Το μεγαλύτερο δυστύχημα στην ιστορία του ελληνικού σιδηρόδρομου, εξελίχτηκε στην μεγαλύτερη πολιτική επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών κάθε αρμόδιου.
Στον δημόσιο διάλογο, αλλά και στην κοινοβουλευτική και δικαστική διερεύνηση, δεν τέθηκαν ποτέ δυο ερωτήματα:
1. Πως η σύμβαση 717 για τα νέα συστήματα ασφάλειας και την τηλεδιοίκηση της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνας-Θεσσαλονίκης, που υπογράφηκε το 2014 και είχε χρόνο ολοκλήρωσης δύο χρόνια μετά, τον Σεπτέμβριο του 2016, μπορούσε να υλοποιηθεί, όταν η ολοκλήρωση του έργου των γραμμών, θα γινόταν δύο χρόνια αργότερα, όπως προέβλεπαν οι σχετικές συμβάσεις;
2. Πως οι κυβερνήσεις από το 2018 και μέχρι το τραγικό δυστύχημα, εξήγγειλαν πολύ υψηλές ταχύτητες στην γραμμή και χρόνο του δρομολόγιου Αθήνα-Θεσσαλονίκη 3,5 ώρες;
Δεν ήξεραν ότι, όταν θέλουμε μεγαλύτερες ταχύτητες εκτός από την αναβάθμιση της σιδηροδρομικής γραμμής και των τρένων, πρέπει να αναβαθμίζονται ανάλογα και τα συστήματα ασφάλειας και τηλεδιοίκησης;
Γιατί δεν υλοποιήθηκαν οι δεσμεύσεις της Σύμβασης Παραχώρησης του διαγωνισμού που διενήργησε το ΤΑΙΠΕΔ και υπέγραψε το 2017, μαζί με δεσμεύσεις για επενδύσεις από την πλευρά της ιταλικής εταιρείας, όπως και δεσμεύσεις του ελληνικού δημοσίου, για την ασφάλεια, την σηματοδότηση και την τηλεδιοίκηση, δηλαδή το ETCS, το σύστημα αυτοματοποιημένου ελέγχου τρένων που ρυθμίζει την ταχύτητα και την θέση των τρένων στο σιδηροδρομικό δίκτυο
Γιατί οι εκατέρωθεν δεσμεύσεις εξαφανίστηκαν ουσιαστικά από την τροποποιητική σύμβαση που ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 2022;
Γιατί δεν υλοποιήθηκαν τα προβλεπόμενα του Μνημονίου Συναντίληψης, που επέγραψε η νέα κυβέρνηση το Φθινόπωρο του 2019 και το οποίο βελτίωνε τους όρους της παραχώρησης της Τραινοσέ, όπως πανηγυρικά ανακοίνωναν οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες;
Με τι ταχύτητα πήγαιναν τα τρένα την περίοδο της τραγωδίας;
Ήταν θέμα χρόνου να υπάρξουν κάποιες επιπλέον αβελτηρίες, όπως το πρόβλημα που προκάλεσε η πυρκαγιά του 2019 στα αυτόματα χειριστήρια, οι καθυστερήσεις και των δύο συρμών στην αναχώρησή τους και φυσικά ο ακατάλληλος, για πολλούς λόγους σταθμάρχης, κομματικό ρουσφέτι, στον πιο δύσκολο σταθμό της γραμμής.
Το δεύτερο ερώτημα απαντήθηκε από τον άτυπο υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Γιώργο Γεραπετρίτη, ο οποίος ανακοίνωσε ότι: Η επανεκκίνηση θα γίνει με πολύ χαμηλότερες ταχύτητες.
Το δυστύχημα συνέβη στην τέταρτο χρόνο της διακυβέρνησης της ΝΔ και δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει ο Πρωθυπουργός για διαχρονικές ευθύνες και παθογένειες, ως ένα από τους δύο λόγους της τραγωδίας, με δεύτερο να αναφέρει την ίδια ημέρα της τραγωδίας, το ανθρώπινο λάθος.
Διαχρονικές παθογένειες υπάρχουν, όπως και σε πολλά άλλα πεδία της δημόσιας ζωής, όμως, τέτοιο δυστύχημα και για τους λόγους που έγινε δεν υπήρξε. Γεγονός, που αποδεικνύει ότι, μπορεί να μην έπρατταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι αυτά που έπρεπε, διασφάλιζαν όμως τις ελάχιστες προϋποθέσεις για να μην συμβούν τραγωδίες, τέτοιο μεγέθους.
Οι απόπειρες συγκάλυψης ξεκίνησαν από την πρώτη ημέρα, τόσο με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού, όσο και με τις εντολές κυβερνητικών στελεχών, όπως αποκαλύπτεται, για τις επεμβάσεις στον χώρο του δυστυχήματος, κάτι που απαγορεύεται για ένα απλό αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Οι απόπειρες συγκάλυψης συνεχίστηκαν στην βουλή, με την αξιοποίηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και την επιθετική διαχείριση της επικοινωνίας, όμως ο αγώνας του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών, δεν επέτρεψαν να πετύχουν τους στόχους τους.
Στις μεγάλες, μαχητικές, γεμάτες πάθος, για δικαίωση και αλήθεια συγκεντρώσεις, καταστράφηκαν τα σχέδια της κυβέρνησης.
Η ώρα της αλήθειας, της τιμωρίας και της ευθύνης, για να μην επαναληφθούν τέτοιες τραγωδίες, έφθασε.
Η συγκάλυψη των ευθυνών της είναι μόνιμη επιλογή της κυβέρνησης, ακόμη και για μεγάλες τραγωδίες, όπως στα Τέμπη, ή στις πρωτοφανείς παραβιάσεις του κράτους δικαίου και των ατομικών δικαιωμάτων, όπως στις παράνομες παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων, ανώτατων αξιωματικών και επιχειρηματιών.