Αν κάποιος μας ζητούσε να απαριθμήσουμε τρία χαρακτηριστικά ελληνικά τραγούδια των 90s, κατά 90% ένα τουλάχιστον από αυτά (αν όχι όλα) θα ήταν του Μιχάλη Ρακιντζή και μάλλον όχι τυχαία. Ο ηλεκτρονικός του ήχος ταυτίστηκε με την αισθητική της δεκαετίας και σήμερα είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό μουσικό σημείο αναφοράς για την ποπ κουλτούρα της εποχής.
Μόνιμα πρωτοπόρος, πάντα ενεργός και πιστός στο δόγμα του «κοιτάω μπροστά», συνειδητά απλός, μακριά από σοβαροφάνειες και καθωσπρεπισμούς, ο Μιχάλης Ρακιντζής δεν έχει τραγουδήσει ποτέ τραγούδια άλλων, δεν έβαλε ποτέ «νερό στο κρασί του και δεν είδε ποτέ επαγγελματικά τη μουσική. Πειραματίστηκε, προκάλεσε, συζητήθηκε. Ταύτισε το όνομά του με μια ολόκληρη εποχή, έγραψε κομμάτια που τραγουδιούνται αδιάλειπτα εδώ και 30 χρόνια και πάντα ετοιμάζει κάτι καινούργιο.
Αυτή την εβδομάδα ο καλλιτέχνης επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και το Principal το Σάββατο 29/3 σε ένα show που θα συνδυάσει τις δύο μεγάλες του αγάπες: την τεχνολογία και τη μουσική. Τα 80s και 90s vibes θα συνδυαστούν AI visuals και motion graphics σε ένα μοναδικό νοσταλγικό πάρτι και ταυτόχρονα οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Με αυτή την αφορμή, ο Μιχάλης Ρακιντζής μιλάει στο emakedonia.gr για την τεχνολογία, το ΑΙ, τα 90s και τα τραφούδια του ενώ εξηγεί γιατί θεωρεί πως είναι... αλκοολικός με τη μουσική.
Από το κομπιούτερ στο ΑΙ
Ο Μιχάλης Ρακιντζής ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν υπολογιστή για να κάνουν μουσική την εποχή που η τεχνολογία βρισκόταν ακόμα σε «βρεφικό» στάδιο. Τότε που τον υπολογιστή τον λέγαμε ακόμα κομπιούτερ. Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα αυτή η σχέση παραμένει άσβεστη αλλά οριοθετημένη: χρησιμοποιεί κατά κόρον την τεχνολογία αλλά δεν θα έβαζε ποτέ την Τεχνητή Νοημοσύνη να του γράψει τραγούδια. Στην παράστασή του, η χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης περιορίζεται στα visuals της Κωνσταντίνας Στεφανοπούλου και την αφίσα.
Για τον ίδιο, η τεχνολογία είναι εργαλείο και ο καθένας πρέπει μόνος του να εξισορροπήσει και να διαπραγματευτεί την θέση της στη ζωή του.
«Χρησιμοποιώ την τεχνολογία στην μουσική μου από τότε που ξεκίνησα και την ανανεώνω μέχρι σήμερα γιατί πιστεύω ότι στην Τέχνη, κυρίως, έχει να δώσει πολλά» λέει χαρακτηριστικά. «Για τότε, η λέξη κομπιούτερ ήταν τελείως άγνωστη. Θυμάμαι σε συνεντεύξεις που πήγαινα τότε σε ραδιόφωνα μιλούσαν γι' αυτό και νόμιζαν ότι πατάω ένα κουμπί στο κομπιούτερ και αυτό μου φτιάχνει μουσική. Όχι, δεν ήταν έτσι. Σήμερα γίνεται αυτό με το AI, το κάνουν κάποιοι, εγώ δε θα το έκανα. Για μένα το κομπιούτερ είναι οι μουσικοί μου. Δηλαδή παίζω εγώ όλα τα όργανα με τον τρόπο που νομίζω ώστε να έχουν τα τραγούδια μια συνοχή και ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ. Αν παιχτούν από μουσικούς θα είναι τελείως διαφορετικά αφού ο καθένας βάζει την πινελιά του. Αυτό έκανα και αυτό κάνω μέχρι σήμερα» εξηγεί.
Στο αν θα χρησιμοποιούσε ΑΙ για να του γράψει μουσική, είναι κατηγορηματικός. «Όχι βέβαια, δεν θα ακυρώσω με τίποτα τον εαυτό μου. Δεν θα είχα πρόβλημα να συναγωνίζομαι με τα AI, δεν με τρομάζει. Εάν όμως έχω έμπνευση και εφόσον είμαι σε όλη μου τη ζωή μέσα σε ένα στούντιο και φτιάχνω πράγματα, ούτε καν θα περνούσε από το μυαλό μου να ζητήσω βοήθεια από αυτό. Θεωρώ ότι θα είχα τελειώσει σαν μουσικός, ότι δεν έχω κάτι να δώσω και αρχίζω και δανείζομαι από το AI».
Στη Μόδα Ξανά
Ο τίτλος της συναυλίας είναι «στη μόδα ξανά» και προέκυψε επειδή, όπως λέει ο ίδιος, παρατηρεί πως αυτή τη περίοδο, αυτό συμβαίνει με τα τραγούδια των 80s και 90s. Έρχονται στη μόδα ξανά. «Ακούγονται παντού, από ραδιόφωνα μέχρι χώρους διασκέδασης, και νομίζω πως αυτό ισχύει παγκοσμίως. Σε όποια χώρα και να πας θα ακούς τα ραδιόφωνα να παίζουν κυρίως 80s και 90s γιατί -εντάξει για να είμαστε τώρα λίγο ειλικρινείς- δεν βγαίνουν τέτοια κομμάτια σήμερα, που να μπορούν να τα ανταγωνιστούν. Είναι τραγούδια που μαθαίνουν και οι νέοι που γεννήθηκαν εκ των υστέρων» τονίζει επισημαίνοντας πως τα τραγούδια σήμερα είναι πολύ πιο… φασόν. «Έχουν αλλάξει τα πράγματα στην μουσική όπως και παντού. Οι επιτυχίες γίνονται πολύ γρήγορα, με μεγάλη ευκολία αλλά με πολύ μικρή χρονική διάρκεια».
Στο αν βγαίνουν σήμερα διαχρονικά τραγούδια απαντά πως αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει πάντως πλέον «δεν ακούμε εύκολα κομμάτια τριών και τεσσάρων χρονών».
Τα 90s
Γι’ αυτό και δεν τον πειράζει καθόλου που είναι ταυτισμένος με τα 90s, αλλά αντιθέτως, το θεωρεί και τιμητικό. «Όλη η δισκογραφία των 90s έχει αποδείξει ότι είναι πολύ ανταγωνιστική ακόμα και σήμερα. Σε κάποια ράφια του σπιτιού υπάρχουν ακόμα αυτοί οι δίσκοι και όλο αυτό μεταβιβάζεται και σε νεότερες γενιές. Με εντυπωσιάζει το πόσοι νέοι έρχονται στις συναυλίες μου» τονίζει χαρακτηριστικά.
Όπως και νά ‘χει, η δεκαετία του 1990 ήταν μια περίοδος μεταβατική, από τον αναλογικό στον ψηφιακό κόσμο με ό,τι συνεπαγόταν αυτό. «Αυτό ισχύει για όλη την ανθρωπότητα γενικώς» λέει ο κ. Ρακιντζής. «Σήμερα οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι ίδιες αυτές που ήταν το 1980 και στις αρχές το 1990. Βλέπουμε μία απομόνωση, σε παρέες νέων ανθρώπων, ο καθένας να κρατάει το κινητό του και να μην έχουν και πολλή επαφή μεταξύ τους. Έτσι είναι τα πράγματα και έτσι τα δεχόμαστε. Ο κόσμος προχωρά και δεν επιλέγουμε εμείς τον τρόπο που θα προχωρήσει» σημειώνει.
Ο ίδιος πάντως δεν νοσταλγεί τίποτα. «Κάθε εποχή έχει τα δικά της και ο κόσμος μαθαίνει να ακολουθεί την εποχή του. Δεν νοσταλγώ γενικώς. Είμαι αρκετά απασχολημένος και με τις καινούργιες τεχνολογίες και με τη δουλειά μου, ώστε να κοιτάζω προς τα πίσω. Μου αρέσει η εποχή που ζω» εξηγεί.
Τραγούδια με μία υπογραφή
Ο Μιχάλης Ρακιντζής δηλώνει «εγωιστής» και «συγκεντρωτικός» στη δουλειά του γι’ αυτό δεν κάνει και συνεργασίες σε δίσκους αφού, όπως λέει, θέλει το αποτέλεσμα «να βγαίνει ακριβώς όπως το έχει στο μυαλό του». Στις συναυλίες του δεν τραγουδάει ποτέ κομμάτια άλλων ενώ το γεγονός ότι ο ίδιος γράφει, τραγουδάει και παίζει όλα τα όργανα στα τραγούδια του καθιστά το αποτέλεσμα απολύτως προσωπικό και εντελώς αυθεντικό.
Είναι χαρακτηριστικό πως την δεκαετία του ‘90, την περίοδο της μεγάλης επιτυχίας του, αρνήθηκε πολλές συνεργασίες και πολλές εμφανίσεις γι’ αυτόν τον λόγο. Μάλιστα, παρά τη ζήτηση, δεν έκανε συναυλίες μέχρι να γράψει τον τρίτο δίσκο του για να έχει υλικό να γεμίσει το πρόγραμμα ώστε να μη χρειαστεί να τραγουδήσει κομμάτια άλλων, όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. «Μπορεί να έχασα χρήματα και αρκετά χρόνια μεγάλης επιτυχίας, αλλά δεν με πειράζει, προτίμησα τον δικό μου δρόμο» λέει χαρακτηριστικά.
Ούτως ή άλλως πιστεύει ότι κανένας δεν μπορεί να πει ένα τραγούδι όπως αυτόν που το έφτιαξε και το τραγουδάει original. «Γι’ αυτό δεν μου αρέσει να ακούω διασκευές, θέλω να ακούω τα original τραγούδια. Δεν είναι κακό να λες τραγούδια άλλων, κι έχω γράψει για διάφορους καλλιτέχνες, διάφοροι καλλιτέχνες λένε δικά μου. Ο καθένας έχει τη δική του άποψη, εγώ επιλέγω αυτό. Άλλωστε, έχω πολύ μεγάλη δισκογραφία και πολύ υλικό να παρουσιάσω σε αυτούς που τα έχουν αγαπήσει και θέλουν να τα ακούσουν σε ένα live» σημειώνει.
Λίγο... αλκοολικός με τη μουσική
Ο τραγουδοποιός δεν μπόρεσε ποτέ να τοποθετήσει τη μουσική του σε συγκεκριμένο είδος. «Έχω χρησιμοποιήσει τόσα πολλά είδη γιατί αγαπώ όλα τα είδη της μουσικής. Έχω πάντα την αγωνία όταν είμαι στο στούντιο να δοκιμάσω τα πάντα, να τα κάνω κτήμα μου, να μάθω μουσικές του κόσμου, πώς σκέφτονται κλπ.». Αυτή η δίψα του για να μαθαίνει δεν σβήνει με τίποτα και ελπίζει αυτό να συνεχιστεί. «Είμαι λίγο... αλκοολικός με τη μουσική. Θα προτιμήσω να μην πάω διακοπές, αλλά να κάτσω στο στούντιό μου με την ησυχία μου και να φτιάχνω πράγματα. Ποτέ δεν το είδα σαν δουλειά. Και μιλάω πολύ ειλικρινά, γιατί θα είχα κάνει πάρα πολλές διαφορετικές κινήσεις, εάν το έβλεπα έτσι. Το έβλεπα πολύ ρομαντικά και δεν το κυνήγησα καθόλου επαγγελματικά».
Του στοίχισε όμως το γεγονός ότι ήταν τόσο απόλυτος στις επιλογές του; «Αν ξεκινάς με το ‘Μωρό μου φάλτσο’, συνεχίζεις με κάποια παρόμοια τραγούδια και μετά το γυρνάς σε έθνικ ή σκληρό ροκ και τα λοιπά, λίγο αποπροσανατολίζεις αυτούς που σε ακολουθούν. Όμως νομίζω ότι μέσα σε τόσα χρόνια κάπου με έχουν μάθει και δεν θα εκπλαγούν με τίποτα, ό,τι και να κάνω».
Ο «ποιητής» εννοεί αυτό ακριβώς που σου λέει
Οι στίχοι του, πάντα κοφτοί και απρόβλεπτοι, χαρακτηρίζονται από μια πυκνή απλότητα. Από το «είσαι σαν κουνέλι και γλυκιά σαν μέλι» και το «κάνε λίγο πως μ’ αγαπάς δώσε μου λίγη ζωή» μέχρι τον θρυλικό «Πουφ», το φουτουριστικό (και γιουροβιζιονιακό) «S.A.G.A.P.Ο», τα τραγούδια του εκφράζουν πυρηνικά συναισθήματα και υπαρξιακούς προβληματισμούς. Χωρίς μεγαλοστομίες και υπερβολές. έχουν χιούμορ, αμεσότητα μα πάνω απ' όλα ειλικρίνεια.
«Ποτέ δεν ήθελα να το παίξω στιχουργός και βαθυστόχαστος. Ήθελα να γράφω τραγούδια και να λέω κάποια πράγματα με τον τρόπο που θα μιλούσα με τους φίλους μου. Πολύ απλά. Δεν με ενδιαφέρει η ποίηση ή να δείξω κάτι που δεν είμαι. Γι' αυτό πολλές φορές μέσα από τα τραγούδια λέω και πράγματα που ίσως να φαίνονται λίγο παράξενα αλλά δεν με νοιάζει. Μπορεί να αυτοσαρκάζομαι ή να λέω πράγματα για τον εαυτό μου που είναι σε πιο προσωπικό επίπεδο. Δεν θέλω κανείς να χάνεται μέσα από βαθυστόχαστα πράγματα για να αφομοιώσει αυτό που λες και να αναρωτιέται τι εννοεί ο ποιητής - στην περίπτωσή μου, ο «ποιητής» εννοεί αυτό ακριβώς που σου λέει».
Αντί κατακλείδας,
μια πραγματικά συγκινητική εκτέλεση του «Κάνε μια ευχή» από την εκπομπή «Παρέα» της ΕΡΤ1 που προβλήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2025. Στο πιάνο ο Μίνως Μάτσας.
Ο Μιχάλης Ρακιντζής δίνει ραντεβού με το κοινό της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 29 Μαρτίου 2025 στο Principal Club Theater.
Info
Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00
Έναρξη προγράμματος στις 22:30
Προπώληση εισιτηρίων από 13€ στο more.com
Εισιτήρια στο ταμείο 15€
Πληροφορίες/Κρατήσεις στο 2310.428088
