Γράφει
Βασίλης Κοντογουλίδης
Το είδαμε κι αυτό. Πριν ακόμα χωνευτεί από τον κόσμο ο πασχαλινός οβελίας, ανακοινώθηκε φθινοπωρινός μποναμάς επιδόματος 250 ευρώ στους συνταξιούχους και ενός ενοικίου στους φορολογούμενους που πληρούν τα εισοδηματικά κριτήρια.
Καταρχάς θέλω να είμαι δίκαιος απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι θετική είδηση η επίτευξη υπερπλεονάσματος και ακόμα πιο θετική ότι σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής αστάθειας η ελληνική οικονομία αναβαθμίζεται. Στους αριθμούς πάμε καλά κι αυτό κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Πάμε τώρα στα επόμενα, δηλαδή στις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Η κυβέρνηση θέλησε να μοιράσει το υπερπλεόνασμα με τον γνώριμο τρόπο των επιδομάτων. Το έκανε με εκλογική επιτυχία στην πρώτη τετραετία, το επαναλαμβάνει στα μέσα της δεύτερης θητείας της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Έτσι δίνει λίγο απ’ όλα. Ένα εξτραδάκι στους συνταξιούχους, γνώριμο σε αυτούς 250άρι, ένα ενοίκιο στους ενοικιαστές και ό,τι περισσεύει στο πρόγραμμα επενδύσεων που θα πάει πρωτίστως σε επιδότηση θέσεων εργασίας. Επιλέγει δηλαδή το λίγο απ’ όλα ενώ προσπαθεί να μετριάσει τη δικαιολογημένη αντίδραση της μεσαίας τάξης που για μία ακόμα φορά δεν παίρνει τίποτα, με την υπόσχεση του ίδιου του πρωθυπουργού ότι στη ΔΕΘ θα ανακοινωθούν μέτρα ουσιαστικής ελάφρυνσης της μεσαίας τάξης. Είναι εμφανές ότι τα μέτρα ελήφθησαν πρόχειρα και υπό το βάρος της ανάσχεσης του κλίματος των δημοσκοπήσεων. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός θέλουν να πάρουν πάνω τους δημοσκοπικά και από τον Απρίλιο φτιάχνουν κλίμα με μέτρα που θα υλοποιηθούν επτά ολόκληρους μήνες μετά. Αυτό μέχρι ενός σημείου είναι κατανοητό. Εκείνο όμως στο οποίο διαφωνώ πλήρως είναι το λίγο απ’ όλα. Θα προτιμούσα τα μέτρα να ήταν πιο στοχευμένα είτε στην κατεύθυνση της πραγματικής οικονομίας με μείωση φόρων είτε στην κατεύθυνση της αξιοπρεπούς ενίσχυσης συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας. Να δώσω δύο παραδείγματα τι εννοώ. Αν η κυβέρνηση επέλεγε τη μείωση των φόρων θα ήταν επιδοκιμαστέα μία απόφαση μείωσης των φόρων στα καύσιμα που δεν τόλμησε καμία κυβέρνηση εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον. Και αν δεν το τολμούσε ούτε τώρα αυτό, θα ήταν πιο ουσιαστικό να δώσει όλο το υπερπλεόνασμα σε όλους τους συνταξιούχους με τη θέσπιση της 13ης σύνταξης, ένα μέτρο που έχει δημοσιονομικό κόστος 1,1 δισ. όσο και το υπερπλεόνασμα. Αυτές θα ήταν καθαρές επιλογές και πρωτίστως τολμηρές.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 27.04.2025