Γράφει
Σύνθια Σάπικα
Φέτος για τα γενέθλιά μου άλλαξα αρκετές φορές γνώμη. Στην αρχή θεώρησα πως είχα πολλά να γιορτάσω, οπότε είπα να ξεφαντώσω με τις φίλες μου. Μετά θεώρησα πως καλύτερα να ξεφαντώσουμε μεικτά και με τις φίλες και με τους φίλους μου. Έκλεισα, λοιπόν, σ’ ένα ξενυχτάδικο με μουσική 90s, ώστε να το ξενυχτήσουμε όλοι μαζί. Μετά έγινε κάτι και δεν είχα όρεξη να γιορτάσω. Ακύρωσα το ξενυχτάδικο και αποφάσισα να μην κάνω τίποτα. Στο κάτω-κάτω το ότι ζω, το ότι είμαστε ζωντανοί, είναι από μόνο του μία γιορτή.
Τελικά έμεινα στο σπίτι. Ήρθε η κόρη μου με την εγγονή μου, ήρθαν τα ξαδέρφια μου, η πλειοψηφία των μελών της οικογένειάς μου ήταν εκεί. Βάλαμε δυνατή μουσική, το αγαπημένο τραγούδι του μωρού και όλοι μαζί, μεγάλοι και μικροί, χαρούμενοι και λυπημένοι αρχίσαμε να χορεύουμε. Μου έκοψαν άλλες τρεις τούρτες (η πρώτη ήταν τα μεσάνυχτα της προηγουμένης), έσβησα τα κεράκια, έκανα αντίστοιχα τρεις ευχές, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε γελάσαμε, κλάψαμε και έτσι φτάσαμε στις δώδεκα. Και πέρασαν τα γενέθλιά μου.
Είχα γνωρίσει κάποτε μία ψυχίατρο που έλεγε πως η οικογένεια είναι άρρωστο πράγμα. Πως δημιουργούνται τέτοιες σχέσεις και τέτοιες δυναμικές ανάμεσα στα μέλη των οικογενειών που ο ένας αναπόφευκτα βλάπτει τον άλλον.
Διαφωνώ. Όταν έχεις πάρει αγάπη, η οικογένεια και οι φίλοι, που είναι η οικογένεια που επιλέγουμε, είναι βάλσαμο. Να έχεις μία αγκαλιά να γελάς, να κλαις, να μαλώνεις.
Εμείς προσωπικά ανήκουμε σε τρελόσογο. Στη φωτογραφία του γάμου της κόρης μου το κατάλαβα. Ήμασταν όλοι ξεμαλλιασμένοι, ξεμυαλισμένοι, καταχαμογελαστοί και σφιχταγκαλιασμένοι. Ο καθένας μας με τη δική του λάμψη στα μάτια. Αλλά όλοι κοντά ο ένας στον άλλον.
Σας προτείνω, λοιπόν, να φροντίζετε τους αγαπημένους σας. Είτε είναι συγγενείς εξ αίματος είτε όχι. Είναι αυτοί που με ένα βλέμμα καταλαβαίνουν. Χωρίς πολλά-πολλά.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 23.02.2025