Φαιδρά Πορτοκαλέα#147: Οι προσευχές και το βουντού, τα καρναβαλικά έθιμα, ο αυστηρός αστυνομικός, σαν την Σιγκαπούρη…

Παντελής διάλυση ΑΕ: Ο ελληνικός σιδηρόδρομος και άλλες ιστορίες χάους. Το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ επιβεβαίωσε κάτι που όλοι ξέραμε αλλά κανείς δεν έλεγε φωναχτά: Ο ελληνικός σιδηρόδρομος δεν λειτουργεί απλά με προβλήματα… Λειτουργεί από τύχη, με προσευχές και ενίοτε με βουντού. Οι ευθύνες, φυσικά, είναι μοιρασμένες σε όλη την τρομερή dream team που έχει αναλάβει τη διάλυση των συγκοινωνιών εδώ και δεκαετίες: οι κυβερνήσεις (που αλλάζουν αλλά η τσαπατσουλιά μένει ίδια), το υπουργείο Μεταφορών (που μεταφέρει την ευθύνη, αλλά όχι επιβάτες), ο ΟΣΕ (Οργανισμός Στασιμότητας Ελλάδος), η Hellenic Train (που μάλλον πρέπει να αλλάξει όνομα σε Hellenic «Τρέχα να σωθείς»), η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (που δεν ρυθμίζει ούτε φανάρι σε γειτονιά) και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Σιδηροδρόμων, που πλέον μας κοιτάει όπως κοιτάμε εμείς το «Made in China» σε καλώδιο κινητού: με δυσπιστία και λίγη θλίψη.

Μερικά από τα προβλήματα που διαπιστώθηκαν είναι τα εξής:

- Σηματοδότηση που λειτουργεί με τη μέθοδο «μαντεύουμε και προχωράμε».

- Δίκτυο που θυμίζει σκηνικό από ταινία του ’50.

- Οργάνωση που κάνει το ελληνικό δημόσιο να μοιάζει με παράδεισο αποτελεσματικότητας.

- Ανθρώπινο δυναμικό που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, αλλά δεν έχει τα βασικά εργαλεία .

- Διαχρονική ανευθυνότητα που περνάει από κυβέρνηση σε κυβέρνηση σαν σκυτάλη σε αγώνα δρόμου -μόνο που εδώ τερματίζουμε πάντα σε αδιέξοδο.

Το μόνο που μένει να αποφασίσουμε τώρα είναι αν θα το γυρίσουμε σε τουριστικό αξιοθέατο «ελάτε να δείτε το μοναδικό σιδηροδρομικό μουσείο που λειτουργεί σαν κανονικός σταθμός!» ή αν θα παραδεχτούμε ότι το πιο ασφαλές ταξίδι με τρένο στην Ελλάδα είναι... με τρενάκι του λούνα παρκ. Για όσους χάθηκαν στα Τέμπη, η δικαιοσύνη δεν είναι υπό συζήτηση, είναι υποχρέωση. Γιατί το «έλα μωρέ, έτσι είναι το ελληνικό κράτος» δεν είναι πλέον ανέκδοτο, είναι συνενοχή. Καλή τύχη σε όσους τολμούν να ταξιδεύουν!

Το να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα, είναι ο ορισμός της παράνοιας.

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Η Θεσσαλονίκη βαφτίζει «παρέλαση» το καρναβαλικό της hangover. Και ξαφνικά, ο δήμος Θεσσαλονίκης θυμήθηκε ότι η πόλη έχει «καρναβαλική παράδοση» και αποφάσισε να το κάνει… παρέλαση. Ναι, στην πόλη όπου η μόνη οργανωμένη πομπή που βλέπουμε είναι οι ουρές στα μπουγατσάδικα τα ξημερώματα ποτέ.

Αντί για την αυθεντική, αυθόρμητη αλητεία των παλιών καλών καιρών, όπου οι Σαλονικιοί έβγαιναν μασκαρεμένοι στα μπαρ, στις ταβέρνες και κατέληγαν να τραγουδάνε αγκαλιά με αγνώστους, τώρα στήθηκε μία… θεσμοθετημένη, δήθεν αποκριάτικη… φαντασμαγορία.

Και το κοινό; Μοιρασμένο μεταξύ σαστισμένων γερόντων που νομίζουν ότι πρόκειται για άλλη μία πολιτική διαδήλωση, τουρίστες που ρωτούν πού είναι το κοντινότερο *rebetiko carnival experience* και Σαλονικιών που το μόνο που σκέφτονται είναι «ρε φίλε, πάρτε το σοβαρά ή μην το κάνετε καθόλου».

Γιατί η Θεσσαλονίκη δεν είναι Πατρινό καρναβάλι. Είναι η πόλη όπου το μοναδικό έγκυρο αποκριάτικο έθιμο είναι να καταλήγεις να τρως κοτόπουλο σχάρας στις 5 το πρωί, με τη μάσκα στραβή, το κραγιόν ως τα αυτιά και έναν φίλο που ορκίζεται ότι θα πάρει ταξί και τελικά πάει σπίτι με τα πόδια. Αυτά είναι τα έθιμα, κύριοι!

Η ζωή είναι ένα καρναβάλι, οι σοβαροί άνθρωποι έχουν απλώς ξεχάσει να φορέσουν τη μάσκα τους.

Πιερ Λαρούς

Γάλλος γραμματικός, λεξικογράφος

Να, εδώ στην Αριστοτέλους καθώς οι καρδερίνες μας με ανθρώπινη φωνή έτρωγαν σπόρια, άκουσαν κάτι φήμες ότι, ένας υψηλόβαθμος αστυνομικός που καθόριζε επί έτη πολλά την τύχη των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος με την αυστηρότητα ενός σχολαστικού ελεγκτή, μάλλον δεν τιμούσε την στολή του. Όταν έπιανε κάτι στραβό, δεν άφηνε τίποτα όρθιο -πρόστιμα, κλείσιμο καταστημάτων, «επιθέσεις» για το παραμικρό. Ωστόσο, ο ίδιος φαινόταν να είχε έναν πιο… ευέλικτο ορισμό του «κανονισμού» όταν τα πράγματα αφορούσαν τον ίδιο. Και κάπως έτσι, η αυστηρότητά του εκτονωνόταν κυρίως εκεί που τον συνέφερε. Αλλά το καλύτερο; Σύμφωνα με πληροφορίες, ο αγαπητός μας αξιωματικός φέρεται να είχε βάλει χέρι και σε κάτι ακόμα πιο σκοτεινό: την αφαίμαξη αντικειμένων αξίας από σπίτια ηλικιωμένων που πέθαιναν ξαφνικά. Κοσμήματα, τιμαλφή, και ό,τι πολύτιμο είχε απομείνει, έβρισκαν δρόμο προς την… προσωπική του συλλογή. Και ενώ οι «ψίθυροι» γύρω του είχαν γίνει σιγά-σιγά κραυγές, οι ανώτεροί του, έχοντας προφανώς το βλέμμα στραμμένο σε κάτι πιο «σημαντικό», άφηναν το θέμα να περνά χωρίς έλεγχο. Όλα μέχρι την… πολυπόθητη προαγωγή του! Πριν συλληφθεί, ανέλαβε τη θέση του διοικητή ολόκληρου αστυνομικού τμήματος σε άλλη περιοχή της πόλης, σα να έπαιρνε το… βραβείο του πιο ατρόμητου «στρατηγού» στο παιχνίδι του συστήματος. Αλλά η υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της αστυνομίας, αυτή η «σκοτεινή δύναμη» που παρακολουθεί από μακριά, έφερε στο φως τις σκοτεινές πλευρές του. Και πιθανόν οι έρευνες ν’ αποκαλύψουν τις πιθανές συνομιλίες του, οι οποίες πιθανό θα θυμίζουν σενάριο από κακοφτιαγμένη ταινία με ατάκες σαν «Μην ανησυχείς, όλα καλά, το τακτοποιούμε» και «θα το βρούμε, μην αγχώνεσαι». Αντί για καταστήματα και παραβάσεις, το αστυνομικό τμήμα του ίσως έπρεπε να είχε επικεντρωθεί σε πιο… λειτουργικά του θέματα!

Η ατιμωρησία είναι το μεγαλύτερο έγκλημα.

Πυθαγόρας.

Όταν όλη η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την Τσικνοπέμπτη, αντιδήμαρχος του δήμου Θεσσαλονίκης που συχνά πυκνά ασχολείται και με θέματα εκτός αρμοδιότητάς του, έπαθε πολιτισμικό σοκ. Ενώ οι Θεσσαλονικείς χόρευαν με σουβλάκι στο ένα χέρι και μπιφτέκι στο άλλο, εκείνος είδε τον πραγματικό εχθρό: τα σκουπίδια!

«Απαράδεκτο! Τι εικόνα δίνουμε στους τουρίστες;» αναφώνησε, αγνοώντας ότι οι ίδιοι οι τουρίστες είχαν ήδη βγάλει selfie με έναν γύρο ανά χείρας και hashtag #Θεσσαλονίκη_Μάνα_Μου.

Αλλά μη φοβάστε! Οραματιζόμαστε την επόμενη πρόταση του αντιδημάρχου: την «Αποστειρωμένη Τσικνοπέμπτη». Σουβλάκια σερβιρισμένα σε απολυμασμένα τάπερ, γαρδούμπες με έγκριση του υπουργείου Περιβάλλοντος... και φυσικά όποιος ρίξει ψίχουλο στο πεζοδρόμιο, θα συλλαμβάνεται επιτόπου.

Γιατί άλλωστε να αφήσουμε την πόλη να ζήσει; Γιατί να επιτρέψουμε στους Θεσσαλονικείς να διασκεδάσουν με την ψυχή τους; Πιο σημαντικό είναι να ικανοποιήσουμε τη μανία του αντιδημάρχου να μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε μία αποστειρωμένη εκδοχή της Σιγκαπούρης, όπου το μόνο που επιτρέπεται είναι να περπατάς αμίλητος και να αναπνέεις διακριτικά. Τελικά, μήπως το πραγματικό πρόβλημα της πόλης δεν είναι τα σκουπίδια, αλλά η αβάσταχτη ελαφρότητα του αποστειρωμένου οράματος κάποιων;

Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά.

Ρόζα Λούξεμπουργκ

* Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 02.03.2025