Γράφει
Βασίλης Κοντογουλίδης
Επαρκούν τα 743 ευρώ που είναι το καθαρό ποσό με το οποίο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα αμείβονται με τον κατώτατο μισθό από 1η Απριλίου; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την αύξηση των 50 ευρώ τον μήνα μεικτά και 34 ευρώ καθαρά που αποφάσισε η κυβέρνηση, με αυτά τα χρήματα ένας εργαζόμενος δεν μπορεί να επιβιώσει. Και φυσικά η αριθμολαγνεία στην οποία επιδόθηκε η κυβέρνηση, για να θριαμβολογήσει για τα 880 ευρώ μεικτά (τα 880 ακούγονται παραπλανητικά, αφού οι καθαρές αποδοχές θα είναι 743 ευρώ) εμπεριέχει επικοινωνιακές σκοπιμότητες που πλέον είναι ξεπερασμένες.
Η καθημερινότητα του κόσμου είναι αμείλικτη. Οι δαπάνες για τη στέγαση έχουν εκτοξευτεί, ενώ και οι δαπάνες για σίτιση εξακολουθούν να είναι σε δυσθεώρητα ύψη. Πολλοί νέοι άνθρωποι επιστρέφουν στην πατρική κατοικία και μένουν με τους γονείς τους, διότι αδυνατούν να συντηρήσουν το δικό τους σπίτι. Πολύ απλά δεν βγαίνουν οικονομικά με το ενοίκιο για μία γκαρσονιέρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μαζί με τις πάγιες δαπάνες ηλεκτρικού ρεύματος, θέρμανσης και κοινόχρηστων να ξεπερνούν το ύψος του κατώτατου μισθού. Και το πιο ανησυχητικό για το δημογραφικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι ότι η γενιά των τριαντάρηδων σήμερα στην Ελλάδα ούτε που σκέφτεται να κάνει οικογένεια.
Το ίδιο απογοητευτική είναι και η κατάσταση των απασχολούμενων με τον κατώτατο μισθό στον Δημόσιο Τομέα που αμείβονται και με δύο μισθούς λιγότερο σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, αφού δεν τους καταβάλλονται από τα χρόνια των μνημονίων τα δώρα των Χριστουγέννων και Πάσχα και τα επιδόματα αδειών. Ξέρω πολλούς εκπαιδευτικούς που διορίστηκαν αναπληρωτές σε μέρη μακριά από τον τόπο κατοικίας τους και οι γονείς τούς χρηματοδοτούν σαν να είναι ακόμα φοιτητές, αφού δεν βγαίνουν. Και πώς να βγουν οικονομικά με τα 800 ευρώ τον μήνα που είναι οι απολαβές τους, όταν το κόστος της στέγασης σε όλη τη χώρα, και ειδικά στις μεγαλουπόλεις και στα νησιά, έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το ίδιο συμβαίνει με νέους αστυνομικούς και στρατιωτικούς.
Γι’ αυτό θεωρώ πως επειγόντως χρειάζεται μία στρατηγική γενναίων αποφάσεων, κυρίως για το μείζον θέμα της στέγασης, προκειμένου οι όποιες αυξήσεις δίνονται σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα στην ποιότητα ζωής του κόσμου.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 30.03.2025