Οικογένεια Πλακιά: Μέσα από εμάς μιλάνε τα παιδιά μας

Η Σοφία και ο Νίκος Πλακιάς μιλούν για τις κόρες τους σε χρόνο ενεστώτα. «Ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Θα καούν τα κύτταρά μας αν μιλάμε για τα παιδιά σε παρελθοντικό χρόνο» λέει η μητέρα των κοριτσιών. «Σπρώχνουμε την κάθε μέρα. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο χειρότερη είναι η κατάσταση. Αν είναι για μας μία φορά δύσκολο, για την άλλη κόρη μας, την Αναστασία, είναι τρεις» συμπληρώνει ο Νίκος Πλακιάς.

Οι τελευταίες κουβέντες και οι τύψεις των γονιών

Εκείνο το Σαββατοκύριακο θυμάται να λέει στις δίδυμές του ότι είναι τα παιδιά που ήθελε κάθε γονιός. Τα κορίτσια τον ρώτησαν «τι σε έπιασε;» γιατί ήξεραν ότι ο πατέρας τους δεν ήταν εκδηλωτικός. «Εγώ δεν είμαι καθόλου συναισθηματικός, δύσκολα λέω τέτοια, αλλά εκείνο το Σαββατοκύριακο, δεν ξέρω γιατί, είπα αυτή την κουβέντα στα παιδιά..».

Λίγο πριν το δυστύχημα τα κορίτσια είδαν ότι το τρένο είχε καθυστέρηση στο Παλαιοφάρσαλο και παρακαλούσαν τη μαμά τους στα αστεία: «έλα μανούλα, πήγαινε μας με το αυτοκίνητο στη Θεσσαλονίκη». «Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες τους...» θυμάται η μητέρα τους. «Τις πρώτες μέρες οι τύψεις που μας τρώγανε ήτανε πολλές» προσθέτει. «Άλλοι θα πρέπει να νιώθουν τύψεις, όχι εσείς», σχολιάζω στους δύο γονείς. «Αυτός που χάνει τον άνθρωπο του νιώθει τύψεις για το τι έκανε λάθος. Αλλά πάλι, λέω, 100 φορές να με γύριζες πίσω στον χρόνο, το ίδιο θα έκανα. Δεν θα άφηνα ποτέ τη Σοφία να οδηγήσει βράδυ μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Δεν θα έδινα στα κορίτσια το αυτοκίνητο, αν και ήταν πολύ προσεκτικές, δεν ήταν παιδιά ανεύθυνα. Λέγαμε ότι το τρένο είναι το πιο ασφαλές μέσο. Και όμως ήταν το χειρότερο και κανένας δεν ήξερε τίποτα να προστατέψει τα παιδιά... Γιατί να μην το μάθουμε ότι δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση;» αναρωτιέται ο πατέρας.

«Έρχονται στον ύπνο μου, και ας είμαι θυμωμένος»

«Τα κορίτσια έρχονται στον ύπνο σας;» τους ρωτώ. «Ναι, εγώ τα βλέπω συχνά, παρόλο τον θυμό που έχω. Γιατί μου είπε μία μοναχή, εδώ στα Μετέωρα, ότι ‘όταν είσαι οργισμένος και θυμωμένος και κλαις συνέχεια δεν έρχονται, γιατί εκεί που είναι, είναι καλά και δεν θέλουν να στεναχωριέσαι τόσο’. Αλλά εγώ τα βλέπω συχνά τα κορίτσια και ενώ ξέρω ότι είναι όνειρο, λέω στον εαυτό μου ‘μην ξυπνάς, μην ξυπνάς’» λέει ο Νίκος Πλακιάς.

Προς τα πού στρέφει τον θυμό του; «Παντού, σε όλους τους υπεύθυνους. Είναι διάχυτη η οργή. Όταν ακούω τη λέξη ‘πλημμέλημα’, αυτό είναι εμπαιγμός». Ο ίδιος υποστηρίζει ότι υπάρχει δόλος, αφού «γνώριζαν ότι δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί το κακό. Εκείνον τον μήνα είχαν γίνει τρεις φορές τέτοια περιστατικά και απέφυγαν τη σύγκρουση την τελευταία στιγμή. Είκοσι άτομα, ένας να έκανε στο ελάχιστο τη δουλειά του... Όσο τα σκέφτομαι αυτά λέω πώς έχασα τα παιδιά μου τόσο τζάμπα».

«Πετάξαν τα παιδιά μας για μία ψήφο»

Η τραγωδία για την οικογένειά του δεν τελείωσε με τη σύγκρουση των τρένων, αλλά συνεχίστηκε με αυτό που οι συγγενείς των θυμάτων περιγράφουν ως «ξεμπάζωμα-μπάζωμα», δηλαδή τη μεταφορά χώματος -που αποδείχθηκε ότι περιείχε και ανθρώπινα μέλη- από το σημείο του δυστυχήματος και την επίστρωση του χώρου με αδρανή υλικά. «Δεν έπρεπε να αφήσουν να γίνει τίποτα εκεί χωρίς παρουσία εισαγγελία και ανακριτή. Ένας από τους τέσσερις (σ.σ. περιφέρεια, αστυνομία, τροχαία, πυροσβεστική) αν έθετε βέτο, δεν θα γινόταν τίποτα, οπότε είναι όλοι υπεύθυνοι» λέει ο Νίκος Πλακιάς.

Τον ρωτώ ποια ερμηνεία δίνει, δύο χρόνια μετά, γι’ αυτή την άρον άρον παρέμβαση στον χώρο του δυστυχήματος. «Δεν ξέραν τι τους γινόταν εκείνο το βράδυ. Το μόνο άγχος τους ήταν να μην αφήσουν τα βαγόνια εκεί και να χαλάσουν το επικοινωνιακό κομμάτι. Η συγκάλυψη έγινε για το πολιτικό κόστος, για να μην υπάρχει προεκλογικά ένα δεύτερο Μάτι» μου απαντά. «Είναι τραγικό ότι πετάξαν τα παιδιά μας για μία ψήφο» προσθέτει η σύζυγός του.

«Έχω ατσαλωθεί, δεν γίνεται αλλιώς»

Οι δύο γονείς παρακολουθούν τη δικογραφία πολύ συστηματικά, και ας επαναλαμβάνουν, με μία δόση ενοχής, ότι «αργήσαμε να πάρουμε μπροστά». «Στην αρχή ψάχναμε να βρούμε τα παιδιά, αν πόνεσαν αν υπέφεραν, όχι για τον υπαίτιο. Μετά, ψάχνοντας, είδαμε ότι τα παιδιά μας τα δολοφονήσαν. Δύσκολη η λέξη που χρησιμοποιώ, αλλά όλοι γνώριζαν την κατάσταση του σιδηροδρόμου, εκτός από εμάς» λέει ο Νίκος Πλακιάς.

Τους ρωτώ αν η ενασχόληση με τη δικογραφία σημαίνει ότι ξαναζούν συνεχώς τις τελευταίες στιγμές των παιδιών τους. «Προσωπικά έχω ατσαλωθεί, δεν γίνεται αλλιώς. Να ακούς τον έναν και τον άλλον να βεβηλώνουν τη μνήμη των παιδιών σου; Εγώ γνωρίζω ποιος ήταν πού, ποιος βοήθησε, ποιος δεν βοήθησε» λέει ο Νίκος Πλακιάς. «Το οφείλουμε στα κορίτσια να αναζητούμε την αλήθεια. Μέσα από εμάς μιλάνε τα παιδιά μας» προσθέτει η Σοφία Πλακιά.

«Θα έχουμε αποτύχει αν δεν αποδοθούν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα»

Ως προς τα αίτια που προκάλεσαν την ανάφλεξη της πυρόσφαιρας η οικογένεια τηρεί στάση αναμονής και παρακολουθεί τα στοιχεία που είναι κατατεθειμένα στην δικογραφία. Πάντως ο Νίκος Πλακιάς πιστεύει ότι αναλώθηκε πολύς χρόνος και ενέργεια σε αυτή τη συζήτηση, αφού «η αλήθεια που θα τους δικάζει δεν είναι εκεί. Η σύμβαση 717 και τα λεφτά που φαγώθηκαν, ένας σιδηρόδρομος χάλια με βαγόνια σαπάκια, τηλεδιοίκηση μηδέν και φωτεινούς σηματοδότες που δεν λειτουργούσαν, σταθμάρχες με ρουσφέτια, δύο τρένα στην ίδια γραμμή για 12 λεπτά... Μετά, το μπάζωμα-ξεμπάζωμα... Αυτά είναι τα στοιχεία» λέει ο Νίκος Πλακιάς και εμφανίζεται βέβαιος ότι «στο τέλος θα λογοδοτήσουν πάρα πολλοί». Ο ίδιος πιστεύει ότι πρέπει να αποδοθούν ευθύνες, όχι μόνο στον σταθμάρχη της μοιραίας βραδιάς, αλλά σε όλους όσοι είχαν την ευθύνη για τη λειτουργία του σιδηροδρόμου, από τη Hellenic Train, τον ΟΣΕ και τη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων μέχρι τα πολιτικά πρόσωπα- πρωτίστως τον πρώην υπουργό Κ. Καραμανλή και τον τότε υφυπουργό Χρ. Τραντόπουλο. «Αν δεν αποδοθούν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα, ο αγώνας θα είναι σαν να μην έχει δοθεί ποτέ. Θα έχουμε αποτύχει».

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 02.03.2025