Η δεύτερη τετραετία του Κυριάκου Μητσοτάκη συνοδεύεται από την γενική αίσθηση ότι το χιλιοτραγουδισμένο «αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» που τόσο τον βοήθησε να αναρριχηθεί στην εξουσία το 2019, έχει εξασθενήσει και δεν τον προστατεύει πια.
Τι θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει αυτόν τον «μπαμπούλα» που θα επανασυσπείρωνε «ακρο-κεντρώους» και νεοδημοκράτες; Πριν απαντήσετε «τίποτα πια», σκεφτείτε λίγο και την περίπτωση της ολικής επανόδου του Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό.
Ένα άρθρο-παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα με τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα», που θεωρήθηκε ευθύβολο από αρκετούς τόσο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στη Νέα Αριστερά πυροδότησε νέο κύκλο συζητήσεων και άρθρων για την πιθανότητα είτε δημιουργίας νέου φορέα υπό τον πρώην πρωθυπουργό είτε μέσω σύγκλισης κομμάτων με ηγέτη τον ίδιο.
Από τις πιο εντυπωσιακά θετικές αντιδράσεις απέναντι σ’ αυτά τα σενάρια ήταν, χωρίς άλλο, αυτή της Λούκας Κατσέλη, η οποία σε τηλεοπτική συνέντευξη έσπευσε να υπενθυμίσει σε κάθε ενδιαφερόμενο πως ο Αλέξης Τσίπρας «είναι ένας νέος ακόμη πολιτικός», για τον οποίο είναι σίγουρη ότι «στο διάβα της ζωής του θα ξαναμπεί στην πολιτική».
«Τώρα με ποιο τρόπο θα πει πως θα ξαναμπεί. Τώρα, με τι σχήμα θα μπει, είναι κάτι το οποίο θα το δείξει. Δεν είναι του παρόντος», πρόσθεσε.
Στην αριστερά πάντα έπαιζε ρόλο το «πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες» και σ’ αυτήν την ωρίμανση κάποιοι πιστεύουν ότι θα παίξει ρόλο η σειρά διαλέξεων που κάνει ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας ως «εικόνα» πρωταγωνιστή του «αχρείαστου» τέταρτου μνημονίου και του «ρεαλισμού» που επέδειξε μετά την «κωλοτούμπα» του 2015, δεν μπορεί να υποσχεθεί πάλι ότι θα λύσει τα προβλήματα με έναν νόμο και ένα άρθρο, ούτε ότι θα σκίσει σαν παλιόχαρτα τις οικονομικές δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της χώρας.
Θα είναι σαν… προπέρσινα ξινά σταφύλια. Μια χαρά «αντισυστημική» πολιτική κάνουν, άλλωστε, με περισσό ζήλο οι Κυριάκος Βελόπουλος και Ζωή Κωνσταντοπούλου, απορροφώντας την οργή και το συναίσθημα των πολιτών που έχουν, εδώ που τα λέμε, κάθε λόγο να είναι έξω φρενών.
Γιατί να πάει, λοιπόν, ο κόσμος στον δίψυχο Τσίπρα που έπαιξε στο κάτω κάτω ως κυβερνήτης το χαρτί του συστήματος, όταν χρειάστηκε;
Μέσα σε ένα δημοσκοπικό τοπίο δυσανάγνωστο, αν όχι χαοτικό, οι οπαδοί της επανόδου του Τσίπρα με σκοπό την έφοδο για κατάκτηση της εξουσίας, οι όχι λίγοι οπαδοί του, ξεχνούν τα δεδομένα της πολυδιάσπασης του χώρου αριστερότερα της ΝΔ.
Είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας έδειξε να παθαίνει κάτι σαν πολιτική αλλεργία με την αυτοκριτική, τη συγνώμη και την παραδοχή λαθών. Δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να εξηγήσει στον πολίτη τι έφταιξε και τον αποδοκίμασε εμφατικά ο λαός αρκετές φορές και γιατί γύρισαν μπούμεραγκ πολλά από τα πειραγμένα των κυβερνήσεών του με τον ακροδεξιό, λαϊκιστή Καμμένο.
Έχει εξήγηση αυτή η στάση;
* Φταίει ότι πίστεψε μαζί με τον Παππά ότι οι… δρακογενιές είναι ατσάλινες, ενώ τα αστικά κόμματα παρέες «φλώρων»;
* Φταίει το ότι, όπως μετά το δημοψήφισμα -οπερέτα και τον συμβιβασμό του 2015 πού ακολούθησε, πήρε και συγχωροχάρτι και εκλογική νίκη, πράγμα που διόγκωσε την αυτοπεποίθησή του;
* Φταίει που στο κόμμα του βουλευτές, στελέχη και πρώην υπουργοί του, τον θέλουν ακόμα και σήμερα πίσω στην παλιά του φωλιά, ενεργό και ηγέτη;
* Φταίει που, όπως δείχνουν τα social media, έχει στη βάση πολλούς λάτρεις που θα λέγε κανείς πως λειτουργούν με σινεφίλ όρους- που νοσταλγούν;
Αυτοί οι τελευταίοι είναι σε ένα ιδιότυπο stand by και ουδέποτε έκαναν κριτική στον Τσίπρα για τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα του. Ούτε καν μετά την εκλογική του συντριβή του 2023.
Η πολιτική ιστορία, όμως, είναι γεμάτη παραδείγματα από τιμωρίες που υπέστησαν στην κάλπη πείσμονες πολιτικοί που δεν παραδέχονταν τα λάθη τους και δεν προέβησαν σε σαρωτικές αλλαγές σε πρόσωπα και πολιτικές.
Μέσα στο ίδιο το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα δεν λείπουν οι αντιφάσεις γύρω από το πρόσωπό του και τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξει στο νέο πολιτικό σκηνικό που θα προέλθει από τη σημερινή αμορφία και ρευστότητα.
Λέει ας πούμε, ο σημερινός πρόεδρος Σωκράτης Φάμελλος:
«Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώην πρωθυπουργός της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, με την κοινωνία όρθια και ενισχυμένη γεωπολιτικά. Η οποία γλίτωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία και εφάρμοσε φιλολαϊκές πολιτικές. Άρα έχει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο».
Ένας καλοπροαίρετος πολίτης θα έλεγε «αφού ο Τσίπρας ήταν τόσο καλός για τη χώρα, γιατί να μην επανέλθει εν πλήρει δόξη»;
Την «απάντηση» τη λαμβάνουμε από τη συνέχεια της δήλωσης Φάμελλου:
«Μέσω του Ινστιτούτου του αλλά και ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ως μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, συμμετέχει στην προσπάθεια της ανασύνθεσης της αριστεράς, για μία προοδευτική απάντηση στην Ελλάδα αλλά και για προοδευτικές πολιτικές στην Ευρώπη, όπως όλοι μας».
Και θα ξαναρωτούσε ο καλοπροαίρετος πολίτης: Με τόσες αρετές και προσόντα, γιατί να μην επανέλθει ο Τσίπρας; Έχουν καλύτερο εκεί μέσα;
Οι αντιφάσεις κραυγάζουν.
Υπάρχει, όμως, και ο υποτιθέμενος οδικός χάρτης για αυτήν τη θρυλούμενη επάνοδο.
Ας τον δούμε:
Η συζήτηση, λένε, ότι θα αρχίσει από τη «βάση» και μετά θα αρχίσει η διερεύνηση της δυνατότητας προσέγγισης μεταξύ κομμάτων.
Γιατί να απεμπολήσει, όμως, ο Νίκος Ανδρουλάκης την αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ και να συναινέσει στις προτεινόμενες «συγκλίσεις» αλλά ουσιαστικά στην αποδυνάμωση μέχρι κατάργησης των κομμάτων;
Και μετά τα τόσα που έγιναν σε βάρος του εκλεγμένου πρόεδρου Κασσελάκη πέρυσι στο νυχτερινό κέντρο, πόσο μπορεί κανείς να εμπιστευθεί τους γνωστούς «μηχανισμούς» για τα παζάρια;
Το να πυροδοτήσει, μία πιθανή επάνοδος του Τσίπρα στο προσκήνιο, την προσέγγιση με την Πλεύση Ελευθερίας ακούγεται πιο πολύ ως ανέκδοτο με δεδομένο το πολικό ψύχος στη σχέση Αλέξη-Ζωής.
Μία, αντίθετα, όχι απίθανη προσέγγιση με τη Νέα Αριστερά, δεν θα προσφέρει την απαιτούμενη δυναμική σε μία εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ σταθερά φυλλορροεί δημοσκοπικά.
Το κόμμα του Βαρουφάκη και ο ίδιος ο Γιάνης είναι γρίφος, αλλά ποιος θα στοιχημάτιζε υπέρ μίας συμφωνίας Βαρουφάκη-Τσίπρα σε… «προοδευτική κατεύθυνση»;
Ίσως αυτό το «δεν είναι του παρόντος» που είπε η Λούκα Κατσέλη για το ποτέ θα επανέλθει ο Τσίπρας, να αποδίδει το μέγεθος του σίριαλ που άρχισε και θα έχει και άλλα , όχι λίγα, επεισόδια.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 30.03.2025