Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ΝΔ; Γράφει ο Μποξέρ*

Ποιος θα είναι βασικός αντίπαλος της ΝΔ στις εκλογές του 2027; Το ερώτημα έχει τη σημασία του και μπορεί να είναι κρίσιμο τόσο για τα επόμενα δύο χρόνια όσο και για το αποτέλεσμα της κάλπης των επόμενων εθνικών εκλογών όποτε και αν αυτές γίνουν. Και απασχολεί πολλούς τόσο στο Μέγαρο Μαξίμου όσο και γενικότερα στο «γαλάζιο» στρατόπεδο.

Θυμίζουμε ότι το 2019 ο βασικός αντίπαλος της ΝΔ ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας και με αυτούς απέναντί του ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε μια καθαρή νίκη με 40% έναντι 31%. Τέσσερα χρόνια μετά και ενώ έχει μεσολαβήσει η πανδημία και η κρίση του μεταναστευτικού στον Έβρο, η ΝΔ έχοντας πάλι τους ίδιους αντιπάλους (ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα) έκανε περίπατο κερδίζοντας τον αγώνα με double σκορ, ενώ ένα μήνα μετά έπαιρνε τη νίκη
με 41% έναντι 18% του βασικού της αντιπάλου.

Η επόμενη σχεδόν διετία είναι μια περίοδος γεμάτη ρευστότητα. Και μπορεί στη ΝΔ και στην κυβέρνηση να κοιτούν κυρίως στον εαυτό τους, αλλά σίγουρα βλέπουν και το τι γίνεται από πίσω
τους. Έτσι μέσα σε ενάμιση χρόνο η δεύτερη θέση είχε αλλάξει ήδη 3 φορές, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της μεταπολίτευσης.

Η δεύτερη θητεία του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεκίνησε για τη ΝΔ με αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίστηκε με τον Στέφανο Κασσελάκη,
μετέπειτα είχαμε το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση και τώρα είναι η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου που εμφανίζεται ως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτές οι εναλλαγές έχουν τα ζητήματά τους. Στην αρχή στο Μέγαρο Μαξίμου έβλεπαν μάλλον με θετικό μάτι την άνοδο της Πλεύσης Ελευθερίας, καθώς θεωρούσαν πως ήταν η απάντηση στην πίεση που δέχονται για τα Τέμπη και ότι το Ναι στον Μητσοτάκη σε ένα δίπολο «Μητσοτάκης ή Κωνσταντοπούλου» θα ήταν εύκολο για τους νοικοκυραίους και τους παλιούς υποστηρικτές του «Μένουμε Ευρώπη» που το 2015 στο 
δημοψήφισμα πλησίασαν το 41%. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα σε περίπτωση που η Ζωή παραμένει δεύτερο κόμμα;

Είναι αλήθεια ότι η εκρηκτική άνοδος της πρώην Προέδρου της Βουλής είχε αρχίσει να προβληματίζει ακόμα και τους υποστηρικτές του διπόλου «Μητσοτάκης Κωνσταντοπούλου», καθώς όπως -ισχυρίζονται αρκετοί- το συγκεκριμένο δίδυμο, αλλά και όσα υποστηρίζει το κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας μπορεί να οδηγήσουν σε συνολική αποσταθεροποίηση και να
λειτουργήσουν εμπρηστικά για όλο το πολιτικό σκηνικό συμπαρασύροντας και τη ΝΔ.

Γενικά βέβαια στο κυβερνητικό στρατόπεδο το ερώτημα «ποιος θα είναι ο βασικός μας αντίπαλος στις εθνικές εκλογές του 27» δεν έχει απαντηθεί με ενιαίο τρόπο. Γιατί αν θεωρήσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ ξαναέμπαινε σε δυναμική πορεία, το ερώτημα αν θα μπορούσε να απειλήσει ουσιαστικά τη ΝΔ σε επίπεδο κυβερνησιμότητας δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα.

Mάλλον ΟΧΙ λένε οι περισσότεροι, άρα το ΠΑΣΟΚ είναι ένας εύκολος αντίπαλος.

Από την άλλη και το ενδεχόμενο να είναι η Πλεύση Ελευθερίας το πιο ισχυρό στην τελική ευθεία των εκλογών δεύτερο κόμμα μπορεί να κρύβει και εκπλήξεις με την έννοια που είπαμε και
προηγουμένως. Δηλαδή, να αποσυντονίσει όλο το πολιτικό σκηνικό και να ανατρέψει ακόμα και το δεδομένο ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα στις επόμενες εθνικές εκλογές. Εξάλλου μια πίεση εντός και εκτός της Βουλής από τη μεριά της Ζωής
Κωνσταντοπούλου μπορεί να κρύβει και αρνητικές εκπλήξεις, όπως συνέβη με την ανάρμοστη συμπεριφορά του πρώην βουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Κυριαζίδη, που μέσα σε λίγα
δευτερόλεπτα βρέθηκε εκτός της ΚΟ του κόμματος, αδυνατίζοντας έτσι τη γενική εικόνα της ΝΔ.

Φυσικά το σημαντικό εδώ είναι το αφήγημα που θα έχει η κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές. Σε ότι αφορά στα Τέμπη φαίνεται ότι αυτό έχει διαμορφωθεί και περιλαμβάνεται στο πλαίσιο του «η κυβέρνηση και λάθη έκανε και κακοί χειρισμοί υπήρξαν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχουμε στη χώρα τη συμμορία των κακών και της μαφίας».

Ως μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό επικαλούνται στην κυβέρνηση το γεγονός πως το πόρισμα μιας Αρχής που θεσμοθετήθηκε με πρωτοβουλία της αποδείχτηκε ότι συντάχθηκε ερήμην του Μεγάρου Μαξίμου και εντελώς ανεξάρτητα από τη βούλησή
του. Μάλιστα θεωρούν πώς αυτό το επιχείρημα έχει αρχίσει σιγά σιγά να πείθει ένα κομμάτι του κόσμου, καθώς τις τελευταίες μετρήσεις το ποσοστό των πολιτών που πιστεύουν στη
συγκάλυψη είναι ακόμη μεγάλο, αλλά έχει αρχίσει να υποχωρεί.

Σε ότι αφορά γενικότερα και με την προσθήκη του Κωστή Χατζηδάκη στο στενό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου η κυβέρνηση θα κινηθεί τόσο σε «μάκρο» όσο και σε «μίκρο» επίπεδο, δηλαδή θα προωθήσει ταυτόχρονα μεγάλα πρότζεκτ, αλλά και ρυθμίσεις που είναι κρίσιμες για συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού και μπορεί να τις οδηγήσουν στη «γαλάζια» κάλπη.

Τέτοια είναι η ψηφιοποίηση της Δικαιοσύνης, η αναβάθμιση της ασφάλειας των τρένων, η υλοποίηση εντός του έτους μιας σειράς
μεγάλων επενδύσεων, αλλά και η αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου και βεβαίως το πακέτο της έκθεσης του Σεπτεμβρίου. Στο περιβόητο θέμα των δασμών η στρατηγική που θα ακολουθήσει η Αθήνα έχει ως στόχο τη διαμόρφωση μιας σχέσης με την Ουάσιγκτον που σε κάποιες φορές μπορεί
και να εκφεύγει από τη συνολικότερη προσέγγιση της ΕΕ.

Πάνω απ’ όλα βέβαια ισχύει το ποδοσφαιρικό ρητό ότι δεν πρέπει να έχουμε αυτογκόλ. Ενδεικτική εδώ είναι και η ατάκα του έμπειρου επί των πολιτικών Δημήτρη Βαρτζόπουλου στη χθεσινή «Μακεδονία της Κυριακής», όπου επικαλέστηκε κάτι που είχε
πει στο τέλος της πρώτης θητείας του Κώστα Σημίτη ο τότε στενός του συνεργάτης Δημήτρης Ρέππας. Ότι ο μεγαλύτερός μας αντίπαλος είναι ο κακός μας εαυτός. Και αυτό έχει τη σημασία του.

*Ένας Αθηναίος που ζει τη Θεσσαλονίκη