Μετά τις εντυπωσιακές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη και όσα τις ακολούθησαν, η πολιτική ζωή βρέθηκε ξαφνικά σε αχαρτογράφητα νερά.
Η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με διαρροές με πολιτικό πρόσημο, μάλλον προερχόμενων από μικρή μειοψηφία δικηγόρων και τεχνικών συμβούλων. Αν και οι κινητοποιήσεις συχνά περιγράφονται ως ήττα της ΝΔ, οι πρώτες δημοσκοπήσεις καταγράφουν πτώση (σίγουρα όχι κατάρρευση) ποσοστών και για τα τρία τελευταία κυβερνητικά κόμματα • αντίθετα, ενισχύονται τα μικρότερα και πιο ακραία. Καταγράφεται επίσης ακόμη λιγότερη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Επιδιώκοντας -ορθώς- να διασπάσει τον κοινωνικό διαχωρισμό μεταξύ ευαισθητοποιημένων και ασυγκίνητων πολιτών, ο Μητσοτάκης στάθηκε αμυντικά απέναντι στο Σρόιτερ, δεχόμενος επικρίσεις από φανατικούς υποστηρικτές του. Πράγματι, η 180° στροφή του φάνηκε να δικαιώνει όσους ενστερνίζονται τα πιο συνομωσιολογικά σενάρια και πλέον μοιάζουν να νομιμοποιούνται ηθικά οι αγώνες του πεζοδρομίου, όπως συνέβη το 2008, όταν ο Παυλόπουλος υιοθέτησε αυτούσιες τις καταγγελίες για το θάνατο του Γρηγορόπουλου.
Τουλάχιστον μέχρι τη δεύτερη επέτειο της τραγωδίας, η κατάσταση θα παραμείνει τεταμένη, όμως η κυοφορούμενη πρόταση μομφής δεν προσφέρει προοπτική ανατροπής της κυβέρνησης. Ίσως κάποιοι ονειρεύονται ένα νέο κίνημα αγανακτισμένων • είναι γεγονός ότι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα -σε διάφορους βαθμούς- έχουν αποδεχθεί το αφήγημα της συγκάλυψης, χωρίς βέβαια να αναφέρουν τι και ποιοί συγκαλύπτονται. Αναζωογονημένοι Πασόκοι και Συριζαίοι σχεδόν πανηγυρίζουν για την επερχόμενη ανατροπή, προσβλέποντας σε κυβέρνηση…λαϊκού μετώπου. Πάντως από μόνα τους τα Τέμπη δεν πρόκειται να αποτελέσουν υποκατάστατο ουσιαστικού αντιπολιτευτικού λόγου, και είναι περισσότερο πιθανό να αποτελέσουν θρυαλλίδα εξελίξεων στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, ενθαρρύνοντας το κομμάτι της που αισθάνεται περιθωριοποιημενο.
Όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται, οι κυβερνώντες έχουν κάνει τα πάντα για να εξασφαλιστεί ορθή διαχείριση της έρευνας, μα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μοιάζει να έχει αντίθετη άποψη. Η στάση αυτή εν πολλοίς οφείλεται σε μία εσφαλμένη άποψη για τις αρμοδιότητες και δυνατότητες του εκάστοτε πρωθυπουργού, υπουργών, επικεφαλής φορέων, κρατικών αξιωματούχων και τοπικών αρχόντων. Στην πραγματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός δεν διοικείται από…μικρούς θεούς που παρακολουθούν και τακτοποιούν τα πάντα στην εντέλεια. Ωστόσο, μετά το δυστύχημα σίγουρα υπήρξαν πολλοί λόγοι για να καλλιεργηθεί η καχυποψία: το…μπάζωμα ήταν μια ενέργεια -στην καλύτερη περίπτωση- επιπόλαια, η βεβαιότητα για την μη ύπαρξη παράνομου εύφλεκτου φορτίου χαρακτηρίζεται βιαστική, η συμμετοχή Καραμανλή στα ψηφοδέλτια ερμηνεύτηκε ως προστασία από διώξεις, η εξεταστική της Βουλής κατέληξε φάρσα, οι προσωπικές επιθέσεις στην Καρυστιανού θεωρήθηκαν ανάλγητες, η επικοινωνιακή διαχείριση του γεγονότος υπήρξε αξιοθρήνητη (χρειάστηκε η 26η Ιανουαρίου για να συνειδητοποιήσει το Μαξίμου τη λαϊκή οργή) με αποτέλεσμα πλήρη επικράτηση της παραφιλολογίας, η εξέλιξη των γεγονότων τη μοιραία βραδιά παραμένει ασαφής. Με απλά λόγια, η παραπάνω εικόνα χάους αμαυρώνει εκείνη του Επιτελικού Κράτους. Ο νυν εφαρμοζόμενος τρόπος συντονισμού έχει μεν το πλεονέκτημα πως κάθε επιτυχία πιστώνεται στον πρωθυπουργό και στο στενό επιτελείο του, αλλά και το μειονέκτημα πως κάθε αποτυχία χρεώνεται επίσης στα ιδια προσωπα.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν το μέγα ερώτημα είναι το εξής: όσα έγιναν μετά την τραγωδία οφείλονται σε ανικανότητα ή σε σκοπιμότητα; Για να δοθεί ασφαλής απάντηση θα πρέπει να περιμένουμε την δημοσίευση του επίσημου πορίσματος σχετικά με τις ενέργειες σταθμάρχη-μηχανοδηγού, την επιβεβαίωση για τυχόν παράνομες εύφλεκτες ουσίες, την πλήρη περαίωση της ανακριτικής διαδικασίας, και τέλος τη διαβίβαση των σχετικών εγγράφων στην Εισαγγελία. Δυστυχώς, πολύ φοβάμαι πως ούτε τότε θα υπάρξει ηρεμία. Αρκετοί θα συμφωνήσουν με το πόρισμα μόνο αν αυτό θα συμβαδίζει με τις πεποιθήσεις τους για τα αίτια του δυστυχήματος • εφόσον δεν ικανοποιηθούν, θα επιμείνουν στις καταγγελίες τους για εγκληματική σκευωρία. Παράλληλα, η διασπορά ψευδών ή έστω παραπλανητικών πληροφοριών θα έχει θολώσει τόσο τα νερά, ώστε να διατηρούνται αμφιβολίες για τα πάντα, ασχέτως πορισμάτων και ετυμηγορίας. Έτσι, πάνω στα άτυχα θύματα και στον πόνο των ανθρώπων τους θα έχουμε εκ νέου υπονόμευση του κύρους θεσμών και ειδικών. Πολλοί -φυσικά όχι όλοι - θα παραμείνουν με την αίσθηση ότι επί δύο χρόνια, μια καλοκουρδισμένη μηχανή από δεκάδες πρόσωπα συνωμοτεί, εξαφανίζοντας αποδείξεις ευθυνών της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Συνεπώς, επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα, συμφωνα με τα υφιστάμενα στοιχεία η απάντηση είναι καθαρά ζήτημα προδιάθεσης απέναντι στο Μητσοτάκη και στην κυβέρνησή του, στο αν είχε κίνητρο για μια πλεκτάνη τόσο περίπλοκη και επικίνδυνη, ή όχι.
Ομολογουμένως, η τωρινή αρνητική προδιάθεση μεγάλου μέρους του κοινωνικού συνόλου δεν είναι απροσδόκητη. Από το 2019 οι πολίτες περιμένουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ριζικών αλλαγών σε κάθε τομέα του κράτους. Υπήρξε αισιοδοξία μετά όσα ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ, χωρίς όμως συνέχεια. Τώρα, αφού χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους, διακεκριμένα κυβερνητικά στελέχη θυμήθηκαν την καθυστέρηση των ζωτικών μεταρρυθμίσεων. Εν τούτοις, θα πρέπει κατ'αρχήν να αντιληφθούν πως ο λαός αδιαφορεί για την πολιτική επικοινωνία, και πως το πρόβλημα του δεν είναι οι κομματικές κοκορομαχίες και η διαιώνιση κάποιας παράταξης στην εξουσία • το καυτό πρόβλημά του είναι το πέρασμα από το επιζείν στο ζειν. Το ξέσπασμα της τελευταίας εβδομάδας οφείλεται πρωτίστως στη συσσώρευση δυσαρέσκειας για τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, μέσω του πληθωρισμού, της εγκληματικότητας, της φθοράς των υποδομών και των χαμηλών προσδοκιών για το αύριο. Το σπαραξικάρδιο ηχητικό από τα Τέμπη λειτούργησε ως σπίθα για μια έκρηξη του ήδη φορτισμένου συλλογικού θυμικού.
Αυτές τις μέρες είχαμε τις επετείους των Ιμίων και της δολοφονία Καμπανού, δηλαδή άλλων γεγονότων που έμμεσα ή άμεσα ανέδειξαν την αδιαφορία του κράτους για τις ζωές μας. Σήμερα, δεν υπάρχει σοβαρή πρόταση από την αντιπολίτευση ώστε να μη συμβεί νέα τραγωδία. Σήμερα, ο μόνος πραγματικός αντίπαλος της κυβέρνησης δεν είναι ο λαϊκισμός, μα οι δικοί της ισορροπισμοί • ο φόβος της να συγκρουστεί με παγιωμένα συμφέροντα, επιβάλλοντας δραστικές λύσεις μέσω της ενεργοποίησης νέων ορεξάτων προσώπων. Η οριστική δικαίωση για τις 57 χαμένες ψυχές θα έρθει αν ο φρικτός τους θάνατος γίνει αφορμή για ξήλωμα του παρασιτικού παρακράτους μέσα στο ελληνικό Δημόσιο.
Αν όντως αυτό επιθυμούμε, καλώς ή κακώς ο Μητσοτάκης είναι η μόνη αξιόπιστη λύση στον ορίζοντα, παρά τα υπαρκτά λάθη του. Τούτου λεχθέντος, το ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι της ΝΔ επιμένουν να εμπιστεύονται τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν συνεπάγεται ότι θα τον εμπιστεύονται για πάντα.