Να υποθέσω πως το πρωτοσέλιδο αντιπολιτευόμενης εφημερίδας -του λεγόμενου πατριωτικού χώρου- για το κλείσιμο της βάσης της Αλεξανδρούπολης από τον Πρόεδρο Τραμπ, ήταν απλώς μία δημοσιογραφική αστοχία. Συμβαίνουν αυτά. Η διάψευση από την αμερικανική πλευρά ήταν άμεση και έχει σημασία ο τρόπος που έγινε. Στη συνάντηση του Τραμπ με τον Μακρόν, Γάλλος δημοσιογράφος ρώτησε τον Αμερικανό Πρόεδρο αν αληθεύει αυτή η είδηση. Ο Τραμπ κοίταξε τον παριστάμενο υπουργό Άμυνας, ο οποίος απάντησε αρνητικά, κάτι που το επιβεβαίωσε στη συνέχεια και ο ίδιος. Όσοι γνωρίζουν πώς γίνονται οι ερωτήσεις δημοσιογράφων σε αυτό το επίπεδο, κατάλαβαν ότι η ερώτηση έγινε, κατόπιν συνεννοήσεως, για να δοθεί η συγκεκριμένη απάντηση. Προφανώς αυτή η είδηση αποτελεί μία θετική εξέλιξη για την πατρίδα μας. Προσωπικά έχω διατυπώσει πολλές ενστάσεις για την πολιτική Τραμπ, κυρίως στο ζήτημα της Ουκρανίας και στη συμπόρευσή του με τη Ρωσία του Πούτιν. ‘Όμως κάθε κίνησή του που ευνοεί την πατρίδα μας τη χειροκροτούμε και είναι καλοδεχούμενη, διότι υπεράνω όλων βάζουμε τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Να υπενθυμίσω πως η ιδέα για την αναβάθμιση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης ανήκε στον Τραμπ κατά την πρώτη προεδρική θητεία του. Συνεπώς θα ήταν παράλογο σήμερα να ακύρωνε έναν σχεδιασμό που ο ίδιος είχε ξεκινήσει. Άλλωστε, όταν μπήκε στα σκαριά αυτή η ιδέα δεν υπήρχε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Αυτό σημαίνει πως το συγκεκριμένο αμερικανικό project αλλού απέβλεπε. Είχε άλλη στρατηγική στόχευση. Και για αυτόν τον λόγο ενοχλήθηκε η Τουρκία και εξακολουθεί με κάθε ευκαιρία να δηλώνει ενοχλημένη.
Άρα η Αλεξανδρούπολη παραμένει μέσα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και επί προεδρίας Τραμπ. Χωρίς να διακινδυνεύσω προβλέψεις -με τον Τραμπ απαγορεύονται οι προβλέψεις- αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η πατρίδα μας παραμένει στη βασική ζώνη ενδιαφέροντός του. Η βάση της Σούδας αποτελεί μία από τις ασπίδες του Ισραήλ, κάτι που έχει φανεί και κατά το μακρινό παρελθόν. Το πώς τελικά θα διαμορφωθούν οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις, αυτό θα το δούμε στην προσεχή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών. Πάντως οι ενδείξεις δεν είναι αρνητικές, όπως θα μπορούσαν να είναι.
Το βασικό για την Ελλάδα είναι πως αποτελεί μία σταθερά στην ασφάλεια του Ισραήλ που είναι ο βασικός εταίρος των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι χαρακτηριστικό πως από τη στιγμή που εκλέχτηκε ο Τραμπ, το Ιράν σταμάτησε να απειλεί, οι Κούρδοι της Συρίας, μετά από μια περίοδο αβεβαιότητας, αισθάνονται τώρα πιο ασφαλείς και οι Δρούζοι του νότιου Λιβάνου επιθυμούν να αποτελέσουν μία οντότητα έξω από τη δικαιοδοσία των τζιχαντιστών της Δαμασκού, υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού. Η δε Τουρκία, απλώς παρακολουθεί τις εξελίξεις, καθώς δε θέλει να προκαλέσει πρωτίστως τον Νετανιάχου.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η πατρίδα μας αναζητεί τον ρόλο της στη νέα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και στην πολιτική ασφάλειας του Ισραήλ. Στον βαθμό που ο Τραμπ και ο στενός κύκλος των συνεργατών του μας θεωρούν αξιόπιστους συμμάχους μάλλον δε θα δούμε ανατροπές στις πολύ καλές ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Όμως με τον Τραμπ ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος!
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 02.03.2025