Δέχεται ομοβροντίες η πολιτική Τραμπ στα διεθνή ζητήματα, κυρίως από Ευρωπαίους σχολιαστές, ως ένα βαθμό αιτιολογημένες. Όμως, κάπου ο αμερικανός Πρόεδρος έχει και αυτός τα δικά του δίκια. Πού βρίσκονται αυτά; Στις αμυντικές δαπάνες των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ. Είναι γεγονός ότι οι ΗΠΑ ουσιαστικά συντηρούν τις νατοϊκές δυνάμεις, καταβάλλοντας περί το 70% του προϋπολογισμού τους. Αυτό το είχαν επισημάνει και άλλοι πρόεδροι των ΗΠΑ, αλλά δεν επέμεναν. Τότε το χρέος της υπερδύναμης βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησης και της FED. Σήμερα που αυτό έχει ξεφύγει, ανασύρονται αυτές οι αιτιάσεις από το συρτάρι και με δεδομένο το άγαρμπο στυλ του Τραμπ, τίθενται στο τραπέζι με τρόπο επιτακτικό και εκβιαστικό.
Υποστηρίζουν οι άνθρωποι του Προέδρου: δεν μπορεί ο αμερικανός φορολογούμενος, επί σχεδόν ογδόντα χρόνια, να πληρώνει για την ασφάλεια των ευρωπαίων πολιτών και αυτοί -επειδή οι δαπάνες για την άμυνά τους είναι πολύ μικρές- να έχουν υψηλές κοινωνικές παροχές, πανάκριβα συστήματα υγείας και κοστοβόρες περιβαλλοντικές ευαισθησίες, καταστάσεις πρωτόγνωρες για τον μέσο αμερικανό πολίτη. Βάλτε βαθιά το χέρι στην τσέπη και φροντίστε για την άμυνά σας, για την ασφάλειά σας.
Νομίζω πως κάπου έχουν δίκιο ο Τραμπ, οι σύμβουλοί του και οι πρώην Πρόεδροι των ΗΠΑ που και αυτοί επεσήμαναν αυτήν την ανισορροπία εντός του ΝΑΤΟ. Το ερώτημα είναι ποιες θα είναι οι επιπτώσεις, αν τα ευρωπαϊκά κράτη αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και τις φτάσουν στο απαιτούμενο ποσοστό του 3% του ΑΕΠ; Πρώτα-πρώτα πού θα βρεθούν αυτά τα κονδύλια; Προφανώς θα περικοπούν οι κοινωνικές παροχές και αν αυτό δεν αρκεί, θα τυπωθεί ζεστό χρήμα, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον πληθωρισμό. Άλλες λύσεις δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι πολιτικό, οι αποφάσεις που θα ληφθούν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα είναι πολιτικές και οι συνέπειες αυτών των αποφάσεων θα είναι και αυτές πολιτικές.
Οι προβλεπόμενες από την Κομισιόν αμυντικές δαπάνες αγγίζουν τα 800 δισεκατομμύρια. Άλλα τόσα ζητά και η έκθεση Ντράγκι για επενδύσεις, ώστε η οικονομία της ΕΕ να καταστεί ανταγωνιστική. Ας κάνει την πρόσθεση των δύο κονδυλίων ο αναγνώστης και ας αναρωτηθεί πώς θα εξευρεθεί αυτό το 1 τρις 600 δισεκατομμύρια ευρώ. Δε γνωρίζω αν τελικά οι ευρωπαίοι πολίτες έχουμε αντιληφθεί ότι μία περίοδος βαίνει προς τη λήξη της και έρχεται μία άλλη, της οποίας τα χαρακτηριστικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, μας είναι εντελώς άγνωστα. Διότι, κακά τα ψέματα, μπροστά σε τέτοια θηριώδη ποσά τίποτα από τη σημερινή κατάσταση δεν θα μείνει ως έχει.
Η πατρίδα μας, λόγω του εξ ανατολών κινδύνου έχει, μετά την Πολωνία, τις υψηλότερες αμυντικές δαπάνες στην ΕΕ. Συνεπώς, εκ πρώτης όψεως, δεν θα πρέπει να την απασχολούν οι απειλές του Τραμπ. Ενδεχομένως, μάλιστα, αν τελικά οι αμυντικές δαπάνες δεν θα συνυπολογίζονται στο έλλειμμα, να βγει και κερδισμένη. Να μπορεί να απελευθερώσει πόρους που θα στραφούν προς άλλες κατευθύνσεις. Επιπλέον, λόγω αυτών των ήδη αυξημένων αμυντικών δαπανών, θα βγει από το στόχαστρο του Τραμπ και του αντιπροέδρου του.
Πάντα σε ένα κακό σενάριο για πολλούς, μπορεί να κρύβεται και ένα καλό για λίγους.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 16.03.2025