Όταν η δύναμη της θέλησης κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα

Οι ψυχολόγοι λένε ότι όλοι μας έχουμε πολλές ικανότητες. Μπορούμε να αποκτήσουμε πολύπλοκες δεξιότητες, να λύσουμε μεγάλα προβλήματα και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες της ζωής είναι η θέληση. Για να την αποκτήσουμε χρειάζεται κίνητρο, αυτοπειθαρχία και αποφασιστικότητα.

Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι υποκύπτουμε στους καθημερινούς πειρασμούς, ξεχνάμε τους στόχους μας και παραμένουμε στις παλιές μας συνήθειες, αναβάλλοντας για το μέλλον ό,τι πραγματικά επιθυμούμε.

Και όσο μεγαλώνουμε τόσο απομακρυνόμαστε από τα όνειρά μας. Οι γονείς αγωνίζονται να βοηθήσουν τα παιδιά τους και οι γιαγιάδες και οι παππούδες προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα των εγγονών τους.

Κάποιοι άνθρωποι όμως ξεχωρίζουν γιατί έχουν ανεξάντλητα αποθέματα θέλησης. Είναι πιο εύκολο να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και να επιμένουν στους στόχους τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αγρότισσα Δέσποινα Κατίκογλου, η οποία όχι μόνο εργάζεται στα χωράφια και φροντίζει τα παιδιά και τα εγγόνια της, αλλά βρίσκει χρόνο και τόλμη να κάνει άλματα με αλεξίπτωτο, να ασχολείται με την πυγμαχία, την σκοποβολή, την ποδηλασία και διάφορα άλλα χόμπι αποδεικνύοντας ότι όλα μπορούν να γίνουν εάν υπάρχει θέληση.

Η κ. Κατίκογλου ζει στο Τσοτύλι Κοζάνης και όπως δηλώνει μπορεί οι περισσότεροι να θεωρούν επικίνδυνα τα άλματα με αλεξίπτωτα, για την ίδια όμως είναι μία διέξοδος και ευχάριστη εμπειρία. Είναι ένα κατόρθωμα που τη γεμίζει χαρά και αισιοδοξία.

Έχει δύο παιδιά και δύο εγγόνια και αποτελεί λαμπρό παράδειγμα, για όλους θυμίζοντας μας πως άσχετα από την ηλικία και τον τόπο που ζούμε, μπορούμε να ομορφαίνουνε τη ζωή μας, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.

Αρχικά πείτε μου για τη ζωή σας, ένα μικρό βιογραφικό για να σας γνωρίσουν οι αναγνώστες. Πού γεννηθήκατε;

Το βιογραφικό μου είναι πολύ φτωχό, χωρίς κάτι το ενδιαφέρον. Γεννήθηκα στη Γερμανία όπου οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Όταν ήμουν 7 χρόνων ήρθαμε στην Ελλάδα, στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών. Αν και έζησα δύσκολα παιδικά χρόνια, το αγαπάω το χωριό μου. Το θεωρώ σημαντικό γιατί σε αυτό γεννήθηκε ένας άγιος, ο Νεομάρτυρας της ορθοδοξίας Άγιος Γεώργιος ο «Φουστανελάς». Από αυτόν πήρε το όνομα το χωριό μας, παλιότερα λεγόταν Τσούρχλι. Δεν είμαι σίγουρη ίσως είναι ο νεότερος σε ηλικία Άγιος της Ορθοδοξίας. Στις εικόνες απεικονίζεται να φοράει φουστανέλα και φέσι γι’ αυτό αποκαλείται «Φουστανελάς». Μαρτύρησε για την πίστη του στα Γιάννενα και το επίσημο όνομα είναι «Άγιος Γεώργιος εξ Ιωαννίνων» και η μνήμη του γιορτάζεται στις 17 Ιανουαρίου. Πριν από 7 χρόνια το 2018 ανήμερα της γιορτής του με απόφαση του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον ανακήρυξε προστάτη της Προεδρικής Φρουράς.

Τα παιδικά χρόνια μου, όπως σας είπα, ήταν δύσκολα. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός με απαρχαιωμένες αντιλήψεις. Θεωρούσε πως μοναδικός προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει σύζυγος και μητέρα. Έτσι, όταν τελείωσα το δημοτικό σχολείο, παρά την επιμονή των δασκάλων μου, δεν με άφησε να συνεχίσω τις σπουδές και έμεινα στο χωριό. Παντρεύτηκα σε μικρή ηλικία και σε νεαρή ηλικία έγινα μητέρα. Έχω δύο υπέροχα παιδιά, μία κόρη, έναν γιο και δύο εγγόνια.

Επαγγελματικά με τι ασχοληθήκατε;

Στο χωριό δεν είχα επιλογές και οι αγροτικές δουλειές ήταν η κύρια απασχόλησή μου. Ως βασική καλλιέργεια είχαμε τα καπνά όπως και αργότερα στο χωριό του άντρα μου, το Σταυροδρόμι Τσοτυλίου.

Οι αγροτικές δουλειές πάντα ήταν δύσκολες, και ακόμη είναι. Πολλή σωματική κούραση και τις περισσότερες φορές σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Από τη μία η σοδιά των αγροτών δεν είναι σίγουρη, εξαρτάται από τον καιρό, από την άλλη οι έμποροι δεν αμείβουν ούτε τον κόπο τους. Για τις γυναίκες οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες γιατί πρέπει να συνδυάζουν τις δουλειές στα χωράφια με τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Δυστυχώς οι γυναίκες αγρότισσες συχνά χρειάζεται να κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια. Βέβαια σήμερα με τα μηχανήματα άλλαξαν κάπως τα πράγματα, όμως οι αλλαγές αυτές αφορούν περισσότερο τους άντρες. Οι γυναίκες αγρότισσες δεν ξέρουν τις σύγχρονες γεωργικές τεχνικές, δεν έχουν προσωπικό εισόδημα και ο ρόλος τους δεν μπορεί να ξεφύγει από τα παραδοσιακά πρότυπα.

Τώρα πια δεν φυτεύουμε καπνά, πέρα από την φροντίδα της οικογένειας, βοηθάω στις αγροτικές δουλειές κυρίως στα βαριά φορτία που χρειάζονται αντρικά χέρια, εγώ οδηγώ το τρακτέρ και οι άντρες φορτώνουν.

Επειδή τα δικά μου χόμπι έχουν έξοδα, για να μην επιβαρύνω την οικογένεια, κάνω και άλλες δουλειές. Κάνω μεροκάματα σε αμπέλια, και όπου αλλού χρειάζονται εργατικά χέρια, για να μπορώ να κάνω τις δραστηριότητες που μου αρέσουν.

Πώς προέκυψε η πυγμαχία στη ζωή σας;

Η πυγμαχία ήρθε σχετικά αργά στη ζωή μου. Όλα ξεκίνησαν από ένα μονόζυγο τον καιρό που ήμασταν ακόμα στη Γερμανία. Δεν το εγκατέλειψα ποτέ μέχρι σήμερα. Αργότερα ο αδερφός μου είδε ότι μου άρεσαν τα αθλήματα μου έκανε μερικά μαθήματα καράτε. Από τότε δεν χάνω καμία ευκαιρία να γυμνάζομαι.

Είμαι από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου πυγμαχίας. Δεν προπονούμαι συστηματικά γιατί είναι αρκετές οι οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις μου. Όμως κάθε φορά που θέλω να εκτονώσω την ενέργεια που έχω μέσα μου, φοράω τα γάντια και ξεσπάω στον σάκο του μποξ.

Παράλληλα αποφασίσατε να κάνετε και πτώσεις με αλεξίπτωτα από αεροπλάνα;

Ξεκίνησα με αλεξίπτωτο θαλάσσης που είναι πολύ ασφαλές. Πρώτη φορά δοκίμασα σε μία παραλία που είχε εγκαταστάσεις θαλασσίων σπορ, ένιωσα μία καταπληκτική αίσθηση ελευθερίας. Αυτή ήταν και η αιτία που θέλησα να δοκιμάσω την αίσθηση σε μεγαλύτερο ύψος και έτσι το επόμενο εγχείρημα το επιχείρησα από τα 11.000 πόδια.

Βέβαια το άλμα με αλεξίπτωτο από το αεροπλάνο είναι πολύ διαφορετικό αλλά η ευχαρίστηση είναι πολύ μεγαλύτερη και την απολαμβάνω κάθε φορά που μπορώ. Είναι ξεχωριστή αίσθηση. Νιώθω την αδρεναλίνη να κυλάει μέσα μου και ταυτόχρονα ένα αίσθημα ελευθερίας. Μόλις ισορροπήσει το σώμα στον αέρα νιώθω σαν να είμαι ακίνητη, σαν να πετάω και όταν ανοίξει το αλεξίπτωτο μειώνεται η ένταση, ηρεμώ και απολαμβάνω τη θέα. Τέλος, όταν πατήσω στο έδαφος νιώθω ανακούφιση και χαρά γιατί πέτυχα κάτι ακόμα.

Δεν φοβάστε όταν ασχολείστε με επικίνδυνα σπορ;

Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, αλλά γενικά μου αρέσουν οι δραστηριότητες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Κάθε φορά αισθάνομαι μία ξεχωριστή ικανοποίηση, μία εσωτερική εκτόνωση που δεν ξέρω πώς να σας την περιγράψω. Ίσως είναι μία ανάγκη του οργανισμού μου (γελάει). Ήμουν 6 ετών, στη Γερμανία, όταν σκαρφάλωσα σε έναν πανύψηλο γερανό από αυτούς που χρησιμοποιούν για να κτίσουν ψηλά κτίρια. Μαζεύτηκε πολύ κόσμος και που δεν ήξερε πώς να με κατεβάσει χωρίς να κινδυνέψω. Ανάμεσά τους και η μητέρα μου που με παρακαλούσε να κατεβώ. Δεν θυμάμαι καλά το γεγονός, αλλά από όσα μου λέει η μητέρα μου, ύστερα από λίγη ώρα, κατέβηκα μόνη μου ήρεμη και άνετη σαν να μη συνέβαινε τίποτε.

Μετά από κάποια δύσκολη δραστηριότητα, αισθάνομαι ψυχική ευφορία, μία ιδιαίτερη ικανοποίηση. Κάθε δραστηριότητα είναι για μένα μία κατάκτηση, μία επιτυχία. Οι περισσότεροι θεωρούν επιτυχία το να έχουν λεφτά και έναν καλό επαγγελματικό τίτλο. Για μένα μερικά πράγματα πιο ουσιαστικά είναι αυτά που συνθέτουν την επιτυχία.

Πρώτα να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, για να είμαι καλή και με τους άλλους. Να φροντίζω ώστε να είμαι υγιής και να μου αρέσει αυτό που κάνω.

Να φροντίζω να εξασφαλίζω χρόνο για να μπορώ κάνω αυτό που μου αρέσει και μετά έρχονται τα χρήματα και η καλή δουλειά.

Τι άλλα χόμπι έχετε;

Ναι έχω και χόμπι και απωθημένα. Ασχολούμαι με την σκοποβολή και είμαι μέλος του Αθλητικού Σκοπευτικού Συλλόγου Καστοριάς. Μάλλον τα καταφέρνω καλά ακόμα και στους κινούμενους στόχους, αφού μου πρότειναν να μπω στην αγωνιστική ομάδα, όμως δεν έχω χρόνο.

Μου αρέσει επίσης η ποδηλασία και σχεδόν καθημερινά κάνω αρκετά χιλιόμετρα. Είναι για μένα και μία ακόμα ευκαιρία να βρεθώ κοντά στη φύση, ενώ με το ποδήλατο κάνω και όλες τις μετακινήσεις μου στην αγορά.

Μου αρέσει και η φωτογραφία. Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις, ούτε τον απαραίτητο εξοπλισμό. Με το κινητό τηλέφωνό μου και ένα φθηνό τριποδάκι αγορασμένο από ένα κινέζικο κατάστημα, μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες που να έχουν κάτι το ξεχωριστό. Να δημιουργώ εικόνες με μία άλλη ματιά και μερικές φορές να πρωταγωνιστώ σ’ αυτές. Επειδή τις περισσότερες φορές που βγαίνω έξω στη φύση είμαι μόνη, φωτογραφίζω ότι μου αρέσει, ή στήνω το τριπόδι και σκηνοθετώ μία εικόνα.

Πώς σχολιάζουν ο σύζυγος, τα παιδιά σας και γενικότερα ο κόσμος όλες αυτές τις δραστηριότητες σας;

Μερικές φορές αντιδρούν, αλλά ουσιαστικά οι αντιδράσεις τους είναι από τον φόβο μήπως τραυματιστώ. Βέβαια ξέρουν καλά ότι ακόμα και αν δεν συμφωνούν, στο τέλος εγώ θα κάνω αυτό που θέλω.

Δεν ασχολούμαι με το τι κάνουν οι άλλοι. Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Εγώ με τις επιλογές μου δεν προσβάλω και δεν προκαλώ κανέναν και γι’ αυτό δεν με ενδιαφέρουν τα σχόλια του κόσμου. Στις μικρές κοινωνίες σαν τη δική μας, και άψογος να είσαι όλο και κάτι θα βρουν να πούνε. Οπότε δεν με νοιάζουν τα σχόλιά τους.

Για εσάς τι είναι τελικά ευτυχία;

Αυτά που περιέγραψα και ως επιτυχία. Με τα ίδια λόγια μπορώ να περιγράψω και την ευτυχία. Ευτυχία όμως μπορεί να είναι και κάποιες στιγμές. Για παράδειγμα, πριν από μερικές μέρες περπατώντας με τον σκύλο μου στο δάσος βρήκα ένα παγωμένο πουλάκι. Το πήρα στα χέρια μου, το ζέστανα χουχουλιάζοντας. Όταν συνήλθε, το φωτογράφισα γιατί είχε πολύ όμορφα χρώματα και το άφησα ελεύθερο. Ένιωσα πολύ όμορφα, σαν να έκανα ένα μικρό θαύμα. Εκείνο το αίσθημα θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και ευτυχία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν αποκτούν εγγόνια προσπαθούν να τα μεγαλώσουν με ασφάλεια για να μην έχουν στη ζωή τους κάποιο ατύχημα. Τι θα συμβουλεύατε στα εγγόνια σας;

Όσο είναι μικρά θα τα προσέχω και θα τα φροντίζω να είναι γερά και ασφαλή. Όταν όμως μεγαλώσουν και πάρουν τις τύχες στα χέρια τους θα τα συμβουλεύω να κάνουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει.

Θα πω στα εγγόνια μου να ακολουθούν τα όνειρά τους. Να μην φοβούνται να κυνηγήσουν τα πάθη και τα ενδιαφέροντά τους.

Να διαβάζουν και να μορφώνονται συνεχώς. Η γνώση και η εκπαίδευση είναι πολύτιμα εφόδια για να προκόψουν. Να αγαπούν τους ανθρώπους. Να είναι ευγενικοί και να δείχνουν κατανόηση για τους άλλους.

Να είναι κοινωνικοί. Να γνωρίζουν ανθρώπους. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σημαντικές. Να φροντίζουν τις φιλίες και τις οικογένειές τους…

Να φροντίζουν την υγεία τους. Να ζουν υγιεινά, να φροντίζουν και το σώμα και την ψυχή τους. Δηλαδή να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους.

Να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Να μην φοβούνται να κάνουν λάθη. Κάθε λάθος είναι και ένα μάθημα. Να γυρίσουν σε όλο τον κόσμο. Να κάνουν ταξίδια και νέες εμπειρίες επειδή έτσι θα ανοίξει το μυαλό τους.

Να σέβονται το περιβάλλον. Να προστατεύουν τη φύση και να προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.

Αν τα καταφέρουν αυτά είμαι σίγουρη ότι θα ζήσουν μία πολύ καλή και γεμάτη ζωή.

Υπάρχει κάτι ακόμη με το οποίο θα θέλατε να ασχοληθείτε μελλοντικά;

Στα απωθημένα μου είναι η ιππασία και οι καταδύσεις. Έμαθα ότι δημιουργείται ένας ιππικός όμιλος κοντά στη Σιάτιστα. Αν και απέχει αρκετά χιλιόμετρα σκοπεύω να αποκτήσω και αυτή την εμπειρία. Όσο για τις καταδύσεις, είναι κάτι που δεν μπορώ ακόμα να προγραμματίσω. Η θάλασσα απέχει αρκετά και οι σχολές δεν είναι πολλές, όμως σίγουρα θα επιδιώξω να ζήσω κι αυτή την εμπειρία. Όσο για τα μελλοντικά μου σχέδια, θα συνεχίσω να μαζεύω εμπειρίες και να γνωρίζω ανθρώπους. Όπως έκανα όταν έμαθα ότι ο Μανούσης Μανουσάκης αναζητούσε κομπάρσους για τα γυρίσματα της σειράς «Το Κόκκινο Ποτάμι». Πήγα στη Θεσσαλονίκη παρουσιάστηκα μπροστά του και του είπα πως θέλω να παίξω και τα κατάφερα. Τώρα ξέρω πως γυρίζεται μία τηλεοπτική σειρά ή μία ταινία. Ήταν μία συναρπαστική εμπειρία.

Όπως είναι και η εμπειρία αυτής της συνέντευξης. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι οι επιλογές μίας απλής αγρότισσας δηλαδή οι δικές μου, θα τραβούσαν το ενδιαφέρον κάποιου δημοσιογράφου. Τώρα είμαι περίεργη να δω τυπωμένα στην εφημερίδα τα λόγια που σας είπα. Ουσιαστικά για το μέλλον έχω μόνο ένα σχέδιο που αποτελείται από πολλά άλλα μικρότερα που όμως δεν ξέρω ποια θα είναι.

Θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω με μία φράση: «Τα όσα θα ζήσω από εδώ και στο εξής, αποφάσισα να τα κάνω το ομορφότερο κομμάτι της ζωής μου».

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 09.03.2025