Η μυωπία της εκλογικής μέθης

Από Δευτέρα ξεκινάει μία νέα κυβερνητική θητεία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σίγουρα έχει ήδη σχηματίσει την σύνθεση με την οποία θα κυβερνήσει στο ξεκίνημα της νέας τετραετίας.

Αναμένουμε μόνο να δούμε το τελικό ποσοστό, το μέγεθος της αυτοδυναμίας και της… παντοδυναμίας που θα επηρεάσει και τις τελικές επιλογές. Πόσο περιβάλλον Μητσοτάκη θα έχει αυτή η κυβέρνηση. Και επειδή δεν αναμένουμε ένα διαφορετικό εκλογικό αποτέλεσμα στην Κεντροαριστερά, τότε έχει μεγάλο ενδιαφέρον το μέγεθος της αλαζονείας στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Θα ακούμε για μήνες το «έκρινε στις εκλογές ο ελληνικός λαός. Τι θέλετε και μιλάτε τώρα;». Αλλά η παγίδα της αλαζονείας είναι στον τρόπο διακυβέρνησης. Και όταν είσαι παντοδύναμος, πέφτεις και στην παγίδα πιο εύκολα. Δεν έχεις σωστή ορατότητα, δεν εκτιμάς σωστά και νομίζεις ότι όλα θα είναι έτσι για πάντα. Τα σοβαρά όμως για την ελληνική οικονομία είναι πολύ μπροστά μας. Η δημοσιονομική πειθαρχία από την άνοιξη και τα απαιτούμενα πρωτογενή πλεονάσματα επιστρέφουν μετά τον κορονοϊό. Πώς θα ανταποκριθεί η νέα κυβέρνηση σε μία νέα κρίση το χειμώνα; Υπάρχουν περιθώρια να στηριχθούν και άλλοι οι πολίτες;

Είναι αναγκαίο να υπάρξει στήριξη στους λογαριασμούς ενέργειας. Γιατί διαφορετική πολιτική δεν εκτιμώ ότι μπορεί να υπάρξει από την κυβέρνηση. Οι επιχειρήσεις και οι βιομηχανίες θα πιεστούν και άλλο και η ακρίβεια δεν θα φύγει την ώρα που και ο τουρισμός δεν πάει όσο καλά περιμένουμε.

Όλα αυτά δεν τα μετράμε. Δεν τα βλέπουμε προεκλογικά. Είναι η χρυσόσκονη του 41% για τη ΝΔ, τα χαλάσματα από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάγκη για αύξηση των ποσοστών των υπολοίπων κομμάτων που δεν βλέπει κανένας το νέο δύσκολο χειμώνα.

Άραγε περιθώρια για δανεισμό όπως τα προηγούμενα χρόνια έχουμε σαν χώρα; Και με το δημόσιο χρέος; Πόσο μπορεί να αυξηθεί; Και πότε θα χτυπήσει το καμπανάκι από την Ευρώπη;

Ένα μεγάλο όπλο της επόμενης τετραετίας είναι το Ταμείο Ανάπτυξης. Αυτά τα δισεκατομμύρια ευρώ που μπορούν να εισέλθουν στην αγορά και να αποδειχθούν το μεγάλο καταλυτικό καύσιμο που χρειαζόταν η οικονομία. Η λογική του νέου πρωθυπουργού δεν θα αλλάξει. Όλα λύνονται από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Άρα στήριξη της μεγάλης επιχειρηματικότητας σε πρώτη φάση και «το χρήμα που κινείται» θα σώσει και τους μικρομεσαίους.

Το δυστύχημα είναι όμως ότι σε μία πληγωμένη επιχειρηματική γενιά δεν μπορεί να περιμένει απλά την αυτορύθμιση της αγοράς. Με τους φόβους για πολλά μικρά λουκέτα να είναι υπαρκτός. Μακάρι να τους βλέπουν παρά τη… μυωπία της εκλογικής μέθης.