Φαιδρά Πορτοκαλέα#154: Τα κλειστά μαγαζιά, η αεικίνητη πρόεδρος, ο ταξίαρχος, η σταθερή δεύτερη θέση και οι ευχές μας

Το φαινόμενο των κλειστών καταστημάτων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε πολλές επαρχιακές πόλεις, δεν είναι πλέον συγκυριακό, είναι εικόνα καθημερινότητας. Οι άδειες βιτρίνες και οι ταμπέλες «Ενοικιάζεται» έχουν αντικαταστήσει τη ζωντάνια και την κίνηση στους εμπορικούς δρόμους, από την Τσιμισκή μέχρι τις συνοικίες της όλων των πόλεων της Βορείου Ελλάδας, η αγορά μοιάζει να βυθίζεται σε σιωπή. Μικρομεσαίοι επαγγελματίες, αυτοί που κάποτε αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, σήμερα παλεύουν να μείνουν όρθιοι. Με την ακρίβεια να πιέζει σε όλα τα μέτωπα, από το ρεύμα και τα ενοίκια μέχρι την εφορία, πολλοί αναγκάζονται να κατεβάσουν ρολά, οριστικά.

«Πώς να κρατήσεις το μαγαζί όταν όλα γύρω σου σε σπρώχνουν να το αφήσεις;», μας λέει καταστηματάρχης στην οδό Μητροπόλεως. «Ούτε στηρίξεις, ούτε ουσιαστικό ενδιαφέρον. Κι αν δεν έχεις πλάτες, απλώς εξαφανίζεσαι».

Η κυβέρνηση, παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες, εμφανίζεται αποκομμένη από την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Οι παρεμβάσεις που έγιναν δεν επαρκούν, ενώ η απουσία στοχευμένων μέτρων έχει αφήσει την αγορά ανοχύρωτη απέναντι στην κρίση. Το αίτημα είναι σαφές και επείγον, η πολιτεία πρέπει να δράσει άμεσα. Η στήριξη των μικρομεσαίων δεν είναι απλώς θέμα κοινωνικής ευαισθησίας, είναι ζήτημα εθνικής οικονομικής επιβίωσης. Χωρίς τους ανθρώπους που ανοίγουν κάθε πρωί ένα μικρό μαγαζί, που πληρώνουν φόρους και δίνουν δουλειά σε τοπικό επίπεδο, η ελληνική πόλη χάνει το πρόσωπό της.

Οι μικρές δουλειές είναι που κρατούν την πόλη όρθια. Αν πέσουν αυτές, πέφτει και η πόλη

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

Αν υπήρχε Όσκαρ για αεικίνητες προέδρους, η Λένα Χατζηδημού θα το είχε ήδη κατακτήσει και με βραβείο κοινού. Στο φετινό πασχαλιάτικο bazaar του Ροταριανού Ομίλου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε στα κομψά τους γραφεία, η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή και καμπάνες δεν χτυπούσαν για επιτάφιο αλλά για… δράση! Η κυρία Λένα, με το χαμόγελο επαγγελματία διπλωμάτη και την ενεργητικότητα δέκα εθελοντών μαζί, ήταν κυριολεκτικά παντού, συντόνιζε, καλωσόριζε, καθοδηγούσε, φρόντιζε, έδινε λύσεις πριν προκύψουν τα προβλήματα και φυσικά, φωτογραφιζόταν με όλους από τοπικούς άρχοντες μέχρι τα μέλη του Ομίλου. Το «ποιοι ήταν εκεί» θυμίζει στήλη κοσμικών, Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, αντιπεριφερειάρχες, βουλευτές, σύζυγοι, βαφτιστήρια και φυσικά τα δεκάδες μέλη επίσης πολλές τοπικές περσόνες με ύφος «είμαι low profile αλλά με ξέρει όλη η πόλη», παρέλασαν με ευχάριστη διάθεση και εντυπωσιακή ευγένεια.

Το παζάρι πέτυχε και χάρη στη Λένα Χατζηδημού, την αεικίνητη γυναίκα-φαινόμενο που όχι μόνο κρατά τον Όμιλο ζωντανό αλλά του δίνει και στιλ, παλμό και ενέργεια.

Η αρετή είναι πράξη, όχι πρόθεση

Αριστοτέλης

Κάποιοι λένε πως ο Ταξίαρχος Κώστας Αθανασάκος έχει μία περίεργη ικανότητα να βλέπει γύρω από τις γωνίες, άλλοι, πιο ρεαλιστές, υποστηρίζουν απλά ότι κάνει καλά τη δουλειά του. Ως επικεφαλής της Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων Θεσσαλονίκης, έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι διαθέτει κάτι που λείπει σε πολλούς, κοινή λογική, συνδυασμένη με ασυνήθιστη αποτελεσματικότητα.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που στις τελευταίες κρίσεις της Ελληνικής Αστυνομίας, ο Ταξίαρχος Αθανασάκος παρέμεινε στη θέση του. Προφανώς οι ανώτεροί του κάτι ξέρουν ή καλύτερα, κάτι είδαν. Μία υπηρεσία που λειτουργεί μεθοδικά και ουσιαστικά, χωρίς περιττές φανφάρες.

Αλλά δεν είναι μόνος, πλάι του έχει μία ομάδα συνεργατών και αστυνομικών που δίνουν καθημερινή μάχη κόντρα στο έγκλημα, με την ίδια προσήλωση και σοβαρότητα. Με συνεχή εκπαίδευση, ετοιμότητα και διαρκή συνεργασία, επιτυγχάνουν αποτελέσματα που σπάνια βγαίνουν στα φώτα της δημοσιότητας, αλλά γίνονται αισθητά στους δρόμους της πόλης. Δεν ζητούν χειροκρότημα, μα εμπιστοσύνη και την κερδίζουν με κάθε τους κίνηση, σιωπηλά, αλλά σταθερά.

Νόμοι καλοί υπάρχουν,·το ζητούμενο είναι να εφαρμόζονται από ανθρώπους που αξίζουν

ΣΟΛΩΝ

Είναι πια φανερό. Η Πλεύση Ελευθερίας κατέχει σταθερά τη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις. Όχι, δεν μιλάμε για καλλιστεία γοργόνων ούτε για διαγωνισμό μπουγάτσας, μιλάμε για την πολιτική σκηνή της χώρας, αυτή τη σκληρή, αδυσώπητη αρένα, όπου η Ζωή Κωνσταντοπούλου πλέει με ταχύτητα και την πυξίδα στο «δίκιο του λαού» (ή το δικό της, λεπτομέρειες).

Καθώς τα υπόλοιπα κόμματα ψάχνουν ακόμα το Google Maps για να βρουν την «κεντροαριστερά», η Πλεύση βρήκε λιμάνι στις καρδιές του εκλογικού σώματος. Το κόμμα της Ζωής θυμίζει εκείνο το πλοίο που κανείς δεν πίστευε ότι θα σαλπάρει, και τελικά όχι μόνο σάλπαρε, αλλά πέρασε το καράβι των άλλων σα να ήταν πλαστικές βαρκούλες από παιδική πισίνα.

Στις δημοσκοπήσεις, τα άλλα κόμματα παλεύουν να μείνουν πάνω από το 3%, ενώ η Πλεύση, με το σταθερό ύφος «δεν αστειεύομαι ποτέ, αλλά γελάστε ελεύθερα», περνάει δεύτερη, αφήνοντας πίσω πρώην πρωθυπουργούς, νυν ευρωβουλευτές και ένα πλήθος σχολιαστών που σήκωσαν τα χέρια ψηλά (και τα φρύδια ακόμα ψηλότερα).

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι το κάνει αυτό χωρίς να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, δεν έχει τάξει επιδόματα, δεν έχει βγάλει σποτ με γάτες και κουταβάκια, δεν έχει φτιάξει meme με τον Χάρι Πότερ και τη Ζωή να φωνάζει «Expelliarmus!» στη Βουλή. Και παρ’ όλα αυτά, ανεβαίνει, μήπως τελικά ο κόσμος δεν θέλει άλλα λόγια, αλλά καθαρή φωνή και έντονο βλέμμα που σε κάνει να κατεβάσεις το κινητό από ντροπή.

Όπως και να ’χει, η Πλεύση δεν είναι πια ανέκδοτο, είναι δεύτερη και αυτό, αγαπητοί συμπολίτες, είναι ίσως το πιο σουρεαλιστικό πράγμα που έχει συμβεί στη χώρα... μετά το γεγονός ότι ακόμα βλέπουμε το «Καλημέρα Ζωή» στις επαναλήψεις.

Οι πολλοί είναι κακοί, ελάχιστοι όμως είναι καλοί

Ηράκλειτος

Οι αγαπημένοι συνεργάτες της στήλης ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ δεν είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι φτερωτοί, πολυλογάδες και αθεράπευτα περίεργοι. Και επειδή το Πάσχα είναι γιορτή αγάπης, ελπίδας και… αρνιών, στέλνουν τα δικά τους πετούμενα μηνύματα. Οι καρδερίνες με ανθρώπινη φωνή και ρεπερτόριο λαϊκής τραγουδίστριας 3ης κατηγορίας, τραγουδάνε στις αυλές: «Χριστός Ανέστη και του χρόνου με λιγότερη γκρίνια και περισσότερα τσουρέκια!».

Οι κουκουβάγιες με κάμερες που καταγράφουν τα πάντα, από τις ψησταριές μέχρι τα αναστάσιμα φιλιά, σχολιάζουν με βλέμμα αυστηρό: «Το σούβλισμα θέλει τέχνη, αλλά και λίγη αισθητική, όχι πια κάλτσες με σανδάλια στην αυλή!».

Και οι μελωδικές καρακάξες μας, με καπέλο ρεπόρτερ και μόνιμο κουτσομπολιό στο ράμφος, εύχονται «Υγεία, χαρά και καλοπέραση και μακριά από τοξικούς κόκορες που λαλούν χωρίς λόγο!».

Εμείς, το χαρούμενο αυτό κοπάδι της ΦΑΙΔΡΑΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑΣ, σας ευχόμαστε Καλό Πάσχα με καρδιά γεμάτη αγάπη, μυαλό καθαρό σαν τον γαλάζιο ουρανό και φτερά για να πετάτε όπου σας πάει η ψυχή σας.

Γιατί το Πάσχα δεν είναι μόνο αυγά είναι και ευχές που στροβιλίζονται στον αέρα, με φωνή, κάμερα και… άποψη!

Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ

Νίκος Καζαντζάκης

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 19-20.04.2025