Φτάνει πια με την κολακεία του «λαού»! Όποιος ενδιαφέρεται για την Αλήθεια για τα Τέμπη, περιμένει την κρίση της Δικαιοσύνης. Όποιος πείσθηκε για ξυλόλια, αόρατα βαγόνια, 58 αγνοούμενους, μπάζωμα και συγκάλυψη χωρίς να έχει διαβάσει ούτε σελίδα από μία δικογραφία-βουνό, μιλά για τη δική του «αλήθεια για τα Τέμπη». Την οποία διαμόρφωσε βάσει όσων του είπαν κομματικοί καθοδηγητές, ανώνυμοι λογαριασμοί στο twitter, τηλεοπτικοί χαβαλετζήδες, γενικώς τζου μποξ της ενημέρωσης που παίζουν αναλόγως του κέρματος, «οργισμένοι» καλλιτέχνες και σοβαροφανείς influencers που σιτίζονται σε αυλές ολιγαρχών. Και είναι άκρως επικίνδυνο για τη Δημοκρατία όταν κάποιο κέντρο, επιχειρηματικό ή γεωπολιτικό, που διαθέτει σχέδιο, χρήματα και πρόθυμους για όλα συνεργάτες στις καίριες θέσεις της επικοινωνίας, ελέγχει τόσο εύκολα το συναίσθημα της κοινωνίας και δι’ αυτού την πολιτική διάθεση.
Η αλήθεια είναι ότι μετά την περιπέτεια της «αντιμνημονιακής περιόδου» δεν έχουμε μεγάλες απαιτήσεις. Ούτε από την εμπορική δημοσιογραφία που πάει όπου φυσάει ο άνεμος ή όπου δείχνει το αφεντικό. Ούτε από τους φοβικούς «ανθρώπους του πνεύματος» που στα δύσκολα δηλώνουν υποταγή στον λαϊκισμό. Ούτε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ που κάλεσε για «εξηγήσεις» δημοσιογράφο επειδή δεν υπάκουσε στην «γενική κοινωνική απαίτηση για Δικαιοσύνη»! Πρόκειται για το ίδιο όργανο που το 2015, όταν η στρατευμένη δημοσιογραφία οργίαζε υπέρ του «Όχι» στο δημοψήφισμα, είχε διαγράψει δημοσιογράφους επειδή υποστήριξαν το «Ναι». Όσα επαρχιωτάκια γνωρίσαμε από κοντά τον αθηναϊκό δημοσιογραφικό συνδικαλισμό εκείνη την περίοδο, έχουμε να διηγούμαστε στα εγγόνια μας. Και προφανώς δεν περιμένουμε απολύτως τίποτε από το μέρος του πολιτικού συστήματος που ψαρεύει στα νερά της συνωμοσιολογίας.
Περιμέναμε, όμως, από το ΠΑΣΟΚ που υπηρέτησε το εθνικό συμφέρον σε πολύ δύσκολα χρόνια, που έχει εμπειρία κυβερνησιμότητας, που γνώρισε στην ιστορία της «Νοβάρτις» από την πλευρά του θύματος, να υπερασπισθεί την λογική και να μην νομιμοποιήσει κοινοβουλευτικά ισχυρισμούς του περιθωρίου. Και επίσης περιμέναμε ότι οι δικηγορικοί σύλλογοι θα ανταποκρίνονταν στον θεσμικό τους ρόλο και θα προστάτευαν το κύρος της Δικαιοσύνης. Εδώ, είναι αλήθεια, παραήμασταν αισιόδοξοι. Κάναμε πως ξεχάσαμε ότι το 2011 ο ΔΣΑ είχε καταθέσει μηνυτήρια αναφορά κατά της ΕΛΣΤΑΤ «για παράνομη διόγκωση του αναθεωρημένου ελλείμματος του 2009». Οπότε, οι δικηγορικοί σύλλογοι μάς επανέφεραν στην πραγματικότητα. Όχι απλώς παρακολούθησαν απαθείς τον δημόσιο εκφοβισμό των δικαστών αλλά έδωσαν λόγο στους πρωταγωνιστές του. Παραχώρησαν το θεσμικό κύρος τους σε εκδηλώσεις που δεν ταιριάζουν όχι σε επιστημονικό φορέα αλλά ούτε σε φοιτητικό σύλλογο. Και στις οποίες, επίσημοι προσκεκλημένοι ήταν εκείνοι που κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά σε βάρος του Εφέτη ανακριτή. Η συμπεριφορά του προέδρου του ΔΣΑ που άλλα ήξερε και άλλα έλεγε στις δημόσιες τοποθετήσεις του αποτελεί απλώς πρόβλημα μέσα στο πρόβλημα. Δεν απαλλάσσονται οι υπόλοιποι πρόεδροι. Στο όνομα της Ολομέλειας στήθηκε το σκηνικό που προσπάθησε να εμφανίσει τον παραλογισμό ως λογική και την εχθροπάθεια ως «ενδιαφέρον για τον άνθρωπο».
Το χειρότερο είναι ότι κάτω από τα απόνερα της πολιτικής, επιχειρηματικής ή εγωπαθούς σκοπιμότητας, ξεχάστηκαν τα πράγματι κρίσιμα ερωτήματα. Γιατί εγκαταλείφθηκε επί δεκαετίες ο ελληνικός σιδηρόδρομος; Γιατί μία υπηρεσία που κάποτε είχε στρατιωτική οργάνωση και οι υπάλληλοί της ήταν περήφανοι για τη δουλειά τους, κατάντησε δημοσιοϋπαλληλίκι του κατωτάτου είδους, όπως φαίνεται και από τις ηχογραφημένες συνομιλίες που ακούμε; Τι ρόλο παίζει η ΡΑΣ; Τι είδους αξιολόγηση εφαρμοζόταν όλα αυτά τα χρόνια και τώρα που στοιχειωδώς εφαρμόσθηκε βρέθηκαν δύο σταθμάρχες υπό την επήρεια ναρκωτικών; Και εντέλει, έχει η κυβέρνηση σχέδιο για να αποκαταστήσει το δυσλειτουργικό δίκτυο ή και αυτή θα υπηρετήσει τα συμφέροντα των οδικών και αεροπορικών μεταφορών; Εδώ, βέβαια, οι ευθύνες είναι πολιτικές, δεν έχει κρεμάλες και λαϊκά δικαστήρια. Δηλαδή, οι Ροβεσπίεροι μένουν χωρίς δουλειά και αυτό τα εξηγεί όλα.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 13.04.2025