Ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα της χθεσινής (25/3) βραδιάς στο Αλεξάνδρειο, που ήταν αφιερωμένη στα 111 χρόνια από τη «γέννηση» του Άρη, ήταν ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής, Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Ο εγγονός του αξέχαστου ηθοποιού, Λάμπρου Κωνσταντάρα, παρότι ζει 504 χλμ. μακριά από τη Θεσσαλονίκη και τον Άρη δηλώνει φανατικός φίλος του κιτρινόμαυρου συλλόγου. Μια αγάπη, που χρονολογείται από το 1986, όταν και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον αθλητισμό και το μπάσκετ. Αυτό ήταν. Κόλλησε. Έκτοτε παρακολουθεί στενά την πορεία τον «Αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ, αφού όπως λέει «μια φορά Αυτοκράτορας, για πάντα Αυτοκράτορας».
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μίλησε στο emakedonia.gr για την εμπειρία της χθεσινής εκδήλωσης, τα χρόνια που ο Άρης ήταν μια ομάδα-φαινόμενο – όπως λέει – στην Ελλάδα, τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά και τον υπέροχο λαό της ομάδας, που την στηρίζει πάντα στα εύκολα και στα δύσκολα.
«Οι πρώτες μου επαφές με τον αθλητισμό γενικά ήταν με το μπάσκετ το 1986-’87 όταν έβλεπα τον Γκάλη να μεγαλουργεί στον Άρη. Η ομάδα την εποχή εκείνη ήταν ένα φαινόμενο για την Ελλάδα», λέει αρχικά και ξετυλίγει το κουβάρι του πώς «κόλλησε» το μικρόβιο του κιτρινόμαυρου συλλόγου, αν και προερχόταν από μια οικογένεια ΑΕΚτσήδων και Ολυμπιακών.
«Εγώ από την πρώτη στιγμή αγάπησα αυτήν την ομάδα παρ’ ότι ήμουν ένα παιδί δαχτυλοδειχτούμενο στο σχολείο. Ήμουν ο μόνος Αρειανός ανάμεσα σε 3.000 παιδιά που ήταν Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί. Οι δύο παππούδες μου ήταν ΑΕΚ, λόγω καταβολών από τη Μικρά Ασία, ενώ οι υπόλοιποι στην οικογένεια ήταν Ολυμπιακοί. Εγώ παρ’ όλα αυτά είχα την αφίσα του Άρη κρεμασμένη στο δωμάτιό μου! Έγραψε από τότε μέσα μου και δεν ξέγραψε ποτέ».
Ο μικρός Λάμπρος τότε ζητούσε από τον πατέρα του, Δημήτρη Κωνσταντάρα, δημοσιογράφο στο επάγγελμα να τον παίρνει μαζί του στο γήπεδο όποτε έπαιζε ο Άρης. Οι αναμνήσεις που έχει από τα γήπεδα της Αθήνας να βλέπει από κοντά τα είδωλα που θαύμαζε είναι αμέτρητες.
Ποια ήταν, όμως, η πρώτη φορά που βρέθηκε στο Αλεξάνδρειο και ποια τα συναισθήματά του; «Επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Παλέ Ντε Σπορ σε μεγάλη ηλικία, αλλά ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα. Όπως και αυτό που ένιωσα χθες (25/3), έχοντας την τύχη να πατήσω για πρώτη φορά το ιερό παρκέ. Κοιτούσα την μπασκέτα και παρ’ ότι δεν είναι η ίδια με εκείνη τη δεκαετία του ’80 ήταν σαν να την έβλεπα. Σαν να περίμενα από τον Γκάλη να σουτάρει».
Η φορά που δεν θα ξεχάσει από την επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη ήταν «όταν αποσύρθηκε η φανέλα του Νίκου Γκάλη και ανέβηκε στον ουρανό του Παλέ. Είχα βάλει λυτούς και δεμένους για να βρω τότε εισιτήριο», λέει γελώντας, ενώ παραδέχεται πως ακόμα και σήμερα περνάει πολλές ώρες βλέποντας βίντεο στο YouTube από τις θρυλικές εκείνες εποχές. «Τρία πράγματα βλέπω πάντα στο YouTube και δεν βαριέμαι ποτέ: Τον Γκάλη, τον Τζόρνταν και τον Σένα. Έχω δει εκατοντάδες φορές τα ίδια βίντεο και συνεχίζω».
Πηγαίνοντας από το παρελθόν στο σήμερα, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είναι αισιόδοξος. «Θεωρώ ότι κάθε χρόνο ο Άρης είναι καλύτερος. Και τι εννοώ με αυτό; Η ομάδα έχει νοικοκυρευτεί, δεν χρωστάει και παρουσιάζει μια υγεία. Φέτος, ο Άρης ήταν άτυχος: Είχε τραυματισμούς, έφυγε μεσούσης της χρονιάς ένας από τους καλύτερους παίκτες του, δεν υπήρχαν τα χρήματα για υπερβάσεις, με αποτέλεσμα να υπάρξει αυτή η καθίζηση συγκριτικά με την περσινή χρονιά, όταν και ήταν η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος».
Ωστόσο, συμπληρώνει πως «ο Άρης είναι από τις λίγες ομάδες που έχει τέτοιους φιλάθλους στο πλευρό του. Είναι γεγονός πως η ομάδα εάν κάνει τρία σερί καλά παιχνίδια, στο τέταρτο θα γεμίσει το Παλέ. Ο κόσμος αγαπάει το μπάσκετ, είναι μια ομάδα που έχει ζήσει μεγαλεία στο παρελθόν, και δεν την άφησε ποτέ μόνη της».
