Πέμη Ζούνη στη «ΜτΚ»: Ο έρωτας σε ρίχνει στις ίδιες παγίδες σε όλες τις ηλικίες

Εκείνος είναι γιατρός. Εκείνη πρώην ηθοποιός. Συναντιούνται τυχαία σε ένα θεραπευτήριο στη Ρίγα. Δεν είναι πια νέοι αλλά ερωτεύονται. Είναι ο Ροντιόν Νικολάγεβιτς και η Λύντια Βασίλιεβνα. Οι δυο τους προσπαθούν να ρίξουν τα τείχη που ο καθένας τους έχει δημιουργήσει γύρω του και να αγγίξουν ειλικρινά ο ένας τον άλλον.

Πρόκειται για το γνωστό έργο του Αλεξέϊ Αρμπούζωφ «Φθινοπωρινή Ιστορία», στο οποίο τώρα η Πέμη Ζούνη και ο Σταύρος Ζαλμάς ερμηνεύουν τους δύο ρόλους. Στην παράσταση, καθοριστική σημασία παίζει η ματιά της σκηνοθέτιδας Βάνας Πεφάνη. «Αυτή η παράμετρος είναι πολύ βασική. Η Βάνα σεβόμενη πάρα πολύ το έργο και το κείμενο, χωρίς να πειράξει τίποτε, το φρέσκαρε με έναν πάρα πολύ ευαίσθητο, έξυπνο και καίριο τρόπο έτσι ώστε να γίνει διαχρονικό, αλλά να αφορά και το σήμερα», λέει στη «ΜτΚ» η Πέμη Ζούνη.

Όσο όμορφο είναι όμως το έργο, άλλο τόσο «επικίνδυνο» μπορεί να καταστεί. «Αν δεν επεκταθεί, να αφορά δηλαδή όλες τις ηλικίες και τις χρονικές περιόδους, θα μπορούσε μόνο να περιοριστεί στην εποχή που γράφτηκε. Η Βάνα του έβγαλε όλους τους χυμούς του με μια μοντέρνα, αλλά πολύ τρυφερή αντίσταση και ως κώδικα και ως σκηνοθετική ματιά. Αυτό σχολιάζουν όλοι οι θεατές, ενώ πολλοί νέοι μάς λένε ότι τους αφορά ιδιαίτερα. Το έργο είναι τεσσάρων εποχών και δεν είναι μόνο φθινοπωρινή ιστορία, γιατί ο έρωτας σε ρίχνει στις ίδιες παγίδες σε όλες τις ηλικίες. Καταρχάς ο φόβος που μας πιάνει μπροστά σε μια ταραχή, σε έναν σεισμό όπως χαρακτήριζα παλιά τον έρωτα, είναι ο ίδιος. Η αντιμετώπισή του είναι διαφορετική από κάθε άνθρωπο. Το ρετάρισμα του μυαλού, ότι αρχίζει δηλαδή και χαλάει η λογική και η τάξη των πραγμάτων είναι το ίδιο. Μπορεί να εκδηλωθεί με διαφορετικούς τρόπους αλλά δεν διαφέρει. Και το κέρδος είναι το ίδιο νομίζω τελικά», τονίζει η Πέμη Ζούνη.

«Είναι οι συνθήκες που έχουν αλλάξει»

Για εκείνη το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος συχνά υψώνει τείχους απέναντι στον έρωτα δεν είναι απόφαση. «Είναι οι συνθήκες που έχουν αλλάξει, αλλά και η περίφημη τεχνολογία που μετακινεί τα πράγματα, είτε το θέλεις είτε όχι. Από τη μια βοηθάει, από την άλλη απομονώνει. Είναι γνωστό αυτό το φαινόμενο. Δεν θέλω δηλαδή να πιστεύω ότι είναι κάτι που ο άνθρωπος επιδιώκει. Μπορεί να γίνεται υποσυνείδητα και τότε είναι που βοηθάνε οι συνθήκες», υπογραμμίζει η ηθοποιός.

Όποτε συνεργάζονται με τη Βάνα Πεφάνη αναζητούν αυτό που δεν γνωρίζουν, το ανοίκειο, αλλά και τις διαφορές στους ρόλους και στα πρόσωπα. Έτσι, με τη Λύντια σε κάποιες αισθήσεις συναντιούνται γιατί είναι ερωτική ιστορία και όλους μπορεί να τους αφορά αυτό. «Στη μελέτη του χαρακτήρα της Λύντια όμως δεν τεμνόμαστε πουθενά. Καταρχάς μου αρέσει γιατί είναι πάρα πολύ απρόβλεπτη και δυναμική. Έχει αποφασίσει να αποζητάει τη χαρά, ενώ κρύβει μεγάλο πόνο, με ένα βάθος και συγχρόνως μια σχεδόν αφέλεια στην επιφάνεια από άμυνα. Βεβαίως, το παρελθόν της ως ηθοποιού μου είναι πολύ γνώριμο τοπίο. Μου αρέσει πάρα πολύ το χιούμορ της, είναι εξαιρετικά καλογραμμένοι οι διάλογοι και μου αρέσει αυτή η σκανταλιά που βάζει στη ζωή της πάντα ως προστασία απέναντι στον πόνο. Είναι ένα πολύ πολύχρωμο πλάσμα σε αντίθεση με το επιφανειακά γκρίζο του γιατρού, που και αυτός δεν είναι μονοδιάστατος. Μου αρέσει επίσης πάρα πολύ που η ματιά της Βάνας δεν προοιωνίζει καθόλου το τέλος. Δηλαδή δεν είναι καθόλου εύκολη η διαδρομή αυτή», υπογραμμίζει η πρωταγωνίστρια.

«Θέλω πάντα να βρίσκω καινούριους τρόπους»

Πάντα αναζητά τη δυσκολία σε έναν ρόλο και «ευτυχώς την είχα», λέει. «Πέρα από το ρεαλιστικό θέατρο, η Βάνα έχει και έναν πολύ ενδιαφέροντα κώδικα να κλείνει το μάτι στο σωματικό θέατρο, κάτι που αγαπώ πολύ. Εξαρτάται από το κείμενο και χρειάζεται ακρίβεια. Αυτά μου αρέσουν πάρα πολύ. Μου αρέσει που ψαχνόμαστε να πάμε πέρα από αυτά που ήδη έχω κάνει, γιατί αυτό είναι πάντα το στοίχημά μας και επειδή έχω κάνει αρκετά είναι δύσκολο. Πρέπει να μην κινηθούμε στην ασφάλεια αυτών που ξέρουμε. Αν περάσουν οι πρόβες χωρίς φανερή δυσκολία σε κάτι, ανησυχώ. Θέλω πάντα να βρίσκω καινούριους τρόπους. Αυτό κυνηγάω και είναι κάτι που μπορεί να συνδυάσει παλαιότερα πράγματα, αλλά να μην είναι ίδια».

Με τον Σταύρο Ζαλμά δεν είναι η πρώτη φορά που συμπρωταγωνιστούν. «Η συνεργασία είναι πάντα πάρα πολύ ευχάριστη με τον Σταύρο, γιατί αγαπιόμαστε και βοηθιόμαστε επί σκηνής και εκτός και στη μελέτη. Έχει την ίδια τελειομανία και το ψάξιμο της λεπτομέρειας σαν εμένα. Είμαστε γνωστοί ‘σπασίκλες’ στο να αναλύουμε και να διορθωνόμαστε και να επαναφέρουμε λες και κάθε παράστασή μας είναι πρεμιέρα. Αυτό είναι καλό γιατί σε κρατάει σε εγρήγορση και διατηρεί το ενδιαφέρον σου. Και εκείνος και εγώ δεν είμαστε άνθρωποι που θα μαγνητοφωνήσουμε έναν ρόλο. Κάθε φορά που συνεργάστηκα μαζί του ήταν πολύ καλά».

Ωστόσο, αυτό που τη γοητεύει περισσότερο σε αυτή τη δουλειά είναι η συνεργασία με τη Βάνα Πεφάνη. «Η αλήθεια είναι ότι αν έλειπε η ματιά της θα ήταν διαφορετικά όλα και δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο πετυχημένα. Γι’ αυτό είναι εξέχουσα η συμβολή της. Η ίδια έχει περιέργεια και φοβερή ανησυχία να βρει το άλλο με άλφα κεφαλαίο. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Μερικά τα βλέπει και στον ύπνο της και έρχεται και μου λέει βρήκα τη λύση!», τονίζει η ηθοποιός.

Η ίδια, που είναι και σκηνοθέτης, αποφεύγει να αυτοσκηνοθετείται και θεωρεί απαράδεκτο να παρεμβαίνει στη δουλειά του σκηνοθέτη όταν παίζει σε μια παράσταση. «Είμαι μαθήτρια, γι αυτό δεν σκηνοθετώ τον εαυτό μου. Κατ’ εμέ κανένας ηθοποιός δεν πρέπει να το κάνει γιατί μένει μέσα στο μαύρο κουτί που ξέρει. Εγώ θέλω τη ματιά απέξω, όταν πρόκειται να δημιουργήσω κάτι, γι αυτό και αποφεύγω όπως τον διάολο να αυτοσκηνοθετηθώ. Επομένως, είμαι αφημένη τελείως στα χέρια του σκηνοθέτη, όταν βεβαίως του έχω εμπιστοσύνη».

Τέλος, μετά την ολοκλήρωση της τηλεοπτικής δουλειάς στην οποία πρωταγωνιστούσε, αποκλείει προς το παρόν το ενδεχόμενο να κάνει τηλεόραση. «Είναι δύσκολο. Είναι πια δώδεκα ώρες γύρισμα τη μέρα. Πού να το βάλεις το θέατρο;», αναρωτιέται.

Φθινοπωρινή Ιστορία

Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Μ2)

24-25 Ιανουαρίου στις 8.30μμ

Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής 12 Ιανουαρίου