Λέκκας για Βούτες Ηρακλείου: Το φαινόμενο είναι σε εξέλιξη και μπορεί να επεκταθεί - «Αποφύγετε να μείνετε στα σπίτια που έχουν ρωγμές» (βίντεο)
«Δεν υπάρχει θέμα εκκένωσης του οικισμού», δήλωσε ο σεισμολόγος
- Newsroom
Ως έναν σπάνιο άνθρωπο περιγράφουν όσοι γνώριζαν τον εκλιπόντα σε ηλικία μόλις 62 ετών Αλέξανδρο Χαΐτογλου. Ο γνωστός επιχειρηματίας ήταν ένας από τους σημαντικότερους της Βόρειας Ελλάδας, ενώ είχε μια άγνωστη στο ευρύ κοινό κοινωνική και πολιτιστική δράση. Κρατώντας χαμηλούς τόνους σε όλες του τις εκδηλώσεις και διατηρώντας ψηλά τον πήχη της ποιότητας, ο αείμνηστος Χαΐτογλου υπήρξε μια "ήρεμη δύναμη" της πόληςΤης Χριστίνας Ταχιάου
Ως έναν σπάνιο άνθρωπο περιγράφουν όσοι γνώριζαν τον εκλιπόντα σε ηλικία μόλις 62 ετών Αλέξανδρο Χαΐτογλου. Ο γνωστός επιχειρηματίας ήταν ένας από τους σημαντικότερους της Βόρειας Ελλάδας, ενώ είχε μια άγνωστη στο ευρύ κοινό κοινωνική και πολιτιστική δράση. Κρατώντας χαμηλούς τόνους σε όλες του τις εκδηλώσεις και διατηρώντας ψηλά τον πήχη της ποιότητας, ο αείμνηστος Χαΐτογλου υπήρξε μια "ήρεμη δύναμη" της πόλης.
Ο ξαφνικός θάνατός του, τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, προκάλεσε σοκ σε όσους τον γνώριζαν. Στην κηδεία του στην Αγία Σοφία την περασμένη Τρίτη μαζεύτηκε πλήθος συγγενών και φίλων, ενώ παρέστη και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Η οικογένεια έμεινε συνεπής στους χαμηλούς τόνους που ανέκαθεν διατηρούσε και απέτρεψε τη δημοσιότητα. Στους τρεις επικήδειους που εκφωνήθηκαν από τους Νίκο Μέρτζο, Ιωάννη Χασιώτη και Μανόλη Βλαχογιάννη σκιαγραφήθηκαν η προσωπικότητα, η επαγγελματική, κοινωνική και προσωπική ευαισθησία ενός πραγματικά ευγενούς ανθρώπου.
Ο Αλέξανδρος Χαΐτογλου, ο Αλέκος όπως τον αποκαλούν οι άνθρωποι του περίγυρού του, απείχε από οποιαδήποτε κοσμική εκδήλωση. Δεν παρέστη πριν από λίγους μήνες στην τελετή απονομής του Βραβείου Αριστείας Μεγάλης Επιχείρησης "Ελληνική Αξία" στην ΑΦΟΙ ΧΑΪΤΟΓΛΟΥ ΑΒΕΕ από το Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος -παρέστη ο γιος του Νικόλας. Μια από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του ήταν στα εγκαίνια της έκθεσης "Ότο-μπιο-γκραφί" του φίλου του Άρι Γεωργίου στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, τον περασμένο Δεκέμβριο. Σε αυτήν παρουσιάστηκαν μινιατούρες αυτοκινήτων από τη συλλογή Αλέξανδρου και Λένας Χαΐτογλου.
Οι συλλογές του
Επρόκειτο για ένα απειροελάχιστο δείγμα της τεράστιας συλλογής τους, τα αντικείμενα της οποίας ο Αλέκος Χαΐτογλου αναζητούσε με απέραντη λαχτάρα και φρόντιζε με μεγάλη συνέπεια και αγάπη. Φίλοι του ζευγαριού αφηγούνται ότι όπου κι αν βρισκόταν αναζητούσε είτε εθνικά κειμήλια είτε αντικείμενα για να πλουτίσουν τις συλλογές του. Δεν έβλεπε τίποτε άλλο στην αγορά. Αναζητούσε παλιά παιχνίδια με πάθος. Αυτό είχε ξεκινήσει από την παιδική ηλικία του. Μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην οδό Αγίας Θεοδώρας κι αργότερα στην πολυκατοικία της οδού Ερμού 69. Παίζοντας με τα στρατιωτάκια και τα αυτοκινητάκια, άρχισε να κάνει συλλογή από αυτά, τα έβαφε, τα συντηρούσε, τα αναπαλαίωνε. Αυτήν τη συνήθεια διατήρησε στη μετέπειτα ζωή του και την επέκτεινε, με αποτέλεσμα να φτάσει να διαθέτει μια συλλογή ικανή να συστήσει ένα μουσείο παιχνιδιού. Κατασκεύασε το Μουσείο στο Ωραιόκαστρο, ωστόσο δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο, έτοιμο να υποδέχεται τους επισκέπτες του.
Το άλλο χόμπι του ήταν η ιστορία. Διάβαζε με πάθος ιστορία, από όλες τις πηγές. Ήταν ο άνθρωπος που θα περιέγραφε βήμα βήμα την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την απόβαση στη Νορμανδία, γνώριζε άριστα τους σχηματισμούς της μάχης, τους παράγοντες που οδήγησαν στη νίκη ή στην ήττα, τα logistics του κάθε πολέμου. Ανέλυε τα πάντα με βαθιά γνώση και ενδελέχεια, ενώ διέθετε μια μοναδική συλλογή από ιστορικά κειμήλια. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και επί σειρά ετών διετέλεσε αντιπρόεδρος του κοινωφελούς Ιδρύματος Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσε το Ίδρυμα για το θάνατό του, "καθοριστική υπήρξε και η συμβολή του στην πραγματοποίηση εκθέσεων αλλά και εκδόσεων ιστορικών βιβλίων και ημερολογίων, ενώ σημαντική ήταν και η προσφορά του στα κοινά μέσω πλήθους ανώνυμων, ως επί το πλείστον, αγαθοεργιών". Το ετήσιο ημερολόγιο που εξέδιδε το Μουσείο ήταν με τη χορηγία της εταιρείας ΑΦΟΙ ΧΑΪΤΟΓΛΟΥ.
Η φιλία με τον Σαμαρά
Ήταν ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο αείμνηστος Δημήτρης Ζάννας, εκείνος ο οποίος είχε προτείνει στον Αλέξανδρο Χαΐτογλου τη συμμετοχή του στο Ίδρυμα. Ο Ζάννας ήταν πρώτος εξάδελφος του Αντώνη Σαμαρά και ο πρώτος πρόεδρος του Μουσείου. Από εκεί είχε ξεκινήσει και η γνωριμία του πρώην πρωθυπουργού με τον εκλιπόντα και τον αδερφό του Κώστα. Η γνωριμία αυτή έγινε φιλία στα χρόνια που ο κ. Σαμαράς διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών και διατηρήθηκε στο χρόνο. Στην κηδεία ο πρώην πρωθυπουργός αφηγούνταν ότι κάθε καλοκαίρι εδώ και 20 χρόνια περίπου κάνουν μαζί διακοπές με την οικογένεια του Κώστα Χαΐτογλου, στο εξοχικό της οικογένειας Σαμαρά στην Πύλο. Το ίδιο εξοχικό επισκέπτονταν κατά καιρούς και ο Αλέξανδρος με τη σύζυγό του Ελένη και την οικογένειά τους, ενώ κάποτε είχαν φιλοξενηθεί και οι γονείς των Κώστα και Αλέξανδρου. Τόσο η σύζυγος του Αντώνη Σαμαρά, Γεωργία, όσο και η σύζυγος του Κώστα Χαΐτογλου είναι κεφαλλονίτικης καταγωγής και οι οικογένειες έχουν πολλά κοινά. Ο κ. Σαμαράς περιγράφει το φίλο του Αλέκο ως "άνθρωπο πολύ χαμηλών τόνων, έκανε πολλά σοβαρά πράγματα, τα οποία δεν προέβαλε ποτέ, ήταν σπάνιος άνθρωπος, της δράσης και της δημιουργίας".
Όλοι έχουν μια καλή κουβέντα για τον Αλέξανδρο Χαΐτογλου. Φίλοι του βιομήχανοι και άνθρωποι της αγοράς τον περιγράφουν ως κάποιον ο οποίος είχε το χάρισμα να λέει λίγα και να κάνει πολλά. Η αγάπη του για την ιστορία και την παράδοση είχε να κάνει με τη σύνδεση του παρελθόντος με το χρόνο και το μέλλον, έτσι ώστε να διδασκόμαστε από τις εμπειρίες και να αποφεύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ήταν ιδιαιτέρως αγαπητός στους γύρω του, τους κέρδιζε με το χαμόγελό του, όπως τονίζουν χαρακτηριστικά. Αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους, μιλούσε με αγάπη για τους άλλους και προσπαθούσε πάντοτε να συνδράμει στις ανάγκες και την επίλυση των προβλημάτων του. "Ήταν βαθιά ανθρωπιστής", είπε στη "Μ" παλιός φίλος του.
Σεβόταν τον εργαζόμενο και περίμενε από όλους τους φίλους του να φέρονται με σεβασμό κι ευγένεια σε κάθε εργαζόμενο, ακόμη και στις κοινωνικές εκδηλώσεις. Αυτό τον χαρακτήριζε και το επέβαλε στο περιβάλλον του.
Η επιχειρηματική διαδρομή
Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση ΑΦΟΙ ΧΑΪΤΟΓΛΟΥ έχουν μόνο καλά λόγια να πουν. Ήταν ένας εργοδότης που φρόντιζε, πρώτα, για τις συνθήκες εργασίας και την ικανοποίηση των εργαζομένων. Ήταν η δεύτερη οικογένειά του. Ήθελε ο χώρος εργασίας τους "να είναι καλύτερος κι από το σπίτι τους", όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια, ακόμη και στις δυσμενείς σημερινές συνθήκες για τις επιχειρήσεις, να διατηρήσει τον ίδιο αριθμό προσωπικού και τις ίδιες συνθήκες εργασίας.
Βρέθηκε από παιδί στην επιχείρηση, όπως και ο αδερφός του Κώστας. Την είχε ιδρύσει ο παππούς τους, ο οποίος είχε έρθει ως πρόσφυγας από την περιοχή του Ικονίου. Αργότερα πέρασε στους γιους του, αλλά επειδή δεν έφτανε το ψωμί για όλους, από τη δεκαετία του ’50 τα δυο αδέρφια του πατέρα τους μετακόμισαν στην Αθήνα, και η επιχείρηση έμεινε στον πατέρα τους Νίκο. Ο Αλέξανδρος τελείωσε το Αμερικανικό Κολέγιο Ανατόλια το 1972 και πέρασε στο Μαθηματικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επειδή, όμως, είχε ήδη εμποτιστεί από την επιχειρηματικότητα της οικογένειας, προτίμησε να διοχετεύσει την ενέργειά του εκεί. Είδε τις εξαγωγές ως ένα μεγάλο βήμα, κι ανέλαβε να τις οργανώσει. Έστρεψε την επιχείρηση στην εξωστρεφή αυτή κατεύθυνση και επέμεινε, με όραμα, εμμονή κι εμβάθυνση. Πέτυχε, εδραίωσε την επιχείρηση και συνέχισε την αναζήτηση επεκτεινόμενος και σε άλλου είδους προϊόντα και επιχειρήσεις. Σε ό,τι έκανε, η ποιότητα ήταν το μεγάλο ζητούμενο. Προκειμένου να προχωρήσει στην ίδρυση τυροκομείου στους Ευζώνους, έκανε επί 10 χρόνια έρευνες και δοκιμές. "Θέλω να κάνω την καλύτερη φέτα και το καλύτερο κασέρι", έλεγε. Αναζητούσε, ενημερωνόταν, δοκίμαζε, ήθελε μόνο το τέλειο. Ο ανήσυχος αυτός άνθρωπος επέκτεινε τις κτιριακές εγκαταστάσεις του εργοστασίου του στα 75.000 τετραγωνικά μέτρα, ίδρυσε νέες εταιρείες, επεκτάθηκε στις γραφικές τέχνες, ανοίχτηκε στην Κομοτηνή με την εταιρεία Bolero, εξαγόρασε εταιρείες, οραματιζόταν έναν πραγματικά μεγάλο ελληνικό όμιλο. Τα κατάφερε, ο όμιλος αναπτυσσόταν ραγδαία.
Η κρίση τον βρήκε σε ένα peak. Άντεξε. Κατέβαλε κάθε προσπάθεια να διατηρήσει εκείνα που δημιούργησαν οικογενειακώς με μεγάλη προσήλωση και πολλή δουλειά. Το περιβάλλον, ωστόσο, επιχειρηματικά χειροτέρευε. Εκείνος όμως απέρριπτε οποιαδήποτε σκέψη να μεταφέρει μέρος των επιχειρήσεών του εκτός Ελλάδος, σε γειτονικές ή πιο μακρινές χώρες. Εργαζόταν όλη την ημέρα, χωρίς διακοπή, ενώ διαρκώς μιλούσε για την υποχρέωση που είχε απέναντι "στις 550 οικογένειες που ζουν από εμάς". Κάποιοι εξ αυτών, παρατηρούσαν ότι από πέρσι το καλοκαίρι το πρόσωπό του έμοιαζε σφιγμένο. Δεν άφηνε τίποτε να βγει προς τα έξω, δεν εκμυστηρευόταν τις ανησυχίες του, ωστόσο όσοι τον γνώριζαν χρόνια αντιλαμβάνονταν ότι οι συνθήκες που επικράτησαν μετά τα capital controls τού δημιουργούσαν άγχος. Απέρριψε προτάσεις για διακοπές που του έκαναν τον τελευταίο καιρό κοντινοί του άνθρωποι, προτίμησε να μη λείψει έστω και για λίγες ημέρες από το γραφείο του.
Η οικογενειακή ζωή του διατηρήθηκε πάντοτε έξω από τις κοσμικές στήλες και τα lifestyle δημοσιεύματα. Έμενε στο Ωραιόκαστρο και είχε τρία παιδιά, 34, 32 και 30 ετών. Τα δυο μεγαλύτερα απασχολούνται στην επιχείρηση και θα συνεχίσουν το έργο του πατέρα τους. Είχε εξοχικό στη Χαλκιδική, δεν επιδιδόταν όμως σε glamorous εμφανίσεις. Προτιμούσε να απολαμβάνει την παρέα της οικογένειας και των φίλων του στις ταβέρνες της γύρω περιοχής με απόλυτη διακριτικότητα.
Η απαγωγή
Η ζωή του σημαδεύτηκε από την απαγωγή του από τους αδερφούς Παλαιοκώστα τον Δεκέμβριο του 1995. Έγινε την ώρα που πήγαινε το παιδί του στο σχολείο, διήρκεσε 80 ώρες κι έληξε με την καταβολή λύτρων. Από κει και πέρα ήταν φυσιολογικό να αλλάξει τρόπο ζωής, να συνοδεύεται πάντοτε στις εξόδους του και να είναι πολύ προσεκτικός. Παρά τη δραματική αυτή εμπειρία, "δεν έδειξε να κλονίζεται", όπως λέει παλιός φίλος του στη "ΜτΚ". "Δεν μιλούσε ποτέ γι' αυτό, έδειχνε μια καρτερία. Υπήρξε ένα σημαντικό επεισόδιο της ζωής του που δεν θέλησε ποτέ να κάνει σημαία".
Ο Αλέξανδρος Χαΐτογλου, ο Αλέκος για τους δικούς του ανθρώπους, είχε ως σημαίες του την αγάπη για την Ελλάδα, την ευγένεια, το σεβασμό στον άνθρωπο, την προσήλωση στη δουλειά και την ποιότητα σε ό,τι έκανε. Όλοι μιλούν για το κενό που αφήνει η τελείως ξαφνική απώλειά του.
Η οικογένεια του εκλιπόντος εξέφρασε την παράκλησή της προς όλους όσοι επιθυμούσαν να τιμήσουν τη μνήμη του αντί στεφάνων να ενισχύσουν οικονομικά το σωματείο της ΕΛΕΠΑΠ Θεσσαλονίκης και το Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα.
Δημοσιέυτηκε στη “Μακεδονία της Κυριακής” την Κυριακή 12 Ιουνίου 2016
