Πρωινός καφές με τη δημοσιογράφο Φωτεινή Γάλλου (βίντεο)

Κάθε τέλος του μήνα η Φωτεινή Γάλλου μπαίνει στο αυτοκίνητό της και διανέμει σε δύο δήμους των Σερρών τη μηνιαία συνδρομητική εφημερίδα που εκδίδει με τίτλο «τα Χωριάτικα». Ένα πρότζεκτ της Πρώτης Σερρών, ένα εγχείρημα του χωριού από μια 28χονη που δίνει τη δική της μάχη για να ζωντανέψει η ζωή στην επαρχία. Στον σημερινό πρωινό καφέ διηγείται την πορεία της ζωής της, όπου η Θεσσαλονίκη έπαιξε κομβικό ρόλο, την επίσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου και τη γνωριμία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, από τον οποίο πήρε συνέντευξη και τις δυσκολίες του επιχειρείν στο χωριό, ενώ κάνει αυτό που ξέρει καλά. Χαμογελά και -όπως λέει και η ίδια- «λέει ιστορίες».

Πίνεις πρωινό καφέ;

Εννοείται ότι υπάρχει πρωινός καφές και τον έχω συνδεδεμένο με τη φράση που έλεγε η μαμά μου από μικρή: «καφεδάκι με καλούς φίλους». Οπότε για μένα ο πρωινός καφές είναι συνδεδεμένος με πολύ όμορφες αναμνήσεις.

Και είναι fredo πάντα, όπως παρήγγειλες σήμερα;

Όχι. Τις στιγμές που θέλω να χαλαρώσω προτιμώ τον γαλλικό στον καναπέ. Είτε με τη μαμά μου είτε με τις κολλητές μου.

Είναι πιο ωραίος ο καφές στο χωριό;

Πιο ωραίος και πολύ πιο νόστιμος.

Ήπιες καφέ στο Μέγαρο Μαξίμου με τον πρωθυπουργό;

Όχι, δεν ήπια (γελάει).

Σήμερα είμαστε στο «Coffee Story» επί της Δελφών. Γιατί διαλέξαμε αυτό το συγκεκριμένο καφέ;

Γιατί το φοιτητικό μου σπίτι είναι πολύ κοντά εδώ, ενώ το έχω συνδεδεμένο με πολύ σημαντικές στιγμές στη ζωή του. Εδώ πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια και εδώ βρέθηκα με τον άνθρωπό μου. Είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν για μένα.

Και το πατρικό σου είναι κάπου εδώ κοντά.

Πατρικό είναι το χωριό, για μας πάντα το πατρικό είναι το χωριό. Αλλά το σπίτι που πέρασα ως φοιτήτρια είναι πολύ κοντά, επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως.

Εδώ ήταν και οι επαγγελματικές στέγες των παππούδων σου, έτσι;

Ο παππούς μου ήταν μαραγκός και είχε το εργαστήριό του επί της Κωνσταντινουπόλεως και η γιαγιά μου είχε μια έκθεση στην οδό Μακεδονίας και ήταν πολύ χαρούμενη για αυτό, γιατί ήταν άνθρωπος πολύ της γειτονιάς.

Με τη γιαγιά της στο χωριό και με πολύ χιόνι

Πιτσιρίκι στον παιδικό σταθμό της Πρώτης Σερρών

Με την Πρώτη Σερρών τι σχέση υπάρχει;

Είναι ο τόπος καταγωγής και το σπίτι μας.

Ποιανού;

Και των δύο γονιών μου. Οι παππούδες από τη μεριά του μπαμπά μου ήρθαν κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη, ο μπαμπάς μου μεγάλωσε εδώ και η Πρώτη είναι το μέρος που επέστρεψαν τελικά οι γονείς μου, όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου. Μεγάλωσα εκεί, πήγα σχολείο εκεί, αυτό με διαμόρφωσε 100%.

Εκεί δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο;

Σωστά. Για την ακρίβεια λύκειο στο Ροδολίβος γιατί ξέρετε πως είναι στα μικρά μέρη.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις από το χωριό και την Πρώτη που σου έρχονται στο μυαλό;

Οικογενειακά τραπέζια, σόι, πολλές αγκαλιές, πολύ παιχνίδι, μια μεγάλη ευρύτερη οικογένεια. Και επαφή με τη φύση, αλλά στην ουσία, δηλαδή να χάνεσαι στα στενά, να παίζεις, να νιώθεις ελεύθερος.

Με τον παππού Κώστα και τη γιαγιά Φούλα, τα ξαδέλφια της και τον αδελφό της Κωνσταντίνο

Η σχέση με το σχολείο πως ήταν; Καλή μαθήτρια ή καλή αθλήτρια;

(Γελάει). Να πούμε ότι και οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί. Οπότε επειδή οι γονείς μου το αγαπάνε το σχολείο και τη δουλειά τους, το ίδιο ίσχυε και για μένα από πάντα. Καλή σχέση δηλαδή, ουσιαστική σχέση, όχι απαραίτητα μόνο του 20, αλλά αγαπούσα τη γνώση.

Η κατεύθυνση ποια ήταν;

Θεωρητική.

Ο μπαμπάς;

Γυμναστής, ενώ τώρα είναι διευθυντής. Και η μαμά καθηγήτρια αγγλικών.

Φουλ εκπαιδευτική οικογένεια, δηλαδή.

(Γελάει). Και οι θείοι, όλοι.

Πως φτάνει ένα κορίτσι -και δεν το λέω υποτιμητικά- από την Πρώτη Σερρών να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες;

Όταν ήρθε η ώρα του μηχανογραφικού έψαχνα σχολές και όχι επάγγελμα. Και με προτροπή των γονιών μου κοιτούσα τα μαθήματα με τα οποία θα ήθελα να ασχοληθώ για τα επόμενα 4 χρόνια. Επειδή πάντα ήθελα να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου, δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα περιοριστώ με το που βγαίνω στην ενήλικη ζωή σε κάτι . Οι Πολιτικές Επιστήμες επειδή εμπεριέχουν ένα ευρύ φάσμα επιστημών ήταν αυτό που μου έκανε περισσότερο το κλικ για να μπω μέσα και να δω περισσότερα πράγματα.

Πώς ήταν οι σπουδές;

Ήταν όμορφα φοιτητικά χρόνια. Εγώ πάντα όμως παράλληλα δούλευα, έκανα εθελοντισμό και δεν ήμουν μόνο φοιτήτρια.

Συμμετέχοντας ως μαθήτρια στη Μαθητιάδα στη Ρυθμική Γυμναστική

Ως εθελόντρια στη Μαθητιάδα

Εθελοντισμό σε τι;

Εδώ στη Θεσσαλονίκη κάναμε το «Ιnfinity Greece», που ήταν ένας οργανισμός νεολαίας στα πρώτα του βήματα, όπου και ξεκίνησα και το μάρκετινγκ. Και μετά και στην Πρώτη Σερρών ο μπαμπάς μου είχε ξεκινήσει τη Μαθητιάδα, που ήταν μια προσομοίωση των Ολυμπιακών Αγώνων για μαθητές γυμνασίου και λυκείου και συμμετείχα και εκεί. Πάντα προσπαθούσα να κάνω διαφορετικά πράγματα.

Στις σπουδές σου υπήρξε κάτι που σε ενόχλησε;

Όλα ήταν πολύ ενδιαφέροντα.

Η πολιτικοποίηση;

Ήμουν τυχερή και οι καθηγητές με εξέπληξαν πολύ θετικά. Ήταν πολιτικοποιημένοι, αλλά όχι κομματικοποιημένοι. Οτιδήποτε αφορούσε στο δεύτερο σκέλος, δηλαδή τη κομματικοποίηση, εμένα προσωπικά δε με αφορούσε, οπότε ήταν σα να μην το έβλεπα. Όταν βγαίνεις βέβαια έξω από το πανεπιστήμιο βλέπεις άλλα πράγματα και αναρωτιέσαι: γιατί να μην είναι έτσι οι υποδομές ή γιατί να μην έχω κάποιες παραπάνω παροχές, αλλά εμένα το ανθρώπινο δυναμικό του πανεπιστημίου με αποζημίωσε.

Στην αγκαλιά των γονιών της μαζί με τον αδελφό της την περίοδο που ζούσαν στη Θεσσαλονίκη

Θεωρείς τον εαυτό σου πολιτικοποιημένο;

Θεωρώ ότι πολιτικοποιημένοι οφείλουμε να είμαστε όλοι. Είμαστε μέλος της κοινωνίας και πρέπει. Είναι υποχρέωσή μας.

Κομματικοποιημένη υπήρξες ποτέ;

Καθόλου.

Στην Πρώτη Σερρών βέβαια είναι δύσκολο να μην είναι κάποιος πολιτικοποιημένος. Ζει πάντοτε στη σκιά του Καραμανλή.

Θα σας πω για τις σκιές. Όταν μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον ψάχνεις το φως και δε σε νοιάζουν οι σκιές. Και εδώ εννοώ οτιδήποτε, γιατί καθένας δίνει στις σκιές μια διαφορετική ανάγνωση ακόμα και στην οικογένεια Καραμανλή γιατί εκεί είναι και πολλά τα πρόσωπα. Όταν μεγαλώνεις σε έναν τόπο και όλοι βάζουν μια κτητική αντωνυμία δίπλα του στερούν κάτι από τη δικιά σου. Για τον καθένα το χωριό είναι το δικό του χωριό. Ξέρετε μεγαλώνοντας σε κλειστές κοινωνίες προσπαθείς να βρεις τη δικιά σου ταυτότητα.

Με το πτυχίο των Πολιτικών Επιστημών στο χέρι

Όταν τελείωνες τις Πολιτικές Επιστήμες είχες διαμορφώσει την άποψη ότι θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος;

Ακόμη δεν έχω καταλήξει τι θέλω να γίνω όταν θα μεγαλώσω(γελάει).

Η δημοσιογραφία όμως προέκυψε στο μεταπτυχιακό.

Πάντα και πριν μπω στο πανεπιστήμιο ήξερα ότι θέλω να λέω ιστορίες. Γι’ αυτό ήμουν ανάμεσα στον Κινηματογράφο και τις Πολιτικές Επιστήμες και έψαχνα τον τρόπο να μπορώ να μοιράζομαι ιστορίες. Επαγγελματικά ασχολήθηκα με το μάρκετινγκ και εκεί ήταν ο κλάδος μου, καθώς δούλευα σε διαφημιστική ως πρότζεκτ μάνατζερ. Μετά τέθηκε το θέμα του μεταπτυχιακού που είχε ως θέμα την πολιτική επικοινωνία στη δημοσιογραφία στο ΑΠΘ και από εκεί ανακάλυψα πολλά πράγματα. Έκανα αυτό το ιδιαίτερο μάθημα της αφηγηματικής δημοσιογραφίας με την εξαιρετική συγγραφέα κυρία Νικολαΐδου και εκεί έγινε ένα κλικ μέσα μου. Και είπα: «αυτό θέλω να προσεγγίσω».

Στα γραφεία της εφημερίδας «Τα Χωριάτικα» στην Πρώτη Σερρών σε... ρόλο γραμματέα

Στα γραφεία της εφημερίδας και με το σλόγκαν στο μπλουζάκι της να λέει «Πάμε χωριό»

Αυτό κάνεις και τώρα με «τα χωριάτικα».

Αυτό προσπαθώ, δεν είναι και εύκολο γιατί έχουμε τα τρέχοντα νέα, έχουμε και διαφημιστικά πράγματα, αλλά αυτός είναι και ο στόχος.

Και το μεταπτυχιακό;

Φυσικά και θα το τελειώσω. Δυστυχώς η διπλωματική μου έχει πάει λίγο πίσω λόγω της εφημερίδας.

Τι θέμα έχει;

Οι selfies ως μέσο πολιτικής επικοινωνίας.

Σύγχρονο και ενδιαφέρον θέμα.

Έχει παλιώσει πια (γελάει).

«Τα χωριάτικα» πώς προέκυψαν; Βλέπω εδώ το τεύχος είναι νούμερο 24.

Δύο χρόνια. «τα χωριάτικα» προέκυψαν όταν έψαχνα να αυτονομηθώ και να κάνω κάτι δικό μου. Η αλήθεια είναι ότι είχα κι άλλες σκέψεις, γιατί γενικά με ενδιαφέρει το επιχειρείν. Ήταν όμως ένα πρότζεκτ το οποίο μπορούσα να κάνω 100% μόνη μου, χωρίς χρηματοδότηση δηλαδή, και ήταν ένας τρόπος να μιλήσω για τον τόπο μου και για όσα συμβαίνουν εδώ. Γιατί θεωρώ ότι αφορούν πολύ κόσμο.

Χωρίς χρηματοδότηση, αλλά κοστίζει.

Όπως όλες οι μικρές επιχειρήσεις, αλλά επειδή τα κάνω όλα μόνη μου (γελάει) ρίχνω όσο γίνεται και όσο μπορώ το κόστος.

Διανομή της εφημερίδας στα χωριά του δήμου

Ουσιαστικά είναι ένα «one woman show».

Έχω βέβαια την αμέριστη βοήθεια από τους γονείς μου, αλλά και όποιον επιθυμεί.

Θα μπούμε και εμείς στο πρότζεκτ προσφέροντας εθελοντικά ρεπορτάζ από τη Θεσσαλονίκη.

(Γελάει). Ευχαριστώ, αλλά οι δημοσιογράφοι πρέπει να πληρώνονται, είναι βασικό αυτό.

Σωστά. Βρίσκεις εύκολα ρεπόρτερ στο χωριό;

Δείτε, ο κόσμος στο χωριό δεν είναι εξοικειωμένος στο να μοιράζεται την πληροφορία και για αυτό χρειάζεται μια εκπαίδευση. Κάθε φορά κάνουμε κάποια βήματα, αλλά θέλει ακόμα δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους ζητάω να γράψουν κάτι ανταποκρίνονται πολύ ευχαρίστως. Εγώ αυτό που θέλω είναι να δίνω βήμα σε όσο γίνεται περισσότερους και να ακούγονται διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις, που έχουν πάντα θέμα το χωριό. Θέλουμε να προσεγγίσουμε όλη τη θεματολογία, αλλά μέσα από το πρίσμα του χωριού. Εγώ το βήμα το δίνω όπου μπορώ, όμως δεν σημαίνει πάντα ότι το παίρνουν όλοι.

Η βάση των γεγονότων και των αναγνωστών είναι η Πρώτη Σερρών;

Εμένα η βάση μου είναι όλα τα χωριά του δήμου Αμφίπολης και πλέον και τα χωριά του δήμου Νέας Ζίχνης. Από εκεί και πέρα, επειδή συμβαίνουν και άλλα πολλά γύρω μας που δεν μπορούμε να τα αγνοούμε, προσπαθούμε να τα προσεγγίσουμε.

0,01 ευρώ το κόστος του φύλλου, έτσι;

Επειδή η εφημερίδα είναι συνδρομητική πρέπει να είναι έτσι.

Υπάρχει στο διαδίκτυο;

Δεν υπάρχει, απλά έχουμε ένα σάιτ που ανοίχτηκε πριν από ένα μήνα, όπου ευελπιστώ να ανοίξουμε ένα κοινό τόπο για όλα τα χωριά.

Και ξαφνικά μια μέρα παίρνεις ένα μήνυμα στο κινητό σου από το Μέγαρο Μαξίμου ότι θέλει να σε δει ο πρωθυπουργός;

Ακριβώς έτσι. Μέσω social media. Όπου μου ζήτησαν να επικοινωνήσω μαζί τους.

Το πήρες από την αρχή στα σοβαρά ή νόμιζες ότι σου κάνουν πλάκα;

Το πήρα στα σοβαρά γιατί γνωρίζω πως λειτουργεί η σύγχρονη πολιτική επικοινωνία. Φυσικά ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος.

Υπήρξε κάποια προετοιμασία ή όλα έγιναν ελεύθερα;

Απλά κλείσαμε το ραντεβού για την παραμονή των Χριστουγέννων, υπήρχε πολύ μεγάλη ελευθερία στις ερωτήσεις και ούτε υπήρξε κάποια προσυνεννόηση.

Πώς κύλησε το ραντεβού στο Μέγαρο Μαξίμου;

Πολύ ομαλά και πολύ άνετα. Ήταν μια συζήτηση παρά μια συνέντευξη. Ο πρωθυπουργός ήταν πολύ φιλικός και πολύ άμεσος στις απαντήσεις του και αυτό μου έδωσε το χώρο και το χρόνο να είμαι και εγώ χαλαρή και να έχουμε μια αλληλεπίδραση. Για μένα ήταν πολύ σημαντικό ότι ήταν παρών στη συζήτηση, γιατί αντιλαμβάνομαι για έναν πρωθυπουργό με τις υποχρεώσεις που έχει το να είναι παρών 20 με 25 λεπτά σε μια συζήτηση είναι σημαντικό.

Επειδή η συζήτηση είχε «δια ταύτα» για το τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε τη ζωή στο χωριό έφυγες με κάποια ιδέα; Αποχώρησες από το Μέγαρο Μαξίμου πιο αισιόδοξη;

Και μόνο που πήγα μου δημιούργησε αισιοδοξία. Γιατί ας μη γελιόμαστε με αυτή την κίνηση δόθηκε προβολή σε ένα θέμα για το οποίο κανείς δεν συζητάει. Αυτό που προσπαθούσα και προσπαθώ να κάνω με «τα χωριάτικα» με μια κίνηση ο πρωθυπουργός το ανέδειξε πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο άμεσα. Το γεγονός ότι μετά υπήρξαν ρεπορτάζ για την επιστροφή των νέων στο χωριό και συζητήσεις επί συζητήσεων για μένα αυτό είναι επιτυχία.

Ο Πίνατ πώς ήταν; Πώς σε αντιμετώπισε και πώς τον αντιμετώπισες;

Ήταν σε χριστουγεννιάτικη διάθεση, ντυμένος με το πουλοβεράκι του. Γενικά κλέβει τις εντυπώσεις. Πολύ φιλικός και δε γαύγισε καθόλου (γελάει).

Πάμε λίγο και στην ουσία του θέματος: γιατί δεν επιστρέφει ένας νέος στο χωριό; Είναι οικονομικό το θέμα;

Πιστεύω πως όχι, δεν πιστεύω ότι είναι οικονομικό το θέμα. Το 2025 όπου πια πολλοί εργάζονται remote δεν μπορεί να είναι το οικονομικό. Θεωρώ ότι για να έρθει κανείς στο χωριό πρέπει να είναι πολίτης του κόσμου, πρέπει να είναι μια συνειδητή απόφαση, να αντιλαμβάνεται και τα μειονεκτήματα αλλά και τα πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει κανείς από το χωριό και να είναι έτοιμος να τα αντιμετωπίσει. Τέλος θεωρώ ότι στο χωριό πρέπει να κάνουν το πρώτο βήμα. Πιστεύω δηλαδή ότι υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν να τους πούμε «ελάτε».

Το χωριό ως τι;

Συνολικά ως κοινωνία. Όταν γύρισαν οι γονείς μου στο χωριό -με δύο μικρά παιδιά, έτσι- αυτό που άκουσαν ήταν: «τώρα εσείς τι ήρθατε να κάνετε εδώ;». Αυτό δυστυχώς υπάρχει ακόμα.

Άρα, η νοοτροπία και όχι το χρήμα είναι το πρόβλημα;

Είναι η νοοτροπία των λίγων που φωνάζουν πιο δυνατά, γιατί δε νομίζω ότι είναι οι πολλοί έτσι. Είναι αυτό που λένε: «ωχ μωρέ χωριό, κακό χωριό τα λίγα σπίτια». Αυτό είναι τόσο επιτιμητικό για εμάς που έχουμε μεγαλώσει σε χωριά με τόση αγάπη, μαζί με τους παππούδες και τους γονείς μας. Μπορεί να αντιλαμβάνομαι γιατί υπάρχει ως άποψη, αλλά είναι τόσο υποτιμητικό. Όμως οι πολλοί είναι αλλιώς και πρέπει να πάρουν λίγο θάρρος και οι ίδιοι και να πουν: «είμαστε εδώ». Αυτό προσπαθώ και εγώ.

Ξεπούλησε το φύλλο μετά τη συνέντευξη;

(Γελάει). Τα πήγε πολύ καλά. Παρά το γεγονός ότι η εφημερίδα είναι συνδρομητική, αλλά ο ντόρος που έγινε ήταν μεγάλος.

Τι αντιδράσεις είχες μετά;

Πολλές και διαφορετικές. Η πλειοψηφία ήταν πολύ θετικές, πήρα αυτό που λένε πολύ αγάπη από τον κόσμο. Ήρθαν άνθρωποι σε επαφή μαζί μου που μοιράστηκαν ιστορίες, που μου είπαν ότι θέλω να γυρίσω στο χωριό και που εστίασαν στο θέμα αυτό καθεαυτό. Φυσικά υπήρξαν και αρνητικές αντιδράσεις και η σχετική παραφιλολογία και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Είναι μέρος του παιχνιδιού αυτό και όλοι το γνωρίζουμε.

Οι γονείς σου τι σου είπαν;

Είναι πολύ χαρούμενοι και θέλω να πιστεύω και υπερήφανοι. Οι γονείς μου είναι μαζί μου σε όλο αυτό το ταξίδι, οπότε το βιώνουν πολύ έντονα.

Με την οικογένειά της σήμερα. Με τη μητέρα της Ασημίνα, τον πατέρα της Γιώργο και τον αδελφό της Κωνσταντίνο

Η ψηφιοποίηση βοηθά για να γυρίσει κάποιος στο χωριό;

Εννοείται, είναι το άλφα και το ωμέγα. Αν ρωτήσουμε νέους ηλικίας 25 με 30 και τους λέγαμε: «αν δουλεύατε για εταιρεία του εξωτερικού, με μισθό εξωτερικού και μένατε στο χωριό θα ήταν αυτό το life goal σας;» θα σας έλεγαν ναι. Δηλαδή, λεφτά εξωτερικού και τρόπος ζωής του χωριού. Αυτό ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση, αλλά υπάρχει ο χώρος, αλλά και οι άνθρωποι που θέλουν, που επιζητούν ένα μπουστάρισμα και ένα έναυσμα για να γυρίσουν.

Τα φορολογικά κίνητρα που δίνονται βοηθούν σίγουρα, αλλά πιστεύεις ότι το κυριότερο είναι το ψυχολογικό θέμα; Να πειστεί, δηλαδή η τοπική οικονομία να τους δεχθεί;

Ξέρετε, τα χωριά είναι μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Όσο δεν είμαστε ειλικρινείς με την κοινωνία και με την κοινότητά μας τόσο θα βρισκόμαστε μπροστά σε προκλήσεις που θα μπορούσαμε να αποφύγουμε εύκολα. Ναι, τα κίνητρα είναι σημαντικά. Μια επιχείρηση στο χωριό είναι πολύ πιο δύσκολα βιώσιμη από τη μια στην πόλη. Μπορεί να έχεις φθηνότερο ενοίκιο, αλλά έχεις πολύ λιγότερους πελάτες, έχεις πολύ λιγότερους συνεργάτες και αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω εγώ. Για παράδειγμα δεν μπορώ να βρω έναν άνθρωπο για υπάλληλο γραφείου.

Τι θεωρείς ότι θα ήταν το πιο σημαντικό για τους ανθρώπους που έχουν φύγει έξω για να πειστούν να έρθουν πίσω στην Ελλάδα;

Έχω μια τέτοια περίπτωση νέου σε ρεπορτάζ μέσα στην εφημερίδα. Πρόκειται για έναν αστροφυσικό, ο 27χρονος Νίκος, που ήταν συμμαθητής μου. Πλέον είναι στην Αμερική, πολύ επιτυχημένος στον κλάδο του και θα ήθελε κάποια στιγμή να γυρίσει στο χωριό. Ξέρετε, όλοι αναβάλλουν την επιστροφή στο χωριό. Λένε: «όταν κάνω οικογένεια», μετά «όταν θα βγω στη σύνταξη». Θεωρώ ότι τελικά αποφεύγουμε να κάνουμε τολμηρές κινήσεις υλοποιώντας αυτό που θέλουμε. Ο Νίκος, επειδή το έχουμε συζητήσει, μου είπε: «αν μπορέσω να εξελίσσομαι στον τομέα μου, να έχω ευκαιρίες, να εμβαθύνω στην επιστήμη μου και να μείνω στο χωριό θα το κάνω κάποια στιγμή».

Υπήρξε κάποια ιδέα ή κάποια πρότασή σου που έκανε αίσθηση στον πρωθυπουργό;

Τι να σας πω; Θα ήταν μεγάλη χαρά και τιμή να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Και μόνο το γεγονός ότι αναγνώρισε την προσπάθεια -και αυτό δεν το παίρνω ως Φωτεινή ή ως «τα χωριάτικα» αλλά ως κάποιος που μένει στο χωριό- είναι σημαντικό.

Έχεις την αίσθηση ότι πολλές φορές η περιφέρεια αδικείται από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη;

Το κράτος των Αθηνών.

Και το κράτος της Θεσσαλονίκης. Μπορεί και η Θεσσαλονίκη να καταπιέζει την επαρχία.

Υπάρχει ένα πέπλο γύρω από την επαρχία: ότι είναι κάτι λιγότερο, ότι είναι κάτι όχι τόσο ποιοτικό και δεύτερο, ότι μένουν εδώ όσοι δε τα καταφέρνουν στην πόλη. Αυτό που λένε «καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη». Μπορεί όμως να είσαι πρώτος στο χωριό από επιλογή και θα μπορούσες να είσαι πρώτος και στην πόλη, αλλά να επιλέγεις. Υπάρχει απόσταση πολύ.

Αυτό απαιτεί και αποκέντρωση

Φυσικά, αυτό είναι η ουσία. Να είναι επιλογή το χωριό και όχι ανάγκη και όχι «τώρα βρεθήκαμε εδώ ας κάτσουμε».

Σκέφτεσαι να κάνεις όμιλο «τα χωριάτικα»;

Εμένα ο στόχος μου είναι ιστορίες.

Story telling

Νομίζω ότι είναι το κλειδί και για την αλήθεια, αλλά και για να ξεκλειδώνουμε τα νέα.

Αγαπημένο τραγούδι;

Δεν έχω ένα, αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα και λόγω των ημερών θα πω το «Οι μέρες του φωτός» της Μποφίλου και ελπίζω να έρθουν για όλους μας τη νέα χρονιά

Αγαπημένο ρεπορτάζ που έχεις διαβάσει;

(Σκέφτεται). Άκουσα για ένα podcast στη Lifo του Άρη Δημοκίδη, για μια ιστορία σχετικά με τα παιδιά της Κύπρου που ήρθαν για δύο χρόνια στην Ελλάδα. Εμένα μου αρέσουν αυτές οι μικρές ιστορίες που εξελίσσονται μαζί με τη μεγάλη ιστορία. Το βρήκα ως συνδυασμό πολύ ενδιαφέρον.

Μότο ζωής;

Να αγαπάμε όσο μπορούμε. Αυτή είναι η βάση για όλα. Και να έχουμε υπομονή. Αυτά έλεγε η γιαγιά μου. Αγάπη και υπομονή.

Αν είχες το μαγικό ραβδί τι θα έκανες για να αλλάξει η κατάσταση στο χωριό;

Θα ήθελα να είμαστε όλοι πιο ειλικρινείς με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τόσο σε ότι αφορά στα πλεονεκτήματα όσο και στα μειονεκτήματα που μπορεί να έχουν οι κοινωνίες μας. Και να δίνουμε λίγο περισσότερη έμφαση στην αγάπη και στον διπλανό μας. Αν ειδικά στα μικρά χωριά αρχίσουμε να ανοίγουμε λίγο περισσότερο τις καρδιές μας και τα σπίτια μας θεωρώ ότι μπορούμε να έχουμε την κοινωνία που ονειρευόμαστε.