Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Και τώρα; Τί γίνεται τώρα;
Σκοτάδι βαθύ και πηχτό στον ορίζοντα που δεν επιτρέπει επ’ ουδενί ασφαλείς προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι στους επόμενους μήνες, τις επόμενες βδομάδες, τις επόμενες μέρες.
Δεν θα σταθώ στο αδιαμφισβήτητο πλήθος που κατέκλεισε δρόμους και πλατείες (συγκρίνεται μόνον με την πρώτη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μετά την μεταπολίτευση), αλλά στο γεγονός πως ήταν εκεί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κάθε ηλικίας και κοινωνικής θέσης, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης και κομματικής προτίμησης, που αφήσαν τους καναπέδες τους και ξεσηκώθηκαν, ορμώμενοι καθείς για δικό του λόγο, που προκύπτει ως μόχλευση των παρακάτω κινητήριων δυνάμεων:
- Άλλοι για να τιμήσουν τα θύματα και να εκφράσουν συμπόνια κι αλληλεγγύη στους συγγενείς, ταυτιζόμενοι μαζί τους.
- Άλλοι για να απαιτήσουν πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών, αποτροπή κάθε σκέψης για συγκάλυψη και δικαιοσύνη με δίκαιη απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών.
- Άλλοι για να φωνάξουν την εντολή τους να γίνουν τα δέοντα ώστε ποτέ ξανά να μην βιώσουμε παρόμοια τραγωδία.
- Άλλοι για να εναντιωθούν στην ακραία, άδικη και διχαστική πολιτική με την οποία αντιμετωπίστηκε από τμήμα της εξουσίας, του τύπου και των τρολς του διαδικτύου, η προαναγγελία των επετειακών συγκεντρώσεων. (Μέχρι και αντιαφίσες κυκλοφόρησαν)
- Άλλοι, για να διαμαρτυρηθούν γενικά γι’ αυτά που βιώνουν στη ζωή τους και να ουρλιάξουν πως δεν τα βγάζουν πέρα.
Κρίνω σκόπιμο να υπογραμμίσω δυο πρόσθετα στοιχεία που θεωρώ άξια σχολιασμού. Πρώτο, ότι οι συγκεντρωμένοι (εκτός από τις ελάχιστες εξαιρέσεις μερικών μπαχαλάκηδων) διακρίνονταν από μια ήρεμη αποφασιστικότητα. Ούτε θυμός, ούτε ύβρεις, ούτε διαθέσεις αναμέτρησης. Καθαρή και αδιαπραγμάτευτη απόφαση να τιμήσουμε τους νεκρούς και να προχωρήσουμε μπροστά, αφενός για την δικαίωση των αδικοχαμένων και αφετέρου για να διορθώσουμε επιτέλους κάποια πράγματα στην χώρα μας.
Δεύτερο στοιχείο, η απουσία οποιουδήποτε οικονομικού κίνητρου. Ούτε αυξήσεις ζητούσαν οι άνθρωποι, ούτε καλύτερες συντάξεις, ούτε επιδόματα και κοινωνικές παροχές, ούτε διορισμούς στο δημόσιο, ούτε φυσικά πρόβαλαν κάποια κομματική καμπάνια. Δεν κατέβηκαν για οικονομικό αίτημα ή για προβολή κομματικής καμπάνιας, αλλά για αρχές κι αξίες που χαρακτηρίζουν μια υγιέστατη κοινωνία. Την συμπόνια, την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την αλήθεια.
*Αυτά που συνέβησαν με την ιστορία των Τεμπών, είναι η καλύτερη επιβεβαίωση της αρχής που λέει ότι ένας στρατός, όσο ισχυρός κι αν είναι, αν κατεβεί σε μια μάχη χωρίς στρατηγική, δεν μπορεί να την κερδίσει. Πόσω μάλλον, αν η στρατηγική του αλλάζει στη διάρκεια της μάχης, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά να μην ξέρει κανείς ποιος είναι στην πρώτη γραμμή και με τί όπλα και ποιοι φυλάγουν τα μετόπισθεν και με ποια όρια.
Η σιγουριά και η αίσθηση της υπεροχής, είναι κακός σύμβουλος. Η αλαζονεία, ακόμη χειρότερος. Μπορεί να σε οδηγήσει σε τέτοιο εφησυχασμό, που να αντιληφθείς τον κίνδυνο όταν η χιονοστιβάδα ετοιμάζεται να σε καταπλακώσει.
*Για να πω την αλήθεια απορώ, για το πώς είναι δυνατόν να την πατήσουν σαν σχολιαρόπαιδα, καλοπληρωμένοι επαγγελματίες που φάνταζαν όχι μόνον ανίκητοι, αλλά πολύ μπροστά από την εποχή τους. Ολόκληρη ομάδα εταιρειών με πείρα και όλα τα επιθυμητά εφόδια, που σφυγμομετρούσαν την κοινή γνώμη, που ανέλυαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων, που καθόριζαν την καθημερινή ατζέντα μέσω της κυβερνητικής- κρατικής εξουσίας και επηρέαζαν σε πρωτοφανή βαθμό την «γραμμή» των συγκροτημάτων ενημέρωσης. Παρόλα αυτά, και ενώ είχαν την δυνατότητα κουνώντας το μικρό τους δαχτυλάκι, να αλλάξουν τα δεδομένα του παιχνιδιού, επέμειναν στην αρχική τους γραμμή: ό,τι έγινε οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο εγκληματικό λάθος του σταθμάρχη.
*Το μεγάλο- κατά την γνώμη μου- λάθος της κυβέρνησης, ήταν ότι εξέλαβε την άνετη νίκη της στις εκλογές, ως αποδοχή από την πλειοψηφία του κόσμου του αφηγήματός της για τα Τέμπη. Αυτή η… βεβαιότητα ήταν που οδήγησε στον απόλυτο εφησυχασμό και εδραίωσε την πεποίθηση πως το θέμα θα ξεχαστεί χωρίς οι ευθύνες να αγγίξουν το πολιτικό σύστημα και να γίνουν απειλητικές για το σύστημα εξουσίας.
*Τα όσα συνέβησαν (θριαμβευτική επανεκλογή του Κ Καραμανλή, απαλλαγή όλων των πολιτικών προσώπων από την Εξεταστική Επιτροπή της βουλής, εξαφάνιση κρίσιμων ντοκουμέντων από την δικογραφία κλπ) είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί και να εδραιωθεί ακολούθως η πεποίθηση στην κοινή γνώμη, πως είτε από αδιαφορία, είτε σκοπίμως, υπήρχε σχέδιο συγκάλυψης και συσκότισης των στοιχείων.
*Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, άργησε, αλλά κατάλαβε αυτό το κλίμα και αποφάσισε να πάρει πρωτοβουλία για να βγάλει τον εαυτό του και την κυβέρνηση από το στόχαστρο εκείνων που μιλούσαν για συγκάλυψη. Η συνέντευξή του στον Αντώνη Σρόιτερ του ΑΛΦΑ, ήταν μια νέα αρχή για το κυβερνητικό αφήγημα, που έδειξε την επιλογή του πρωθυπουργού να δείξει μια συγκαταβατικότητα προς τις κριτικές φωνές, να κάνει αυτοκριτική για λογαριασμό της κυβέρνησής του – δήλωσε παραπλανημένος και διαχώρισε την θέση του από επιθέσεις σε συγγενείς θυμάτων- και να ξεκαθαρίσει πως θα πράξει τα δέοντα για να γίνουν αυτά που πρέπει.
*Λίγες μέρες μετά ωστόσο, η στρατηγική της κυβέρνησης άλλαξε πάλι και επανήλθε η λογική ότι η αντιπολίτευση υποδαυλίζει τις αντιδράσεις και πως μοναδικός τους στόχος είναι να αποσταθεροποιηθεί η χώρα. Κυκλοφόρησαν μάλιστα οι… αντιαφίσες με τη παραποίηση της αφίσας των κινητοποιήσεων όπου παρέμενε το σκίτσο, αλλά στην θέση του «δεν έχω οξυγόνο» και της προαναγγελίας της συγκέντρωσης, μπήκε το «δεν πάω στην συγκέντρωση- σέβομαι την δικαιοσύνη». Παράλληλα, «αποσύρθηκαν» από τα τηλεοπτικά πάνελ οι μετριοπαθείς υπουργοί (Χατζηδάκης, Δένδιας, Σκέρτσος κά) και την κυβερνητική επιχειρηματολογία ανέλαβαν οι… σκληροί (Βορίδης, Αδωνις, Φλωρίδης κά).
*Ως όπλο της στο πλαίσιο αυτής της νέας στρατηγικής, αξιοποιήθηκε το βίντεο που εμφάνισε ο Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΙ κι ακολούθως παρέδωσε στις αρχές ο Καπερνάρος, με την εικόνα της «καθαρής εμπορικής αμαξοστοιχίας», καθώς και η αναμονή της δημοσιοποίησης του διορισμένου από την κυβέρνηση εθνικού οργανισμού διερεύνησης αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων, η οποία θρυλούνταν πως θα απέδιδε ευθύνες μόνον στο μοιραίο σταθμάρχη. Το πόρισμα ωστόσο, αποδείχτηκε κόλαφος. Καταγράφει ευθύνες στην μη υλοποίηση της σύμβασης 717 και περιγράφει πως μετά το δυστύχημα όλα έγιναν λάθος από τις κρατικές αρχές (με μεγαλύτερο όλων των λαθών, το ξεμπάζωμα- μπάζωμα του πεδίου).
*Είναι προφανές ότι κάποιοι έπεισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να πάει κόντρα στο ρεύμα και την εδραιωμένη πεποίθηση του κόσμου.
Οι συγκεντρώσεις της Παρασκευής, απόδειξαν περίτρανα πως τον οδήγησαν σε λάθος μονοπάτι, κάνοντάς τον τελικά μέρος του προβλήματος.
Φαντάζει πλέον δύσκολο να διαφανεί λύση με κάποιες Ιφιγένειες, με έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησης και μια υπόσχεση πως το μήνυμα ελήφθη- έστω αργά.
Οπότε; Τι απομένει;
Ο καλός ο καπετάνιος, στη φουρτούνα φαίνεται…
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 02.03.2025