Γυναικείες Φιλίες

Της Νάσιας Λουκοπούλου

Θυμάμαι πάντα με νοσταλγία το «Sex and the City», με τις τέσσερις -τόσο ανόμοιες μεταξύ τους- κολλητές, να αλωνίζουν τα πεζοδρόμια της Ν.Υόρκης πάνω σε ιλιγγιώδη ψηλοτάκουνα και με ρούχα βγαλμένα από το τελευταίο τεύχος της Vogue. Δεν τις θυμάμαι ούτε για τα -του πανακρίβου- αξεσουάρ τους, ούτε για τα άπειρα Cosmopolitan που κατέβαζαν σαν αλκοολικες νεροφίδες {και την άλλη μέρα στη δουλειά όλο χαρά (;)}, ούτε για τα hyper trendy μαγαζιά όπου σύχναζαν, ούτε για τα ταξίδια-υπερπαραγωγή τα οποία έκαναν, αν και τα χάζευα όλ’αυτά ανελλιπώς σε κάθε «άχαστο» επεισόδιο, τρώγοντας μακαρίως τα τραγανά γαριδάκια μου, αμαρτία μου εξομολογουμένη. 

Θυμάμαι πάντα τη συγκεκριμένη σειρά γιατί ήταν ένας ύμνος στη γυναικεία φιλία, αυτήν που οι άντρες στην πλειοψηφία τους θεωρούν ότι δεν υπάρχει, την ίδια φιλία που κάποιες γυναίκες -μειοψηφία ευτυχώς- τορπιλίζουν καθημερινά με αναίτιες προσωπικές ανασφάλειες και άτοπες εγωιστικές συμπεριφορές, όταν η ένωση θα έπρεπε να οδηγεί στην ουσιαστική ισχύ. 

Οι περισσότερες από μας ταυτιζόμασταν με κάποια από τις τέσσερις πρωταγωνίστριες σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ανάλογα με το χαρακτήρα και τη φάση ζωής στην οποία μας πετύχαινε η σειρά. Τα γκομενικά μπερδέματα, τα οικονομικά άγχη, οι επαγγελματικές τρικλοποδιές, τα βιολογικά ρολόγια που βαρούσαν, το γνωστό «άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω», η ηλικία που περνάει ανηλεώς και ανεπιστρεπτί, ένα σωρό θέματα που τις απασχολούσαν και τα συζητούσαν μεταξύ τους: αυτή ήταν η γοητευτική θεματική μιας σειράς που σημάδεψε τη γενιά μας.Δηλαδή όλα όσα μας απασχολούν ακόμη και συζητάμε με τις φίλες μας σε καθημερινή, εβδομαδιαία ή οποιαδήποτε τελοσπάντων χρονική βάση μας επιτρέπει η αμείλικτη καθημερινότητα μας.

Οι φίλες μας είναι και δίχτυ ασφαλείας και σημείο αναφοράς μας. Μαζεύουν τα συντρίμμια μας όταν γκρεμοτσακιζόμαστε και μας θυμίζουν ποιές ακριβώς είμαστε όταν κοντεύουμε καμιά φορά να το ξεχάσουμε. Χαίρονται με τη χαρά μας και λυπούνται με τη λύπη μας. Είναι οι συγγενείς που έχουμε προσωπικά επιλέξει και μας έχουν επιλέξει. Μας χτίζουν και τις χτίζουμε όταν η ζωή πάει να μας διαλύσει. Άλλες είναι πιο κοντά μας και άλλες πιο μακριά, αλλά η σύνδεση μαζί τους παραμένει η ίδια όσος χρόνος κι αν περάσει.

Είμαστε όλες τόσο ίδιες μέσα στη διαφορετικότητα μας. Παλεύουμε με και για τα ίδια πράγματα. Παντρεμένες, χωρισμένες, single, με μεγάλα ή μικρά παιδιά, χωρίς παιδιά, με καριέρα, χωρίς καριέρα, με ή χωρίς υπερήλικους γονείς, με έναν όμως κοινό παρονομαστή, τη φιλία. Μπορεί να μιλάμε με μια φίλη 3 φορές την ημέρα και να είναι πια αδελφή μας, μπορεί να μιλάμε με άλλη μια φορά το χρόνο και να είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα. Ένα είναι σίγουρο και αποδεδειγμένο: όταν υπάρχει ατόφια γυναικεία φιλία ο ψυχολόγος βγαίνει αυτόματα ταμείο ανεργίας. Αύριο γιορτάζουμε.

Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, θυμίζω σε όλες ότι ανέκαθεν εμείς οι γυναίκες κάναμε τη γη να γυρίζει, αρκεί να μοιραζόμασταν κάτι βασικό: να είμαστε πάντα παρούσες, και στα καλά και στα άσχημα, όπως μόνο οι πολύ καλές φίλες μπορούν να είναι.