Ο λαμπαδάριος (αριστερός ψάλτης)

- Newsroom

Δεν μπορείς να τα βάζεις με μία θρησκευτική πίστη που προέρχεται από εξ αποκαλύψεως λόγο, επικαλούμενος τη θύραθεν λογική. Είναι βασική αντίφαση κατά της λογικής που επικαλείσαι. Είναι παραλογισμός. Και βέβαια δεν μπορείς να λες ότι όλα είναι πολιτική, φράση που την επικαλούνται συχνότατα στην Αριστερά, και ταυτόχρονα να εγκαλείς την Εκκλησία γιατί πολιτεύεται. Ο γάλλος διανοητής Μισέλ Φουκό πάει παραπέρα κι έχει δίκιο γράφοντας: “Κάθε λόγος είναι αξίωση εξουσίας”. Προφανώς με την έννοια πως ό,τι και να υποστηρίζεις, στο βάθος εννοείς μια αντίληψη κράτους, ένα σύστημα, μια πολιτική άποψη, έστω και σε τρίτο επίπεδο. Η πολιτική είναι τα πάντα -ή σχεδόν, και τα πάντα είναι πολιτική, ή σχεδόν. Επομένως πώς γίνεται να συμφωνούν και να επαινούν κάποιοι την Εκκλησία, ή συγκεκριμένους ιεράρχες όταν παίρνουν το μέρος της Αριστεράς στον Εμφύλιο, για παράδειγμα, στις εξεγέρσεις της Λατινικής Αμερικής ή και αλλού, πώς γίνεται τότε να επαινούν το ράσο, ενώ κάνει ξεκάθαρα πολιτική, και όταν είναι εναντίον τους να το εγκαλούν γιατί πολιτεύεται; Γίνεται, διότι είναι μονίμως το σύστημα των δύο μέτρων και των δύο σταθμών -ένα είδος πολιτικοθρησκευτικού νύμφη - ανύμφευτε. Η Εκκλησία κάνει -έμμεσα- πολιτική και μόνο από το γεγονός ότι υπάρχει και έχει μια κοσμοαντίληψη κόντρα στην υλιστική αντίστοιχη. Πολύ περισσότερο όταν ξέρει πως ορισμένα κόμματα με συγκεκριμένη ιδεολογία έχουν προγραμματικά στο νου τους τον αφανισμό της, όπως αποδεικνύεται ιστορικά αλλά και τώρα -στο παρελθόν δεν ήταν μόνο τα κομουνιστικά κόμματα, αλλά και τα φασιστικά και τα ναζιστικά, όπως του Μουσολίνι που ήταν ιδεολογικά κατά της Εκκλησίας (τα βρήκε με το Βατικανό μόλις στα 1938) και φυσικά του Χίτλερ που ήταν επίσης φανατικά αντικληρικαλιστής. Στη Σοβιετία και στην Κίνα ξέρουμε τι έγινε και τι τραβούν ακόμα στο Θιβέτ. Μια ζωή τα ίδια και παντού. Σ’ εμάς, λοιπόν, εδώ, οι κυβερνώντες εμφανίστηκαν στην αρχή φιλικοί και προβατόσχημοι μέχρι κάπως να εδραιωθούν, και τώρα ξεδιπλώνουν το σχέδιο που έχουν για την Εκκλησία, καλό, κακό, δεν έχει σημασία, αλλά είναι ολοφάνερο πως σε αυτήν την περίπτωση η Εκκλησία, καλώς ή κακώς και αυτονόητα θα αντιδράσει. Και δεν νιώθουν οι κυβερνητικοί πως αν είναι δύσκολο να πολεμήσεις την ισχύ των ευρωπαίων εταίρων, είναι δεκαπλά πιο δύσκολο να ανοίξεις μέτωπο με την όποια Εκκλησία και μάλιστα όταν ως κυβέρνηση παραπαίεις, είσαι αδύναμη και στο έλεος των ξένων. Πολιτικά είναι πλήρως ακατανόητο. Ερμηνεύεται βέβαια ιδεοληπτικά, ή ψυχαναλυτικά, αλλά και πάλι, στην προκειμένη περίπτωση είναι φανερό ότι αντιβαίνει ακόμα και στο ένστικτο επιβίωσης αυτής της κυβέρνησης. Η όποια Εκκλησία αναπόφευκτα πολιτεύεται -και σε μας όχι τόσο φανερά, αν σκεφτεί κανείς πώς κινείται το Βατικανό. Απλώς οφείλει και η Εκκλησία και η Ιεραρχία να τηρεί τα προσχήματα, και κρατάει τα όρια και να μην εμπλέκεται ευθέως, διότι η τραβηγμένη -πλην πραγματική- ιστορική, τελική εκδοχή σε αυτήν την περίπτωση είναι η Θεοκρατία, με τις τραγικές στρεβλώσεις που βλέπουμε σε κράτη όπως το Ιράν, ή, ακόμα και σήμερα, σε αυτό που πάει να χτίσει Ερντογάν, ή που είναι το ISIS. Ωστόσο είναι φανερό πως ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, κατά κοινή ομολογία, κράτησε χαμηλά και διακριτικά τους τόνους και τις σωστές αποστάσεις. Αλλά φαίνεται πως ο λαμπαδάριος κ. Φίλης (άβυσσος η ψυχή), ίσως από μια ενδότερη, βαθύτερη, απωθημένη ανάγκη, έχει ανάγκη από έναν Χριστόδουλο και ίσως η Εκκλησία θα του κάνει το χατίρι. Εξάλλου η πίστη και η θρησκευτική διάσταση έχουν, στη ζωή, πολλές μεταμορφώσεις. Και αν, τώρα, φαίνεται πως ξεκίνησε μια φάση συνομιλιών, μάλλον η σύγκρουση δεν θα αποφευχθεί -εξάλλου δεν είναι μόνο το ζήτημα των Θρησκευτικών αλλά και η φανερή προσπάθεια, πια, να εξαλείψουν και την Ιστορία από τα σχολικά μαθήματα. Το σχέδιο εθνομηδενισμού, σε στιλ Ρεπούση, είναι γνωστό και ευρύτερο. Αλλά τελικά για να εφαρμοστεί πρέπει να μείνουν πάνω από τετρακόσια χρόνια στην εξουσία -και βλέπουμε.
Δημοσιεύτηκε στη "Μακεδονία της Κυριακής" στις 16 Οκτωβρίου 2016
Loader