Ένα ταξίδι ενηλικίωσης για μικρούς και μεγάλους, έτσι χαρακτηρίζει τη νέα παράσταση με τίτλο «Με αγάπη, Φραντς - Οι επιστολές μιας κούκλας» η ηθοποιός Λίλα Παντελίδου, η οποία υπογράφει το θεατρικό κείμενο στη νέα παραγωγή της θεατρικής ομάδας Blackbird.
Το έργο βασίζεται στη γνωστή ιστορία - μύθο της αλληλογραφίας του Φραντς Κάφκα με ένα μικρό κορίτσι που έχασε την κούκλα του. Λένε, στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο συγγραφέας συνάντησε ένα κοριτσάκι σε ένα πάρκο που έκλαιγε επειδή είχε χάσει την κούκλα του. Βλέποντάς την ο Φραντς Κάφκα της συστήνεται ως ταχυδρόμος και της λέει το να μην ανησυχεί γιατί ο ίδιος ξέρει που είναι η κούκλα της. Στη συνέχεια αρχίζει και γράφει επιστολές τις οποίες υποτίθεται ότι τις στέλνει η κούκλα στο κοριτσάκι. Πρόκειται για ένα τρυφερό κείμενο που μιλάει για την απώλεια, την ενηλικίωση. την φιλία την αποδοχή του εαυτού, την φαντασία και την αγάπη.
Στην παράσταση υπάρχουν δύο ηθοποιοί επί σκηνής και μία εικαστικός που χρησιμοποιεί στην παράσταση την τεχνική του video art. «Είμαι μια πολύχρωμη παράσταση με τραγούδι και χορό που μιλάει για την απώλεια και πώς μπορεί ένα παιδί σε αυτήν την μικρή ηλικία να να έρθει σε επαφή με αυτό το θέμα» εξηγεί στο emakedonia.gr η Λίλα Παντελίδου.
«Πρέπει να μιλάμε για την απώλεια στα παιδιά»
«Μία φράση που λέμε και στο έργο είναι ότι η αγάπη πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιστρέψει. Δηλαδή, τα παιδιά, όπως και οι ήρωες, αρχίζουν και αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει σημασία αν κάτι χάθηκε αλλα ότι θα υπάρχει πάντα μέσα στην καρδιά μας» σημειώνει κάνοντας λόγο για έναν πιο ποιητικό τρόπο αποδοχής της πραγματικότητας. «Τα παιδιά έχουν πολύ έντονη τη φαντασία και η φαντασία είναι ο οδηγός σε αυτό το έργο. Μέσα από τη φαντασία λοιπόν οδηγούμαστε σε νέα μονοπάτια» προσθέτει και υπογραμμίζει πως μπορεί το θέμα του έργου να είναι δύσκολο «το θέατρο όμως οφείλει να λέει την αλήθεια, ειδικά στα παιδιά».
«Οφείλουμε να πούμε στα παιδιά ότι υπάρχει απώλεια γιατί είναι μέσα στη ζωή μας. Δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο. Επομένως επιλέξαμε μέσα από μια τρυφερή ιστορία, γεμάτη με χρώματα και ευαισθησία, να μιλήσουμε στα παιδιά γι' αυτό το θέμα. Με το να μην το συζητάμε δεν κερδίζουμε κάτι. Έχουμε την τάση, τα δύσκολα θέματα να τα βάζουμε κάτω από το χαλάκι, να μην συζητάμε με τα παιδιά ούτε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι μια παράσταση και για ενήλικες - γιατί είναι δοσμένη με τόση αγάπη και τόσο μεράκι και τελικά ακόμα και εμείς που είμαστε μεγάλοι άνθρωποι συγκινούμαστε με αυτό που βλέπουμε. Όχι μόνο για την προσπάθεια των παιδιών, που είναι εξαιρετική, αλλά και για το ίδιο το έργο. Κάπως σε μετακινεί μέσα σου όλο αυτό» σημειώνει.
Ο κ. Παντελίδου πιστεύει ότι μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων τείνει να μην μιλάει για την απώλεια, να μην την διαχειρίζεται. Η ίδια πιστεύει πάρα πολύ στον δημιουργικό τρόπο έκφρασης, ειδικά στα δύσκολα θέματα. «Η φαντασία και η Τέχνη μας βοηθάνε γιατί μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε με μια φωτεινή προσέγγιση, με έναν δημιουργικό τρόπο και με μια φωτεινή οδό. Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να γιατρέψει μικρούς και μεγάλους και αυτό είναι σημαντικό, γιατί το θέατρο για παιδιά, οφείλει να βάζει ένα λιθαράκι στις ψυχές των παιδιών και να τους δείχνει κάτι για τη ζωή. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι οι παιδικές παραστάσεις θα πρέπει να είναι μόνο τραγούδια, χοροί και χαρές. Σαφώς πρέπει να είναι και αυτό, αλλά κάτι πρέπει να έχουμε να πούμε στο τέλος της ημέρας» λέει χαρακτηριστικά.
«Το θέατρο είναι οι άνθρωποί του»
Η Λίλα Παντελίδου δηλώνει καταρχήν ηθοποιός με μια ιδιαίτερη αδυναμία στην θεατρική γραφή. Έχει συνεργαστεί ξανά με την ομάδα Blackbird στην επιμέλεια κειμένου, με πιο πρόσφατη δουλειά το «Παίξε Υπεύθυνα» που παιζόταν την περασμένη σεζόν. Η ίδια σημειώνει ότι από μικρή είχε έφεση στη γραφή ενώ ρόλο έπαιξαν και οι σπουδές της στη Φιλολογία του ΑΠΘ, πριν πάει στη δραματική σχολή. «Το θέατρο είναι μοίρασμα τόσο με την ομάδα όσο και με το κοινό, μοιράζεις μια αλήθεια σου. Είναι μια μορφή έκφρασης. Μα πάνω απ’ όλα για μένα το θέατρο είναι οι άνθρωποι και οι δεσμοί που δημιουργούμε μέσα από το αυτό και ένας τόπος συνάντησης ανθρώπων. Να συναντιέσαι και να συναντάς ανθρώπους και να μοιράζεσαι το ίδιο όνειρο. Κάποιες μαγικές στιγμές το να κοιτάω στα μάτια το κοινό και να καταλαβαίνω ότι κάτι μοιραστήκαμε μαζί αυτή τη στιγμή, κάτι έγινε. Αυτές τις λίγες μαγικές στιγμές που κοιτάς έναν θεατή στα μάτια και λες ναι, το βιώσαμε μαζί αυτό» λέει χαρακτηριστικά.
«Στο θέατρο ανεβαίνεις στη σκηνή κα κοιτάς το κοινό στα μάτια. Πολλές φορές στην πραγματική μας ζωή φεύγουμε, δεν κοιτάμε καν τους ανθρώπους στα μάτια. Είτε βιαζόμαστε, είτε δεν έχουμε καν χρόνο γι' αυτό. Το θέατρο είναι λίγες από τις στιγμές αυτές που έχεις αυτή τη δυνατότητα να δεις έναν άνθρωπο στα μάτια. Είτε τον συμπαίκτη σου, είτε τον θεατή. Είναι πολύ σημαντικό για μένα αυτό. Όσο και αν ακούγεται απαισιόδοξο, πραγματικά με τους ανθρώπους δεν κοιτάζομαστε στα μάτια πλέον» συνεχίζει. «Είναι τόσο απλό αλλά τόσο ουσιαστικό. Έχουμε χάσει τα δεδομένα, τις αξίες μας, τα ιδανικά μας κατά κάποιον τρόπο. Η ζωή τρέχει και εμείς τρέχουμε να την προλάβουμε. Το θέατρο στοχεύει προς την αλήθεια. Είτε σαν ηθοποιός, είτε σαν θεατής ανακαλύπτεις μια άλλη αλήθεια μέσα από το έργο για τον εαυτό του, για την κοινωνία, για τους ανθρώπους γύρω σου».
«Μέσα στα υπόγεια και στις αίθουσες, εμείς θα λιώνουμε για να βγάλουμε την αλήθεια μας»
Η Λίλα Παντελίδου μεγάλωσε στη Δράμα, ήρθε στην Θεσσαλονίκη στα 17 της, εδώ σπούδασε και εδώ ζει και βιοπορίζεται, δεν μπορεί να αποκλείσει όμως το ενδεχόμενο να κατέβει στην Αθήνα μόνιμα, αν και προς το παρόν την κρατάνε ακόμα οι ισχυροί δεσμοί που έχει στην πόλη και ένας από αυτούς είναι με την ομάδα Blackbird. «Είμαστε κάτι παραπάνω από ομάδα, είμαστε παρέα και πιστεύω πάρα πολύ στο θέατρο της ομάδας και της συνεργασίας. Πιστεύω πολύ στο να ονειρευόμαστε όλοι μαζί» λέει χαρακτηριστικά. Αυτή την περίοδο παίζει στον μονόλογο HIV του Θανάση Τριαρίδη στο Θέατρο 104 στον Κεραμεικό, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Κατσανίκα ενώ συμμετέχει και στην παιδική θεατρική παράσταση «Το νησί της Μαρίας», της Βικτόρια Χίσλοπ από το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης στο «Ολύμπιον» σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μαρκέλλας Χαλκιά.
«Το ελεύθερο Θέατρο και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Στις νέες ομάδες δεν δίνονται εύκολα πολλές κρατικές χορηγήσεις αρχικά. Άρα μια ομάδα για να ανεβάσει μια παράσταση θα πρέπει να την κάνει με δικά της έξοδα. Έπειτα πολλές σκηνές έχουν κλείσει. Πολλές φορές δεν υπάρχει και χώρος για να σε φιλοξενήσει, για να ανεβάσεις μια παράσταση. Γενικότερα στην Ελλάδα νομίζω υπάρχει αυτό το θέμα με την τέχνη. Το είδαμε και τα προηγούμενα χρόνια, συνεχίζουμε να το βλέπουμε, υπάρχει ένας υποβαθμισμός του θεάτρου και της τέχνης και γι’ αυτό και πραγματικά με συγκινεί πάρα πολύ η προσπάθεια που γίνεται στην ομάδα Blackbird. Υπάρχει μεγάλη σύνδεση. Μετά το τέλος των προβών με τα παιδιά αγκαλιαζόμαστε και ξέρουμε ότι αυτό το θέατρο θέλουμε να κάνουμε. Αυτό για μας είναι η Τέχνη. Μέσα στα υπόγεια και στις αίθουσες, εμείς θα λιώνουμε για να βγάλουμε την αλήθεια μας» καταλήγει.
INFO
Κυριακές 2, 9, 16 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Σοφούλη στις 11:30
Εισιτήρια: more.com
