Ιστορίες: Τα μεταπολεμικά Μουντιάλ των εκπλήξεων
Το 1950 η Βραζιλία διοργανώνει το δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο και περιμένει να είναι το πρώτο που θα κατακτήσει. Οι Ουρουγουανοί, ωστόσο, είχαν διαφορετική άποψη
Του Βασίλη Κεχαγιά
Τι και αν ο Πελέ είχε σφραγισμένη την πιστοποίηση του καλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, ιδίως μετά την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1970, έχοντας σημαντική συμμετοχή, επίσης, στις κατακτήσεις του 1958 και του 1962 από τη Βραζιλία; Αυτό το παιδί που το ποδοσφαιρικό άστρο στάθηκε επίμονα πάνω από τη Βίλα Φιορίτα όταν γεννήθηκε, με το όνομα Ντιέγκο Μαραντόνα έμελλε να θέσει το άλυτο «Δήλειο πρόβλημα» του ποδοσφαίρου.
Ποιος ήταν, πλέον, ο Θεός της θρησκείας «μπάλα»;
Παράδοξο, μεν, αληθές δε ότι η αναμέτρηση, τις περισσότερες φορές μετατοπίζεται στο ηθικολογικό πεδίο. Ακόμη κι αν ο Ντιέγκο έπρεπε να λάβει το χρίσμα, το παράδειγμα μίμησης το οποίο παραδίδει στους νέους του κόσμου, μέσω του ψυχαγωγικού ποδοσφαίρου, μάλλον εκτρέπει τον αθλητισμό από τις καταστατικές του αρχές.
Έστω και με τεράστιο δείκτη υποκρισίας για το πόσο «αθλητισμός» είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, η περίπτωση Μαραντόνα και εξωγηπεδικής συμπεριφοράς του σίγουρα παραβίασε κάθε ελαστικότητα των ορίων. Ωστόσο, με αμιγώς ποδοσφαιρικούς όρους, ποιός θα μπορούσε να τα κάνει όλα τούτα τα κατορθώματα, τις περισσότερες φορές χωρίς ισοϋψείς συμπαίκτες, υπό την επήρεια ξενυχτιών γεμάτων αλκοόλ και σεξ;
Στα Παγκόσμια Κύπελλα ο Ντιέγκο Μαραντόνα εμφανίσθηκε τέσσερις φορές. Είχε προηγηθεί αυτό του 1978, υπό τα όμματα του στρατηγού Βιντέλα. Τότε, ο Μενότι απέκλεισε την τελευταία στιγμή τον Μαραντόνα από την αποστολή της εθνικής Αργεντινής, κάτι που του στέρησε το δικαίωμα να επαίρεται ως δεκαοκτάχρονος παγκόσμιος πρωταθλητής.
Αργότερα ο Ντιέγκο πούλησε το σχετικό αποκλεισμό ως επιθυμία της χούντας, κάτι που μάλλον δεν ευσταθεί, αφού το επόμενο έτος ως ηγέτης της ομάδας κάτω των 19 ετών, η οποία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Τόκιο, έγινε το αγαπημένο παιδί των δικτατόρων.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα γήπεδα της Ισπανίας, έφαγε τόσο ξύλο από τους Ιταλούς -και ιδίως από τον Τζεντίλε- που ο εκνευρισμός του διήρκεσε ως... το επόμενο ματς με τη Βραζιλία, όπου αποβλήθηκε, λόγω μίας εξόχως βάρβαρης συμπεριφοράς.
Ο Ντιέγκο είχε αρχίσει να γίνεται Μαραντόνα, τουλάχιστον ως προς το χαρακτήρα. Στα επόμενα δύο Μουντιάλ θα πραγματοποιούσε, συγχρόνως, και επίδειξη της ποδοσφαιρικής του θεϊκής καταγωγής.
*Διαβάστε περισσότερα στη "ΜτΚ" που κυκλοφορεί αύριο, Κυριακή 04.12.2022
