Η Αυστραλία των αποίκων

Ο ιστορικός

Τα όσα τράβηξαν στις φυλακές της πατρίδας τους οι άποικοι, συνεχίστηκαν, καθώς δούλευαν στα χωράφια των νέων γαιοκτημόνων, δηλαδή των στρατιωτών και των αξιωματικών. Πολλοί πέθαιναν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες ή ακόμη και εκτελούνταν. Δεν είχαν καλύτεροι μοίρα και οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι οποίοι κατέπλευσαν μετά την ιρλανδική εξέγερση, το 1798. Εντωμεταξύ, άρχισαν να καταφθάνουν και οι πρώτοι εθελοντές άποικοι, αυτοί που δελεάστηκαν από τη δωρεάν απόκτηση γης, για όσους έπαιρναν τη γενναία απόφαση.

Σιγά-σιγά άρχισε να μειώνεται ο αριθμός αφίξεως των κρατουμένων, υπέρ των εκουσίως προσερχομένων. Αυτοί που εξέτιαν την ποινή τους αφομοιώνονταν από τους υπόλοιπους κατοίκους. Εύφορα χωράφια και κτηνοτροφία πρόσφεραν πολύ καλές οικονομικές συνθήκες, ενώ η ανακάλυψη του χρυσού που ακολούθησε, έκαναν την Αυστραλία Γη της Επαγγελίας. Η ζωή γρήγορα εξομαλύνθηκε, αλλά οι Αυστραλοί εκτιμώντας τα όσα τράβηξαν οι πρόγονοί τους, διατήρησαν την αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης, ενώ ομάδες ηθοποιών αναπαράγουν τις συνθήκες εκείνης της εποχής.

Κάποια καταλύματα από λάσπη αποτέλεσαν τα καταφύγια των πρώτων κατοίκων, αυτών που έφθασαν το 1788. Δέκα χρόνια μετά η πόλη του Πορτ Τζάκσον είχε αρχίσει να παίρνει τη μορφή κανονικής πόλης, με κεντρικό δρόμο τη Τζορτζ στριτ, περιστοιχισμένη από μαγαζιά και μπαρ. Εκεί, Άγγλοι, Ιρλανδοί, αλλά και λιγότεροι Σκοτσέζοι μεθούσαν, αλλά και καμάρωναν για τις επιτυχίες τους. Οι «απελεύθεροι», δηλαδή όσοι είχαν εκτίσει την ποινή τους, εντάσσονταν στη φυσιολογική ζωή του τόπου. Ήταν η εικόνα μίας αγροτικής ζωής, η οποία σύντομα ανακάλυψε και τη ζωοτροφία. Για τον λόγο αυτόν, πολλοί μεταφέρονταν στο εσωτερικό με περισσότερους κινδύνους ασφαλώς.

Κάποια στιγμή υπήρξε απόλυτη μετατόπιση του ενδιαφέροντος, αφού δεκάδες γεωργοί και κτηνοτρόφοι εγκατέλειπαν τις δουλειές τους και ξεχύνονταν στο κυνήγι του χρυσού. Η πρώτη φλέβα ανακαλύφθηκε σε ένα χωριό 200 χιλιόμετρα δυτικά του Σίδνεϊ. Εκεί έδιναν ραντεβού οι χρυσοθήρες από κάθε σημείο της γης. Στη συνέχεια ήρθε η σειρά της Μελβούρνης, όπου 82 πλοία με 12.000 αποίκους κατέφθασαν το 1885, για να της δώσουν την εικόνα αναπτυσσόμενης πόλης. Ούτε η ξηρασία κάποιων περιοχών στη δυτική Αυστραλία στάθηκε εμπόδιο στην αναζήτηση του χρυσού. Κάπου εκεί θα βρεθούν τα πλουσιότερα κοιτάσματα του κόσμου και σήμερα, εξαντλημένα πλέον, στο Μπάλαρατ φιλοξενούν μία υπέροχα στημένη μουσειακή περιοχή αναπαράστασης των συνθηκών του τόπου και του τρόπου εξόρυξης του χρυσού.

Ο αυτόπτης μάρτυς

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου εξέλιξης των αποίκων της Αυστραλίας αποτελεί ο Σάιμον Λορντ. Έφθασε στο Σίδνεϊ στις 22 Απριλίου 1790 στα δεκαεννιά του χρόνια. Είχε καταδικαστεί σε εκτόπιση, επειδή έκλεψε λίγο ύφασμα. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος έχαιρε γενικής εκτίμησης. Ήταν ιδιοκτήτης ενός τριώροφου κτηρίου και μίας εριουργίας στο Μπότανι μπέι με ασύλληπτα κέρδη.

Το Σίδνεϊ αναπτύσσει με ιδιαίτερη ταχύτητα τις δραστηριότητές του, με τους επίδοξους επιχειρηματίες να διακρίνονται για την εργατικότητα και την επινοητικότητά τους. Στα 1829 γράφει ο δικαστής Τέρι: «Η Τζορτζ στριτ, η κεντρική λεωφόρος της πόλης, άστραφτε με τα κοσμηματοπωλεία του και το Σίδνεϊ έγινε περίφημο για το εμπόριο των κοσμημάτων».

Σπουδαία ημερομηνία για την τεράστια αυτή χώρα είναι η 12η Φεβρουαρίου 1851. Εκείνη την ημέρα ο Έντουαρντ Χαργκρέιβς, επέστρεψε μετά από παραμονή κάποιων χρόνων στην Καλιφόρνια, όπου είχε πάρει μέρος στο «μεγάλο κυνήγι του χρυσού», κουβαλώντας την απόδειξη της δικαίωσης της έμμονης ιδέας. Γνώστης των χρυσοφόρων περιοχών της Καλιφόρνιας, ο Χαργκρέιβς πίστεψε ότι μπορεί να βρει χρυσάφι στην Αυστραλία. Παρατήρησε ότι τα γεωλογικά χαρακτηριστικά των Γαλάζιων Βουνών μοιάζουν πολύ με την ορεινή περιοχή της Καλιφόρνιας, άρα ο χρυσός θα έπρεπε να βρίσκεται στα δυτικά του Σίδνεϊ. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, έπιασε στα χέρια του κάτι που έλαμπε: ήταν ένας κόκκος χρυσού. Τότε στράφηκε στον βοηθό του, αναφωνώντας: « Αυτή είναι μία μέρα που η Νέα Ουαλλία του Νότου θα πρέπει να τη θυμάται. Θα γίνω βαρώνος, εσύ θα γίνεις ιππότης και το άλογό μου θα βαλσαμωθεί και θα εκτεθεί στο Βρετανικό Μουσείο». Έλαβε σύνταξη από το βρετανικό δημόσιο και το 1854 τον τίμησε η βασίλισσα Βικτωρία. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο πυρετός του χρυσού.