Για την σύνθετη και πολύπλοκη σχέση μεταξύ Τέχνης και Τεχνητής Νοημοσύνης συζήτησαν τέσσερις καλλιτέχνες σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση το πρωί της Κυριακής στο πλαίσιο του μεγάλου αφιερώματος του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Στo masterclass AI and ART EXPERIENCE powered by TELEKOM σε συνεργασία με την COSMOTE TV με θέμα «Η επίδραση της τεχνητής νοημοσύνης στην τέχνη» που πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα Παύλος Ζάννας στο Ολύμπιον, masterclass συζήτησαν η καλλιτέχνις και καθηγήτρια στο UCLA Λόρεν Λι ΜακΚάρθι, η οποία συνδέθηκε μέσω διαδικτύου, η ηθοποιός Στεφανία Γουλιώτη, ο εικαστικός καλλιτέχνης και σκηνοθέτης Γιώργος Δρίβας και ο τραγουδοποιός Κωστής Μαραβέγιας με συντονιστή τον ιδρυτή και πρόεδρο του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας και Τεχνολογίας Γιάννη Σταματέλλο.
Στη συζήτηση τέθηκαν πολλά ζήτηματα που αφορούν στην σχέση μεταξύ τέχνης και τεχνητής νοημοσύνης, σε διάφορα επίπεδα τεχνικά και θεωρητικά από το πώς και πόσο θα επηρεάσει το επάγγελμά τους, τους κινδύνους που εγκυμονεί και τα όσα μπορεί να προσφέρει μέχρι ερωτήσεις που καταλήγουν σε βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, τον δημιουργό και την ηθική. Όλα καταλήγουν στην πυρηνική και αρχέγονη ερώτηση που η ανθρωπότητα θα κληθεί για άλλη μια φορά στην ιστορία της να επαναδιατυπώσει: Τι είναι άνθρωπος;
Η σχέση Τέχνης και Τεχνητής Νοημοσύνης
«Δεν γνωρίζουμε τι είναι νοημοσύνη αλλά γνωρίζουμε ότι η τεχνητή νοημοσύνη προσπαθεί να μιμηθεί κάποιες διαδικασίες που γίνονται όταν κάνουμε ευφυείς πράξεις. Η τέχνη είναι κάτι πολύ σύνθετο, δε νομίζω ότι μπορώ να δώσω έναν ορισμό, σίγουρα όμως εμπεριέχει μια ανθρώπινη δραστηριότητα που εκφράζει με διαφορετικό τρόπο την αισθητική εμπειρία, καταγράφεται με έναν υποκειμενικό τρόπο και εκφράζει το συλλογικό και ατομικό συναίσθημα. Αυτό η τεχνητή νοημοσύνη καλείται να το υποδυθεί ή να το εκφράσει» είπε στην εισαγωγική του τοποθέτηση ο κ. Σταματέλλος.
Η Λόρεν Λι ΜακΚάρθι απαντώντας στο πως αντιλαμβάνεται τη σχέση τέχνης και τεχνολογίας μέσα από την εμπειρία της είτε ως καθηγήτρια είτε ως δημιουργός, είπε: «Με ενδιαφέρουν πολύ οι τρόποι που οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν με την τεχνητή νοημοσύνη και πώς αυτό αλλάζει τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας. Όσο δίνουμε εντολές στο ΑΙ στην πραγματικότητα δίνουμε εντολές στον εαυτό μας. Πρέπει να σκεφτούμε με ποιο τρόπο και σε ποιες εκφάνσεις της ζωής μας θέλουμε την ΤΝ. Πρέπει να σκεφτούμε πώς θα το χρησιμοποιήσουμε ώστε να είναι πραγματικά βοηθός μας». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην εικαστική της εγκατάστασης "Anyone Home?" που εγκαινιάστηκε χθες στον Πειραματικό Χώρο Τεχνών του MoMus στο λιμάνι.
Η Στεφανία Γουλιώτη, εκπροσωπώντας τον χώρο των παραστατικών τεχνών, σημείωσε πως η ίδια θα εστία]ζε περισσότερο στο κομμάτι της σκηνικής πρακτικής δηλαδή πως ένας ζωντανός οργανισμός που μπορεί να ενσαρκώνει και να αλληλεπιδρά αυτόματα με το κοινό. «Προσωπικά δεν το ένιωσα αυτό όταν μπήκα στην εικαστική εγκατάσταση της Λόρεν γιατί μου έλειψε πολύ αυτή η διαφορά χρόνου. Το πρόγραμμα απαντούσε λίγο μετά που σημαίνει ότι μου έδωσε την πληροφορία αλλά δεν αλληλεπιδράσαμε πραγματικά. Σε σχέση με το θέατρο, αυτό αποτελείται από τρία συστατικά: Τον ζωντανό οργανισμό δηλαδή τον ηθοποιό, τον συγγραφέα δηλαδή το κείμενο και άρα το μέσον με το οποίο θα επικοινωνήσουμε το και το κοινό. Ας πούμε ότι συναντιομαστε τρεις. Τι είναι αυτό που μας φέρνει και τους τρεις μαζί; Όλο ξεκινάει από ένα μυστήριο, μια έμπνευση του συγγραφέα που κάτι δεν καταλαβαίνει και τον απασχολεί. Ταυτόχρονα υπάρχει το κοινό που θέλει να πάει να δει κάτι να ταυτιστεί γιατί επίσης κάτι δε καταλαβαίνει και υπάρχει και ο ηθοποιός ο οποίος μάλλον διάλεξε αυτή τη δουλειά γιατί επίσης κάτι δεν καταλαβαίνει και ελπίζει πως μέσω φανταστικών συνθηκών ίσως κάτι του αποκαλυφθεί. Όλα αυτά που δεν γνωρίζω και θέλω να έρθω πιο κοντα. Εκεί ξεκινά για μένα το θέμα της ηθικής και του ΑΙ. Οι μηχανές ξέρουν, έχουν την απάντηση και αναρωτιέμαι πώς θα εκφράσουν αυτό το 'δεν ξέρω". Καταρρίπτεται ουσιαστικά το τι μας φέρνει μαζί. Φυσικά πρέπει να συνομιλήσουμε με αυτό. Το θέατρο και οι παραστατικές τεχνες είχαν πάντα μια καχυποψία με την τεχνολογία γιατί νιώθουμε χάνεται ο μόχθος του καλλιτέχνη».
Ο Γιώργος Δρίβας, ο οποίος σημειωτέον δημιούργησε την πρώτη ελληνική ταινία μεσαίου μήκους σχεδόν εξ ολοκλήρου από ΑΙ που λέγεται «Η βιογραφία ενός λογισμικού»* και η οποία παρουσιάζεται σήμερα το βράδυ στο Φεστιβάλ, σημειωσε: «Καταρχήν το να κάνεις Τέχνη με ΤΝ δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται κανείς να δουλέψει πάρα πολύ ώστε να φτάσει σε ένα σημείο να ξεκινήσει ένας ενδιαφέρον διάλογος που να μπορεί να υπηρετήσει το όραμα του δημιουργού. Κάποια στιγμή αυτό συμβαίνει. Μετά από αρκετές προσπάθειες αρχίζει και λειτουργεί και καταλαβαίνει τι θέλεις από αυτό. Τότε όμως κι εγώ αρχίζω και επηρεάζομαι από αυτά που μου δίνει και αρχίζουμε να αλληλεπιδρούμε. Είναι συνεργάτης, δεν είναι απλά ένα εργαλείο. Η ουσία της συζήτησης δεν είναι η τεχνητη νοημοσύνη και η δημιουργία αλλά πρώτον τι κάνει ο δημιουργός με αυτήν και τι δημιουργοί θα προκύψουν μέσα από την τεχνητή νοημοσύνη. Αυτός ο διάλογος δεν φτιάχνει μόνο καλύτερα μοντέλα αλλά παράγει και νέους ανθρώπους οπότε η ερώτηση είναι τι άνθρωποι θα γίνουμε και τι κοινωνίες θα έχουμε στο μέλλον. Πάντα η κάθε τεχνολογία ανήκει σε κάποιους και κάποιοι έχουν πρόσβαση και κάποιοι όχι. Η κάθε νέα τεχνολογία ενσωματώνεται σε ένα μοντέλο κοινωνικών ανισοτήτων και δεν το αλλάζει και ιδιαίτερα. Είναι όπως όταν έχουμε ένα παιδί, το επηρεάζουμε ως γονείς αλλά αναπόφευκτα μας επηρεάζει κι αυτό. Το που θα φτάσει αυτή η σχέση, μένει να φανεί».
Για την σχέση Τεχνητής Νοημοσύνης και μουσικής μίλησε ο Κωστής Μαραβέγιας: «Οι μουσικοί με την τεχνολογία έχουμε άρρηκτη σχέση εδώ και χρόνια γιατί καλουμαστε να γράψουμε, να συνθέσουμε, να ηχογραφήσουμε με μέσα που υπάρχουν έναν αιώνα τώρα. Δεν ήταν ξένη η ΤΝ για μένα αλλά με προβλημάτισε πάρα πολύ. Ως πολίτη πρώτα απ' όλα γιατί βλέπουμε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα βγαίνουν νέοι ανθρωποτυποι με ρητορικές μίσους, που εκλεγούν λάθος ηγέτες κλπ και αυτό με έχει κλονίσει. Δεν θυμάμαι την ανθρωπότητα έτσι ποτέ ξανά. Άρα πώς τελικά θα αποτυπωθεί πολιτικά η σχέση του ανθρώπου με την ΤΝ; Ποιος πολίτης θα διαμορφωθεί, τι πλαίσιο θα είναι αυτό και πως θα ζήσουμε σε αυτό; Θα 'ναι πιο δημοκρατικό; Φοβάμαι πως όχι. Μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μια μεγάλη αβεβαιότητα γύρω μας. Στην δική μου περίπτωση, στο δημιουργικό κομμάτι που την χρησιμοποιώ από τον πρώτο καιρό που βγήκε, είναι ότι μου έδινε ουσιαστικά μια βοήθεια στις πρώτες μου κινήσεις. Αν και άψυχο ήταν ο εμψυχωτής της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. Συζητούσαμε μέχρι να μπω στην δημιουργική διαδικασία και μετά το παρατούσα.
Δεν μπορώ να την εμπιστευτώ σε όλες τις εκφάνσεις της δημιουργικής μου δουλειάς. Μουσικά -ευτυχώς- συναγωνίζεται την μετριότητα, έχει μείνει πίσω και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό, όχι γιατί είναι μια ήττα, αλλά γιατί οι μεγάλες διάνοιες δεν έχουν καταφέρει ποτέ να αναπαραχθούν με κανέναν τρόπο από μια μηχανή. Αυτό συμβαίνει γιατί η μουσική έχει τόσες πολλές πτυχές ουσιαστικά της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι τόσο ριζωμένη στην ανθρώπινη οντότητα που είναι δύσκολο κάποιος να τις ανασύρει να τις παραμετροποιήσει. Όσο και να τελειοποιηθεί η μηχανή πιστεύω στον υπερβατό χαρακτήρα της τέχνης: Είναι κάτι που δεν μπορεί να αποδοθεί με λογικές διαδικασίες. κομπιουτερς και αριθμούς - που έλεγε και ο Μητροπάνος- μας υπερβαίνει. Ούτε εμείς θέλουμε να καταλάβουμε πως συμβαίνει - θέλουμε να το βιώνουμε και ο το βιώνει με τον δικό του τρόπο».
Στη συνέχεια ο κ. Σταματέλλος έθεσε το ερώτημα αν αλλάζει και επηρεάζεται η δημιουργική διαδικασία. «Αυτή είναι η μεγάλη μας αγωνία γιατί η σκέψη για πρώτη φορά δεν είναι ανθρώπινο μονοπωλειο. Η υπαρξιακή αγωνία είναι μεγάλη και η πρόκληση είναι να επαναδιατυπώσουμε το τι είναι άνθρωπος».
Η ΤΝ είναι καθρέφτης της ανθρωπότητας
Η Λόρεν Λι ΜακΚάρθι σημείωσε πως για εκείνην αυτό που έχει σημασία είναι ότι η τέχνη είναι ένας τρόπος να ερμηνεύσουμε και να αναπαραστήσουμε το τι συμβαίνει σε μας και τον κόσμο μας. «Θέλω να ξέρω ότι πίσω από ένα έργο τέχνης υπάρχει κάποιος δημιουργός με τον οποίο συνδέθηκα. Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο με την ΤΝ. Εκεί μπαίνει ένα ζήτημα, με βάση ποιες αξίες λειτουργεί τελικά η ΤΝ; Μοιάζει σα να μην έχει όρια όμως έχει ανάλογα με το ποιος την εκπαιδεύει» είπε χαρακτηριστικά.
Η Στεφανία Γουλιώτη επικεντρώθηκε στην υγεία του δημιουργού. «Η τέχνη είναι πάντα αποτέλεσμα μιας ψυχικής ανάγκης ενός δημιουργού, σκεπτόμενη. Θεωρώ σίγουρο ότι θα δημιουργηθεί μια νέα μορφή τέχνης που θα είναι η συνομιλία με την μηχανή, η τέχνη του να ψάχνεις και υποθέτω θα σου εξαντλεί την ανάγκη για δημιουργία. Νέα μορφή τέχνης θα μπορούσε να είναι και η εκπαίδευση των μηχανημάτων. Ακόμα κι έτσι παραμένεις δημιουργος το θέμα είναι πόσο έχεις μετακινηθεί. Ακόμα ζούμε την εποχή των ανθρώπων, ακόμα ο άνθρωπος ρωτάει και κατευθύνει τις μηχανές. Πού θα φτάσει όμως αυτή η συνομιλία; Ο δημιουργός οφείλει να γίνεται πιο δημιουργικός όχι πιο έξυπνος. Από την ΤΝ λείπει το 'λάθος' και που είναι το ανθρώπινο. Με την εμφάνιση του google είχαμε εκδημοκρατισμό της γνώσης τώρα έχουμε τον εκδημοκρατισμό της εμπειρογνωμοσυνης και όλοι σαν καλλιτέχνες θα μετακινηθούμε» τόνισε.
Παίρνοντας τον λόγο, ο Γιώργος Δρίβας είπε: «Η τέχνη έχει επηρεαστεί τόσα πολλά στάδια ανά τα χρόνια και έχει επηρεαστεί από όλες τις τεχνολογίες. Το τι είναι τέχνη συζητιέται συνέχεια. Το ίδιο και με το photoshop πριν 25 χρόνια. Καλά κάνουμε και τις κάνουμε αυτές τις συζητήσεις, όλα είναι αυτό που είναι όμως. Τι προτείνει η νέα τεχνολογία; Τι προκαλεί; Τι ανοίγει και τι κλείνει; Το σώμα έχει αρχίσει να χάνεται εδώ και καιρό δε φταίει μόνο το ΑΙ - φταίει και το ΑΙ. Υπάρχει μια αποσωματοποίηση των κοινωνιών. Ότι δεν θα πάω για γύρισμα και δεν θα έχω μια συλλογική ταινία είναι ένα θέμα. Το ότι θα την κάνω εντελώς μόνος μου είναι ένα θέμα επίσης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε στην αρχή του μετα-ανθρωπόκενου και συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι πιο έξυπνοι του πλανητη πια και νιώθουμε άσχημα. Μπορεί ένα ΑΙ να κάνει μια καλή ταινία και να την φέρει στο φεστιβάλ; Βγαίνουν χιλιάδες ανθρώπινες ταινίες το χρόνο και σαφώς δεν είναι όλες καλές. Ας μη συζητήσουμε ποιος είναι πρωτότυπος και ποιος όχι. Αν δεν είναι πρωτότυπη η μηχανή από εμάς το έχει μάθει
Έχουν 'φάει' ολόκληρη την ανθρώπινη γνώση. Αν με όλη τη γνώση μας δίνει αυτό το αποτέλεσμα τότε είναι και λίγο καθρέφτης της ανθρωπότητας και ενδεχομένως να μας φέρει σε μια θέση που να μας προκαλέσει εμείς να κάνουμε το διαφορετικό, να κάνουμε το λάθος που δεν μπορεί αυτή και, όπως ξέρουμε, το λάθος είναι η πεμπτουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Σαφώς έχει καλά και κακά της, το θέμα είναι εμείς πως θα το διαχειριστούμε».
Ο Κωστής Μαραβέγιας συμφώνησε γενικά με τον κ. Δρίβα, είχε όμως μια ένσταση στο ότι είναι καθρέφτης του ανθρώπου. «Η ΤΝ είναι αποτέλεσμα εταιριών γιατί ρυθμίζεται από συγκεκριμένους ανθρώπους μακριά από τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Ο ανεξέλεγκτος ατομικιστικός αγώνας για κέρδος παρακάμπτει το ρυθμιστικό πρόσημο όπως στις ΗΠΑ. Η Ευρώπη ακόμα αντιστέκεται και φέρνει όρους και εποπτεύει τη διαδικασία. Το ΑΙ δεν αντιπροσωπεύει μια συλλογική διαδικασία μιας ανθρωπότητας που παλευει με τα μαρτύρια που βιώνει. Είναι ένα τεχνοκρατικό μέσο μιας εταιρίας που πάει να κερδοφορησει. Πρέπει και εμείς να είμαστε ανήσυχοι, να βλέπουμε και τα καλά σαφώς αλλά υπάρχει ένα σκοτεινό πλαίσιο γύρω από όλα αυτά και πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά» επεσήμανε.
«Όλο αυτό μπορεί να συγκινήσει;» τον ρωτά ο κ. Σταματέλλος.
«Ναι! Και αυτό είναι το επικίνδυνο, ότι μπορεί» απαντά ο κ. Μαραβέγιας. και προσθέτει πως υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν με μποτ, άρα έχουν δημιουργήσει μέχρι και ρομαντική σχέση.
Η Λόρεν Λι ΜακΚάρθι συμπλήρωσε ότι τα μηχανήματα όπως και οι άνθρωποι κάνουν επίσης λάθη. «Το πρόβλημα με το ΑΙ είναι ότι θολώνει το όριο του τι είναι αληθινό και τι όχι, τι είναι σωστό και τι όχι, και αυτό δίνει δυνατότητες δημιουργικές. Τι είναι ακριβώς ένα λάθος τελικά; Τι σου προσφέρει; Aναστοχασμό και γνώση. Τι συμβαίνει όταν όλα γίνονται τόσο γρήγορα και δεν προλαβαίνεις καν να δεις το λάθος; Πρέπει να καταλάβουμε το πόσο γρήγορα γίνονται όλα και να σταματάμε για να τα επεξεργαζόμαστε» σημείωσε.
Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της ηθικής της Τεχνητής Νοημοσύνης, η κ. Γουλιώτη είπε πως είναι πολύ σίγουρη ότι και αυτό μπαίνει στο κομμάτι της τυποποίησης ενώ στην πραγματικότητα το τι είναι ηθική είναι κάτι πολύ ανοιχτό. «Αυτό κάνει η τέχνη, θέτει την αμφιβολία στα πράγματα, στις δομές. Αν γραφτεί ένα έργο μέσω ΤΝ θα είναι γεμάτο ασυνείδητες προκαταλήψεις ενώ ακόμα και αν έχει την αμφιβολία, πάλι το 70% θα είναι τυπωμένες προκαταλήψεις. Δημιουργικότητα είναι αμφισβήτηση του ευνόητου. Τι είναι ευνόητο όμως για ένα ΑΙ; Θα μπορούσε μέσω αυτού να επαναπροσδιοριστεί το τι είναι ευνόητο, τι σωστό και τι λάθος; Το ΑΙ μας στερεί το να έρθουμε μαζί κοντά στο απρόβλεπτο στο άγνωστο στην αμφιβολία».
Ο κ. Δρίβας εξήγησε πως όταν είπε ότι το ΑΙ είναι καθρέφτης μας εννοούσε ότι δεν έχει μόνο θετικά χαρακτηριστικά, όπως ούτε και ο άνθρωπος. «Θα είναι τόσο ηθικό όσο και η ανθρωπότητα, οι άνθρωποι το έκαναν ανήθικο. Αν θέλουμε να είναι καλύτερο να είμαστε εμείς καλύτεροι. Όταν μιλάμε για ηθική μη κουνάμε το δάχτυλο στο μοντέλο. Ας το θρέψουμε με ηθική και θα γίνει ηθικό και αυτό» τόνισε χαρακτηριστικά.
Ο Λόρεν Λι ΜακΚάρθι είπε πως υπάρχει μια τάση να θεωρούμε ότι οι νέες τεχνολογίες είναι ουδέτερες αλλά δεν είναι. «Πιστεύουν στις αξίες που πιστεύουν οι δημιουργοί τους γιατί αυτοί τα δημιουργούν και έχουν ενσωματωμένες προκαταλήψεις. Είναι σημαντικό ο καθένας μας να βάλει την ηθική του στην ΤΝ και να σκεφτεί τι εργαλεία θέλει να χρησιμοποιεί. Ερώτημα είναι πώς δουλεύουμε με αυτά τα μηχανήματα και πόσο τα αφήνουμε να δουλέψουν μαζί μας. Κάθε καινούργια τεχνολογία επηρεάζει τις δουλειές και τον κόσμο γύρω μας. Ας σκεφτούμε ρεαλιστικά γιατί το να πιστεύουμε ότι θα αποφύγουμε όλες αυτές τις τεχνολογίες δεν είναι ρεαλιστικό».
Ο Κωστής Μαραβεγιας τόνισε: «Θεωρώ ότι εξαρτάται κατά μεγάλο ποσοστό από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του κοινού τα οποία είτε θα απορρίψουν κάτι που είναι πιο εύπεπτο και χαμηλής ποιότητας, Δηλαδη κατά πόσο η ΤΝ θα ανεβάσει ή θα κατεβάσει τα στάνταρ και θα επηρεάσει το μαζικό κοινό. Το ειδικό κοινό λογικά θα ανεβάσει τις απαιτήσεις του και θα ζητήσει ακόμα πιο ποιοτικά πράγματα. Στη μουσική θα ζήσουμε αυτό που ζήσαμε στην πανδημία
που ο κόσμος είχε ανάγκη να δει ανθρώπους και να συναντηθεί. Αυτή η αρχέγονη ανάγκη να συναντιέται κάτω από την μέθεξη και τον οίστρο κάποιων ανθρώπων. Το κοινό πάντα θα θέλει να συνδεθεί με τον καλλιτέχνη γιατί η φυσική παρουσία σημαίνει διαδρομή, ιστορία και συνεπάγεται έναν άνθρωπο με τα λάθη του».
Η Στεφανία Γουλιώτη δήλωσε χαρούμενη που το θέατρο μένει ανέγγιχτο από την ΤΝ. «Αν ήταν να κινδυνεύσει θα είχε κινδυνεύσει ήδη. Το κοινό είναι καχύποπτο με τον εντυπωσιασμό. Δεν είναι τυχαίο που δεν έχει εισέλθει στο θέατρο σε αυτό το βαθμό γιατί στο θέατρο θες την ανθρώπινη εμπειρια, αυτό που θα σε φέρει κοντά».
Ο κ. Δρίβας πρόσθεσε πως η πανδημία μας θύμισε τι είναι ο άνθρωπος. «Άνθρωπος είναι το σώμα. Θα εντάξουμε την ΤΝ στην καθημερινότητά μας - δεν φοβάμαι ότι θα γίνουμε ρομπότ. Θέλει ρυθμιστικό πλαίσιο σαφέστατα, είναι τεράστιο ζήτημα τα δικαιώματα και η ηθική και αυτό μας πάει πάλι στο πρωτόγονο ερώτημα του τι μας κάνει ανθρώπους. Και αυτό είναι το σώμα το οποίο δε θα σταματήσει ποτέ να μας αρέσει και να αναζητά την εμπειρία».
Η συζήτηση συνεχίστηκε με ερωτήσεις του κοινού που παρακολούθησε σχεδόν δύο ώρες συζήτησης με αμείωτο ενδιαφέρον.
*Η ταινία του Γιώργου Δρίβα «Η βιογραφία ενός λογισμικού» θα προβληθεί απόψε, Κυριακή 9 Μαρτίου στις 21:00 στην αίθουσα Παύλος Ζάννας με μηδενικό εισιτήριο, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Ο Γιώργος Δρίβας μίλησε για τη νέα του ταινία στην Εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής που κυκλοφορεί από σήμερα Κυριακή 9 Μαρτίου σε φυσικά σημεία πώλησης.
