Φαιδρά Πορτοκαλέα#148: Η γάτα και ο σκύλος, οι αντικαταστάτες, ο κύριος Ιλαρίων και το σπίτι του, σκουπίδια διαφορετικής οσμής, οι ανεξάρτητες αρχές και ο Μεγάλος Αδερφός και η ταφόπλακα…

Η αντιπολίτευση, σε μία σπάνια στιγμή απόλυτης σύμπνοιας (σαν γάτα και σκύλο που αποφάσισαν να ανοίξουν συνεταιρισμό), κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, επικαλούμενη την τραγωδία των Τεμπών. Τα κόμματα, που μέχρι χθες διαφωνούσαν ακόμα και στο αν το νερό βράζει στους 100°C, βρήκαν ξαφνικά κοινό έδαφος: η κυβέρνηση φταίει για όλα! Για το δυστύχημα, για την ακρίβεια, για τα καμένα τοστ στις καφετέριες. Στη Βουλή στήθηκε σκηνικό δράματος, με αγορεύσεις που θύμιζαν περισσότερο αρχαία τραγωδία, παρά πολιτική αντιπαράθεση. Η κυβέρνηση, βέβαια, απάντησε με το κλασικό «φταίνε και οι προηγούμενοι», θυμίζοντας μαθητή που δικαιολογείται γιατί δεν έγραψε καλά στο διαγώνισμα.

Η αντιπολίτευση είναι πολύ χρήσιμη. Χωρίς αυτή, δεν θα ξέραμε ποτέ πόσο τέλεια είναι η κυβέρνηση

Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ας φανταστούμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφασίζει να αποσυρθεί από την πρωθυπουργία. Και εδώ αρχίζει το μεγάλο ερώτημα: ποιος θα τον αντικαταστήσει; Γιατί, ας το παραδεχτούμε, το πολιτικό τοπίο δεν είναι ακριβώς γεμάτο από «λαμπρούς ηγέτες». Ο πρώτος υποψήφιος πιστεύει ότι η οικονομία μπορεί να διορθωθεί με μία χρυσή κάρτα και έναν καλό προγραμματιστή. Ο δεύτερος πιστεύει ότι εξωτερική πολιτική είναι απλώς το να «κρατάς τις αποστάσεις» με όλους. Και φυσικά, υπάρχουν εκείνοι που νομίζουν ότι η διακυβέρνηση είναι σαν reality show, όπου όλοι συμμετέχουν για τον τίτλο του «πρωθυπουργού της χρονιάς», αλλά κανείς δεν έχει ιδέα πώς να λύσει τα προβλήματα.

Η αλήθεια είναι πως, ακόμα και αν υπήρχαν άλλοι υποψήφιοι, ποιος θα μπορούσε να συνδυάσει την ψυχραιμία, την εμπειρία και την ικανότητα να προχωρά σε δύσκολες αποφάσεις χωρίς να βυθιστεί σε αδιέξοδα; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά τα λάθη και τις ατέλειες, παραμένει ο μόνος που μπορεί να αντέξει τις πιέσεις της πρωθυπουργίας και γι’ αυτό παραμένει ακόμα η καλύτερη επιλογή.

Η καλύτερη προετοιμασία για το αύριο είναι να κάνεις το σήμερα να αξίζει

Αβραάμ Λίνκολν

Τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει κάποιοι υπουργοί με τις δηλώσεις τους μας φέρνουν στη μνήμη μας την παρακάτω ιστορία.

Ο κύριος Ιλαρίων μαζί με την οικογένειά του και με φίλους του, ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι στην κορυφή ενός λόφου. Το φρόντιζε με αγάπη, το διατηρούσε καθαρό και περιποιημένο, γιατί ήξερε πως η αξία του εξαρτιόταν από τη φροντίδα του. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να φιλοξενήσει στο σπίτι του μερικούς ξένους, που του είχαν συστήσει άλλοι. Ήθελε να τους δώσει χώρο, να τους κάνει να νιώσουν άνετα. Όμως, εκείνοι δεν σεβάστηκαν το σπίτι του, άφησαν σκουπίδια, χάλασαν τα έπιπλα, έγραψαν στους τοίχους, σαν να μην ήταν δικό τους πρόβλημα.

Όταν έφυγαν, ο κύριος Ιλαρίων είδε τις ζημιές και σκέφτηκε: «Τελικά, όσοι δεν νιώθουν πως αυτό το σπίτι είναι δικό τους, δεν το σέβονται». Δεν θύμωσε, ούτε τα παράτησε. Σήκωσε τα μανίκια, κάλεσε τους ανθρώπους που πραγματικά τον αγαπούσαν και άρχισε να το διορθώνει, όπως έκανε πάντα. Γιατί ήξερε ότι το σπίτι του ήταν δυνατό, αρκεί εκείνος να το φροντίζει μαζί μ’ εκείνους που είχαν μεγαλώσει σ’ αυτό…

Οι άνθρωποι σπανίως εκτιμούν κάτι που δεν κόπιασαν να αποκτήσουν

Άγνωστος

Όπως είχαμε αναφέρει στην προηγούμενη πορτοκαλιά μας, στη Θεσσαλονίκη, η Τσικνοπέμπτη είναι η ημέρα που οι κάτοικοι μετατρέπουν την πόλη σε ένα απέραντο κρεατοπωλείο, αφήνοντας πίσω τους βουνά από σκουπίδια, με τα οποία ενοχλήθηκε αντιδήμαρχος του δήμου Θεσσαλονίκης, που συχνά πυκνά εκφράζει απόψεις, κατά την εκτίμησή μας, πέραν της επίσημης γραμμής του δημάρχου.

Κατά τη διάρκεια των συλλαλητηρίων για τα Τέμπη, η πόλη «πλημμύρισε» από κόσμο και, φυσικά, από σκουπίδια. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος αντιδήμαρχος δεν φάνηκε να ενοχλείται ιδιαίτερα από αυτά. Φαίνεται ότι τα σκουπίδια της Τσικνοπέμπτης έχουν μία ιδιαίτερη... μυρωδιά που ενοχλεί περισσότερο…

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον πώς τα σκουπίδια που δημιουργούνται από τις απολαύσεις των πολιτών ενοχλούν περισσότερο, ενώ τα σκουπίδια που προκύπτουν από τις μαζικές συγκεντρώσεις περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Ίσως γιατί τα πρώτα μυρίζουν σουβλάκι, ενώ τα δεύτερα... πολιτική.

Νομίζουμε ότι ένα τραγούδι από τις καρακάξες μας είναι απαραίτητο «Κραα, κραα, κραα…».

Η πολιτική είναι η τέχνη του να προσπαθείς να καθαρίσεις τα σκουπίδια χωρίς να τα αγγίξεις ποτέ

Χένρι Κίσινγκερ

Σε πολλές ανεξάρτητες αρχές, τα μέλη είναι σαν το γιαούρτι στο πίσω μέρος του ψυγείου: η ημερομηνία λήξης έχει περάσει, αλλά κανείς δεν τολμά να τα πετάξει. Μάλιστα, αντί να ανανεώνονται με φρέσκα πρόσωπα, παραμένουν εκεί, σαν ακριβό παλιό κρασί, αν και κάποιοι θα έλεγαν ότι έχουν γίνει πιο πολύ σαν ξύδι. Το πιο αστείο; Δεν είναι καν φιλοκυβερνητικοί! Δηλαδή, όχι μόνο έχουν «λήξει», αλλά κάθονται και στραβωμένοι απέναντι στην κυβέρνηση, λες και είναι η αντιπολίτευση σε αναγκαστική παραμονή. Σαν να έχεις καλεσμένους στο σπίτι που δεν θέλουν να φύγουν, παρότι έχεις αρχίσει να μαζεύεις τα τραπέζια και να σβήνεις τα φώτα. Αλλά τι να κάνουμε; Είναι και αυτές οι ανεξάρτητες αρχές... τόσο ανεξάρτητες, που δεν τις κουνάει ούτε ο χρόνος!

Η παράνοια είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Κυρίες και κύριοι, ας μιλήσουμε για την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), τον σύγχρονο Μεγάλο Αδελφό που παρακολουθεί κάθε κίνηση των μικρομεσαίων επιχειρηματιών με ζήλο που θα ζήλευε και ο πιο αυστηρός δάσκαλος. Σε μία εποχή όπου η οικονομική ασφυξία είναι η νέα κανονικότητα, η ΑΑΔΕ επιλέγει να επιδεικνύει την ισχύ της μπλοκάροντας τραπεζικούς λογαριασμούς για οφειλές που συχνά δεν ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ. Ναι, καλά διαβάσατε, 1.000 ευρώ!

Αναρωτιέται κανείς: είναι αυτή η στρατηγική που θα αναζωογονήσει την ελληνική οικονομία; Μήπως η ΑΑΔΕ και οι υπηρεσίες της, πιστεύουν ότι καταστρέφοντας τις μικρές επιχειρήσεις, θα δημιουργήσουν έναν παράδεισο πολυεθνικών κολοσσών; Ή μήπως απλώς απολαμβάνει να βλέπει τους μικρομεσαίους να παλεύουν για την επιβίωσή τους, ενώ οι μεγάλες εταιρείες συνεχίζουν ανενόχλητες; Η πραγματικότητα είναι σκληρή: η ΑΑΔΕ, με τις πρακτικές της, δεν προστατεύει το δημόσιο συμφέρον, αλλά υπονομεύει την ίδια την οικονομία της χώρας. Ίσως ήρθε η ώρα να επανεξετάσει τις προτεραιότητές της και να θυμηθεί ότι πίσω από κάθε μικρή επιχείρηση υπάρχει ένας άνθρωπος και η οικογένειά του που προσπαθεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Αν συνεχίσουμε έτσι, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να μετατρέψουμε την αγορά σε ένα απέραντο νεκροταφείο επιχειρήσεων, όπου οι ταφόπλακες θα γράφουν: «Εδώ αναπαύεται μία μικρομεσαία επιχείρηση, θύμα της φορολογικής παράνοιας».

Μην κρίνετε κάθε μέρα από τη σοδειά που θερίζετε, αλλά από τους σπόρους που φυτεύετε

Henry David Thoreau

Αμερικανός συγγραφέας και φιλόσοφος

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 09.03.2025