Νίκος Ανδρουλάκης από Θεσσαλονίκη: «Να επεκταθεί και στους μάχιμους πυροσβέστες το επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας»
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πραγματοποίησε επίσκεψη του στο Πυροσβεστικό Κλιμάκιο στον Σταυρό
- Newsroom
Σε εντατικούς ρυθμούς συνεχίζεται η κύρια ανάκριση για το δυστύχημα των Τεμπών από τον ειδικό εφέτη ανακριτή Λάρισας, Σωτήρη Μπακαΐμη.
Τις τελευταίες ημέρες κατέθεσαν τέσσερις επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity που συγκρούστηκε με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη.
Οι καταθέσεις των επιζώντων είναι συγκλονιστικές, και αποτυπώνουν τις συνθήκες της τραγωδίας, όπως αναφέρει το dikastiko.gr.
«Προσπαθήσαμε να φύγουμε προς τα μπροστά γιατί πίσω ήταν η φωτιά»
Επιβάτιδα του δεύτερου βαγονιού, η οποία επιβιβάστηκε στον σταθμό Λαρίσης, κατέθεσε στον ανακριτή ότι επειδή στο παρελθόν είχε εργαστεί ως αεροσυνοδός και είχε εκπαιδευτεί για περιπτώσεις σύγκρουσης, «με το πρώτο απότομα φρενάρισμα κατάλαβα ότι κάτι θα γίνει και πήρα θέση πρόσκρουσης, κατέβασα το κεφάλι και κρατήθηκα για να μην τραυματιστώ. Ο σύντροφός μου έφυγε από το κάθισμα και έπεσε στους επιβάτες που κάθονταν απέναντι. Όταν άκουσα την φωνή του και κατάλαβα ότι είναι ζωντανός, προσπάθησα να τον βοηθήσω».
«Έβλεπα από την αριστερή πίσω πλευρά του βαγονιού να έρχεται καπνός και τη φωτιά και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα με κάψουν ζωντανή και δεν θα ξαναδώ τον γιο μου […] Αφού σηκώθηκε και ο σύντροφός μου προσπαθήσαμε να φύγουμε προς τα μπροστά γιατί πίσω ήταν η φωτιά και πατούσαμε πάνω στους βραχίονες του τρένου και ακουμπούσαμε στην οροφή για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Είχε σκοτάδι και μας βοηθούσε πολύ ο φακός του κινητού. Αφού φθάσαμε σχεδόν μπροστά, σπάσαμε τα δύο παράθυρα για να μπορέσουμε να βγούμε».
Όπως κατέθεσε η επιβάτιδα, «βοηθήσαμε μια μαμά με ένα βρέφος να ανέβει, ο ένας βοηθούσε τον άλλο να ανέβει. Εγώ θυμάμαι κράτησα το μωρό, μέχρι να ανέβει η μαμά του και του τραγουδούσα για να σταματήσει να κλαίει».
Σε ερώτηση για τον αν υπήρχε κάποια χαρακτηριστική οσμή όσο αμέσως μετά την σύγκρουση όσο και στη συνέχεια, η μάρτυρας κατέθεσε: «Θυμάμαι ότι έκανα μπάνιο και τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου ήταν όλα μαύρα. Η μυρωδιά δεν παρέπεμπε σε καμένο πλαστικό ή βενζίνη, γιατί έχω ξαναμυρίσει τέτοιες μυρωδιές. Ήταν κάτι που δεν είχα ξαναμυρίσει παρόμοιο και σίγουρα ήταν ενοχλητικό. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι το μέγεθος της φωτιάς».
«Ένιωθες ένα κάψιμο από τη μύτη μέχρι και τον λάρυγγα»
Επιζών του τρίτου βαγονιού περιέγραψε τις συνθήκες αμέσως μετά τη σύγκρουση: «Με το που έγινε η πρώτη σύγκρουση, είδα μια λάμψη, σαν να ανοιγόκλεισαν προβολείς στιγμιαία, με χρώμα προς κίτρινο. Κατευθείαν, το βαγόνι άρχισε να κλυδωνίζεται, να τρίζει και να κουνιέται αριστερά-δεξιά. Οι αποσκευές έπεφταν, τα ράφια των αποσκευών έσπαγαν και πέφτανε πράγματα. Αυτό το κούνημα είχε διάρκεια μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα πήρε μία κλίση πρώτα μικρή δεξιά όπως καθόμουν και έπειτα μια μεγάλη προς τα αριστερά και όλοι εκσφενδονίστηκαν. Εγώ βρέθηκα από την άλλη πλευρά του διαδρόμου. Όπως εκσφενδονίστηκα, προσγειώθηκα στο κάθισμα που βρισκόταν αριστερά μου κατευθείαν προσπάθησα να πιαστώ στα μπράτσα του καθίσματος για να δω αν μπορώ να σηκωθώ».
Σύμφωνα με τον μάρτυρα, «όπως έκαιγε η φωτιά, όλος ο καπνός έμπαινε μέσα στο βαγόνι. Ανάσα δεν μπορούσαμε να πάρουμε, ένιωθες ένα κάψιμο από τη μύτη μέχρι και τον λάρυγγα. […] Στην μπροστινή πλευρά του βαγονιού, δεν φαινόταν ότι μπορούσαμε να βγούμε, φαινόταν να “τσαλακώνουν” τα σίδερα του βαγονιού […] Το ύψος που βρισκόταν το βαγόνι ήταν τουλάχιστον 2,5 μέτρα. Εκεί κρεμάστηκα και έπεσα κάτω. Εκεί που πέφταμε είχε πέτρες κοφτερές, είχε σίδερα από το τρένο, ρόδες τρένου, κομμάτια τσαλακωμένα».
Ο μάρτυρας περιέγραψε ότι «για περίπου δυο βδομάδες είχα ταχυκαρδίες, δυσκολία στο να κοιμηθώ, εφιάλτες, να ξυπνάω αγχωμένος. Μία με δύο βδομάδες μετά, αναγκάστηκα να αποταθώ σε ψυχίατρο. Διέγνωσε οξεία διαταραχή του στρες ως αντίδραση σε τραυματικό συμβάν. Από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζω και βιώνω την ίδια άσχημη ψυχολογική κατάσταση»
«Πίστευα ότι θα πεθάνουμε από ασφυξία γιατί δεν έβλεπα έξοδο διαφυγής»
Στο δεύτερο βαγόνι καθόταν η επιζήσασα που περιέγραψε ότι λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση είχε μόλις επιστρέψει στη θέση της από το κυλικείο και έτσι σώθηκε.
«Επέστρεψα από το κυλικείο λίγο πριν την αναχώρηση της Λάρισας . Από τη Λάρισα και μέχρι τη σύγκρουση έβλεπα μια ταινία στο κινητό. Ήταν μια πολύ ήσυχη βραδιά. Την ώρα της σύγκρουσης, ένιωσα ότι εκτροχιάζεται το τρένο και θυμάμαι ότι έβλεπα σπίθες. Η πρώτη αίσθηση ήταν ότι το βαγόνι ανατρέπεται και ένιωθα ο χώρος να μικραίνει και τα σίδερα να συμπιέζονται. Η σκέψη μου εκείνη την ώρα ήταν ότι θα πεθάνουμε και μετά σταμάτησε», κατέθεσε η μάρτυρας και συνέχισε:
«Ήμουν στο κουπέ μαζί με άλλα δύο παιδιά. Είχε σκοτάδι και καπνό, είπα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω και πίστευα ότι θα πεθάνουμε εκεί από ασφυξία γιατί δεν έβλεπα έξοδο διαφυγής. Τα άλλα δύο παιδιά ήταν πιο ψύχραιμα. Ο ένας αντιλήφθηκε ότι ένα παράθυρο προς τα επάνω, ήταν σπασμένο και με έσπρωξε για να βγάλω το κεφάλι μου έξω για να αναπνεύσω. Δεν ξέρω αν έμενα παραπάνω μέσα στο βαγόνι, αν θα συνέχιζα να έχω αισθήσεις. Εκεί, όπως έβγαλα το κεφάλι μου, είδα καπνούς, είδα φωτιά και είδα ότι ήμασταν πολύ ψηλά. Μου έκανε εντύπωση πόσο ψηλά ήμασταν. Είδα προς την πλευρά του αγρού με βορειοδυτική κατεύθυνση και ό,τι έβλεπα ήταν από το φως της φωτιάς. Κατάλαβα ότι από εκεί που ήμασταν ήταν πολύ ψηλά. Τα παιδιά είδαν ότι από την κάτω πλευρά είχε άνοιγμα, συρθήκαμε στο κουπέ και βγήκαμε από κάτω. Πηδήξαμε κάτω, είχε συντρίμμια, μέταλλα».
Για τη φωτιά και τη μυρωδιά η επιζήσασα είπε: «Τα μαλλιά μου είχαν γίνει μαύρα. Μύριζε κάτι καμένο με τρόπο χημικό. Δεν έχω ξαναμυρίσει κάτι τέτοιο, μου θυμίζει κάτι κοντά σε βενζίνη, πετρέλαιο».
