Το Κολλέγιο Ανατόλια συμμετέχει στη διαδικασία αδειοδότησης για την ίδρυση ιδιωτικού πανεπιστημίου
Ποιες σχολές θα λειτουργήσουν
- Newsroom
Ολοένα και αυξάνονται τα περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων με τελευταίο σοκαριστικό περιστατικό αυτό που καταγράφηκε το περασμένο Σάββατο στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, με έναν 16χρονο να μαχαιρώνει, για αδιευκρίνιστους μέχρι στιγμής λόγους, τον 23χρονο αδερφό του, ο οποίος και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στο 424 ΓΣΝΕ. Φαινόμενο πολυπαραγοντικό και παγκόσμιο (η βία ανηλίκων) με τους ειδικούς να προσπαθούν να δώσουν τη δική τους ερμηνεία και την κυβέρνηση να έχει ήδη λάβει πολυεπίπεδα μέτρα για τον περιορισμό του.
Κατά κοινή ομολογία, τα βίαια βιντεοπαιχνίδια είναι μία από τις πηγές του κακού με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) να έχει αναγνωρίσει τον εθισμό σε αυτά, ως ψυχική διαταραχή. Χαρακτηρίζονται ως μία «ύπουλη» μορφή εξάρτησης, γιατί μπορεί να μπει σε κάθε σπίτι και όταν γίνεται αντιληπτή από τους γονείς είναι αρκετά προχωρημένη. Φωτεινό παράδειγμα είναι ο 13χρονος σήμερα Χρήστος Τατσιόπολος, μαθητής στο 1ο Γυμνάσιο Κατερίνης. Με την πλήρη στήριξη των γονιών του κατάφερε να ξεφύγει από τον σκοτεινό κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών, να βραβευθεί και σήμερα να βοηθά άλλους μέσα από την εμπειρία του που έγινε βιβλίο, να αντιμετωπίσουν τους δικούς τους «δαίμονες».
Η συγγνώμη
Όταν πήγαινε στην Έκτη Δημοτικού ο Χρήστος αποφάσισε να γράψει για όλα εκείνα τα συναισθήματα που βίωνε όταν τα βιντεοπαιχνίδια είχαν κυριολεκτικά «ρουφήξει» τον χρόνο αλλά και την προσωπικότητά του. Έτσι, «γεννήθηκε» το βιβλίο «Το πετράδι της ζωής» που ο ίδιος αφιέρωσε στον αδερφό του, ως μία συγγνώμη για τον τρόπο με τον οποίο του φερόταν όταν ακόμη ήταν «βυθισμένος» στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. «Δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε και αν οι γονείς μου δεν μου έβαζαν ένα τέλος σε όλο αυτό, δεν θα βρισκόμουν στο σημείο που είμαι σήμερα, για το οποίο αισθάνομαι περήφανος», μεταφέρει στη «ΜτΚ». «Πρωτοξεκίνησα να παίζω βιντεοπαιχνίδια για να κάνω φίλους και να ενταχθώ σε παρέες. Όμως όταν έφτασα στην πέμπτη τάξη, όλο αυτό είχε πάρει μία άσχημη τροπή και είχε εξελιχθεί σε μία επιβλαβής συνήθεια. Καθημερινά σπαταλούσα τέσσερις με πέντε ώρες. Τότε, πίστευα πως αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να προσελκύσω παρέες. Φυσικά, όλο αυτό ήταν λάθος», λέει χαρακτηριστικά. Μεταφέρει πως ήταν κυρίως βίαια βιντεοπαιχνίδια που μετά από κάποιο καιρό, επηρέασαν και τη συμπεριφορά του.
«Στα μαθήματά μου δεν είχε κάποια σημαντική επίπτωση όλο αυτό. Όμως, όσο περισσότερο έπαιζα τόσο περισσότερο βυθιζόμουν σε αυτό. Επιδίωκα να ξεμπερδεύω με όλα, επιπόλαια και γρήγορα προκειμένου να επιστρέψω στην κονσόλα του παιχνιδιού. Ακόμα και τον χρόνο που περνούσα με τον αδερφό μου, το έβλεπα ως αγγαρεία. Είχα γίνει οξύθυμος, επιθετικός και απέφευγα να βγαίνω έξω και να συμμετέχω σε κοινωνικές δραστηριότητες. Παραμέριζα τα πάντα. Ήθελα να απομονωθώ και να παίξω βιντεοπαιχνίδι», περιγράφει.
Η απαγόρευση
Όταν οι γονείς του άρχισαν να αντιλαμβάνονται τη μεταστροφή του παιδιού τους, ανέλαβαν ουσιαστική δράση, ακολουθώντας και οι ίδιοι τα μέτρα που είχαν επιβάλει στον Χρήστο. «Ήταν ένα συνεσταλμένο, μαζεμένο παιδί και πολύ καλός μαθητής. Την περίοδο της καραντίνας εθίστηκε στα βιντεοπαιχνίδια και δεν ήταν εύκολο να τον παρακολουθήσουμε γιατί και εγώ και η σύζυγός μου λείπαμε αρκετές ώρες στις δουλειές μας. Όταν καταλάβαμε πως το μυαλό του ήταν συνέχεια στην κονσόλα τότε, πήραμε δραστικά μέτρα. Βγάλαμε το βιντεοπαιχνίδι από το σπίτι, έγιναν σοβαροί καυγάδες όπου κλεινόταν στο δωμάτιό του και νόμιζε πως δεν τον καταλαβαίναμε και μετά αποφασίσαμε να κλείσουμε και εμείς τα πάντα. Δύο μέρες την εβδομάδα η τηλεόραση δεν άνοιγε καθόλου, παραμερίσαμε όσο γινόταν τα κινητά μας τηλέφωνα και καθόμασταν όλοι μαζί σαν οικογένεια και συζητήσουμε για τα πάντα. Το ότι πέτυχε σ’ εμάς δεν σημαίνει ότι πετυχαίνει σε όλους αλλά σίγουρα ήταν ένας τρόπος να αντιδράσουμε», λέει ο πατέρας του, Δημήτρης.
Εξηγεί πως ο Χρήστος σε μικρότερη ηλικία έγραφε κόμικς με τη μητέρα του και έτσι, «όταν απαγορεύσαμε τα βιντεοπαιχνίδια και τα κινητά, η μητέρα του τον παρότρυνε να γράψει για όσα ένιωθε. Όταν το είδαμε μας άρεσε πάρα πολύ και μέσω φίλων, πήρε τον δρόμο του, το βιβλίο εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις memento. Ο Χρήστος μας βραβεύτηκε από ‘Το Χαμόγελο του Παιδιού’ σε πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό όπου βγήκε πρώτος στην κατηγορία τέχνη σε όλη την Ελλάδα, ως παιδί που επηρέασε με τις πράξεις του, τους συμμαθητές του και το κοινωνικό σύνολο».
Το βιβλίο
«Το Πετράδι της ζωής» μιλά για δύο αδέρφια, τον Άλμπερτ και τον Τζο, τα οποία μέσα από περιπέτειες που τους φέρνουν πιο κοντά, προσπαθούν να φτάσουν τον στόχο τους. «Ήταν ο τρόπος μου να εκφράσω όλα όσα είχαμε περάσει εγώ και η οικογένειά μου εκείνη την περίοδο αδράνειας που ασχολιόμουν με τα βιντεοπαιχνίδια και να εξηγήσω γιατί τα έκανα όλα αυτά». Ο 13χρονος Χρήστος ως προσκεκλημένος σχολείων, συνομιλεί με μαθητές για την εμπειρία του, τα παιδιά του ανοίγονται και έτσι προκαλείται ένας παραγωγικός διάλογος για τον «άρχοντα των φαντασμάτων», όπως ο ίδιος αποκαλεί τα βιντεοπαιχνίδια στο βιβλίο του. Το Noesis και το Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης είναι μερικοί από τους χώρους που τον έχουν φιλοξενήσει για να το παρουσιάσει και όπως σημειώνει «όταν εγώ εμπιστεύομαι την ιστορία μου, τα παιδιά με εμπιστεύονται και εκείνα και αυτό για εμένα είναι το πιο συναρπαστικό της ιστορίας. Γιατί έτσι, βοηθάω άλλα παιδιά που περνούν ή πέρασαν τα ίδια και φυσικά, έκανα πάρα πολλούς φίλους».
Θέλοντας να περάσει το δικό του μήνυμα, ο Χρήστος λέει πως «η ζωή είναι εκεί έξω και δεν βρίσκεται στην οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός κινητού. Εγώ, δυστυχώς το έμαθα αυτό αφότου εθίστηκα στα βιντεοπαιχνίδια. Πλέον νιώθω ότι είμαι ο εαυτός μου και οι φίλοι μου με συμπαθούν γι’ αυτό που είμαι και όχι γι’ αυτό που προσπαθούσα να είμαι έχοντας μία άλλη ίσως πιο επιθετική συμπεριφορά». Ο ίδιος δεν παραλείπει να πει πως «το ότι οι γονείς μου έκλεισαν τα κινητά τους και μου έδειξαν στην πράξη έναν άλλον τρόπο να περνώ τον χρόνο μου, πιο ουσιαστικά και παραγωγικά ήταν και αυτό που στην ουσία μ’ έκανε ν’ αλλάξω. Πιστεύω πώς οι γονείς πρέπει να δώσουν το σωστό παράδειγμα και τα παιδιά τους θα ακολουθήσουν».
Δημήτρης Τατσιόπουλος, Πατέρας του Χρήστου: «Όλα ξεκινούν από το σπίτι. Από εκεί θα πάρει το παιδί τις βασικές αρχές, θα μάθει τι είναι σωστό και τι λάθος. Φυσικά και όταν τα παιδιά μας βγαίνουν έξω στο κοινωνικό σύνολο παίρνουν άλλα ερεθίσματα αλλά το Α και το Ω είναι το σπίτι. Αν γίνει σωστή δουλειά εκεί, τότε τα παιδιά θα είναι θωρακισμένα. Είναι σημαντικό οι γονείς να ακούμε τα παιδιά μας. Όταν εμείς οι ίδιοι βουλιάζουμε στα κινητά μας τότε δεν μπορούμε να ακούσουμε τα παιδιά μας. Και εμείς παρακολουθούμε τις ομιλίες του Χρήστου και μαθαίνουμε από αυτόν. Σύντομα θα ταξιδέψουμε στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια για να παρουσιάσει το βιβλίο του. Όσο του αρέσει αυτό που κάνει και θέλει να επηρεάσει τη ζωή έστω κι ενός παιδιού, εμείς θα είμαστε δίπλα του.»
Το ιστορικό
Ήταν μόλις εννιά ετών όταν άρχισε να βυθίζεται στον βίαιο κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. Μαθητής της τρίτης δημοτικού τότε και εν μέσω πανδημίας και εγκλεισμού, η μόνη διέξοδος που έβρισκε για να κάνει φίλους και να περάσει τις ελεύθερες ώρες του ήταν μέσω της εικονικής πραγματικότητας που αυτά του πρόσφεραν. Ο εθισμός, η απομόνωση και οι βίαιες αντιδράσεις προς τον μικρότερο αδερφό του δεν άργησαν να έρθουν αφού ο χρόνος που περνούσε στην κονσόλα ολοένα και μεγάλωνε, οι κοινωνικές συναναστροφές του ήταν όλο και λιγότερες -εξαιτίας και των συνθηκών που επικρατούσαν στη χώρα εκείνη την περίοδο- και ο χρόνος αδράνειας, όπως ο ίδιος αποκαλεί εκείνη τη φάση της ζωής του, απειλούσε να του στερήσει την πρόοδο στα μαθήματά του αλλά και την παιδικότητά του.
Οι γονείς του εκείνη την περίοδο δούλευαν πολλές ώρες, δεν είχαν τη δυνατότητα να τον ελέγχουν, τις περισσότερες ώρες της ημέρας, και έτσι η κατάσταση ξέφυγε γρήγορα. Οι καβγάδες στο σπίτι με τον αδερφό του ήταν συχνοί, οι εκρήξεις θυμού γινόντουσαν όλο και πιο έντονες και τότε, οι γονείς του πήραν δραστικά μέτρα παρά το γεγονός ότι έπρεπε να έρθουν σε άμεση ρήξη με το παιδί τους και να στερηθούν και οι ίδιοι κάποιες από τις συνήθειες τους, προκειμένου να τον βοηθήσουν. Τότε, ήταν που τον παρότρυναν να βάλει τις σκέψεις του σε χαρτί, να γράψει για όλα όσα ένιωθε και να αναλογιστεί τον αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά του, στα μέλη της οικογένειάς του.
Φυσικά, η διαδικασία της απαγόρευσης και της απεξάρτησης από τα βιντεοπαιχνίδια δεν ήταν εύκολη για κανέναν τους όμως, όλες οι δυσκολίες που πέρασαν ως οικογένεια οδήγησαν στη συγγραφή του βιβλίου «Το πετράδι της ζωής» που σήμερα ταξιδεύει μαζί με τον Χρήστο απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 16.02.2025
