Μία ταινία που είδε με τον πατέρα της ήταν η αφορμή για να αρχίσει να γράφει στα 13 της. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, η Νικολέτα Ροσσολύμου, μόλις στα 15 της χρόνια, κρατά στα χέρια της το βιβλίο της με τίτλο «Το παρελθόν», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «The law of the success publishing».
Η ίδια αγαπά πολύ τη λογοτεχνία και η ευρύτερή της σχέση με αυτήν χαρακτηρίζεται από εκτίμηση για τα οφέλη που προσφέρει. «Η λογοτεχνία έχει πολύ θετικό αντίκτυπο τόσο σε μένα προσωπικά όσο και σε ολόκληρη την κοινωνία. Πιστεύω πως μέσω της λογοτεχνίας ο άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει την φαντασία του, να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές, να προβληματιστεί, να γνωρίσει τον κόσμο, να εκτεθεί σε νέα ερεθίσματα και να γνωρίσει διαφορετικές κουλτούρες. Θεωρώ πως η λογοτεχνία έχει διαχρονική αξία και πως παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση χαρακτήρων, στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων και στην επίλυση καθημερινών προβλημάτων».
Η πλοκή του μυθιστορήματός της έχει σχέση με μία νεαρή κοπέλα, την Νταρλίν, που μέσα από ένα βίαιο και καταπιεστικό περιβάλλον καταφέρνει να αναδείξει το ταλέντο της στο τραγούδι, συναντώντας τον αληθινό έρωτα που θα της μάθει τι θα πει πραγματική αγάπη για τη ζωή. Βρίσκεται αντιμέτωπη με καταστάσεις, που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί στην Αμερική της δεκαετίας του 1950 όπου ο ρατσισμός και οι διωγμοί των Αφροαμερικανών έχουν τυλίξει όλη τη χώρα σαν πανούκλα και οι εγκληματίες της Κου Κλουξ Κλαν δηλητηριάζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Την ίδια στιγμή ανεξιχνίαστες δολοφονίες Αφροαμερικανών έχουν κατακλείσει τη χώρα και, κυρίως, την περιοχή του Μισισιπή.
«Η ιστορία, μας μεταφέρει στην Αμερική της σκοτεινής εκείνης περιόδου, όπου ο ρατσισμός δεν ήταν απλά μία κοινωνική πληγή, αλλά τρόπος ζωής για πολλούς.
Η νεαρή συγγραφέας επιλέγει να καταπιαστεί με αυτό το δύσκολο θέμα, δίνοντάς μας μια ιστορία γεμάτη αγωνία, μυστήριο και ανατροπές.
Στο κέντρο της βρίσκεται η λευκή ηρωίδα, που μεγαλώνει μέσα σε έναν κόσμο όπου οι φυλετικές διακρίσεις είναι σχεδόν αυτονόητες. Όμως εκείνη δεν μένει αμέτοχη. Βοηθά στη σύλληψη μελών της Κου Κλουξ Κλαν, μέχρι που ανακαλύπτει ότι κάποιοι από αυτούς είναι συγγενείς της. Και τότε έρχεται το μεγάλο δίλημμα: ποιον δρόμο θα διαλέξει; Αξίζει να σταθούμε και σε κάτι ακόμα. Στο εξώφυλλο του βιβλίου βλέπουμε μια μαύρη τραγουδίστρια, παρόλο που η ηρωίδα της ιστορίας είναι λευκή. Είναι μια λεπτομέρεια που δεν είναι τυχαία. Ίσως είναι μια υπενθύμιση πως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές αυτής της σκοτεινής εποχής ήταν εκείνοι που υπέφεραν. Ή ίσως είναι ένας τρόπος να μας πει η συγγραφέας ότι η φωνή της δικαιοσύνης μπορεί να ανήκει σε οποιονδήποτε τολμήσει να μιλήσει. Και η ίδια η συγγραφέας τόλμησε. Μια 13χρονη, που δεν επέλεξε να γράψει κάτι εύκολο, αλλά κάτι που προκαλεί σκέψη, κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το παρελθόν, το παρόν και τις επιλογές μας. Και τελικά, παρά τη σκοτεινή θεματολογία, μας αφήνει με ένα αίσθημα ελπίδας. Αυτό το βιβλίο είναι μια υπενθύμιση ότι η λογοτεχνία δεν έχει ηλικία. Και ότι, καμιά φορά, οι πιο δυνατές ιστορίες έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις», όπως τόνισε στη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου ο δημοσιογράφος Θεολόγος Ηλιού.
Ένα θέμα που την άγγιξε
Το γράψιμο ήταν πάντοτε για τη Νικολέτα ένας τρόπος έκφρασης, όπως και το θέατρο. «Όποτε γινόταν κάποια αλλαγή στη ζωή μου ένιωθα την ανάγκη να την αποτυπώσω πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Έτσι, έδινα τη δυνατότητα στον εαυτό μου να επεξεργαστεί μία κοινωνική κατάσταση ως εξωτερικός παρατηρητής και να
καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Το βιβλίο μου το εμπνεύστηκα όταν παρακολούθησα την ταινία με τον πατέρα μου, η οποία είχε ως βασικό θέμα τον ρατσισμό κατά των μαύρων στην Αμερική της δεκαετίας του πενήντα. Ήταν ένα θέμα το οποίο με άγγιξε και κάπως έτσι αποφάσισα να γράψω για το φαινόμενο αυτό, το οποίο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει», επισημαίνει η Νικολέτα Ροσσολύμου.
Η ίδια γράφει αυθόρμητα, από την ψυχή της, χωρίς να έχει εκπαιδευτεί γύρω από τη γραφή και αυτό είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον, πέραν του νεαρού της ηλικίας της. «Δεν θεωρώ πως είναι απαραίτητο ένας εκκολαπτόμενος συγγραφέας να παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής εφόσον έχει έφεση στο γράψιμο. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως ό,τι κάνουμε για να αναπτύξουμε και να τελειοποιήσουμε τα ταλέντα μας είναι ωφέλιμο πάνω απ’ όλα για εμάς τους ίδιους», τονίζει.
Όπως και να έχει, πάντως, το να είναι κάποιος 15 χρονών και να έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο είναι από μόνο του εντυπωσιακό, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Και εις άλλα…
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06.04.2025