλά χρόνια πίσω.

Πίνεις πρωινό καφέ;

Βεβαίως, πρωινό και απογευματινό. Τρεις καφέδες υπάρχουν στην καθημερινότητά μου.

Τι είναι;

Εσπρέσο.

Αυτό που λένε ότι δεν κάνουν καλό στην υγεία οι πολλοί καφέδες δεν ισχύει;

Τρεις καφέδες μπορεί να είναι πολλοί, αλλά δύο καφέδες δεν είναι πρόβλημα και δεν έχει και σημασία τι καφέ πίνεις. Αν θα είναι τούρκικος ή εσπρέσο ή γαλλικός.

Ο καφές σε ξυπνά, σε αναζωογονεί ή είναι μια στιγμή σκέψης και προγραμματισμού για την ημέρα;

Ο καφές είναι ιεροτελεστία και μού αρέσει. Τον πρώτο τον έπινα στο Streto για πάνω από 20 χρόνια έως την τελευταία ημέρα που έκλεισε. Κάθε πρωί πριν την δουλειά, συναντούσα τους φίλους μου, κάναμε μια ανασκόπηση των τελευταίων ειδήσεων, σχεδόν πάντα διαφωνούσαμε ως προς την ερμηνεία των πολιτικών γεγονότων και συνεχίζαμε στις δουλειές μας. Κατά τις 11 με 12 πίνω τον δεύτερο, γιατί έχω πήξει από τη δουλειά και θέλω να χαλαρώσω και το απόγευμα, αν συνεχίζεται με ένταση η ημέρα, πίνω και έναν απογευματινό. Θα έλεγα, δηλαδή δυόμισι καφέδες την ημέρα.

Γεννήθηκες στην Αθήνα το 1953. Στο Κουκάκι;

Μεγάλωσα στο Κουκάκι, αλλά γεννήθηκα σε μια συνοικία που τώρα λέγεται Δάφνη και παλιά λεγόταν Κατσιπόδι. Είναι στα σύνορα μεταξύ του δήμου Αθηναίων και του δήμου Δάφνης. Ήταν μια λαϊκή γειτονιά με μονώροφες κατοικίες που στέγαζαν εσωτερικούς μετανάστες από την επαρχεία.

Οι γονείς;

Ο πατέρας μου και αυτός γεννήθηκε στην Αθήνα, η μάνα μου στη Ζάκυνθο. Η απώτερη καταγωγή του πατέρα μου ήταν από το Αϊβαλί με ένα πέρασμα από την Αγιάσο της Λέσβου, εξ ου και η κατάληξη -ελης στο επώνυμο.

Το περιβάλλον στο σπίτι πώς ήταν;

Φτωχικό, ούτε καν μικροαστικό. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 4 χρονών και όταν «έφυγε» η μάνα μου έμεινε με τρία παιδιά. Εγώ ήμουν ο μικρότερος και με διαφορά από τα δύο αδέλφια μου, που ήταν 8 χρόνια μεγαλύτερα. Αυτό είχε ένα καλό για μένα, γιατί απολάμβανα μια ιδιαίτερη φροντίδα από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. Δεν είχαμε πολλά λεφτά, αλλά εντάξει, τα καταφέρναμε.

Σχολείο εκεί;

Σχολείο εκεί μέχρι και τα μέσα του δημοτικού. Μετά για λόγους οικογενειακούς, γιατί έπρεπε να ζήσουμε με τη γιαγιά, μια και η μητέρα μου δεν είχε οικονομικούς πόρους για να φροντίσει και τους τρείς μας, μετακομίσαμε στο Θησείο, στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων κοντά στο Μοναστηράκι. Γυμνάσιο- Λύκειο πήγα στην Πλάκα, στο 14ο.Αργότερα σαν έφηβος μεγάλωσα στο Κουκάκι.

Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια του γυμνασίου και από την Αθήνα εκείνης της εποχής;

Πολύ ωραίες συνοικίες, φτωχικές βέβαια. Καμία σχέση με τη σημερινή εικόνα του Θησείου και την αναπαλαίωση που επακολούθησε. Τότε εκεί τα δίπατα νεοκλασικά σπίτια ήταν κακοσυντηρημένα χωρίς ανέσεις, κεντρική θέρμανση, κλπ, και τα κατοικούσαν κυρίως φτωχοί άνθρωποι αυτοαπασχολούμενοι σε μικρομάγαζα. Αλλά μεγάλωνες δίπλα από την Ακρόπολη, το Θησείο, την Αρχαία αγορά. Η ομορφιά και η αρμονία σε επηρέαζε, σε βελτίωνε, τουλάχιστον έτσι το ένιωθα εγώ. Κάθε Κυριακή κάναμε βόλτα στο Μοναστηράκι, στο γιουσουρούμ, χαζεύαμε τα απίθανα πράγματα που γίνονταν προϊόντα αγοραπωλησίας. Ήταν ωραία συνοικία. Δεν είχε βέβαια αθλητικές εγκαταστάσεις για να αθλούμαστε συστηματικά ούτε και αλάνες για παιχνίδι και άλλες δραστηριότητες. Για να τα κάνουμε αυτά πηγαίναμε με τα πόδια στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο ή μέσα στον Εθνικό Κήπο.

Μπάλα έπαιζες;

Ναι, εκεί γύρω και μέσα στον Εθνικό Κήπο.

Μπάλα ή μπάσκετ;

Μπάλα καταρχήν και μετά μπάσκετ. Αλλά έκανα και στίβο, γιατί ήμουν πολύ γρήγορος.

Μικρές ή μεγάλες αποστάσεις;

100αρι.

Σε ομάδα;

Στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο. Δεν πήγα όμως για πολύ καιρό γιατί κάποια στιγμή άρχισαν να πονάνε οι αρθρώσεις μου. Τότε η προπόνηση δεν γινόταν και πολύ επιστημονικά, όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι σταμάτησα και έπαιξα για λίγο ποδόσφαιρο.

Γιατί επέλεξες την Ιατρική; Αυτό πώς προέκυψε;

Η Ιατρική θα έλεγα ότι προέκυψε τυχαία. Στην αρχή έλεγα να πάω στο Πολυτεχνείο. Όταν πήγαινα στη Β’ Λυκείου ένας καθηγητής μού λέει: «Γράφεις καλές εκθέσεις, με ουμανιστικό περιεχόμενο». Όπα λέω, ουμανιστικό; Δεν ήξερα καλά καλά την λέξη. Ψήλωσα λίγο. Ο καθηγητής μου ήταν ένας φοβερός τότε τύπος στο φροντιστήριο, ο Σαράντης Καργάκος, μετέπειτα έγινε γνωστός ως διανοούμενος Εθνικιστής, αλλά γράμματα ήξερε καντάρια. Και μου λέει: «Τι να μπλέξεις με τα μαθηματικά; Να διαλέξεις ανθρωπιστικές σπουδές» . Εγώ τότε σκέφτηκα ότι φιλολογίες και τέτοια δε θέλω και δεν θα τα κατάφερνα κιόλας και διάλεξα την Ιατρική που στα μάτια μου συνδύαζε θετικές και ανθρωπιστικές σπουδές.

Και ξεκινάς σπουδές στην Ιταλία ;

Δίνω εξετάσεις εδώ και φεύγω στην Ιταλία για να μη χάσω χρόνο περιμένοντας. Εκεί μπλέκω σοβαρά με την πολιτική ως μέλος του Ρήγα Φεραίου και ανοίγει μια περίοδος για μένα με γεμάτη πολιτική δράση.

Σε ποια πόλη;

Όλη την Ιταλία γύρισα ακόμη και τη Νότια, στην οποία επικρατούσαν σκληρές ακροδεξιές δυνάμεις. Και τη Γερμανία και λίγο Παρίσι. Στην Ρώμη με φιλοξενούσε ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, στη Φλωρεντία ο Βαγγέλης Σιαφάκας, γνωστοί μετέπειτα δημοσιογράφοι. Κάθισα εκεί περίπου ενάμιση χρόνο και μετά γύρισα.

Λίγες σπουδές πολλά ταξίδια;

Έτσι ακριβώς. Ήξερα ότι θα έρθω στην Ελλάδα γιατί είχα περάσει στην Ιατρική Θεσσαλονίκης. Οπότε τα έδωσα όλα τότε στην Ιταλία και μετά ήρθα εδώ.

Το ήθελες;

Ήθελα πολύ να μείνω σε παραθαλάσσια πόλη. Δεν την ήξερα την πόλη, δεν είχα ξαναέρθει ποτέ, αλλά με το που την είδα είπα: «Εδώ είμαι».

Και είναι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τα χρόνια τα αγωνιστικά.

Φοβερά χρόνια.

Ήταν καλά χρόνια;

Για μένα ήταν τα καλύτερά μου χρόνια. Ο Ρήγας Φεραίος με διαμόρφωσε ευρύτερα σαν προσωπικότητα . Ήμουν ένα παιδί που δεν είχα ιδιαίτερες προσλαμβάνουσες. Ακατέργαστος θα έλεγα, απαίδευτος. Όλη μου την παιδεία την πήρα από τον Ρήγα Φεραίο. Με έσπρωξε να διαβάσω, να μάθω, ήρθα σε επαφή με σοβαρούς και καλλιεργημένους ανθρώπους, ήταν ένα σχολείο ζωής. Οι πολιτικές μου απόψεις τότε διαμορφώθηκαν και μέχρι σήμερα δεν τις έχω αλλάξει.

Γιατί επέλεξες τον Ρήγα και την Ανανεωτική Αριστερά;

Θα σου πω. Τα πρώτα μου βήματα στην αριστερά τα έκανα στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Με είχαν συνεπάρει οι ιδέες της ελευθερίας, της ισότητας, της κοινοκτημοσύνης. Αντιδρούσα όμως στις πράξεις βίας που υιοθετούσε σαν μέσο πολιτικής πρακτικής. Από την άλλη ο ορίτζιναλ κομμουνισμός του ΚΚΕ και οι πρακτικές των χώρων του υπαρκτού τότε σοσιαλισμού οδηγούν σε καταπιεστικά καθεστώτα. Οι απόψεις του ΚΚΕ εσωτερικού σού έδιναν μια διέξοδο ανάμεσα στην ουτοπία του αναρχισμού και τον αυταρχικό ρεαλισμό του ΚΚΕ. Έτσι επέλεξα να ενταχθώ και στο ΚΚΕ εσωτερικού.

Ένα πρόσωπο πολιτικού που σε στιγμάτισε ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος;

Ο Λεωνίδας και ο Μπερλινγκουέρ.

Τον έζησες και κάπως στην Ιταλία. Τον γνώρισες;

Όχι, προσωπικά, αλλά γνώρισα ανώτατα στελέχη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος εξαιτίας μιας μάλλον άτυχης στιγμής μου. Ήταν η εποχή των σκληρών συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και των ακροδεξιών. Στη διάρκεια μιας τέτοιας σύγκρουσης σκοτώθηκε ένας Έλληνας ακροδεξιός. Το βράδυ βγήκαν για αντεκδίκηση διάφορες ακροδεξιές ομάδες στη Ρώμη. Εγώ με τον Ανταίο πηγαίναμε σινεμά όχι τίποτα επαναστατικό, αλλά φορούσαμε τις κλασικές αριστερές φορεσιές, χακί αμπέχονα και αρβύλες, είχαμε και κλασσικές αριστερές φάτσες, μούσια, μακριά μαλλιά, μιλούσαμε και ελληνικά. Ε, δεν ήθελε και πολύ και μάς στρίμωξαν κάπου. Ο Ανταίος τους ξέφυγε, εγώ δεν τα κατάφερα και έφαγα το ξύλο μου. Πήγα στο νοσοκομείο και την επόμενη μέρα η Unita, η εφημερίδα του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, έγραψε ότι έναν Έλληνας δημοκράτης κλπ έπεσε θύμα ξυλοδαρμού. Τότε με φιλοξένησε στο σπίτι του ο γραμματέας της οργάνωσης στη Ρώμη, που ήταν τότε ένα μεγάλο αξίωμα. Έγινα και πρωτοσέλιδο στην Unita, το οποίο το πέταξα πριν από λίγους μήνες. Όλα αυτά επί ηγεσίας Μπερλινγκουέρ και με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα στο 30-35%. Με φιλοξένησαν, λοιπόν σε σπίτι, με ταΐσανε και έγινε η αφορμή να γνωρίσω αρκετά στελέχη του κόμματος.

Το σχολείο ήταν η μια πλευρά του Ρήγα. Υπήρξαν δύσκολες ή κακές στιγμές;

Υπήρξαν στεναχώριες και απότομη πτώση. Εκεί που πίστευες ότι οι ιδέες είναι καταπληκτικές και ότι οι άνθρωποι θα τις αγκαλιάσουν έβλεπες μια αδιαφορία.

Γιατί δε συγκίνησαν τελικά τον κόσμο οι ιδέες εκείνες;

Έχω μια μερική απάντηση σε αυτό .Κατ’ αρχάς μας πήρε η μπάλα της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οσο και να λες ότι εγώ είμαι διαφορετικός κομμουνιστής δεν πείθεις. Είχαμε και εμείς κώλυμα με το Κ.

Και εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα για την Αριστερά;

Νομίζω ότι τώρα πια η αριστερά έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Φοβούμενη μη τυχόν και ενσωματωθεί στο σύστημα αποφεύγει σαν ο διαόλος το λιβάνι να καταπιαστεί με την καθημερινότητα, με την διαχείριση π.χ. των οικονομικών σε ρεαλιστική όμως βάση, όχι σε ουτοπικά άλματα στο κενό. Έχω να ακούσω πολιτική πρόταση π.χ. στα οικονομικά ζητήματα, που λένε ότι είναι και το σημαντικότερο στοιχείο στη ζωή των ανθρώπων, πολλά χρόνια. Έκανα ένα γκάλοπ ξεφυλλίζοντας την Αυγή από τότε που ήταν στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Τα πρωτοσέλιδα και οι ανακοινώσεις για οικονομικά θέματα δεν έπιαναν ούτε 10% της ύλης.

Άρα, δε βλέπεις φως στο τούνελ για την αριστερά αυτή τη στιγμή;

Όχι, δεν βλέπω. Ούτε στην Ελλάδα και την Ευρώπη ούτε και στην Αμερική.

Πως ξεκίνησε η επαγγελματική πορεία ενός τόσο πολιτικοποιημένου ανθρώπου; Τέλειωσες την Ιατρική και είπες να δουλέψεις;

Δεν το πίστευαν τότε οι φίλοι μου. Όταν έφυγε ο Στέργιος ο Πιτσιόρλας, που ήταν τότε γραμματέας της οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτερικού στη Θεσσαλονίκη για να κατέβει στην Αθήνα, ήρθε ο Κύρκος στη Θεσσαλονίκη και με βολιδοσκόπησε για το πώς θα έβλεπα μια πιο στενή εμπλοκή μου με το κόμμα. Εγώ εκείνη την περίοδο είχα αφοσιωθεί στην πολιτική. Έκανα μια βόλτα, λοιπόν στην παραλία και γυρνώντας πίσω είπα στο Λεωνίδα: «Όχι, θα ακολουθήσω την ιατρική». Δεν πίστευε κανείς ότι θα το κάνω. Είναι αλήθεια ότι έκανα μεγάλο κόπο για να μπω σε αυτή τη διαδικασία, αλλά τελικά μπήκα. Είχα τσατιστεί τότε και με τον εαυτό μου, αλλά και με τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου. Έλεγα: «Δεν πρέπει να έχουμε αριστερούς γιατρούς; Πρέπει όλοι να ασχολούνται με τις πολιτικές επιστήμες;»

Και μετά αφού τελείωσες ξεκίνησες ως ιδιώτης ιατρός;

Ναι. Και αυτό δεν το περίμεναν από εμένα. Να γίνω, δηλαδή ιδιώτης. Κατά τη διάρκεια της ειδικότητάς μου…

… παθολόγος έτσι;

Ναι. Στην αρχή ήθελα να κάνω Ιατρική της εργασίας, αλλά τότε δεν υπήρχε αυτή η ειδικότητα στην Ελλάδα. Ήταν της μόδας όλοι οι αριστεροί να γίνονται ψυχίατροι (γελάει). Και πάλι τσατίστηκα και είπα: «Θα γίνω η πιο ιατρική ειδικότητα που υπάρχει που είναι ο παθολόγος». Με επηρέασε βέβαια το γεγονός ότι έπεσα στα χέρια του καθηγητή παθολογίας Μεταξά. Ο μέγιστος των παθολόγων. Σκληρός τύπος, αλλά δίκαιος και μεγάλος δάσκαλος. Του οφείλω τα πάντα

Άρα, ο θυμός που δεν έβγαζες τότε στο ΚΚΕ εσωτερικού, τον έβγαλες αργότερα σε διάφορες άλλες φάσεις…

Ναι, τον έβγαλα, με την έννοια της αλλαγής. Είχαμε στερεότυπα εμείς οι αριστεροί και αυτό με ενοχλούσε.

Στη συνέχεια ξεκίνησες ως ιδιωτικός γιατρός και μετά ήρθε εκκίνηση με τον ΕΔΟΕΑΠ;

Ήταν λίγο πριν τελειώσω την ειδικότητα. Όλοι μού έλεγαν να μπω στο ΕΣΥ. Εγώ έβλεπα ότι είχε διαστρεβλωθεί η έννοια του δημοσίου και δεν μου άρεσε καθόλου εκείνη την εποχή, γιατί ήταν «λούφα και παραλλαγή». Και λέω: «Θα γίνω ιδιώτης». Και τότε άρχισαν όλη η παρέα και η συντροφιά να μου λένε: «Ναι, θα κλέβεις τον κοσμάκη», «Σιγά-σιγά θα αλλοτριωθείς από το χρήμα και το κέρδος». Εγώ ήθελα να δοκιμαστώ: «Όχι ρε, δεν θα κλέβω ως ιδιώτης τον κόσμο». Και νομίζω ότι το πέτυχα.

Στον ΕΔΟΕΑΠ πότε ξεκίνησες;

Εκείνην την περίοδο για να με αποφύγουν μού λέει ο διευθυντής ότι υπάρχει μια προκήρυξη θέσης σε κάποιο ταμείο. «Δεν πας να δεις». Έτσι ξεκίνησε η θητεία μου εδώ.

Ποια χρονιά;

Κάπου μέσα της δεκαετίας του ‘90.

Είσαι κάπου 30 χρόνια εδώ. Αρχίατρος;

Μετά από καμιά δεκαπενταριά χρόνια έγινα αρχίατρος. Βέβαια στον κανονισμό του ΕΔΟΕΑΠ δεν προβλέπεται θέση αρχιάτρου στη Θεσσαλονίκη. Ο τίτλος μου είναι προϊστάμενος ιατρικών υπηρεσιών. Αλλά κανείς δεν με αποκαλεί έτσι. Έμεινε αρχίατρος που δεν μου πολυαρέσει, γιατί μου θυμίζει στρατιωτική ορολογία. Αλλά οκ το συνήθισα

Είναι δύσκολοι ασθενείς οι δημοσιογράφοι;

Αυτά τα στερεότυπα δεν ισχύουν. Είναι κανονικοί ασθενείς, όπως όλοι μας.

Είσαι αρχίατρος στον ΕΔΟΕΑΠ πολλά χρόνια. Πώς είναι ο απολογισμός;

Θετικός νομίζω. Ξεκινήσαμε με ένα γιατρό παθολόγο και έναν χειρουργό και εξελιχθήκαμε σε μία πλήρως στελεχωμένη ιατρική δομή.

Ποια είναι η πρόκληση για το μέλλον για το Ταμείο;

Νομίζω ότι πάει καλά. Πέρασε πολύ δύσκολα την εποχή της κρίσης, όταν ήμασταν σχεδόν έτοιμοι για να κλείσουμε το μαγαζί. Το ταμείο σώθηκε χάρις τις συντονισμένες προσπάθειες όλων των μελών ανεξαρτήτως πολιτικών και κομματικών πεποιθήσεων Με επιτυχημένες κινήσεις και αποφάσεις και κυρίως με την διεύρυνσή του, καθώς μπήκαν όλοι οι εργαζόμενοι στο Ταμείο, μια και παλιότερα ήταν μόνο οι δημοσιογράφοι και αυτό το αδυνάτισε. Τώρα έχει αποκτήσει μια μεγάλη μαζικότητα, καθώς 25.000 άτομα είναι πια μια δύναμη.

Δύσκολη περίοδος και η πανδημία.

Η πανδημία είχε άλλου είδους δυσκολίες. Μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που έπρεπε να επιβιώσεις και να λύσεις προβλήματα για τα οποία ούτε το κράτος μάς είχε δώσει κάποια γραμμή, παρόλο που νομίζω ότι πήγαν πολύ καλά τα πράγματα στην Ελλάδα σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Εμείς φροντίσαμε να είναι ανοιχτά τα ιατρεία. Η περίοδο όμως είχε μεγάλη ένταση, αϋπνίες και πολλή δουλειά.

Αυπνίες γιατί;

Αυπνίες εννοώ νευρικότητα και άγχος γιατί ήταν και ο φόβος ότι πρέπει να είσαι πρώτος σε αυτή την υπόθεση και άρα είσαι και ο πιο ευάλωτος μετά τους ασθενείς. Πήγαινα στο σπίτι και η γυναίκα μου με κοιτούσε περίεργα. «Βγάλε τα ρούχα έξω, πλύσου, κάνε μπάνιο και μετά μπες στο σπίτι», μου έλεγε. Περίπου σαν λεπρός ήμουν (γελάει). Αυτό με επηρέασε ψυχικά.

Μάθαμε από αυτή την περίοδο;

Μάθαμε, αλλά τα ξεχάσαμε. Για να ξαναγυρίσω στην αριστερά: εκείνη την περίοδο εφαρμόστηκαν στην πράξη αυτά που πιστεύει. Για παράδειγμα για το ρόλο του δημοσίου. Η πανδημία δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, χωρίς το δημόσιο σύστημα υγείας. Οι ιδιωτικές κλινικές πήγαν σπίτι τους, έλεγαν ότι εμείς δε δεχόμαστε κανέναν και κλείδωσαν. Όλο το βάρος το σήκωσε ο δημόσιος φορέας, ο περίφημος μερκελισμός, δηλαδή η άρνηση επενδύσεων έστω και με δάνεια, πήγε περίπατο. Τότε άνοιξαν οι κρουνοί και έγιναν πολλές επεμβάσεις από το κράτος για να στηριχθούν οι τοπικές οικονομίες και το σύστημα υγείας Αντί αυτό να γίνει σημαία της Αριστεράς και να πει ότι εδώ επαληθεύονται οι απόψεις μας, όχι βέβαια οι ακρότητες του στυλ «και τα περίπτερα να γίνουν δημόσια», για το ρυθμιστικό ρόλο που πρέπει να έχει το δημόσιο σε βασικούς τομείς της ζωής της χώρας, όπως η παιδεία και η υγεία, αυτό χάθηκε και έσβησε. Όλη η νέο- φιλελεύθερη αντίληψη είχε μαζέψει τους δογματισμού της, εφάρμοζε κενσιανισμό. Η αριστερά αντί να το αναδείξει το ξέχασε. Το ξέχασε ο Τσίπρας, το ξέχασαν όλοι.

Αν ξεκινούσες ξανά σήμερα τη ζωή σου πάλι την ίδια πορεία θα ακολουθούσες;

Περίπου τα ίδια (γελάει). Θα τελείωνα πιο γρήγορα την Ιατρική (γελάει).

Ποια είναι η πρόκληση για την ιατρική του σήμερα;

Η ιατρική περίθαλψη είναι μια ακριβή υπόθεση και οι κυβερνήσεις πρέπει να αποφασίσουν ότι θα κόψουν από κάπου για να επενδύσουν στην υγεία και στην παιδεία που είναι τα βασικότερα. Αυτό είναι ένα τρομακτικό πολιτικό ζήτημα και δεν είναι εύκολο πράγμα να το αντιμετωπίσεις. Διότι η ιατρική περίθαλψη ακριβαίνει πάρα πολύ, έχουμε high tech μέσα, τα φάρμακα γίνονται πανάκριβα και αναρωτιέμαι πώς θα μπορέσει να καλύψει το γενικό πληθυσμό.

H Aριστερά πρέπει να έχει ως στόχο την διακυβέρνηση ή να είναι μια Αριστερά πιο αντιπολιτευτική;

Πρέπει να έχει στόχο μόνο τη διακυβέρνηση. Όλα τα άλλα είναι σαχλαμάρες. Ένα πολιτικό κόμμα φτιάχνεται για να κυβερνήσει, δε φτιάχνεται για να φωνάζει και να διαμαρτύρεται. Και η διαμαρτυρία είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά πρέπει να έχεις στο μυαλό σου πως όταν λες κάτι ως εκπρόσωπος του κόμματος πρέπει να σκέφτεσαι ότι είσαι υπουργός Υγείας ή υπουργός Οικονομικών, κλπ. Να λέει, δηλαδή πράγματα που μπορεί να γίνουν. Αυτό μπορεί να σου αφαιρεί κάτι από την καθαρότητα της ιδεολογίας, αλλά τι σημασία έχει ένα όραμα που δε γίνεται ποτέ πραγματικότητα; Έχει κάποια αξία; Σκοτίστηκα για την καθαρότητα της ιδεολογίας, με ενδιαφέρει η ζωή των καθημερινών ανθρώπων, η ζωή μας.

Η Πλεύση Ελευθερίας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου που έχουν μεγάλη δημοσκοπική δυναμική, το κάνει αυτό;

Δεν ξέρω, αν θέλει να είναι αριστερή ή αν είναι αριστερή. Η Κωνσταντοπούλου παίζει το ρόλο ενός δημόσιου κατηγόρου, εξάλλου όλοι οι δικηγόροι κατά βάθος θέλουν να γίνουν δικαστές. (γελάει). Μου θυμίζει εισαγγελέα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική.

Έχει πέραση όμως στη νεολαία.

Έχει πέραση γιατί εκφράζει το θυμό τους. Αλλά ο θυμός πρέπει να μετουσιώνεται σε θετική δύναμη αλλιώς γίνεται επικίνδυνος.

Πώς βλέπεις τη κεντροδεξιά εκσυγχρονιστική προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Ηττήθηκε και αυτή. Μου θυμίζει μια αντίστοιχη προσπάθεια του Σημίτη που την πίστεψα και εγώ και ψήφισα μια φορά ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη. Και αυτός απέτυχε στο τέλος να οδηγήσει τη χώρα στον εκσυγχρονισμό, καθώς υποχώρησε. Το ίδιο και ο Μητσοτάκης. Πιστεύω ότι δεν μπορεί να αντέξει αυτό το εγχείρημα. Δεν ξέρω ποιες είναι οι αιτίες, αλλά είναι φανερό πως υποχωρεί το εκσυγχρονιστικό μέτωπο, όχι ότι ήταν ποτέ πολύ δυνατό. Και η Αριστερά στέκεται μετέωρη και αναποφάσιστη. Ο εκσυγχρονισμός είναι ένας: να παράγεις πλούτο. Βεβαίως με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής θα τον παράγεις και η ¨αριστερή¨ διαφορά σου θα επικεντρώνεται στη διανομή. Εδώ βέβαια εγείρονται ζητήματα, γιατί ένας που παράγει πλούτο και θεωρεί ότι τον παράγει αυτός και μόνο αυτός, δε θέλει και να τον μοιράσει, εννοώ το κεφάλαιο.

Έμεινες πιστός στη Θεσσαλονίκη. Γιατί;

Μου αρέσει η Θεσσαλονίκη, σε αντίθεση με την Αθήνα. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις είναι πάρα πολύ ωραίες, αλλά για ανθρώπους που είναι πάμπλουτοι. Αν είσαι μεσαίος ή φτωχός στην Αθήνα, δεν περνάς καλά, εδώ στη Θεσσαλονίκη περνάς καλύτερα.

Τι έχει και τι δεν έχει η πόλη;

Η Θεσσαλονίκη προσφέρει ένα τρόπο ζωής πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα και ανάγκες. Που και πού βέβαια εμφανίζει μια υστερία, λίγο επαρχιωτισμό και μια γκρίνια. Και πολλές φορές η ίδια υπονομεύει τον εαυτό της. .

Πάμε στον ιδιώτη Κώστα Κουτσομητέλη. Δευτεροπαντρεμένος, με 2 παιδιά, σωστά;

Σωστά και μια εγγονή.

Τι κάνουν τα παιδιά; Γιατρός έγινε κανένας;

Όχι, κάνουν άλλα πράγματα. Ο ένας μικροεπιχειρηματίας και ο άλλος Αρχιτέκτονας.

Με τι χαλαρώνει ένας γιατρός σαν εσένα;

Με ό,τι έχει σχέση με τη θάλασσα. Έχω ένα μικρό ιστιοπλοϊκό, μπαίνω μέσα και αρμενίζω. Όχι όσο θα ήθελα, αλλά πλησιάζει η εποχή .

Μπάλα;

Ο ίδιος δεν παίζω, αλλά βέβαια παρακολουθώ. Είμαι Παναθηναϊκός.

Λόγω Αθήνας ή υπάρχει και καμιά άλλη ιστορία;

Δεν θυμάμαι γιατί έγινα Παναθηναϊκός. Μπορεί να ήταν το Γουέμπλεϊ, μπορεί κάτι άλλο. Στη συνέχεια έδωσα στην ομάδα ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Ήταν τότε που ο Κόκκαλης ήταν δυνατός, αλλά και δυνάστης και εγώ θεωρούσα ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι ο ήρωας που αντιστέκεται (γελάει).

Ωραίο βιβλίο που διάβασες πρόσφατα;

Ένα πάρα πολύ ωραίο βιβλίο που διάβασα τώρα τελευταία και έχω πάρει καμμιά δεκαριά αντίτυπα και τα μοιράζω στους φίλους μου. Λέγεται «Η κρίση του δημοκρατικού καπιταλισμού» του Martin Wolf. Είναι ενός Εγγλέζου, ο οποίος περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το πώς περάσαμε από τη χρυσή 35ετία της σοσιαλδημοκρατίας στο ζοφερό σήμερα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα .

Μότο ζωής;

Όχι, δεν έχω ιδιαίτερους κανόνες.

Σεμνός είσαι όμως, πρέπει να το πω αυτό.

Δεν ξέρω, θα έλεγα καλύτερα ότι ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση μου οι χαμηλοί τόνοι.

Αν είχες το μαγικό ραβδί τι θα άλλαζες στο ΕΣΥ της Ελλάδας;

Τι θα έκανα με το μαγικό μου ραβδί; Μια απλή κίνηση. Θα τριπλασίαζα το νοσηλευτικό και το προσωπικό υποστήριξης του ΕΣΥ, δηλαδή τους βοηθούς θαλάμου, τους φροντιστές και το λοιπό υποστηρικτικό προσωπικό. Γιατρούς, στρατηγούς δηλαδή, έχουμε πολλούς και καλούς. Μάς λείπουν οι άνθρωποι που θα φροντίζουν τους ασθενείς, οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής.