Βελιγράδι: "Χρυσός Νικητής" ο Κώστας Γαβράς στο 48ο διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Ο Έλληνας σκηνοθέτης τιμήθηκε για τη συνολική προσφορά του - Χαρακτήρισε την ΕΕ ως "ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ όπου όλοι μιλούν διαφορετικές γλώσσες"
Σαν σήμερα, πριν από 90 χρόνια στα Λουτρά Ηραίας Αρκαδίας το 1993 γεννιέται ο Κώστας Γαβράς που, άσχετα αν η καριέρα και η ολοκλήρωση της έγινε στη δεύτερη πατρίδα του την Γαλλία, δεν παύει να δηλώνει με υπερηφάνεια την ελληνική καταγωγή του ενώ κάνει κάθε καλοκαίρι τις διακοπές του στη χώρα μας.
Συμπληρώνοντας ακριβώς ενενήντα χρόνια ζωής και δημιουργίας, πέραν των κινηματογραφικών σχεδίων που ετοιμάζει, είναι και πρόεδρος της περίφημης Γαλλικής ταινιοθήκης στο Παρίσι. Πρόσφατα επιδείκνυε με υπερηφάνεια σε φίλους και επισκέπτες τα διάφορα οπτικά ντοκουμέντα από τη περίοδο του «ψυχρού» πολέμου.
Κέρδισε παντού βραβεία και φυσικά και Όσκαρ, υπηρέτησε, και συνεχίζει να το κάνει με πάθος και νεανικό οίστρο την έβδομη τέχνη και ταυτόχρονα την κοινωνία.
Οι ταινίες είναι φορτισμένες ιδεολογικά και ταγμένες στο πλευρό της κοινωνίας και του ανθρώπου. Η τέχνη του είναι πολιτική με όλες τις έννοιες και διαφοροποιήσεις του όρου.
Υπάρχει τόσο η γαλλική όσο και η αμερικανική περίοδός του, ενώ στην Ελλάδα γύρισε μεγάλο μέρος της ταινίας του «Ενήλικοι στο δωμάτιο» βασισμένο στο βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη και στην Ελλάδα των μνημονίων.
Υπέγραψε την πρώτη αμερικανική ταινία («Ο αγνοούμενος») που ξεκαθάρισε πως την δικτατορία στην Χιλή τον Σεπτέμβριο του 1973 οργάνωσε και καθοδήγησε – μέσω της CIA- η αμερικανική κυβέρνηση.
Ο κόσμος τον γνώρισε και τον θαύμασε με το «Ζ», όπου διασκευάζοντας το περίφημο ομώνυμο αφήγημα του Βασίλη Βασιλικού, έδειξε ξεκάθαρα το παρακράτος που κατ' ουσία κυβερνούσε τη χώρα μας. Τόλμησε ταυτόχρονα να «μιλήσει» οπτικά και για τις στρεβλώσεις και την γραφειοκρατία στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού στην ειλικρινή δημιουργία «Η ομολογία» βασισμένη στο περίφημο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Άρθουρ Λόντον. Αγαπημένος του ηθοποιός ο Υβ Μοντάν που πρωταγωνίστησε στο «Βαγόνι των δολοφόνων» (1965), «Η ομολογία» (1970), «Κατάσταση πολιορκίας» (1972), «Ειδικό δικαστήριο» (1975), «Η λάμψη μιας γυναίκας» (1979).
Κώστας Γαβράς, μια λάμψη τελικά ιδεολογίας, ανθρωπισμού, παιδί του σινεμά και της κοινωνίας.
