Ο καρκίνος άλλαξε

Έχω χάσει από λευχαιμία έναν πολύ σημαντικό μου άνθρωπο. Έτσι, όταν ένας ιδιώτης παθολογοανατόμος είπε σ’ έναν ξάδερφό μου ότι η βιοψία του έδειξε λευχαιμία, έπαθα πανικό. Εκ των υστέρων, σε περαιτέρω εξετάσεις στο νοσοκομείο Παπανικολάου, ο ξάδερφός μου έμαθε πως η διάγνωση του ιδιώτη γιατρού ήταν λάθος και απλώς είχε αυξημένα λευκά.

Από τότε ως σήμερα ο φόβος μου για τις λευχαιμίες παραμένει, ωστόσο η επιστήμη έχει προχωρήσει. Ταλαντούχοι επιστήμονες συμμετέχουν ή ακόμα και διοργανώνουν κλινικές μελέτες με θεραπευτικά πρωτόκολλα και πολλοί ασθενείς που πριν από χρόνια θα ζούσαν δύο χρόνια σήμερα γνωρίζουν ίαση ή ζουν πάνω από δεκαπέντε.

Πάμε τώρα στα δύσκολα.

Ο καρκίνος δεν είναι ένας και όσο προχωράει η έρευνα τόσο η εξατομίκευση της κάθε περίπτωσης παραμένει το ζητούμενο. Η βιοπληροφορική, δηλαδή η συλλογή πληροφοριών για τον κάθε όγκο, βοηθάει τους επιστήμονες να αποφασίσουν ποια εξατομικευμένη θεραπεία θα λάβει ο ασθενής. Και δεν προχωράω περισσότερο, διότι είμαι άσχετη.

Υπάρχουν δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι δεν υπάρχουν σε όλα τα νοσοκομεία ογκολογικές κλινικές. Το είπα στην ειδικευόμενη ογκολόγο κόρη μου και μου είπε πως το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν ογκολογικές κλινικές σε όλες τις πόλεις, όχι σε όλα τα νοσοκομεία.

Από τη μία, λοιπόν, υπάρχει το ζητούμενο της παρουσίας σε κάθε πόλη, από την άλλη, ακόμα και σε πόλεις που υπάρχει ογκολογική κλινική στο νοσοκομείο, οι ασθενείς επιλέγουν να μετακινούνται σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα με καλύτερες κλινικές. «Τότε γιατί διαμαρτύρονται», ρώτησα την κόρη μου και μου είπε «Κι εσύ δεν θα ήθελες να επιλέξεις το γιατρό σου», με ρώτησε. Θα ήθελα.

Και αφού επιλέξεις το γιατρό σου, θα πρέπει να σου καλύψει το κράτος τα έξοδα διαμονής και μετακίνησης τόσο για σένα όσο και για τον συνοδό σου.

Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι αφού κάποιος ή κάποια διαγνωστεί και τελεί υπό σοκ περνάει τη μεγαλύτερη αγωνίαμ ώσπου να γίνουν τα επόμενα βήματα. Ώσπου να βρεθούν οι ειδικοί που θα αποφασίσουν τι πρέπει να κάνει, πώς και πότε. Και ένας νέος Γολγοθάς τον περιμένει, μέχρι να κλειστεί το χειρουργείο ή να οριστούν οι χημειοθεραπείες του και μετά να παρακολουθεί την πορεία του και να έχει αγωνία για το πώς θα πάει, εάν θα θεραπευτεί και πώς θα συνεχίσει τη ζωή του.

Θα τελειώσω, γράφοντας για την σπουδαιότητα του προσυμπτωματικού ελέγχου. Και για το πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε για τον καρκίνο, ώστε να αρθούν τα ταμπού. Και για το πόσο ζωτικό είναι ο ασθενής να έχει ανθρώπινη επικοινωνία με τον γιατρό. Και στήριξη από τους δικούς του.

Εδώ θα σταματήσω.

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 09.02.2025